Es Posible - rozdział VII

*Ludmiła/Lili*
-Po co tu przyszliśmy? - zapytał Federico robiąc kilka kroków w tył. 
Nie odpowiedziałam mu. Popędziłam do Studia. Jak huragan wpadłam do sali, w której odbywają się przesłuchania.
-Pablo! Angie! Beto! - zawołałam - Jak dobrze że jeszcze jesteście.
Przeciskanie się przez tłumy potrafi zmęczyć. 
-Co się stało Ludmiła? - dyrektor był wyraźnie zaniepokojony. 
Dopiero teraz uświadomiłam sobie jak muszę wyglądać. Spojrzałam na lustro wiszące na jednej ze ścian. MA-SA-KRA! Szybko poprawiłam tą szopę, którą miałam na głowie. 
- Czy przesłuchania już się skończyły? - zapytałam dokładnie podkreślając każde słowo.
- Właśnie mieliśmy zamykać listę - wtrącił Beto nadgryzając kanapkę. 
- Em... - obejrzałam się za siebie. Dzięki Bogu nie było w pobliżu nikogo znajomego. - Proszę... jest ze mną jeden chłopak. On ma niesamowity talent. I tak pomyślałam... 

- Czekaj Ludmiło - przerwała mi nauczycielka śpiewu. - Ty poprosiłaś?
Wolno skinęłam głową. 
-To dla mnie mega ważne - szepnęłam bardziej do siebie niż do niej. 
- No to przyprowadź tego chłopaka - uśmiechnął się Pablo.
-Dzięki, dzięki, dzięki! - powtarzałam jak głupia.
Wybiegłam ze szkoły. Fede stał z boku i rozmawiał z Violettą. Podeszłam do nich. 
-Pozwól Violu, że ci go na chwilę zabiorę - puściłam do niej oczko i popchnęłam bruneta w stronę głównego wejścia. 
-Jakby co... mówisz prawdę. Grasz na gitarze i śpiewasz Ti Credo - powiedziałam zrównując z nim kroku. 
-Że co? - jego oczy prawie wyskoczyły z orbit. 
Zaśmiałam się ironicznie. 
-Nic nie rozumiesz? - pokiwałam głową z irytacją. - Właśnie prowadzę cię na przesłuchanie do tej szkoły.
- Nie ma mowy - droczył się ze mną. Gdyby na prawdę nie chciał tego... to nie szedł by teraz ze mną. 
Wzruszyłam ramionami. 
- Albo wiesz co? - odezwał się, kiedy stanęliśmy przed drzwiami do sali. - Wejdę tam za buziaka od ciebie. 
Cmoknęłam go w policzek. 
- Proszę bardzo... a teraz marsz tam - założyłam ręce na piersi.
Westchnął tylko i bez dyskusji wszedł do środka. 

*Federico*
Nie o takiego całusa mi chodziło... no ale okey.
Wszedłem do obszernego pomieszczenia. Na środku stał długi stół przykryty obrusem. Za nim siedzieli trzej egzaminatorzy. Do koła były porozstawiane różne instrumenty i mikrofony. 
- Jak się nazywasz? - zaczął jeden z członków komisji. Wyglądał na miłego. Przeżuwał coś... 
- Federico - odpowiedziałem lekko onieśmielony. 
Tak. Super. Śmiej się. Ja też mogę się poczuć nieswojo. Też jestem człowiekiem... 
- Dobrze... to zaczniemy od tego, że nam coś zaśpiewasz - uśmiechnęła się jedyna kobieta notująca coś na kartce. 
- Masz własną piosenkę czy... - odezwał się drugi z mężczyzn. 
- Mam własną - przerwałem.
- Instrument? - zapytali chórem. 
Rzuciłem spojrzeniem na gitarę stojącą nieopodal. Kazali mi ją wziąć , grać i śpiewać. 
Usiadłem i już palcami miałem dotknąć strun, kiedy nagle poczułem, że nie dam rady. 
- Czy... mógłbym zaśpiewać dla Ludmiły? - zapytałem niemalże szeptem.
Widziałem jak ona robi błagalną minę. Ale ja MUSIAŁEM. 
- Jeśli chcesz - kobieta wzruszyła ramionami.
Podszedłem do blondynki. Delikatnie chwyciłem jej dłoń. 
-Tą piosenkę napisałem dla ciebie. Pozwól mi...
Westchnęła głęboko. Przymknęła na chwile powieki. Kiedy je otworzyła lekko kiwnęła głowa na 'tak'.
Ponownie usiadłem i wziąłem do rąk instrument. Ona stała na przeciw mnie. Patrzyłem jej w oczy. Głos sam się ze mnie wydobywał. Tą piosenką mogłem wyrazić wszystko co do niej czuje. Starałem się by w końcu zobaczyła, że wcale nie interesuję się nią bo tak sobie uroiłem... tylko dla tego, że na prawdę ją kocham. 
Po jej policzku spłynęła pojedyncza łza. Widziałem jak w czasie refrenu jej usta składają się w słowa w nim zawarte. 
Skończyłem, a mimo to ani ona ani ja nie ruszyliśmy się z miejsca. 

*Diego*
Spacerowałem ulicami Buenos Aires w nadziei, że spotkam gdzieś Larę. Nie widziałem jej zaledwie od kilku godzin, ale bardzo mi jej brakowało. Chciałem ją zobaczyć, usłyszeć głos... 
Nagle stało się coś magicznego. Z rozmyśleń wyrwał mnie jej głos. Poczułem jej dłoń na swoim ramieniu. Uśmiechnąłem się w duchu.
Znów miałem ją blisko. Czy tak działa miłość? 
Tylko jest jeden problem... co z Violettą?

*Ludmiła/Lili*
Ja już nie mogę! To było... i on napisał ten tekst dla mnie... ja... ja... ja go kocham! 
- Dziękujemy Federico - usłyszałam za plecami głos Pablo. 
Wybiegłam z sali. Nie mogłam powstrzymać łez. Uciekłam za budynek. Osunęłam się po ścianie. Podwinęłam kolana pod brodę i ukryłam twarz w dłoniach. Pozwoliłam by małe kropelki spływały po mojej skórze rozmazując cały makijaż. Ale one bynajmniej oczyszczały moją duszę. 
Dlaczego jestem taką idiotką? Czemu przedtem nie umiałam dostrzec tego, że on mnie na prawdę...?
Czemu nie potrafiłam sama przyznać się przed sobą, że się w nim zakochałam?
Jestem tak cholernie durną osobą.  
- Hej Ludmi, co się dzieje? - usłyszałam głos mojej przyjaciółki.
- Nic Violu, po prostu jestem głupia - spojrzałam na nią ocierając mokry policzek. 
- Nie Lu. Nie możesz tak mówić. Co się dzieje kochana? - Vilu może i ma wiele wad, ale jest wspaniałą przyjaciółką. Zawsze się o mnie martwi.
Oparłam głowę o mur. 
- Federico... - jęknęłam. 
- Tak jak sądziłam. Śliczny jest. No i co z nim?
Dźgnęłam ją łokciem. 
- Ty przypadkiem nie masz chłopaka? I podłogi? - zaśmiałam się na wspomnienie naszych wygłupów. 
- Chłopaka? Nawet dwóch... no ale zdaje się, że rozmawiałyśmy o tobie. 
Dwóch? Okey... ja nie wnikam. 
Viola nie wie o moim podwójnym życiu, ale mniej więcej przedstawiłam jej sytuację. 
- Hm... - zamyśliła się chwilę. - No to w czym problem? On cię kocha, tak? Ty kochasz jego... 
Jej wszystko wydaje się takie łatwe. 

~
Zabijcie mnie! Najlepiej uduście chusteczkami albo powieście na szaliku! Tylko koniecznie wełnianym! ( prawa autorskie Szalig spółka zoo xD) 
No dobrze. Ten rozdział taki krótki i w dodatku spóźniony!
Kochani... ja wiem, że mnie zadźgacie!
Ale wiecie, że Was kocham, tak?
Czekam na komcie :*