Mi Amor - 12.

~ "Nikt JEJ nie widział"  ~

 

*Ludmiła*

Nie chcę się chwalić, ani nic, ale moje przesłuchanie do Studia wyszło świetnie, na pewno przejdę i stanę się uczennicą tej szkoły. Przerosłam samą siebie w tym, jak się zaprezentowałam.
- Byłaś świetna, kochana! - niespodziewanie podbiegła do mnie Nati i uściskała, chyba z całej siły, bo nie mogłam oddychać.
- Ej, udusisz mnie! - pisnęłam.
Dziewczyna puściła mnie i zaśmiała się uroczo. Jest świetną przyjaciółką.
- Lu, ja muszę iść na zajęcia z Pablo, ale poczekaj na mnie, to potem pójdziemy gdzieś razem, okay?
Pokiwałam ochoczo głową. Popatrzyłam jak znika za drzwiami do jednej z sali, a sama usiadłam na fotelu stojącym na korytarzu. Wyciągnęłam z torebki telefon i zaczęłam przeglądać internet.
- Hej - usłyszałam nagle nad sobą.
Uniosłam wzrok znad ekranu. Przede mną stał wysoki chłopak, niezbyt ładny, z tak malinowymi ustami, jakby je sobie pomalował szminką.
Ale, nie będę oceniać książki po okładce. Może być przecież miłą, fajną osobą.
- Cześć - uśmiechnęłam się wstając.
- Chciałem ci powiedzieć, że widziałem twój egzamin wstępny i byłaś świetna. Masz prawdziwy talent.
Zawstydziłam się trochę. Jeszcze nigdy, nikt nie mówił mi czegoś podobnego. Było mi bardzo miło, nawet trochę się zawstydziłam. Nerwowo skubałam końcówki włosów, wbijając wzrok w ziemię.
- Dziękuję - uniosłam kąciki ust. - A tak w ogóle, to jestem Ludmiła - podałam mu dłoń.
- Wiem..y...Więc, miło mi cię poznać - przejęzyczył się. - Clement.
Porozmawialiśmy trochę. Miło z nim spędziłam czas. Okazało się, że uczy się w tej szkole i choć nie ma jakiegoś super głosu, całkiem nieźle gra na różnych instrumentach.
Bardzo szybko minął mi czas z nim i nawet się nie spostrzegłam, gdy pojawiła się Nat.
- Clem, zostaw ją - warknęła w jego kierunku, kiedy do nas podeszła. - Ona nie da się nabrać na twoje beznadziejne sztuczki.
- Oj, Natuś - zrobił dziwną minę. - Przecież ja wiem, że tylko ty jesteś taka naiwna - prychnął i odszedł bez pożegnania. Niezbyt spodobało mi się to zachowanie, ale może nie jest bezpodstawne.
Razem z czarnowłosą wyszłyśmy ze szkoły, udając się na małe zakupy.
- O co chodzi z tym typem? - zapytałam ni z tego, ni z owego, gdy z dużymi torbami, siedziałyśmy w kawiarni, popijając kawę.
- Bo..on... - w oczach Natalii zalśniły łzy. - Nie mówiłam ci tego, bo ci nie ufałam, ale teraz ci ufam i nie chcę, żeby tobie też to zrobił... - mówiła cicho, słabym głosem. - On mnie.. - przełknęła ślinę - zgwałcił.
Zakrztusiłam się piciem, które piłam. Nie mogłam uwierzyć w to, co usłyszałam. Wydał się taki miły i wesoły. Ufam Natce, nie okłamałaby mnie. To on jest takim podłym hipokrytom. aj
- Zgłosiłaś to na policję? - zapytałam, dotykając jej dłoni.
- Nie mogę. Nie pytaj mnie czemu, nie powiem ci, po prostu nie mogę - odwróciła wzrok.
Nie mówiąc nic, przytuliłam ją. Moje biedactwo.

*Clement*

Słodka, mała blondyna nie wie, że wiem o niej niemalże wszystko. Znam jej przeszłość i przyszłość, przewiduję jej każdy ruch. Może i jestem 'chłopakiem na posyłki', ale ja też mam z tego zyski.
Jestem wredny i egoistyczny, można powiedzieć też że bezwzględny. Ale nie ja jedyny. Są gorsi ode mnie, znam ich dobrze, to przez nich stałem się taki, jaki jestem. Teraz już mi to nie przeszkadza. Pracuję na nich, oni mi płacą. Wszystko to opiera się jedynie na kasie, zyskach. Materializm nieraz jest przerażający, i to, co ludzie są w stanie zrobić dla pieniędzy.
- Odpieprz się od niej - moje przemyślenia przerwał Diego, który trzymał mnie za koszulkę. - Nie próbuj zrobić jej krzywdy.
On też w tym siedział, byliśmy wspólnikami, przyjaciółmi. Ale w końcu zrezygnował, bo niby się zakochał. Jego dziewczyna musiała umrzeć, trochę mi jej szkoda, biedna, chorowała ciężko. Teraz niby prowadzi normalne życie, jak to nazywa, ale to tylko pozory, ONA ciągle ma go pod lupą.
Tak na prawdę nigdy, nikt JEJ nie widział. Wszyscy, którzy w tym są, wiedzą, że jest kobietą i nic więcej.
- Będę robić co mi się podoba - zaśmiałem się.
- Trzymaj się od niej z daleka, radzę ci, śmieciu - plunął mi w twarz.
Odszedł, pozostawiając mnie samego. To nie było potrzebne, teraz pożałuje, że ze mną zadarł, i on i ta cała Ludmiła.

*XXX*

Stukot moich wysokich szpilek roznosił się po całym budynku. Dostałam telefon od znajomego, z informacją, że nasza kochana Ludmiła jest już w Studiu On Beat.
Jak na razie wszystko szło zgodnie z planem, który ułożyłam. Ona i jej wielka przygoda, Federico, który ciągle truje, by zostawić ją w spokoju, Violetka... Oni wszyscy będą cierpieć. Będą bardzo cierpieć. Latami pracowałam na to, co teraz osiągam i wiem, że ich zniszczę. Zapłacą mi za wszystko. Każdy z nich ma jakiś słaby punkt, w który należy uderzyć, by zmienić ich w proch.
Doszłam do końca długiego, ciemnego korytarza. Kluczykiem, który trzymam zawsze w tylnej kieszeni spodni, otworzyłam masywne drzwi. Zamknęłam je za sobą, po czym przeszłam przez jeszcze jedne, działające na skaner soczewki.
W pomieszczeniu znajdowało się mnóstwo monitorów, dzięki którym mogłam obserwować każdy ruch Ferro. On Beat jest usiane moim tajnym sprzętem.
Usiadłam na krześle obrotowym i piłując paznokcie, obserwowałam blondynę. Wszystko co robiła. Każdy krok, każda wypowiedziana przez nią głoska.
Nie wiedziała, że ktoś nad nią jest, bo skąd miała wiedzieć. Zdążyłam już zauważyć ją przy czarnowłosej dziewczynie w kręconych włosach.
Zamoczyłam usta w kawie, gdy nagle przyszedł mi do głowy świetny pomysł, który mógłby już troszkę podjudzić tego naiwnego dzieciaczka, który sądzi, że nie wiem, co planuje. Ja doskonale zdaję sobie sprawę, że na dziś wieczór zaplanował sobie ucieczkę.
W każdym bądź razie, wzięłam ze sobą laptopa i przenośnym dyskiem kamer, po czym wyszłam, dokładnie zamykając za sobą przejście.
- Proszę pani - w pewnym momencie podeszła do mnie jakaś dziewczynka, której nie znałam. - Bo ja mam sprawę, bo tam...
- Zamknij się - syknęłam. - Nic mnie to nie obchodzi. Weź idź zjeść obiad, czy co tam chcesz.
Wyszłam z budynku, kierując się w miejsce, gdzie przetrzymywałam Federico.
- Fede, przyszłam! -zaśmiałam się. - Mam coś co cię może za in te re so wać...  - przesylabizowałam i podkreśliłam ostatnie słowo. Stanęłam za nim, by mnie nie widział i otworzyłam przed nim laptopa.
Kliknęłam w ikonkę z odpowiednim nagraniem i przyglądałam się jak ten zapchlony kundel, cierpi.
O to chodziło. Widziałam ból w jego oczach, widziałam tęsknotę wymalowaną na twarzy i strach o nią. Wszystkie te uczucia mieszały się, tworząc miłość i nienawiść. 

*Federico*

Ona wyszła, zostając mnie samego z zamkniętym laptopem i własnymi myślami. Nie trzasnęła drzwiami,  co niemało mnie zdziwiło. Zawsze wychodziła, impulsywnie zamykając. Tym razem zobaczyłem nawet, że drzwi są niedomknięte, pozostały lekko uchylone.
Byłem związany, a to jedyne powstrzymywało mnie od ucieczki. Wiedziałem, że muszę coś wymyślić. Wziąłem głęboki wdech, mój umysł pracował na najwyższych obrotach.
- Cholera, Federico, myśl - szepnąłem do siebie.
Przywołałem w wyobraźni obraz rozweselonej Lu, bo wiedziałem, że pierwszą rzeczą jaką zrobię, będzie odnalezienie jej. Panna X - jak nazywam tą wredną jędzę, która ma jej coś za złe - zrobiła wielki błąd pokazując mi nagranie ze Studia, na którym Clement rozmawia z moja księżniczką. Doskonale wiedziałem, gdzie jest i jak ją znaleźć.
Zacisnąłem dłonie w pięści. Nie miałem pomysłu na rozerwanie tych grubych sznurów. Nie miałem nic ostrego, a byłem w jakimś przedszkolu. Jedyne co przychodziło mi do głowy, to kant  biurka, stojącego w rogu. Wolno i cicho przysunąłem się do niego, wtedy moim oczom ukazało się pudełeczko z długopisami, ołówkami, linijkami i... nożyczkami. Udało mi się chwycić jedne i starałem się przeciąć linę. Minęło dużo czasu, ale w końcu moje ręce stały się wolne. Szybko rozwiązałem nogi. Czułem się swobodnie, czułem się wolny i przepełniała mnie radość. Podbiegłem do drzwi, patrzyłem przez szparę. Słońce już zaszło, ale nie było jeszcze bardzo ciemno. Nie zwracałem uwagi na to, gdzie jestem, co mnie otacza. Szybko dostrzegłem wyjście do ulicy. Nie jest daleko, kilka metrów, może z dziesięć. Nikogo nie było wkoło. Zebrałem się w sobie i pobiegłem najszybciej jak potrafiłem. Minąłem wyjście, ale nie przestałem uciekać. Chciałem jak najszybciej stamtąd zniknąć, dowiedzieć się, jak daleko byłem od Buenos Aires.
Gdy nie miałem już siły, zwolniłem. Spojrzałem za siebie i odetchnąłem z ulgą, bo nikogo za mną nie było. Nieopodal widziałem niewielkie miasto.
Tam, zaszedłem do najbliższego sklepu.
- Przepraszam - odezwałem się do sprzedawcy. - Jakie to miasto?
- Jesteśmy w Toledo, kilkadziesiąt kilometrów od Montevideo.
- W Urugwaju? - wytrzeszczyłem oczy, a mężczyzna kiwa znacząco głową.
Wyszedłem szybko. Znam to miasto, doskonale je znam. Nie wiedziałem jak się tu znalazłem, po co tu jestem, ale za do doskonale znałem rozkład pociągów i umiałem trafić do BA. Poszedłem na pobliską stację kolejową i za pieniądze, które miałem w spodniach, a o dziwo mi ich nie zabrali, kupiłem bilet na najbliższy pociąg. Nie czekałem długo na nocny kurs.
Nad ranem byłem już w moim mieście. Od razu popędziłem do Studia, musiałem znaleźć Ludmiłę, po prostu musiałem. 

~

Hi! 

Cio tam? Jak tam? 

Czy w Waszych szkołach teraz jest tak tragicznie jak w mojej? : )
Przepraszam Was za to meeeeega opóźnienie, ale po pierwsze szkoła, po drugie... byłam tak wstrząśnięta odejściem mojego Rugge, że nie miałam siły nic pisać :< 

A co do rozdziału... 

Szczerze mówiąc, to nawet mi się podoba. Nie wiem... A Wam? 

~

Spojlerek? 

- Federico zostaje schwytany

- Ludmiła rozpoznaje Diego 

- Lud spotyka Gery i Len
~

Kocham Was mocno.
~

Mogę mieć prośbę? Wyperswadujcie mi jakość pomysł o odejściu stąd.