Es Posible - rozdział XIV

*Francesca*
Dzisiaj nie poszłam do Studia. Źle się czułam. Snułam się po domu bez celu. Robiłam 'porządki'. I kiedy właśnie składałam papiery w gabinecie ojca, natrafiłam na coś ciekawego. List. Wzięłam go i zaczęłam czytać. W pewnym momencie poczułam, że muszę usiąść, bo jeśli tego nie zrobię chyba zemdleję. 
To był list... miłosny! 
Dlaczego?! Przecież mi i tacie razem było dobrze. Nie potrzebuje kobiet do szczęścia! 
Spojrzałam na podpis i zamarłam. Anastazja Ferro ! 
Chyba umrę!
Odrzuciłam kartkę na biurku i pobiegłam do swojego pokoju. Zamknęłam się w nim, położyłam się na łóżku i ukryłam twarz w poduszkach. Przepełniała mnie złość, ale i smutek. 
W dodatku... czemu mi nie powiedział, że spotyka się matką Ludmiły?!
O ile to jest jej matka... 
Bez chwili zastanowienia chwyciłam telefon i do blondynki. 
-Halo? - odezwał się słaby głos w słuchawce. Wydawało mi się, że ona też płakała. 
- Hej, tu Fran... słuchaj Ludmiła, mam sprawę... mogłabym wpaść za jakieś pół godziny?
- Jasne - pociągnęła nosem. - Ale ostrzegam, jestem w strasznym stanie.
- Okey... - odłożyłam słuchawkę i zaczęłam się zbierać. 
Cyknęłam kilka fotek tego listu i wyszłam z domu. Jak zawsze byłam sama i musiałam po drodze zajść do biura taty, żeby zostawić mu klucze. 
Wkrótce byłam już pod domem Ludmiły. Nie mam do niej daleko...
Zadzwoniłam dzwonkiem, a drzwi otworzyła mi jakoś kobieta. 
- Cześć - uśmiechnęła się. - Ty do Lusi? - zapytała, na co ja skinęłam głową. - Masz szczęście, że nie ma jej mamy. Proszę, wejdź- wpuściła mnie do środka. 
Auuuć. Ta biel razi po oczach. 
- Jej pokój jest na górze. Pierwsze drzwi po lewej - oznajmiła kobieta po czym zniknęła za ścianą. 
Zapukałam, a kiedy usłyszałam stłumione 'proszę' weszłam do środka. 
Zobaczyłam blondynkę leżącą na łóżku. Twarz miała ukrytą w poduszkach, a kołdra sięgała jej po uszy. Jeszcze nigdy nie widziałam jej w takim stanie. Właśnie dotarło do mnie, że tak jak ja opuściła dzisiejsze zajęcia.
Usiadłam na skraju tapczanu. 
- Ej Lu... co się stało? Wszystko dobrze? - zapytałam głupio. 
Odwróciła twarz. Teraz widziałam jej profil. Wyglądała okropnie. Widziałam, że płakała. Ba! Ryczała...
- Nie Francesca! Nic nie jest dobrze! - wymusiła z siebie odpowiedź. 
Szczerze? Nie wiedziałam co mam w tej chwili zrobić. Zrobiło mi się jej żal i chciałam pocieszyć... z drugiej strony znam ją. Jest nieobliczalna.
- Ale zdaje się, że miałaś jakąś sprawę - otarła mokry od łez policzek i usiadła po turecku. 
- Ludmi - zaczęłam lekko niepewnie. - Jak ma na imię twoja mama?
- Anastazja - odparła mechanicznie. 
Teraz mam już pewność. To od niej mój tato dostał list... 

*Ludmiła/Lili*
Ciągle nie rozumiałam o co chodzi Fran. Siedziała ze wzrokiem wbitym w podłogę*.
- Francesca, ale po co ci to? - zapytałam w końcu. 
Ta nie odezwała się ani słowem. Podała mi tylko swoją komórkę. Spojrzałam na jej wyświetlacz. 
- Że co?! - krzyknęłam stając na równe nogi. 
Nie wierzę. Wiec moja matka spotyka się z ojcem Francesci?! 
- To co widzisz - westchnęła. 
Po mojej głowie błądziły teraz setki pustych myśli. 
- I widzisz Lu, przyszłam do ciebie i wierzę - spojrzała na mnie z nadzieją - że razem uda nam się ich rozdzielić.
Właśnie uświadomiłam sobie, że rozmawiam z kimś ze Studia!
- Czyli prosisz mnie o pomoc? Chcesz współpracować? - teraz w moim głosie można było rozkoszować się nutką jadu. Zaczęłam 'podziwiać' swoje paznokcie. 
- Dokładnie - przyznała.- Jesteś mistrzynią planowania i knucia. 
Nie powiem, schlebiało mi to. 
- Ołkej. Ale najpierw musisz mi coś obiecać - spojrzała na mnie pytająco. - Cokolwiek by się stało. Nie pytaj mnie o nastrój. Nie rozmawiajmy o sprawach osobistych. Chyba, że... w ostateczności.
- Mi pasuje - przytaknęła. 
- I jeszcze jedno. Nie próbuj się ze mną kontaktować w godzinach od dwudziestej drugiej do szesnastej dnia następnego - ostrzegłam.
Ona wzruszyła tylko ramionami. 
Zaczęłyśmy już układać nasz spisek. 

*Federico*
Po raz kolejny wybrałem numer Ludmiły. Nic z tego. Nie odbiera. Martwię się o nią. Opuściła zajęcia... to do niej nie podobne. Nikt nie wie co się z nią dzieje. Ani Naty, ani Viola, ani nikt. 
- Hej, Fede co się dzieje? - zapytała zatroskana Camila. 
- Nic takiego. Martwię się o kogoś. 
- Oj daj spokój. Na pewno będzie dobrze. Na chodź - pociągnęła mnie w stronę auli, gdzie Pablo czekał już na całą grupę. 
- Cześć dzieciaki - przywitał nas. - Dzisiaj mam dla was nowe zadanie. Macie napisać piosenkę o miłości. W pojedynkę. Trzy najlepsze projekty zostaną nagrodzone. Jeszcze nie wiem jak...ale jakoś na pewno. Przekażcie to nieobecnym. 
Każdy momentalnie zaszył się gdzieś po kontach sali i zaczął myśleć nad tekstem. Tylko ja miałem już pomysł. Wyszedłem. Czułem, że zaraz rozsadzi mi głowę. 
Ciągle myślałem o Ludmi. Nie mogłem przecież tak trwać. Bezczynnie. 
Wolnym krokiem szedłem w stronę domu blondynki. Po drodze spotkałem Francescę i poinformowałem ją o nowym zadaniu.

*Ludmiła/Lili*
Po raz kolejny rozległ się dzwonek do drzwi. Elsa, przyjaciółka mamy, która miała się mną zajmować podczas gdy ja 'byłam chora' (tak, skłamałam matce), już poszła. Musiałam iść otworzyć. Sądziłam, że to Fran czegoś zapomniała. Zeszłam na dół i spojrzałam przez dziurkę, kto to taki. 
- Nie ma mnie! - krzyknęłam widząc Federico. 
- Otwórz mi - usłyszałam w odpowiedzi. 
- Nie otworzę! - upierałam się przy swoim. 
- Bo zacznę ci tu śpiewać - zagroził. 
Zrezygnowana podeszłam wpuściłam go do środka. 
- Czego chcesz? - zapytałam naburmuszona. Złożyłam ręce na piersi i oparłam się o ścianę. 
- Nie czego tylko kogo - poprawił mnie. - Ciebie. 
Zbliżył się do mnie, ale ja go odepchnęłam. 
- Co cię ugryzło? - zrobił minę zbitego psa. 
- Widziałam cie dzisiaj z Leną - warknęłam. - Gadałam z nią i nawet nie próbuj się usprawiedliwiać.
- Och Lusiu - westchnął. - Przecież ją znasz. Uwiesiła się na mnie. Jest wredna. Pewnie wiedziała, że nas widzisz. 
- Powiedziała, że powiedziałeś, że nie jesteśmy razem - spojrzałam z żalem w jego oczy. 
Zaśmiał się. 
- Bo powiedziałem, że jestem z Ludmiłą - wytłumaczył. 
-Jestem głupia - jęknęłam. - Wybaczysz mi prawda? 
- Nie- na jego słowa zrobiłam wielkie oczy. - Bo nie mam czego - uśmiechnął się. 
Wtuliłam się w niego. 
- Jesteś wrednym idiotą - mruknęłam. 
- Ale twoim wrednym idiotą - przycisnął mnie do siebie jeszcze mocniej. - I kochasz mnie. 
- I kocham cię - przyznałam. 
- A jak bardzo? - spojrzał w moje oczy. 
- Najbardziej na świecie - szepnęłam. 
Zatopiłam się w jego głębokich tęczówkach. Trzymał mnie w swoich ramionach i nie miał zamiaru puścić. Poczułam jak mimowolnie się przyciągamy. 
Uśmiechnęłam się delikatnie. 
- Wiem, że chcesz mnie pocałować - odezwałam się po chwili. 
- Mój jasnowidz... - mruknął w odpowiedzi. 
Po chwili wpił się w moje usta niczym wampir w szyję kochanki. Całował delikatnie lecz z nutką brutalności. 
Zarzuciłam ręce na jego szyję i oddałam ten pocałunek najlepiej jak umiałam. 
Czułam jak wysysa ze mnie energię. Ach... jeszcze nikt nie całował tak wspaniale.
Oderwaliśmy się od siebie dopiero kiedy usłyszeliśmy stukot obcasów. 
Wystraszona przełknęłam ślinę. 
- O cześć Lu! - przywitała się moja mam. - I ....e...
- Mamo, to jest Federico. Pablo zadał nam ćwiczenie w parach i muszę z nim pracować - udałam poirytowaną. 
Tym razem mi się udało...
~
Dzisiejszy dzień był... skomplikowany.
Przepraszam, ale nie mam zamiaru pisać już nic więcej. 
Kocham Was. 
Przestają w siebie wierzyć... 
Jestem do dupy!
Dobra... 
Tak więc... 
10 kom od różnych osób = nowy rozdział. 
Tylko zanim zapomnę. 
Jadę nad morze jutro z rana dlatego tez dzisiejszy rozdział jest szybciej. 
Tam będę miała internet...ale nie wiem czy będę z niego korzystać. Musze coś przemyśleć... 
Jestem beznadziejną osobą. 
Więc nie zdziwcie się jeżeli rozdziały będą pojawiały się...ja wiem?
raz na trzy? cztery? pięć? osiem? dziesięć? dni... 
Trzymajcie się. 
A no i sorry, że dzisiaj bez zdjęć...ale ja po prostu mam już dosyć wszystkiego. 
I mi się nie chce.