Es Posible - rozdział VI

*Ludmiła/Lili*
Siedziałam na angliszu... Nat ciągle chora. Ale nie narzekam. Nie... nie narzekam. 
Fede przysunął swoje krzesło do mojego. 
-Hej Lu...to znaczy Lil - szepnął do mnie. 
Spojrzałam na niego pytająco i sama nie wiem czemu... uśmiechnęłam się. 
Podsunął mi do ręki jakieś zawiniątko. 

Rozwinęłam papierek pod kartką. 
"Masz piękne oczy" - przeczytałam. 
"Nie podrywaj mnie!" - opisałam. 
"Ależ ja wcale tego nie robię... to był tylko przyjacielski komplement Kiciu ;)" - otrzymałam kolejną wiadomość. 
" Ehym... to interesujące. Wiesz co?" - odpisałam z trudem powstrzymując śmiech po przeczytaniu 'kici'.
"Co?" 
"Ciągle na mnie lecisz." 
"Co? Że ja? Nieeee no co ty!? (poker face) -czujesz sarkazm no nie?" - odpisał. Spojrzałam na niego i schowałam twarz w dłoniach, by inni nie zobaczyli mojego uśmiechu. Boże... czy znam kogoś bardziej zabawnego?
I mniej więcej tak zleciała nam cała lekcja. 
Siedziałam na ławce w korytarzu i pisałam sms-a do Violi kiedy nagle podszedł do mnie Federico.
- A co tam piszesz? - zapytał siadając obok.
Dlaczego kiedy dotknął mojej dłoni przeszedł mnie przyjemny dreszcz? 
- Wiadomość - odpowiedziałam chowając komórkę do kieszeni. 
- Ale dużo się dowiedziałem - prychnął.
- No i więcej wiedzieć nie musisz - wstałam i ruszyłam w stronę damskiej toalety.
Szedł za mną. Stanęłam przy lustrze w jej wnętrzu.
-Wiesz przecież, że tam nie wejdę - wymamrotał opierając się o otwarte drzwi.
- No to jesteś tchórzem - uśmiechnęłam się pokrywając usta błyszczykiem. 
- Ehem... to może wejdziesz do męskiego? - zadrwił. 
Potraktowałam to jako wyzwanie. Nie ma problemu. Rzuciłam w niego swoja torebką i pewnym siebie krokiem wstąpiłam do męskiej toalety. 
- Ale masz problem - wzruszyłam ramionami. 
Podeszłam do kranu, umyłam ręce i wyszłam. 
Nie rozumiem myślenia facetów. Oni nas mają za jakieś wątłe, tchórzliwe, szare myszki. A my potrafimy być ostre i postawić na swoim. A Federico przekona się jeszcze, że ja w szczególności.

*Federico*
Ok... lekko mnie zamurowało. Pierwszy raz widziałem dziewczynę tak... pewną siebie? zawziętą? 
Ludmiła podoba mi się coraz bardziej. 
Siedzę za nią na matematyce. Oczywiście nie obyło się bez ściągnięcia gumki z jej włosów. 
Odwróciła się. Zazgrzytała zębami i walnęła mnie w głowę podręcznikiem. Oczywiście nasza matematyczka jak zwykle nic sobie z tego nie zrobiła... Nasz podręcznik jest na prawdę gruby no! ...
Potem udało mi się złapać ją na przerwie. 
Zacząłem ją łaskotać. 
-Fede przestań! - błagała tarzając się po podłodze.
- Czemu? - droczyłem się.
- Bo Violetta się na mnie obrazi - wydusiła. 
Na tyle zdziwiła mnie jej odpowiedź, ze faktycznie się od niej odsunąłem. Podniosła się i wzrokiem ścięła mnie z nóg. Dosłownie... musiałem usiąść, bo czułem, jakbym miał się przewrócić. 
-Za co to było? -zapytała pochylając się nade mną. 
Ależ mnie kusiło, żeby się tak wychylić i dać jej całusa...ale nie mogłem. Nie teraz.
- Za książkę od matmy słoneczko - uśmiechnąłem się przebiegle.
-Ach tak? - wyprostowała się jak struna. To nie wróżyło nic dobrego...
- Tak - mimo wszystko ja brnąłem dalej. 
- No dobrze... - odwróciła się i wolnym krokiem szła w kierunku klasy. 
Coś knuła... 
Czekałem dłuższą chwilę, aż w końcu podążyłem w jej stronę. Stała odwrócona. 
- Li... - zacząłem. Ona wtedy odwróciła się i wylała na mnie wodę z butelki.
-Oj - teatralnie zasłoniła usta dłonią. 

*Violetta*

Wieczorem zadzwonił do mnie Leon. Umówiliśmy się na spacer. Rano zebrałam się szybko, by nie spóźnić się na spotkanie, jak to zawsze mam w zwyczaju. 
Leon czekał na mnie w umówionym uprzednio miejscu. Chodziliśmy długo. Byliśmy wszędzie. W parku, w zoo, w cyrku nawet. Przechodziliśmy akurat obok jednego ze sklepów z wykładzinami.
-Popatrz Violu, jaki ładny dywan - Leon wskazał na jeden z chodników z wystawy - pasował by ci do pokoju.
-Ale ja kocham moją podłogę - szepnęłam.
- To nie chcesz dywanu? - zapytał chłopak. Wyraźnie posmutniał.
Szybko pokiwałam głową i pobiegłam przed siebie ciągnąc do za rękę. 

*Ludmiła/Lili*
Jeszcze nigdy nie bawiłam się z nikim tak doskonale. Przy nim potrafię byś sobą. Tak w pełni... Nie muszę udawać, bo on wie. 
Siedziałam na biurku w pokoju Federico i czekałam aż się ogarnie byśmy mogli pójść do mnie i dokończyć projekt... no w sumie mogłam od razu iść do siebie i czekać na niego. Ale skoro mnie zaprosił... No więc tak sobie siedziałam. W pewnym momencie dostrzegłam kartkę, zgniecioną, leżącą

obok kosza na śmieci. Skoro to śmieć, to chyba mogłam zobaczyć co to takiego, nieprawdaż?
Rozejrzałam się. Bruneta nigdzie w pobliżu nie było. Złapałam papier. Rozwinęłam go.
-Wow - wyrwało mi się, kiedy czytałam to, co jest na niej napisane.
- Em... Ludmiła, nie patrz na te bzdury - usłyszałam nagle za sobą. 
Z trudem odciągnęłam się od tekstu. Za mną stał Fede. Był zawstydzony.
- Masz szczęście, że rozumiem włoski - uśmiechnęłam się przyjaźnie. - To jest piękne. 
- Co? Te moje bazgroły?
Skinęłam głową. 
-Jak to nazwiesz? - zapytałam nie wypuszczając z rąk kartki.
- Myślałem nad...Ti Credo - powiedział pocierając kark. Zawsze tak robił, kiedy się denerwował. 
Śliczne... cała zawartość gniotka była piosenką. Włoską piosenką o miłości. 
Nagle wpadłam na pomysł. 
- Idziemy - stwierdziłam zabierając swoją torebkę.
Pobiegłam w stronę wyjścia, a on za mną.

*Federico*
Weszliśmy do jej domu. Znowu ta biel... głowa mnie od niej boli. 
-Daj mi chwile - uśmiechnęła się i pobiegła na górę.
Minęło jakieś pół godziny, a ona w tym czasie przeszła kompletną metamorfozę. Znowu była tą lalą barbie. Sztuczną i ...pustą?
- Chodź! - zawołała mnie z salonu. 
Stała w ganku i podpierając się o ścianę zakładała buta. 
- Hm? - zdziwiłem się. - To nie robimy...
- Nie - przerwała mi. - Nie teraz - dodała, kiedy odzyskała równowagę. 
Podążałem za nią ulicami Buenos Aires. 
-No. Już jesteśmy - powiedziała stając przed Studiem On Beat.
- Co? Nic nie rozumiem - na prawdę miałem mętlik w głowie. 
Po co mnie tutaj przyprowadziła? Dlaczego tak się spieszyła? Co ona ma zamiar zrobić?
Przyznam, że lekko się boję...
~
No i mamy rozdział ^^
Kto się domyśla co zamierza Lusia? xD
Ja Was mocniutko kocham.
Rutynowo czekam na opinie ;) :*