Es Posible - rozdział X

*Ludmiła/Lili*
-O czym ty mówisz? - zapytał łapiąc mnie za nadgarstki. 
- O tym, że cię kocham idioto! - krzyknęłam. 
Wyrwałam mu się i uciekłam zatrzaskując za sobą drzwi.
Powiedziałam mu to. Czuję...jakby na sercu było mi lżej. 
Zbiegłam po schodach i już chwyciłam za klamkę, kiedy on dotknął mnie za ramię. Drugą rękę ułożył na mojej talii. Obrócił mnie i przyciągnął do siebie. 
Przeniósł dłoń z mojego ramienia na podbródek. Uniósł go delikatnie i spojrzał w moje oczy. Mogłam w nich utonąć. 
- Długo na to czekałem... - szepnął ledwo dosłyszalnie. 
Ułożyłam swoje ręce na jego ramionach. Lekko przymknęłam powieki, a po chwili poczułam jak układa swoje usta na moich. 
Chciał by ten pocałunek był idealny. I właśnie taki był. 
Powoli rozchyliłam swoje wargi. On zrobił to samo. Wdarł się do wnętrza moich warg. Nie mogę powiedzieć, że pozostałam mu dłużna. 
Zastygliśmy tak, trwając ze sobą. 
Ani ja, ani Federico nie chcieliśmy by ta chwila się skończyła. Całkiem jakby ten jeden gest miał zrekompensować nam wszystkie chwile cierpienia. 

Przeciągnęłam dłonie z jego klatki we włosy. Chwilę potem czułam jak przysuwa mnie jeszcze bliżej siebie. 
Całował z pasję i namiętnością. Jakby... utęsknieniem. 
W końcu oderwaliśmy się od siebie. Oparłam się o drzwi, a wzrok wbiłam w ziemię. 
Nie chciałam w tym momencie widzieć jego twarzy. Bałam się, że powiem coś głupiego, jeśli się do mnie odezwie.
- Ludmiła... - zaczął po dłuższej chwili - na prawdę mnie kochasz?
Nieee Federico. Nie kocham cię wiesz. Całowaliśmy się przed chwilą tak z nudów. Co za głupie pytanie! 
- Tak - wyszeptałam. 
Wydało mi się, że na jego twarzy pojawił się uśmiech. 
No tak. Zdobył to, czego chciał. 

*Federico*
Jej... to było takie... jej. 
I tu już nie chodzi mi o samą chwilę złączenia naszych ust. 
Ona mnie kocha! Nie mogę już być szczęśliwszy. I pomyśleć, że byłem taki głupi, żeby tego nie widzieć. 
- Nie masz pojęcia jak bardzo... jak bardzo... mnie to cieszy - wydukałem nie spuszczając z niej wzroku. Była zawstydzona. Bała się na mnie spojrzeć. - Bo wiesz... ja ciebie też kocham -dokończyłem.
Zaśmiała się. 
- Jakbym nie wiedziała. Mówiłeś mi to chyba z tysiąc razy - w końcu uniosła wzrok i przeniosła go na mnie.
W jej oczach dostrzegłem coś nowego. Coś, czego przedtem nie widziałem. Kilka nieznanych mi przedtem ogników. Miłość, łagodność, niepokój.
 - Federico - podeszła do mnie. - Co teraz? 
- Co teraz? - powtórzyłem jak echo gładząc jej policzek wierzchem dłoni.- Teraz penie zapytam, czy chciałabyś stać się moją dziewczyną?
- Hm... to zależy kogo pytasz. Lu czy Li? 
Lekko to mnie zdziwiło, nie powiem. 
- Obie - odparłem po chwili.
- Acha... no to obie się zgadzają - stanęła na palcach i pocałowała mnie w czoło. 
Staliśmy tak napajając się swoim widokiem, kiedy nagle zadzwonił dzwonek do drzwi. 

*Naty*
Ludmiła otworzyła mi drzwi. Zaprowadziła do salonu. Tam siedział... Federico! Okey... co on tu?
- Natalia - odezwała się Lu - kawa, herbata?
- Woda - ucięłam.
Ludmi zniknęła w kuchni, a ja usiadłam na przeciw Fede. 
-Hej - uśmiechnął się. 
- No czeeeść - przeciągnęłam. - Co tu robisz?
- Siedzę - zaśmiałam się na jego słowa. - Robię z Lu... znaczy Li projekt na angielski - dokończył.
- Lu?- zapytałam unosząc brwi. 
- Nie, Li - odpowiedział upijając łyk z filiżanki stojącej na stole. 
- Powiedziałeś Lu - upierałam się przy swoim. 
- Fede daj spokój - krzyknęła blondynka z kuchni. -Ona wie. 
Chwilę potem cała nasze trójka znalazła się w pokoju dziewczyny. 
Opowiedzieli mi całą historię. Chyba... Nie no, na prawdę wydaje mi się, że nie wiem wszystkiego. Między nimi jest chemia, a oni zaprzeczają. No ale dobrze... niech im będzie.
- No i widzisz Naty, dlatego nie zagram Romea - podsumował Włoch. 
- A... ok. - wzruszyłam ramionami. 
Pożegnałam się i wyszłam.

*Ludmiła/Lili*
- Nie zagrasz? - zapytałam poważnie, zastępując mu drogę do drzwi. 
- Nie. Ja nie mógłbym pocałować Natalii po tym, co się między nami stało- podszedł do mnie i owinął jeden z moich blond kosmyków na palec. 
- Ale ty wiesz, że jeśli dostaniesz się do Studia... - starałam się zmienić temat. 
- To będę musiał zrezygnować ze szkoły. Tak księżniczko, wiem o tym.
- Nie pozwalaj sobie, okey? Nie masz prawa nazywać mnie księżniczką- złożyłam ręce na piersi. 
- Oj Ludmi - zrobił maślane oczka.
 Wymiękłam. Do słownie. Kolana się pode mną ugięły. 
- Jesteś nieznośny - szepnęłam chwytając go za rękę. 
Zakręcił mną tak, że o mało co się nie przewróciłam. Ale oczywiście ten 'bohater' mnie złapał. 
- Masz śliczne oczy - wyszeptał patrząc w nie.
- Już to kiedyś... czytałam - zaśmiałam się. 

~
Koniec. Krótko. Beznadziejnie krótko. Ale za to przyznam się Wam, że gdyby tu wyciąć Natalię, to rozdział bardzo by mi się podobał ^^
A teraz... czekam tylko na Wasze opinie :*
Kocham Was mocno ♥ Mówiłam już o tym kiedyś?