Es Posible - rozdział VIII

*Ludmiła/Lili*
Siedziałam jeszcze chwile pod ścianą. 
- Violu, nie obraź się, ale muszę już iść- odezwałam się w  końcu.
Podniosłam się i ruszyłam w stronę swojego domu.
- Zdajesz sobie sprawę, jak wyglądasz? - krzyknęła za mną moja przyjaciółka. 
Ale ja udałam, że nie słyszę. Po drodze minęłam Federico. Przeszłam obok niego tak, jakbym wcale go nie widziała. Wpadłam do domu zatrzaskując za sobą drzwi. Ruszyłam w stronę góry... ale nie bardzo chciało mi się tam iść. Położyłam się więc pod schodami. Wbiłam wzrok w sufit. Dłonią przejechałam po kafelkach. Poczułam drobny pyłek pod palcami. Spojrzałam na opuszki. Miałam na nich srebrny brokat. Uśmiechnęłam się mimowolnie. 
Zadzwonił mój telefon, ale ja nie miałam siły by go odebrać. 
Grało we mnie zbyt wiele emocji. 
Miłość na gitarze... kocham go. Ja to po prostu czuję. Daje mi niesamowitą moc. Przy nim czuję się jakbym mogła latać... lubię, kiedy jest blisko. Jego ciepło...
Strach na bębnach... boję się. Sama nie do końca wiem czego. Ale ja się boję. Może tego, że to nie przetrwa... a może boję się tylko tego, że do nikogo przedtem nie czułam nic podobnego.
Nagle z rozmyśleń wyrwał mnie dzwonek do drzwi. 
- Kto tam? - krzyknęłam ochrypłym głosem. 
Dźwięki rozniosły się po całym domu.
- No a kto może być? - usłyszałam ironiczną odpowiedź Natalii. 
Szczerze? Mogło to być wiele osób. 
- Wejdź - zawołałam odwracając się na brzuch. 
Moja Naty weszła do środka i spojrzała na mnie przerażona.
- Ludmiła - wydukała - co ci się stało? 
Teatralnie przewróciłam oczami. 
"Gdybyś łaskawie nie chorowała do niczego by nie doszło słoneczko, więc teraz się mnie o nic nie pytaj Naty" - miałam ochotę jej to wykrzyczeć. Ale nie zrobiłam tego. Podniosłam się tylko i poszłam do kuchnie zaparzyć nam herbaty. 
Hiszpanka usiadła na kanapie i czekała. Postawiłam przed nią kubek, a ja ze swoim napojem przycupnęłam obok. Siedziałyśmy w milczeniu. Tylko ona co chwile spoglądała na mnie podejrzliwym wzrokiem. 
- Tak w ogóle - zaczęła przeciągle po dłuższej chwili. -To przyszłam po zeszyty. 
Bez słowa poszłam do swojego pokoju i wróciłam po chwili ze stosem brulionów. Postawiłam je przed nią. 
- To ja będę szła... ale pamiętaj, jesteś moją przyjaciółką i o wszystkim możesz mi powiedzieć. 
Odprowadziłam ją do drzwi.
- Naty... baba z angielskiego nas przesiadała - wymamrotałam pod nosem.
Pokiwała głową i wyszła, a ja zamknęłam za nią drzwi. 
Było mi dziwnie ciężko na sercu. Chciało mi się płakać, a nie mogłam uronić łzy.  Pobiegłam do mojej fortecy, zwanej przez ludzi pokojem, rzuciłam się na łóżko i sama nie wiem kiedy, ale usnęłam. 

* Federico*
Obudziłem się rano wcześnie. Słońce dobrze nie wzeszło, a ja byłem gotowy. Nie potrafiłem usiedzieć spokojnie. Ciągle miałem wrażenie, że z Ludmiłą jest niedobrze. Dzisiaj mamy angielski. Ciekawe czy Natalia jest już zdrowa... Wolałbym, żeby nie... tak, jestem okropny, chcę czyjegoś cierpienia. Tylko, że tu wcale nie chodzi o nią. 
Po prostu widziałem wczoraj Ludmiłę na ulicy. Była w strasznym stanie.
Wziąłem plecak i wyszedłem z domu. "Będę pałętał się po mieście do puki nie będzie czas na lekcje...albo nie zobaczę Lu."
Siedziałem w parku, na ławce. W pewnym momencie ją zobaczyłem. Szła z opuszczoną głową. 
- Lili! - krzyknąłem, bo zdawałem sobie sprawę, gdzie się znajdujemy.
Spojrzała na mnie, ale po chwili znowu opuściła głowę i szła dalej. 
Zacząłem biec w jej stronę. Złapałem za ramię. Nawet na mnie nie spojrzała.
- Federico, proszę - odezwała się łamiącym głosem, zanim zdążyłem cokolwiek powiedzieć. - Daj mi pozbierać myśli. 
- Ja tylko się martwię - wyszeptałem. 
Zatrzymała się i popatrzyła na mnie. Jej oczy byłe zeszklone, twarzyczka blada, a usta drżały. 
- Proszę Federico...- błagała przez łzy.
- Zostawić cię samą? - zapytałem smutno. 
Skinęła głową.
Posłusznie odszedłem. Zrozumiałem, że to przeze mnie jest  zdruzgotana. Ścisnęło mnie w żołądku. Miała racje... jestem idiotą. Usiadłem znowu na ławce. Ułożyłem głowę na oparciu. Dopiero kiedy dzwony kościelne wybiły za piętnaście, ocknąłem się i pędem puściłem się w stronę szkoły.
Z chwilą kiedy zadzwonił dzwonek stanąłem pod klasą. Blondynka wcisnęła mi do ręki jakąś karteczkę. 
"Usiądź ze mną proszę"- było na niej napisane. 
Uśmiechnąłem się do siebie. Może jeszcze nie wszystko stracone. 

*Violetta*
Zadzwoniłam do Diego i Ludmiły. Umówiliśmy się o siódmej nad rzeką. 
- Cieszę się, że jesteście - wyznała Lu. 
Wyglądała dziwnie... tak skromnie. No ale dobrze, to jej sprawa. 
- Violetta przedstawiła mi sprawę - wyznał Diegito podając Ludmile kubek z jej ulubionym koktajlem.

- Nie możesz się tak zachowywać. Miłość nie wybiera Ludmi. Ona cię znajdzie, nawet jeśli tego nie chcesz. Poza tym... spróbuj. Co ci szkodzi? Może to właśnie ten jedyny... - dodał obejmując ją. 
- Kochanie... Federico to bardzo miły chłopak. On cię kocha. Nie zawiedzie - dodałem głaskając ja po głowie. 
- Dziękuję - pociągnęła nosem. - Kocham was.
Potem rozmawialiśmy jeszcze przez chwilę, a kiedy Ferro poszła postanowiłam poruszyć pewien temat.
- Kochanie - zaczęłam - jesteśmy już ze sobą bardzo długo... świetnie się dogadujemy i w ogóle... ale czy nie uważasz, że powinniśmy zrobić sobie przerwę?
- Wiesz, myślałem o tym samym - ku mojemu zaskoczeniu wcale nie był zły. - Ale zostaniemy przyjaciółmi, prawda?
- Oczywiście skarbie! - byłam mega szczęśliwa. 

*Ludmiła/Lili*
Rady moich przyjaciół ze Studia dużo mi dały. Zrozumiałam, że nie mogę bać się miłości. Bo to właśnie jej się bałam. Czystej i szczerej. Samej w sobie.
Widziałam jak patrzy na mnie cała klasa, kiedy obok mnie siadał Fede, a Nata na jego miejscu. 
-Federico, przepraszam - szepnęłam. 
Uśmiechnął się do mnie i wyciągnął małą karteczkę. Po raz kolejny zaczęła się nasza konwersacja. 
"Nie jesteś na mnie zła?" - napisał.
"Za co? Że mnie kochasz?" - odpisałam.
"Powiedzmy..."
"Nie"
...
Nawet się nie spostrzegłam, a zadzwonił dzwonek. 
Szłam przez korytarz w stronę klasy matematycznej. Podeszła do mnie Natala. 
- Co się szykuje? - zapytała uśmiechając się łobuzersko.
- Nic - wzruszyłam ramionami.
A co miało się szykować? Na prawdę nie zrozumiałam. 

- Ach Li - westchnęła dziewczyna. - A idziesz dzisiaj na kółko?
- Teatralne? Tak. 
- A Federico też będzie? - a więc o to jej chodziło!
- Może mi łaskawie powiesz skąd ja to mam wiedzieć! - wściekłam się. 
Przeprosiła i poszła coś załatwić. Mnie zaczęła boleć głowa. Ciśnienie spadało. Do tego dołączyły się nerwy związane z przesłuchaniem Fede. Tak, denerwuję się tym. Bardzo. Bo zależy mi na tym, ze dostał się do Studia. I jeszcze sprawdzian z fizyki i zaliczenia z angiel... o Boże! Projekt! Na jutro...
Zaczęłam gorączkowo szukać Federico. Wypatrzyłam go na końcu korytarza. Jak głupia pobiegłam w jego kierunku. Ktoś podstawił mi haka i... wylądowałam w ramionach Włocha. Nasze twarze dzieliły milimetry. Czułam jego oddech. Serce waliło mi jakby oszalało. Uśmiechnęłam się delikatnie. 

*Federico*
- Ehm... - odchrząknęła dziewczyna. 
Z wielkim trudem wypuściłem ją z uścisku.
- Federico - odezwała się kiedy odzyskała równowagę. - Musimy dzisiaj dokończyć...
- Wiem.
- Ale nie zapomnij o przesłuchaniu z tańca... - pogroziła mi palcem. - Ja tam idę z tobą. 
- Oczywiście- zaśmiałem się.- A ty nie zapomnij o tym, że dzisiaj ogłaszają role do ''Romea i Julii'' 
Pokiwała głową. Chyba domyśliła się na co liczę. Ona zostanie moją Julią. Ja to po prostu wiem.
Dała mi całusa w policzek i pobiegła w stronę klasy. 
Kocham ją...jest przeurocza.

~
Kochani... Nie zasługuję na nic. Nie zasługuję... rozdział jest marny i za dużo w nim dialogu Y.Y
No ale ja to się nie będę bardziej dołować... to pozostawiam Wam.
Bądźcie SZCZERZY w pisaniu swojej opinii..
K.W. mooocno <333