Es Posible - rozdział XV

*Ludmiła/Lili*
Nie poszłam dzisiaj do liceum. Musiałam zaczynać wcielanie naszego planu... 
Pierwszym krokiem było wypytywanie mojej mamy. Zazwyczaj wychodzę z domu gdy ona jeszcze śpi. Ale dzisiaj postanowiłam... to co postanowiłam. 
Siedziałam przy stole w piżamie i jadłam przypalone płatki śniadaniowe z mikrofalówki*. 
- Hej słoneczko! - przywitała się ze mną rodzicielka. 
- No cześć... - burknęłam pod nosem.
Spojrzała na mnie podejrzliwie. Wiedziała, że coś jest nie tak. A ja nie miałam owijać w bawełnę. -Czemu mi nie powiedziałaś, że masz kogoś?- zapytałam z lekkim żalem w głosie. 
Westchnęła ciężko i usiadła na krześle obok. 
-Chciałam poczekać - powiedziała cicho. 
- Co ? Na co? - lekko uniosłam głos.
- Aż wszystko będzie pewne - objaśniła. 
Zmarszczyłam brwi i przymrużyłam oczy. Coś mi tu nie grało.Mimo wszystko nie ciągnęłam dalej tej rozmowy. Zwyczajnie nie miałam siły. Zostawiłam jedzenie i poszłam do swojego pokoju. 
Da się grać na dwa stoły? W jednej ręce trzymać wachlarz kart, tak samo jak w drugiej? Mało ludzi to potrafi. Ale ja jestem do tego zdolna. 
Złapałam za telefon i szybko wykręciłam numer mojego chłopaka. 
Dziwne, bo dopiero w ów czas uświadomiłam sobie, co tak na prawdę robię i ile krzywd mogę tym wyrządzić. 
Początkowo miała to być tylko niewinna gierka, która teraz przeradzała się w walkę o śmierć i życie.
- Halo? - usłyszałam głos po drugiej stronie urządzenia. 
Spojrzałam na zegarek i spostrzegłam się, że jest dopiero wpół do ósmej. 
-Obudziłam cię, prawda? - westchnęłam. 
-To nie istotne - odpowiedział na moje pytanie. - Co się stało?
- A czy musiało coś się stać, żebym do ciebie dzwoniła? - pytam po raz kolejny. 
- O tej godzinie? Tak. - zaśmiał się. 
- No dobrze - przyznałam. - Coś się stało. Czy mógłbyś tu do mnie przyjść?
- Kiedy? 
- Jak najszybciej. Bardzo cię potrzebuję -  mówiłam prawdę.
Nie minęło z pełna dwadzieścia minut, a ja jak na skrzydłach leciałam by otworzyć drzwi Federico. 
Zignorowałam pytanie mojej mamy - ''Kto to Lusiu?''
Powitałam go delikatnym pocałunkiem w usta. 
Chciałam by zobaczyła to ona, i na moje szczęście (lub może nie), tak się stało. 
Usłyszałam stukot jej obcasów, więc jeszcze bardziej 'przykleiłam' się do Federico. 
Ułożył swoją dłoń na moim policzku i oddał ten pocałunek.
Rozległ się dźwięk tłuczonego szkła. Oddaliłam swoje wargi od jego ust i odwróciłam się na pięcie. Teatralnie zakryłam usta dłońmi i udałam zdziwioną. 
Oczy mojej matki momentalnie się zeszkliły. Pojawiły się w nich wściekłe ogniki. Zabrała z wieszaka swój płaszcz i wyszła trzaskając drzwiami. 
Czasami zachowywała się gorzej od małolaty. 

*Federico*
Matka Ludmiły raczej nie jest normalną osobą...
Blondynka na jej zachowanie tylko obojętnie wzruszyła ramionami, przewróciła oczami i skierowała się w stronę kuchni. Poszedłem za nią. Nasypała sobie do miski płatków i zalała je mlekiem. 
Wzięła jedzenie i usiadła przy stole. Ruchem głowy zachęciła mnie bym zrobił to samo. 
-Fede, przepraszam, że cię wykorzystałam - zrobiła maślane oczka. 
Zaśmiałem się. 
- Nie był to zbyt brutalny sposób - puściłem do niej oczko. - Nie gniewam się. 
Przez chwilę panowała między nami cisza. W końcu zdecydowałem się ją przerwać. 
- Lu - spojrzała na mnie - mogę cię o coś zapytać? 
Skinęła głową. 
- Bo widzisz...ja kiedyś zapytałem cię o twojego ojca i...- trudno było mi dobrać odpowiednie słowa. 
Głośno przełknęła ślinę. Odłożyła łyżkę i spojrzała na mnie poważnie. 
- To zostanie między nami? -bardziej zabrzmiało jak stwierdzenie, ale ja mimo wszystko kiwnąłem głową na 'tak'. Westchnęła ciężko i zaczęła kontynuowanie swojego monologu. - Miałam wtedy trzynaście lat. Byłam z ojcem bardzo blisko. Zawsze spędzał ze mną czas. To jemu zwierzałam się ze wszystkiego. To on wiedział o mnie najwięcej. Byłam jego córeczką. Tylko on potrafił sprawić, że na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Tylko dzięki niemu nigdy nie zrezygnowałam z marzeń... - w jej oczach zalśniły łzy.- To był dwudziestego pierwszego października. Zginął w wypadku samochodowym. Lekarze walczyli, ale nie udało im się. Ostatnie słowa, które od niego usłyszałam to "Nigdy się nie poddawaj. Bądź sobą. Bądź szczęśliwa. Kocham cię"- jej głos się załamał, a z oczu zaczęły płynąć rzewne łzy. Przysunąłem ją do siebie. Dziewczyna wtuliła się w mój tors. Pozwoliłam by gorzkie kropelki moczyły moją koszulkę. Co prawda nie wiem jak to jest stracić kogoś tak bliskiego, ale rozumiem jej ból. 
Uspokoiła się po kilku chwilach. Uśmiechnęła się smutno i ucałowała mnie w policzek.
-Dziękuję - wyszeptała. - A teraz pójdę się ubrać. Chodź, poczekasz w moim pokoju, bo tu zanudzisz się na śmierć. 
Podążyłem za nią na górę i dopiero spostrzegłem, że cały czas jest w piżamie. 

*Francesca*
-Ugh! No nie no! - tupnęłam nogą ze złością. 
- Spokojnie Fran - Marco przytulił mnie od tyłu. 
- Ale z tymi włosami nie da się nic zrobić - jęknęłam rzucając lokówkę na łóżko. 
- Dla mnie są śliczne, wiesz? - zapytał, ale wcale nie czekał na odpowiedź. - Ty cała jesteś śliczna -

ucałował mnie w szyję. 
Zachichotałam cicho i oparłam głowę na jego ramieniu. 
- Ile mamy czasu? - spojrzałam na zegarek.
- Moi rodzice wpadną po nas o czwartej...mamy czas Franiuś. 
Po raz kolejny zachichotałam. Marcuś zabierał mnie na wesele swojego kuzyna. Ja już od ponad dwóch godzin starałam się zakręcić włosy. Próbowałam wszystkiego. Ale z nimi nic nie da się zrobić. Nic. Trudno. Postanowiłam, że zostawię ja tak jak są. 
Usiadłam na kanapie (tak, w swoim pokoju miałam kanapę). Mój chłopak przysiadł się do mnie, a ja opuściłam głowę na jego kolana. Zaczął nawijać sobie moje czarne kosmyki na palec. Jest taki uroczy.

*Ludmiła/Lili*
Weszłam z powrotem do pokoju. Federico siedział na fotelu i przeglądał jakiś zeszyt. Podeszłam bliżej. Zesztywniałam. 
-Skąd to masz? - wydusiłam. 
- Leżał na biurku - uśmiechnął się przewracając kartkę. 
Wyrwałam mu notatnik w rąk. 
-Co się stało? - zdziwił się. 
- To osobiste - mruknęłam. 
-Och daj spokój - westchnął i podniósł się. - Te piosenki są piękne. Powinnaś pokazać je Pablo. 
-Nie ma opcji. Niektóre są strasznie stare, nawet z podstawówki.
Podszedł do mnie i ułożył dłonie na moich biodrach. Nasze czoła zetknęły się, tak samo jak czubki nosów. Uśmiechnął się lekko. Musnął moje wargi swoimi. Spojrzałam w jego o oczy. Widziałam prawdę. Piękną prawdę pełną uczucia. Nie jednego. Setek. Setek, nieopisanych uczuć. Nie posiadają one bowiem nazwy i tylko ludzie w sobie zakochani potrafią je odnaleźć. 
Wcisnęłam mu do ręki notes. 
- Masz. Poczytaj jeśli tak ci się podobają - wymruczałam cichutko.



  ~
*Nie radzę próbować.
Weno! Weno, dziękuję, że przyszłaś!
Zdradzę Wam, że wenka nawiedziła mnie w nocy ^^
Dosłownie! Przyśniła mi się dalsza część opowiadania. 
Morze dobrze na mnie działa... 
I przyznam się Wam. Podoba mi się to co napisałam!
Koniec świata xD
Tak więc...
Czekam na SZCZERE opinie...
Koniec z limitem. 
Jeśli Wam zależy, to i tak skomentujecie. Ja nie chcę Was zmuszać. 
Kocham Was Perełeczki <3