Es Posible 2 - VI

*Ludmiła*
Nie mogłam otrząsną się po wyjściu Federico. On tak po prostu... A ja... I zostawił mnie... A powiedział tylko...
Usiadłam na łóżku, w głowie miałam kompletny mętlik. Jakiej niby gry mam nie zrozumieć? O co może mu chodzić? I kim do cholery jest Rose? Gdybym chociaż znała jej nazwisko mogłabym bez problemy prześledzić jej życiorys w google i na innych profilach społecznościowych typu Facebook.
Zagryzłam delikatnie dolną wargę. jeszcze czułam na niej smak ust Fede.
Byłam wykończona, jakby przez pocałunek wyssał ze mnie całą energię, ale jednocześnie, tam, w środku cała aż trzęsłam się z nerwów, nosiło mnie i czułam, że nie dam rady spać spokojnie puki nie dowiem się o co mu chodziło.
- W co ty grasz? - powtórzyłam cicho, tym razem do siebie. - W co ty grasz, Pasquarelli?
- Mówiłem już, że nie zrozumiesz - usłyszałam. Podskoczyłam, odwróciłam się, ale chłopaka, ani nikogo innego, nie było w pobliżu. - Shh, spokojnie. Nie widzisz mnie, ale ja tu jestem. Będę. Zapomnij o tym, co się dziś wydarzyło. Jutro o nic nie pytaj. Oni to widzą. - Zaśmiał się cicho. - Śpij dobrze.
Poczułam dreszcze biegnące wzdłuż moich pleców, zimny pot i gęsia skórka. Przełknęłam ślinę, czułam się osaczona, obserwowana...
- Kim są 'oni'? - zapytałam cicho. - Nie da się zapomnieć, Federico.
Nikt nie odezwał się więcej, nikt nic nie powiedział, ale nie zniechęciło mnie to, wręcz przeciwnie, brnęłam dalej.
- I co się wydarzyło? Gdzie jesteś? Czemu słyszę twoje słowa, mimo, że nie ma cię przy mnie? Federico, wyjaśnij mi to.
Cisza. Głucha cisza, która przyprawiała mnie o palpitacje serca. Moje dłonie były mokre, a usta nagle spierzchły.
- Skąd wiesz, że jestem Federico? - rozbrzmiało znów w moich myślach.
Instynktownie podkuliłam nogi,oplatając się ramionami. Przyległam plecami do ściany, w poszukiwaniu schronienia.
Przecież to jego głos, przecież to on do mnie mówił... Tak? A może to moja wyobraźnia? Może świruję? Albo już śpię, a to wszystko jest nadzwyczaj realne.
Głos więcej nie odezwał się, a mimo to, ja jeszcze przez długi czas nie potrafiłam ruszyć się z miejsca., aż w końcu zasnęłam, sparaliżowana strachem, przesiąknięta nim do szpiku kości.

*następnego dnia* 

*Violetta*
Przyszłam do Studia o wiele za wcześnie, ale nie miałam ochoty na lekcje fizyki z Angie, nienawidzę tych wszystkich praw i niutonów.
Moja grupa zazwyczaj ma zajęcia na późniejsze godziny, dużo późniejsze, więc usiadłam na pufie, która stała w korytarzu. Przyglądałam się uczniom, stojącym w kolejce na przesłuchanie. Założyłam nogę na nogę, oparłam łokcie o kolano i "przypadkiem" upuściłam jeden z zeszytów do nut, by zobaczyć, czy któryś z chłopaków nadciągnie mi na pomoc.  Znalazł się tak, ale nie był godny mojej uwagi. Sięgał mi do brody, włosy miał w nieładzie i zdecydowanie nie powinnam pokazywać się w jego otoczeniu. Albo on w moim. Odeszłam szybko, odwracając się, by sprawdzić, czy aby na pewno za mną nie idzie. Przez to nie zauważyłam znaku "UWAGA. ŚLISKA PODŁOGA". Zahaczyłam o niego nogą, pośliznęłam się na mokrej podłodze. Odruchowo zamknęłam oczy i wystawiłam przed siebie ręce. Podłoga była mokra, lepka i oczywiście twarda.
- Cholera jasna - mruknęłam pod nosem, odwracając się na plecy.
Wysoki szatyn z mojego snu stanął przede mną i wystawił dłoń w moim kierunku. Chwilę patrzyłam, oniemiała, jego widokiem. Sądziłam, że to tylko moje marzenia i nie uda mi się go nigdy spotkać.  Ocknęłam się, uśmiechnęłam delikatnie, po czym wstałam z niewielką pomocą.
- Jestem Leon - przedstawił się .
- Wiem - zaśmiałam się nieśmiało. - To znaczy...y... Violetta. Śniłeś mi się, Leonie - szepnęłam zalotnie.
- Poważnie? - zapytał z uśmiechem, takim typowym dla niego. Niego z moich wyobrażeń. - I kim tam byłem? Księciem, który ratuje cię z opresji, księżniczko?
- Nie, raczej moim chłopakiem, wiesz? - zapytałam z nutką przyjaznej ironii. Wolałam też pominąć fakt, że potem wzięliśmy ślub i mięliśmy bliźniaki. Nie chciałam przecież, żeby uznał mnie za psychiczną.
- A w takim razie, łatwo można spełnić twoje sny, skarbie - szepnął mi do ucha. - Co dziś robisz?
- Idę na randkę z moim nowym chłopakiem. To zabawne, wyglądasz całkiem jak on.
- Jestem już po przesłuchaniu, pasuje ci mniej więcej...teraz?
Skinęłam głową. Diego mieszkał na drugim końcu miasta, więc nie było możliwości, żeby mnie zobaczył. Poza tym, to jeszcze nic poważnego.

*Federico*
- Zrozum to, błagam cię, Federico. N i e możesz z nią być. Zaprzepaściłeś tę szansę, bawiąc się czasem! - Rose po raz kolejny próbowała przetłumaczyć mi swoje racje.
- Nie. Nie i nie. Nie przekonasz mnie, dziewczyno...
- Aniele - poprawiła mnie.
- Niech będzie, aniele. Nie przekonasz mnie do płaszczenia się przed kimkolwiek. - Wzruszyłem ramionami.
Stałem oparty o ścianę z tyłu szkoły, tu, gdzie nie sięgały kamery i gdzie licealiści zazwyczaj chodzili jarać. Od godziny trzymała mnie tam, nie pozwalając mi wrócić na lekcję. Do angielskiego nie zostało zbyt dużo czasu, a ja potrzebuję zobaczyć się z Ludmiłą.
- Upadłeś!
- I? Daj mi podejmować własne decyzje.  Chciałbym ci przypomnieć, że już dawno nie jesteśmy w tym chorym związku z tobą. Wracaj do domu.
Odwróciłem się od niem, miałem serdecznie dość tej dyktatury, zawsze wszystko wiedziała najlepiej, a przynajmniej tak jej się wydawało. Pieprzona perfekcjonistka. Zacząłem wolno iść w stronę wejścia, kiedy po raz enty mnie zatrzymała.
- Rozmawiałam z Ludmiłą - oświadczyła.
Stanąłem jak wryty, miałem złe przeczucie. Ogarnął mnie niepokój, byłem niemalże pewien, że namieszała.
- Jak to? - Spojrzałem na nią groźnie, przeszywając wzrokiem.
- Normalnie. - Wzruszyła ramionami, jakby to nagle nie miało znaczenia.
- Jesteś pewna, że normalnie? - Uniosłem brwi, nie dowierzając jej słowom.
- No dobra, może nie do końca. - Uniosła ręce w obronnym geście. - Ale jak inaczej mam wam... - urwała nagle.
- Nam namieszać, tak? - warknąłem. - Rozdzielić? Nie martw się, nie uda ci się,
Odszedłem od niej, musiałem szybko znaleźć moją królewnę, groziło jej niebezpieczeństwo i nadciągało ono z czterech stron. Nie mogłem opuszczać jej na tak długo, zwłaszcza dy wiem, że oni są tutaj, a Rose zamiast mi pomóc, jeszcze bardziej utrudnia sprawę.
Wszedłem do budynku równo z chwilą, w której zadzwonił dzwonek. Klasa od angielskiego jest na trzecim piętrze, a jeśli spóźnię się chociaż pięć minut, babka posadzi Luśkę z kimś innym. Przedzierałem się przez tłum, by jak najszybciej znaleźć się na miejscu. Udało mi się minąć Browską, gdy wychodziła z pokoju nauczycielskiego, więc zwolniłem.
- Ludmiła - zawołałem z końca korytarza.
Blondynka spojrzała na mnie, po czym odwróciła się, jakby wcale mnie nie widziała. Dzięki, Rose, nie wiem co zrobiłaś, ale wyniki są niezłe - syknąłem w myślach.
- Nie ma za co - zaśmiała się.
Zacisnąłem dłonie w pięści, by chociaż trochę opanować złość. Zabiłbym ją gołymi rękami, gdyby nie kilka znaczących przeszkód.
- Lu. - Objąłem ją. Nie potrafiła mi się wyrwać, chociaż było widać, że walczy z samą sobą. - Wybaczysz mi wczorajszy dzień?
Wolno, niepewnie skinęła głową. Nie miała innego wyjścia, za bardzo mnie kocha.
- I nie będziesz o nic pytać? - szepnąłem pospiesznie, widząc nauczycielkę na końcu korytarza.
- Jeszcze nie. - Popatrzyła na mnie znacząco, dając mi do zrozumienia, że gdy już chociaż trochę zrozumie wczorajsze zajście da mi popalić.
Właściwie to nie spodziewałem się niczego innego.
- Ta historia już zbyt wiele razy kończyła się źle, nie mów, że nie ostrzegałam.  
- Rose, wyjdź z moich myśli. 
~
Hello!
Omfg, ale to zagmatwane XD. Jeśli nie ogarniacie o co chodzi i kim jest Fede, to no problemo, wszystko się wyjaśni w swoim czasie. Chociaż przypuszczam, że macie już podejrzenia, hyhy.
Hush Hush mą inspiracją XD. Zakochałam się, czemu nie ma takich chłopaków jak Patch?
Dobra, wróćmy na ziemię.
Jak tam u Was? Jak leci czas?
U mnie na przykład mega szybko.
A co myślicie o rozdziale? Tylko tak szczerze ♥
Okay, czekam na komentarze, kocham Was bardzo, bardzo, dziękuję za wszystko, co napisaliście pod ostatnią publikacją. Kocham Was, bardzo.
Do przyszłego tygodnia <3 Buziaaaki ♥