Es Posible - rozdział IX

* Ludmiła / Lili *
Z niecierpliwością czekałam na ogłoszenie przydzielonych ról. Każdy z kimś rozmawiał, śmiał się, tak jakby to nie było nic ważnego. Tylko ja i Federico spoglądaliśmy na siebie z niepokojem co chwila. Po jakimś czasie, swoją drogą pewnie niedługim, do klasy weszła nauczycielka. Wszyscy ucichli i skupili całą uwagę na niej. Fede usiadł obok mnie i potarł moje ramie. Opiekunka koła teatralnego

zaczęła czytać. Oczywiście począwszy od głównych roli. 
-Romeo - Federico
Julia - Liliana.
Nie... proszę tylko nie to! 
- Federico - szepnęłam do niego - przepraszam. 
Podniosłam się i podeszłam do kobiety. Włoch próbował mnie zatrzymać, ale na nic się to nie zdało. 
- Proszę Pani, ja nie mogę przyjąć tej roli - powiedziałam, a mój głos rozniósł się po sali. 
Ona spojrzała na mnie podejrzliwie. Spuściła wzrok na kartkę i znów zabrała głos. 
- Julia - Natalia
Marta - Liliana. 
Potem już nie słuchałam. Wyszłam. Zamknęłam się w toalecie. Nie miałam ochoty na słuchanie kogokolwiek. Tak bardzo chciałam zagrać z Fede...ale nie mogę. Nie dam rady. Już ledwo łączę naukę w Studiu ze szkołą... a teraz jeszcze to. Za dużo tekstu. Czułam jak pod powiekami zbierają mi się piekące łzy, które pomału szukają ujścia. I udaje im się to.  Zacisnęłam w pięści chusteczkę. Uderzyłam dłonią o podłogę. Cholerne podwójne życie. Jak ja tego nienawidzę! Gdyby wiedzieli... wszystko byłoby prostsze. Ale nie mogą wiedzieć. 
- Wiem, że tam jesteś - usłyszałam głos Fede po drugiej stroni drzwi. 
- Jestem, ale czy to ważne? - w tym momencie poczułam, że zadałam głupie pytanie. Przecież wiem, że dla niego ważne. 
- Nie płacz. Nie lubię jak jesteś smutna - był zatroskany. 
- Federico, ale jak ja mam nie płakać? To wszystko przez tą chorą tajemnice... ja... to dla mnie ciężkie. Może nie widać... Ale nie masz nawet pojęcia ile nocy nie przespałam myśląc, martwiąc się, wylewając łzy.
- Otwórz te drzwi, dobrze? - zrobiłam to o co prosił. 
On podszedł do mnie i przytulił. Oparłam głowę o jego ramię. Było mi tak dobrze. Trwaliśmy złączeni, sama nie wiem jak długo. 
- Federico - odezwałam się robiąc kilka kroków w tył. - dziękuję ci. Ja... - już chciałam to powiedzieć, ale poczułam, że nie dam rady. - Jesteś wspaniałym przyjacielem. 
- Wiem to - uśmiechnął się. 
- No i skromnym też - poczochrałam jego grzywkę. 

*Federico*
Jej, to nawet włosy wybaczę...
Ej, chwila, moment... to ja teraz muszę grać z Natalią? O nie, błagam... Nie to, że coś do niej mam, ale ona jest taka sztywna i przynudza. 
Nie mogę też być zły na Ludmi, że zrezygnowała. I bez tego jej trudno. 

Po szkole poszliśmy do niej. Znowu zmieniła się w taką beznadziejną laskę. No ale co ja poradzę? 
Ruszyliśmy do Studia po drodze dyskutując na temat mojego układu. Widziałem, że jej zależy, a to mnie cieszyło. 
Jeden z nauczycieli, zdaje mi się, że był to Pablo (z tego co mówiła Lu), poprosił mnie do sali. 
- Ja lecę na zajęcia, uda ci się - dała mi buziaka w policzek i zniknęła w tłumie. 
Była niezwykła. Jest niezwykła. 
Wszedłem do sali. Była duża. Jedną ze ścian pokrywały lustra. Po przeciwnej stronie były okna. Na dużych parapetach leżały torby i plecaki. Na końcu stał stół i trzy siedzenie, a na nich komisja. 
Włączyli mi muzykę i kazali tańczyć. Muszę przyznać, że wyszło zawodowo. 
No doba...skromny ja. 

*Camila*
Wybieram się właśnie z Fran na koncert Rock Bones. Jaram się tym jak głupia. Ale tam wystąpi mój chłopak Seba!  Nie widziałam go od roku, kiedy wraz z zespołem ruszali w trasę. Teraz wrócił i już nie mogę doczekać się, aż go zobaczę. Jest dla mnie całym światem. Sebastian codziennie wysyła mi słodkie sms-y i dzwoni... jest taki kochany!

*Ludmiła/Lili*
-Angie, no ja cię błagam! Nie karz mi śpiewać z tą hołotą - jęknęłam siedząc na jej lekcji.
- Ludmiła, masz wielki problem jak widzę - nauczycielka spojrzała na mnie karcąco.
- Mam. Nie będę się zniżać do tego poziomu! - krzyknęłam. 
Kobieta wzruszyła ramionami i stanęła do keyboardu. Zaczęła grać, a większość uczniów śpiewać. Tylko nie ja i Viola. My jesteśmy za dobre. 
Lekcja się skończyła, a ja miałam do zrobienia projekt z Federico. 
Normalnie miałabym jeszcze kilka godzin zajęć w On Beat, ale jako, że trwają egzaminy wstępne...
No dobrze, to gdzie on jest? 
Szłam zagadana z Diego. Nagle ktoś mnie zawołał. Odwróciłam się i zobaczyłam Włocha.

Pożegnałam się z Hiszpanem i skierowałam swe kroki w kierunku chłopaka z którym chodzę do liceum. 
A tu nagle Francesca wyrosła z podziemi. 
- Ludmiła jesteś nieznośna! - zaczęła się drzeć.
Wywróciłam oczami i zaczęłam oglądać swoje paznokcie.
- Nie możesz się ogarnąć nawet na chwilę. Zawsze wszystko psujesz! - kontynuowała. 
- Fran, słoneczko nie chcę nic mówić...nie, właściwie to chcę. Zejdź mi z drogi. Spieszy mi się, a poza tym mam w nosie co o mnie sądzisz. Idź na masaż do spa czy coś... dobrzy by ci to zrobiło - z trudem powstrzymałam się od śmiechu. 
Ominęłam ją chwile potem stałam już obok Fede przy mojej szafce. 
- O co chodziło tej dziewczynie? - zapytał. 
Wzruszyłam obojętnie ramionami. Nie miałam pojęcia. Francescę uważam za dziwną osobę. Czepia się o nic. Jak tylko ma zły dzień musi się na kimś wyładować i dzisiaj chyba padło na mnie. 

*Federico*

Doszliśmy do domu Ludmiły. Tym razem zaprosiła mnie do swojego pokoju. Teraz przynajmniej miła odmiana. Jakieś kolory! Dużo czerwonego.Ale to jest jednak kolor no nie?  Pomieszczenie było bardzo ładnie urządzone. Usiadłem na miękkim dywanie. Przyglądałem się jej. Robiła tysiąc rzeczy na raz. Włączyła muzykę i podała mi nasz nie dokończony referat. Brakowało tylko dobrego zakończenia... 
Mieliśmy to szczęście że recenzowaliśmy film o miłości. Bynajmniej ja miałem to szczęście.
Chwyciłem kartkę i długopis leżący nieopodal. 

Film ten mówi o miłości dwóch ludzi i o tym jak wiele ona potrafi. Historia. Ona i on. Bez siebie nie znaczyli nic, a razem mogli więcej. On wiedział i ona też. Ale dopiero kiedy byli razem. 
Potrzebowali siebie wzajemnie. Mieli potrzebę kochania. 
Można to porównać do wielu sytuacji w dzisiejszym życiu. Dwoje ludzi próbuje odnaleźć przeznaczenie. Tyle, że miłość nie posiada definicji. Tak na prawdę wystarczy tylko bliskość tej drugiej osoby by poczuć się spełnionym.  Chcemy szczęścia tego kogo kochamy, nawet jeśli jego kosztem będzie nasze cierpienie. 

Podałem jej tekst. Czytała go, potem odłożyła na bok. 
- Podobno nie lubisz gdy płaczę - powiedziała patrząc mi w oczy. 
- Bo nie lubię. 
- To czemu to robisz?
- Ale co?
Podniosła się z podłogi i stanęła przy dużym oknie.
- Federico - odezwała się zamykając oczy. -Tobie się wydaje, że jesteś dla mnie obojętny? 
Co? Ona się mnie zapytała czy... Nie, nie wierzę w to. 

~
To teraz poproszę Was o to byście mnie wrzucili pod samochód, bo ja sama już nie mogę patrzeć na te wypociny u góry.
I piszcie SZCZERZE, SZCZERZE, SZCZERZE!!!
Kocham Was mocniutko, bardzo, bardzo mocniutko <3333