Es Posible - rozdział XVI

*Ludmiła/Lili*
Francesce udało się namówić ojca. Równo o dwudziestej trzeciej trzydzieści, czyli o tej godzinie, kiedy moja mam bierze prysznic, zadzwonił jej telefon. Zbiegłam do kuchni i odebrałam.
-Tak, słucham? 
- Em... Ludmiła Ferro? - odezwa się głos po drugiej stronie. 
- Tak. 

- Jest tam twoja mama? 
- Nie. Ale spokojnie. Ja wiem, że się pan z nią spotyka. Proszę mówić. Przekażę. 
- Okey... - cały czas był niepewny. - Więc powiedz mamie, że postanowiłem, że pomogę jej w tej ważnej sprawie i poproś, żeby do mnie zadzwoniła. 
-Coś jeszcze?
-Nie. To tyle. Do widzenia. 
-Myhym. 
Rozłączyłam się. Nie z taką wiadomością miał dzwonić. Miał zaprosić ją do restauracji. Ale chwila... jaka ważna sprawa? Nie! Ja się o wszystkim dowiem!
Odrzuciłam telefon na miejsce i podeszłam do lodówki. Otworzyłam ją i wzdrygnęłam się z obrzydzeniem. Żadnych słodyczy. Zaro. Nicht. Nul. ... Kurde! Wyjęłam masło orzechowe, łyżeczkę i zaczęłam wyjadać je ze słoika. 
Zanim moja matka zeszła na dół zdążyłam opróżnić już połowę. 
- Mamo - udałam rozżaloną, kiedy minęła mnie bez słowa. - Możemy pogadać?
-Jasne. Najlepiej o twoim chłopaku - położyła nacisk na ostatnie słowo.
- Dobra. Fede to mój chłopak. Kocham jego, a on mnie. Koniec historyjki - po raz setny oblizałam pełną łyżeczkę. 
- Koniec tego, bo przytyjesz - wyrwała mi sztuciec z ręki. 
Wywróciłam oczami.
- I widzisz. Tu jest różnica. Federico akceptuje mnie taką, jaką jestem. Ze wszystkimi moimi wadami i dziwactwami. A ty? Ty chcesz ze mnie zrobić... Porcelanową laleczkę. Piękną, bez skazy. Tyle, że takie laleczki nie mają prawa długo przetrwać. Są zbyt kruche.
- Ludmiło, opanuj się! Nie poznaję cię ostatnimi czasy. To ten chłopak tak na ciebie działa- stwierdziła. 
- Nie. Ale to nie istotne. Koniec o mnie. Może pomówimy o tobie. Dzwonił ten... jak mu tam...ach. Restó. No właśnie. On dzwonił i mówił o jakiejś ważnej sprawie. Powiedział, że nie ma zamiaru ci pomagać i najlepiej byłoby, gdyś z nim nie rozmawiała na ten temat. Powiedział też, że nie ma zamiaru się więcej w tobą widywać.
To nie była mowa, którą ułożyłyśmy z Fran. Improwizowałam. Totalnie... 
- A czy ja w ogóle mogłabym dowiedzieć się o co w tym chodzi? - zapytałam przekładając nogę z lewej na prawą. 
- Tylko się nie złość - szepnęła. 
- No... się okaże- bąknęłam pod nosem. 
- Lusiu, ja - wzięła głęboki oddech - jestem w ciąży. 
- ŻE CO?! -krzyknęłam stając na równe nogi.
-Przepraszam.
- Nie odzywaj się do mnie! -wrzasnęłam i pobiegłam do swojego pokoju. 

*Federico*
Nie jest dobrze. Nie u Ludmiły. Nie wiem co wyciągnęło mnie z łóżka piętnaście po dwunastej i kazało mi zadzwonić do niej. Nie wiem, ale coś na pewno. Bo tak się stało. Na wpół przytomny wykręciłem jej numer. Cisza... nic. Zadzwoniłem po raz kolejny. Poczta głosowa. I jeszcze raz. Znowu to samo. 
Zadam teraz pytanie... 
Kto normalny, z naciskiem na normalny, wychodzi wpół do pierwszej w nocy z domu i idzie do swojej dziewczyny? 
No właśnie. Nikt. 
A jednak ja to zrobiłem. Ubrałem się i wyszedłem. Wymknąłem raczej. 
Szybkim krokiem szedłem chodnikiem. Czułem się nieswojo. Bardzo nieswojo. Jedynymi towarzyszami były nieliczne ćmy. 
W końcu dotarłem na miejsce. No tak. Co teraz? 
Przecież nie będę dzwonił dzwonkiem! Zapukałem. Po chwili w drzwiach stanęła pani Ferro. Bez słowa wpuściła mnie do środka. 
- Jest u siebie - rzuciła obojętnie i odeszła. 
Jej... to serio dziwna kobieta. Czy ona nie zdaje sobie sprawy, która jest godzina?
Powoli szedłem w stronę samotni mojej dziewczyny. 
Zapukałem. 
-Odejdź! - wydała z siebie stłumiony krzyk.
- Lu, skarbie, to ja - powiedziałem cicho.
- Nie chcę z nikim rozmawiać Fede. Wybacz. Odejdź. 
- Kochanie, pozwól mi... - poprosiłem. 
Cisza. Milczała. Myślała. 
- Wejdź - usłyszałem w końcu. 
Lekko uchyliłem drzwi i wślizgnąłem się do środka. 
W pokoju panował mrok. Ciemność. Zmrużyłem oczy i po chwili ją dostrzegłem. Stała, opierała się o ścianę. Patrzyła w gwiazdy za oknem. Księżycowe promienie podały na jej drobne, wątłe ciałko.
Wyglądała jak cień człowieka. Duch. 
- Luniu - zacząłem, obejmując ją. - Co się dzieje. 
Wyswobodziła się z mojego uścisku. 
- Wszystko się dzieje! Wszystko tylko nie to, co dobre! - krzyknęła szeptem. 
Złapał się za głowę. Osunęła się po ścianie. 
Nie płakała. Miała dosyć wszystkiego. Przez myśl przebiegło mi coś strasznego.
- Ale powiedz... nie próbowałaś się ciąć? -zapytałem cicho.
-Nie tym razem - westchnęła.
Nie miałem pojęcia, co to oznaczało, ale odpowiedź była jednoznaczna. Ulżyło mi. Usiadłem obok niej i pozwoliłem by niczym wełniany sweter otuliła nasz cisza. Cisza i jej brat - mrok. 

*Ludmiła/Lili*
Promienie słońca delikatnie muskały moją skórę. Otworzyłam oczy. Powieki miałam jak z ołowiu. Poczułam, że opieram się o czyjeś ramie. Spojrzałam w tamtą stronę. Federico. Jeszcze spał. Wtuliłam się w niego. Przy jego boku czuję się bezpieczna. Tylko jego na całym świecie kocham. Tylko jego. 
Uspokaja mnie. Poczułam zapach jego perfum. Głęboko wciągnęłam powietrze nosem. 
Jest dla mnie wszystkim. 
Po chwili i on otworzył oczy i spojrzał na mnie. Uśmiechnęłam się mimowolnie. 

Ucałował moje czoło.
- Jak się czujesz? - szepnął cicho. 
- A jak się może czuć osoba, która całkiem niedawno dowiedziała się, że będzie mieć rodzeństwo? - zapytałam z przekąsem w głosie. 
Zrobił wielkie oczy. Westchnęłam tylko i jeszcze bardziej się w niego wtuliłam. Do granic możliwości. 
- Tylko ty mnie rozumiesz i akceptujesz. Dziękuję ci za to - powiedziałam z trudem powstrzymując łzy. 
- Ja po prostu cię kocham - złożył kolejny pocałunek, tym razem na moim policzku. 
Obróciłam głowę i zatopiłam się w jego oczach. Morze czekolady. Tak między nami, to kocham czekoladę. A zwłaszcza w jego tęczówkach. 
-Federico, proszę. Pocałuj mnie - poprosiłam. 
Nie musiałam długo czekać. 
Przybliżył swoje usta do moich i nasze wargi spotkały się. 
Uczucie, którym on mnie darzy przepełniało teraz cały mój organizm. 
Kiedy z czułością pogładził moją skroń czułam, że to właśnie ten jedyny. 

*Naty*
Nie mam bladego pojęcia, co dzieje się z Lu. Nie przychodzi do szkoły. Nie pyta o lekcje. Taka pilna... telefonów nie odbiera. Nie jest raczej tak bardzo zajęta. Jest w domu. Wiem to. 
Martwię się o nią. Nigdy się tak nie zachowywała. Nigdy...
Nie pójdę do jej domu, bo to wszystko może być spowodowane tym, że jej matka ma urlop i przesiaduje w mieszkaniu. 
Wiem, że teraz jedynym miejscem, w którym mogę ją znaleźć jest Studio. Znam godziny, o których ma zajęcia. 
Po lekcjach poszłam w stronę szkoły muzycznej, do której uczęszcza moja przyjaciółka. 
Byłam tu pierwszy raz w życiu. Miejsce robiło wrażenie. Na mnie - ogromne. 
Ludzie tu byli weseli. Ich życie przepełniała muzyka. Sztuka... 
Z natury jestem osobą nieśmiałą. Boję się i wstydzę. Mam problem z zapoznawaniem nowych znajomych. 
Wzięłam głęboki oddech i weszłam do środka. 
Miałam na sobie czarny, luźny top z napisem 'Keep Calm and Love High Life' , głęboko wycięty pod pachami. Jasne dżinsowe spodenki, z ćwiekami na kieszeniach i zamszowe, wysokie koturny za kostkę w kolorze góry idealnie pasowały.
Poprawiłam włosy ręką i zauroczona wspaniałością tej szkoły szłam przed siebie nie patrząc. 
Z amoku wyrwałam się, kiedy na kogoś wpadłam i mój tyłek zetknął się z ziemią. 
- Oj, przepraszam! - zawołał chłopak i podał mi dłoń. 
Złapałam ją i po chwili stałam już na równych nogach. 

-To ja przepraszam - uśmiechnęłam się słabo. 
- Nie ma sprawy. Jestem Maxi. Co tutaj robisz? Wcześniej nigdy cię tu nie widziałem. 
- Natalia. Ja... szukam kogoś - przyznałam cicho.
- Konkretnego?- zapytał. 
Skinęłam głową. 
- Pomogę ci. Chcesz? - zaproponował. 
Ponownie skinęłam głową. 
- Kogo w takim razie szukasz?
- Ludmiły Ferro.
Wydało mi się, ze na jego twarzy maluje się zdziwienie. Ale po chwili ono zniknęło. Zachęcił mnie ruchem głowy, bym poszła z nim jednym z korytarzy.

~
Padum!
Mówiłam, że ten klimat dobrze mi robi ^^
No nie mogę. 
Wczoraj dostałam takiego napadu weny, że siedziałam do nocy i pisałam. 
Ale jakie to przyjemne. 
No i podoba mi się.
Coraz bardziej zaczynam wierzyć w siebie. 
Ale nikt mi nie powie, ze to jest idealne, bo są szczegóły, które mi nie pasują....
Teraz powiem tylko, że Was mocno, mocno, mocnoooo kocham.
I oczywiście... rutynowo... czekam na szczere opinie ♥