Mi Amor - 1.

~ Sen. "Świat umiera" ~

„- Nie jestem dzieckiem! - fuknęła, wyrywając się opiekunce.

Wdrapała się na parapet i przywarła czołem do okna. Deszcz nie przestawał padać już od wielu dni. Dołowało to małą, dwunastoletnią dziewczynkę o długich, prostych włosach i smutnych oczach.

Nie jestem dzieckiem. Nie jestem dzieckiem.

Te słowa błądziły po jej głowie już od tak dawna. Chciała by ktoś w końcu to dostrzegł. Ale tu gdzie była nikt poza przydzielonymi opiekunami nie zwracał na nią najmniejszej uwagi. Każdy miał ją za dziwaczkę i samotniczkę. A ona potrzebowała jedynie ciepła.

- Ludmi - szatynka o łagodnym wyrazie twarzy przysiadła obok dziewczynki. - Chodź ze mną. Pora spać.

-Nie chcę spać. Nic nie chcę. Daj mi spokój. Idź sobie Angela – Ludmiła oplotła się ramionami i ułożyła swoją wymizerniałą twarzyczkę na chudych kolanach.

Angela była jedną z opiekunek domu dziecka. Miała długie blond włosy, które równymi falami opadały na ramiona. Duże, stalowoszare oczy, którymi patrzyła na świat były opasane ciemnymi rzęsami. Idealnie pełne usta zawsze pokrywała nieduża warstwa błyszczyka. Była młodą, optymistyczną osobą i choć Ludmiła nikomu się do tego nie przyznawała, chciała kiedyś być taka jak ona.

- Kochanie - kobieta pogładziła ją po ramieniu. - Jeśli teraz położysz się spać, jutro wcześniej nadejdzie dzień. Wstanie słońce, ptaki zaczną śpiewać...

- Nie kłam! - przerwała jej Hiszpanka, a w jej oczach zalśniły łzy. - Słońce już nie wstanie. Świat umiera. Sama zobacz – wlepiła wzrok w widok rozciągający się za oknem.

Na dworze było szaro. Niebo zasnuły ciężkie, deszczowe chmury. O asfaltową jezdnię rozbijały się małe kropelki.

- Rzeczywiście, to nie wygląda zachęcająco – przyznała w końcu Angela. - Ale jestem pewna, że jutro będzie lepiej.

Dziecko zamachało głową.

- Nie będzie.

Opiekunka przytuliła dziewczynkę, ale ta tylko ją odepchnęła.

Nie potrzebuję nikogo.

- Ludmiła – głos kobiety był teraz o wiele ostrzejszy – ja wiem, że jest ci ciężko. Ale postaraj się zrozumieć innych. Nie wymagam od ciebie, żebyś spała. Chcę tylko, żebyś się położyła. Czy to jest takie trudne?

Lud westchnęła i ześliznęła się z miejsca,w którym siedziała. Mozolnym krokiem ruszyła w stronę sypialni. Inne dzieci już od dawna słodko chrapały. Dziewczynka zasznurowała usta, starając się nie rozpłakać. Usiadła na skraju łóżka. Czekała, aż kobieta wyjdzie. Jenak to nie nastąpiło. Zamiast tego, zadzwonił jej telefon.

- Halo...Tak....Dobrze.... Tak... Już, proszę pani...Rozumiem...Dobranoc – schowała telefon z powrotem do kieszeni jasnych rurek. - Siedź tu Ludmiła. Zaraz wracam – zwróciła się do podopiecznej i tym razem wyszła.

Lu potrafiła bezszelestnie podejść do drzwi i nasłuchiwać. Cisza... Nagle usłyszała odgłos zbliżających się kroków. Równie szybko co zjawiła się pod drzwiami, tak szybko wróciła na swoje miejsce.

Rozejrzała się po sali. Trzy rzędy takich samych łóżek, z taką samą pościelą, o takiej samej długości i szerokości. I tylko inni ludzie spali w nich. Chłopcy i dziewczęta. Wszyscy. Każde dziecko, które zostało same.

Ale ona nie była dzieckiem.

Po chwili drzwi otworzyły się z piskiem, a wąska smuga światła wpadła do środka. W wejściu stała Ang z jakimś chłopcem. Podeszli do niej.

-Federico, tutaj, to twoje łózko – odezwała się szeptem dorosła wskazują posłanie obok dziewczyny. -A ty Ludmiła, kładź się, z łaski swojej – westchnęła, opuszczając pokój.

Chłopczyk wślizgnął się pod kołdrę. Ale ona nie miała zamiaru,nawet najmniejszego, przyłożyć głowy do poduszki. Studiowała twarz nieznajomego, który zresztą i tak spoglądał na nią.

- Coś... nie tak? - zapytał w końcu.

- Myślisz, że jestem dzieckiem?

On uśmiechnął się.

- Oczywiście – wyszeptał. Wyczuł, że posmutniała.

- Każdy z nas jest dzieckiem – zaczął tłumaczyć szybko. - I ty, i ja, i każdy...nawet Angela.

- Ja... nie rozumiem – wyznała szczerze.

- Każdy, kto ma rodziców, jest dzieckiem.

- Ja nie mam rodziców – przyciągnęła kolana pod bodę i pozwoliła kilku samotnym kropelką spłynąć po policzkach. - To znaczy, że nie jestem dzieckiem.

- Masz rodziców – zaprzeczył przyglądając się jej uważniej z każdą sekundą. - A to, że nie ma ich przy tobie, wcale nie oznacza, że nie ma ich w ogóle. Poza tym, gdzieś, tam są ludzie, którzy będą kiedyś w stanie ci ich zastąpić.

Bezwładnie opadła na poduszkę. Jeszcze nigdy do tej pory nie miała w głowie takiego mętliku.

- Dobranoc, Ludmiło.

- D-dobranoc Federico.

Odwróciła się na lewy bok, tak by móc obserwować jego. Kiedy, na niego patrzyła, po raz pierwszy w życiu, czuła, że ktoś ją rozumie.

Zasnęła wpatrując się w jego twarz.

Nazajutrz obudził się wcześnie. Ale jej nie było na tapczanie obok. Przetarł oczy, ziewnął i wstał. Wyszedł na korytarz. Zobaczył ją. Siedziała na parapecie i wpatrywała się w kropelki deszczu, spływające po szybie. Przycupnął obok niej. Uważnie wpatrywał się nią.

- Jade cię po mnie przysłała? - zapytała nie odrywając wzroku od szyby.

- Co? Nie... - przecząco pokiwał głową.- Szczerze mówiąc, wątpię, żeby o tej godzinie – spojrzał na zegarek, wiszący na ścianie – była już na nogach.

- A która jest godzina? - była na tyle łaskawa, żeby na niego spojrzeć.

- Pięć po piątej – ona tylko ze zrozumieniem pokiwała głową. Wtedy zrozumiał, że nie zna się na zegarku. Raz jeszcze przetarł zaspane oczy. - Czemu sądziłaś, że to Jade mnie przysłała? - zapytał po długiej chwili milczenia.

- Ona mnie nie znosi. Twierdzi, że jestem problemistyczna.

- Miałaś na myśli 'problematyczna' – przerwał jej, ale dziewczynka tylko obojętnie wzruszyła ramionami.

- Tak czy siak – kontynuowała – nie pozwala mi tu przesiadywać.

- Ile ty właściwie masz lat? - zaciekawienie malowało się na jego twarzy.

- W styczniu skończę trzynaście – zauważyła, że się uśmiechnął. -Czemu o to pytasz?

- Tak, z ciekawości – przyznał. - Jesteś ode mnie tylko o miesiąc młodsza.

- Super – rzuciła od niechcenia.

Siedzieli w zupełnej ciszy.

- Mówiłam jej – mruknęła do siebie Ludmiła, w pewnej chwili.

- Hm? - zdziwił się chłopak.

- Mówiłam Angeli. Mówiłam, że świat umiera.

Federa przeraziło, to co powiedziała. Jak taka młoda osóbka, może w ogóle tak myśleć? Wtedy zrozumiał, że blondynka jest samotna, zapomniana. Chciał się nią zająć. Pokochać, jak siostrzyczkę i pokazać prawdziwe piękno.

Od tego momentu prawie się ze sobą nie rozstawali. Byli jak jedność. Nie opuszczał dziewczyny na krok. Razem dorastali. Razem poznawali nowe rzeczy. Razem uczyli się rozumieć świat.

Ale przyjaźń pomiędzy kobietą i mężczyzną nie może istnieć. Nienawiść, miłość – tak. Przyjaźń – nie.

W końcu ona zrozumiała, że Federico znaczy dla niej wiele więcej niż myślała. Kiedy skończyła piętnaście lat pojęła, że to uczucie, którym darzy Federico, to miłość.

Ale nie taka miłość, która jest pomiędzy przyjaciółmi czy rodziną. Tylko miłość, między chłopakiem i dziewczyną.

Jednak była zbyt nieśmiała, by powiedzieć mu co tak naprawdę czuje.

Ale nic nie trwa wiecznie, prawda?

Przyszedł dzień, w którym zadzwonił telefon, a młody Włoch został wezwany przez opiekunki. Lud obawiała się najgorszego. Kiedy Fede wrócił ze spuszczoną głową, była już pewna, tego, co za chwilę usłyszy.

- Przyjadą po mnie za godzinę – szepnął.

Jej usta zadrżały, a pod powiekami zebrały się łzy. Miał wyjechać z rodziną zastępczą, a ona miała go stracić. Na zawsze.

- Muszę ci coś powiedzieć – wydusiła przez łzy, które już ciekły po jej twarzy. Złapał Lu za dłonie i uniósł jej podbródek.

- Ja tobie też – wyznał, zatracając się w bursztynowych tęczówkach towarzyszki. - Kocham cię.

Chciała powiedzieć, że czuje do niego to samo, ale coś ugrzęzło jej w gardle. Nie była w stanie wymówić najmniejszego słówka.

Tonęła w morzu gorzkiej czekolady – jego oczach.

Federico wychylił się troszkę, tak, że jego wargi zetknęły się z jej ustami. Potem wcisnął do dłoni dziewczyny mały srebrny naszyjnik z zawieszką w kształcie literki ''F''.

-Federico! Chodź już! - zawołał ktoś, po drugiej stronie drzwi.

Zasznurowała usta, by się nie wybuchnąć płaczem. Odszedł. Już więcej go nie zobaczy.”

Zerwała się z płaczem. Spojrzała w okno. Czyste i bezchmurne niebo. Gwiazdy. Zacisnęła w pięści przywieszkę, która zwisała z jej szyi. Tyle już lat minęło, a ona nadal tęskniła.

~

I jak aniołki?

Boże, zmieniłam narrację... Jak Wam się czyta? 

Co powiecie o tej historii? Zaciekawieni? 

Mi się ona podoba i rozdział też, przyznaję. Sukces xD 

Nowe rzeczy dobrze mi robią. 

~

Kocham Was najmocniej!

~

Spojlerów na razie nie daję, chyba, że takie małe :) 

Oj dooobra, macie ^^^ 

- Lusia wraca do domu 

- Ludmi spotyka kogoś

- Świat Lu legnie w gruzach.
~
Mam do Was jedną prośbę, czy mogli byście wejść w tą stronę [klik] i w pytaniu drugim wybrać naszego Ruggusia? Proooszę :*
O tak: