Es Posible - LVII

~ Kłamstwo to produkt uboczny strachu. ~

*Ludmiła*
Na dzisiaj byłam umówiona z ginekologiem. Bardzo się bałam. Wstałam wcześnie. Zrobiłam wszystko, co robi się rano i postanowiłam obudzić Federico. Poszłam do sypialni, w której jeszcze spał mój mąż. Wyglądał tak słodko w samym podkoszulku i bokserkach, z zupełnie rozczochraną grzywką. Pochyliłam się nad nim i musnęłam jego wargi swoimi. Wolno otworzył oczka.
- Pobudka, śpiąca królewno - szepnęłam, rozbawiona.
- Zobaczyć cię zaraz po przebudzeniu, to najlepszy początek dnia - mrukną zalotnie, po czym wychylił się.
Złapał mnie w talii i przyciągnął do siebie. Wykradał mi pocałunki, a z każdą chwilą pogłębiał je coraz bardziej. Przewrócił mnie na plecy, Zsunął ze mnie srebrne bolerko, które miałam na sobie. Całował szyję, a ja wzdychałam cichutko. Gdy zabrał się za rozpinanie guzików w koszulce, którą miałam na sobie, musiałam usiąść.
- Fede, ale ja... ja jestem w ciąży - zmieszana, bawiłam się jednym z loków.
- Ale przed piątym miesiącem, prawda? - zapytał, na co kiwnęłam lekko głową. - Więc możemy - mrugnął do mnie. - Oczywiście, jeśli chcesz.
Zamiast odpowiedzieć, zacisnęłam pięść na jego koszulce, wpijając się w aksamit ust. Ostrymi paznokciami rozszarpałam materiał przylegający do klatki piersiowej ukochanego. Zrzucił ze mnie bluzkę i zsunął czarne rurki.
Bawił się ze mną, jak zawsze z resztą. To co robi z moim ciałem jest zaskakujące. Potrafi wprowadzić mnie w stan błogości, zaledwie całując mój brzuch. Choć dziś raczej nie doszło do niczego, czułam się jak w niebie. Właściwie, to zawsze się tak czuję, kiedy tylko Feduś jest przy mnie.
- Jak to możliwe, że za każdym razem jesteś dla mnie jeszcze bardziej pociągająca? - na słowa Federa zaśmiałam się cicho. Zawsze reaguję podobnie na jego zaczepki.
- A pociąga cię perspektywa zjedzenia jajecznicy? - zapytałam wtulona w jego umięśnione ramiona.
- Nie - zaprzeczył. Spojrzałam na niego, unosząc brwi. - Dziś zjemy naleśniki.
Wstałam, ubrałam na siebie zrzucone przedtem ciuchy i czekałam, aż Federico znajdzie coś w swojej szafie, Potem jeszcze układał grzywkę. A ponoć to kobiety dłużej się szykują...
Po jakiejś godzinie udało nam się zejść na dół. Razem zrobiliśmy pyszne śniadanko, które z chęcią zjadłam, bo byłam głodna. Fede chyba też był, choć jemu trudno się dziwić, zmęczony był chłopak.
Skończyłam posiłek, ale nie wstałam. Patrzyłam tępo w jeden punkt na ścianie, bo przypomniało mi się, że za jakąś godzinę mamy się stawić u lekarza. Zdałam sobie sprawę z tego, że trzęsą mi się dłonie. Strach przepełniał mnie całą. Calutką. Od góry do dołu.
- Co jest, kotku? - on najwyraźniej to zauważył.
- Martwię się - wyznałam, wbijając wzrok w blat stołu.

- Naprawdę nie masz czego. Poza tym, jeśli chcesz, pójdę z tobą - zaproponował 

- Nie! - krzyknęłam. Nie mogłam do tego dopuścić. Najpierw powinnam upewnić się, że mój książę jest też ojcem mojego dziecka. -  Znaczy... no nie trzeba. Obiecałam Violi, że ją zabiorę - wymyśliłam na poczekaniu. 

- Ok. W takim razie chodź, podwiozę cię do niej, a przy okazji posiedzę z Leonem - to nie była prośba, wiedziałam to.
Miałam wielką nadzieję, że Vilu nie będzie na mnie zła, ani nie wsypie mnie. Przecież ona nie ma pojęcia, że jestem niepewna...
Założyłam czarne, zamszowe koturny. W tych samych butach opuszczałam ten dom kilka miesięcy temu i nigdy nie sądziłam, że tu wrócę. Na szczęście los uśmiechnął się do mnie. Może i tym razem szczęście mi sprzyja. Spojrzałam na swoje odbicie w lustrze. Musi być okay. Wiele razy to sobie powtarzałam i w końcu zawsze jakoś dobrze się wszystko kończyło.
Weszłam do naszego samochodu, zapięłam pasy i w nerwach czekałam aż zajedziemy pod dom mojej siostry. 

- Vilu, to jak? Gotowa? - zapytałam, gdy otworzyła nam drzwi. 

-Co? - zapytała zmieszana. Kurde, wiedziałam, że tak to będzie. 

- No jak to, przecież jedziesz ze mną do ginekologa - w myślach modliłam się by mnie zrozumiała. 

- Hm? - Violka, czemu jesteś taka niekumata?! 

- Wczoraj o tym rozmawiałyśmy. Przez telefon. Pamiętasz? - zrobiłam minę typu 'ratuj, błagam!' i dzięki Bogu zrozumiała moje przesłanie. 

- Ach, tak! - zawołała. - Przypominam sobie. Tylko daj mi minutkę. Zresztą, wejdźcie do środka. 

Pociągnęła mnie w stronę swojego pokoju, kiedy tylko przekroczyliśmy próg. Zdążyłam zauważyć, że w salonie siedział Leon z miską popcornu. Oglądał chyba jakiś mecz.
Szatynka zamknęła za nami drzwi. W pomieszczeniu panował zupełny bałagan. Na podłodze leżała sterta ubrań, na burku porozwalała masę książek, nie pościeliła łóżka, nie odsłoniła okien, nie pozamiatała... Jednym słowem - pewnie pokłóciła się z Leonem. 

-Czy ty, Lu, już do reszty zgłupiałaś? - wydarła się na mnie szeptem. 

- Wybacz kochana, musiałam coś wymyślić - spuściłam głowę na znak tego, że jest mi wstyd. 

- Ale po co?

- Bo...em... No bo ja.nie.wiem.czy.to.dziecko.Fede.czy.Troya - wyznałam na jednym wdechu. Tak jakby mi trochę ulżyło, że już nie trzymam wszystkiego w sobie. 

- Jak możesz tego nie wiedzieć?!- wytrzeszczyła oczy. - I czekaj, że kogo?! A mniejsza... - machnęła ręką -  i co masz zamiar zrobić?

- Dowiem się z kim jestem w ciąży. Fede wie, że go zdradziłam, ale nie ma pojęcia z kim i jak. Jeśli się dowie, wpadnie w szał. Mimo wszystko powiedziałabym mu. A jeśli on jest ojcem, wszyscy będą szczęśliwi - ucięłam.
Moja przyjaciółka tylko z dezaprobatą pokiwała głową. 

*Violetta*

Ludka była już u tego swojego lekarza. Siedziałam w poczekalni, przeglądałam strony jakiegoś beznadziejnego brukowca i myślałam nad tym, jaka ona jest głupia. No bo jak można nie wiedzieć z kim jest się w ciąży. Nie chcę mówić, że zachowała się jak jakaś dziwka, bo ja sama i moja przeszłość nie jesteśmy święte. Ale to już lekka przeginka. Rozumiem, że była upita, a człowiek w takim stanie robi różna rzeczy, jednak to przekracza granice mojej wyobraźni.
Nagle poczułam niedopisany ból. Syknęłam.
Jakaś kobieta siedząca obok podbiegła do pielęgniarki na recepcji.
- Przepraszam, ta pani chyba rodzi - wskazała na mnie.
Siostra zawołała lekarza. Ten stwierdził, po zobaczeniu mnie, że faktycznie moje dzieci postanowiły zobaczyć świat. Nie mogłam wytrzymać skurczy. Odeszły mi wody. Przewieźli mnie na porodówkę. Kazali przeć. Niewiele pamiętam. Wszystkie myśli skupiłam na tym, by urodzić.
- Który to miesiąc? - zapytał mężczyzna.
- Początek ósmego - wydusiła.
On kiwną porozumiewawczo do pielęgniarki. Nie wiedziałam czy to dobrze, czy raczej nie. Mam nadzieję, że ta pierwsza opcja... 

*Ludmiła*
Wyszłam z gabinetu. Byłam tak niesamowicie szczęśliwa. Okazało się, że urodzę dziecko Federico. Mojego kochanego! Byłam uśmiechnięta od ucha do ucha. Rozejrzałam się w poszukiwaniu Violetty, by przekazać jej dobrą wiadomość, ale nigdzie nie widziałam szatynki. Podeszłam do jednej z pracownic, mając nadzieję, że ona wie, co się stało z moją przyjaciółką.
- Przepraszam, taka brunetka, co tu siedziała... Nie wie pani co się z nią stało?
- Wydaje mi się - zwróciła się do mnie, unosząc wzrok znad pliku kartek - że mówisz o tej dziewczynie, która zaczęła rodzić. Nie mogę wiele powiedzieć, chyba, że jesteś kimś z rodziny.
- Jestem jej siostrą - wyjąkałam. - A-ale, ona była dopiero w ósmym miesiącu... czy, czy jej dzieci,,,czy one przeżyją?
- Proszę pani, spokojnie. Mamy bardzo wysoki poziom. Ratowaliśmy niemowlęta nawet z dwudziestego tygodnia - mówiła oschle. - Proszę, żeby pani zadzwoniła do męża bądź chłopaka pani siostry, jeśli takowy istnieje, oczywiście. Potem może się pani skierować na prawo, do sali sto siedem.
Odeszła, pozostawiając mnie samą. Cała się trzęsłam. Bardzo się martwiłam. Ok, może i rodziły się u nich wcześniaki i to nawet bardzo małe, ale umierały też całkiem normalne dzieci... Olivia. 
Oparłam się o ścianę. Drżącymi rękami wyjęłam z torebki komórkę. Wykręciłam numer Leona, ale nie odebrał. Raz, drugi, trzeci... W końcu przestałam się starać i zadzwoniłam do męża. On odebrał po pierwszym sygnale.
- Halo? Czego chcesz? - zapytał trochę chamsko. Auć. Fede, nie mam czasu, ale powiedziałabym ci coś o tym, jak się zachowujesz wobec mnie. Czy ja ci coś złego zrobiłam?
- Przyjeżdżajcie natychmiast, Violetta rodzi - powiedziałam pospiesznie.
- Jasne, zaraz będziemy. Królewno - warknął, po czym się rozłączył.
Nie rozumiem, czemu jest taki opryskliwy. Mimo, że użył ładnego określenia, wcale nie było to miłe.
Westchnęłam głęboko.Usiadłam na jednym z plastikowych krzeseł i tylko czekałam. Bo nic innego mi nie pozostało.

*Federico*
Weszliśmy do środka. Leon jechał tak szybko, że  bałem się o swoje życie. Mam nadzieję, że Lu wyjaśni mi coś... Okłamała mnie. A to boli. Nie czułbym się tak zraniony, gdyby przyznała, że nie wie, czy to właśnie ze mną jest w ciąży. Wiem przecież o tym, że między nami nie zawsze było cudownie. 

- Gdzie Violetta? - zapytał mój przyjaciel od razu kiedy zobaczył Lu.
Blondi wstała z krzesła na którym siedziała. Widziałem w jej cudnych oczach strach i niepokój. Może dałem jej jakieś sprzeczne sygnały, kiedy rozmawialiśmy. Chyba byłem zbyt ostry. 

- W sali 107 - powiedziała beznamiętnie po czym ruszyła za Meksykaninem. 

- Stój, Lu. Leon, zaraz dojdziemy - złapałem ją za łokieć i przyciągnąłem do siebie. Na moje słowa chłopak tylko skinął głową, nawet na mnie nie patrząc. Denerwował się bardzo, to jasne. 

- Co się stało kochanie? - zagryzła nerwowo dolną wargę. Czyli jednak miała coś na sumieniu i wcale mi się nie wydawało. Bo tak długim obcowaniu z moją żoną zdążyłem nauczyć się co oznacza jaka reakcja.

- Nie byłaś umówiona z Violą. Leon mówił, że miała zamiar czytać książkę i cały dzień siedzieć w pokoju, bo się pokłócili. Czemu mnie okłamałaś? - syknąłem zły. 

- No... Bo ja musiałam się upewnić, czy na pewno ty jesteś ojcem tego dziecka - wbiła wzrok w czubki swoich butów. - Przykro mi. 

- Lucia, przecież ja wiem, że... wiem to. Nie złościłbym się, gdybyś mi powiedziała, że masz wątpliwości. Jest mi teraz przykro, że zostałem oszukany. Przez ciebie - westchnąłem. Uleciała ze mnie cała wściekłość. Na nią nie potrafię się gniewać. Jest zbyt delikatna i zawsze boję się, że ją skrzywdzę. Jestem w stanie wybaczyć złotowłosej wszystko. 

- Przepraszam.. Powiem ci coś na pociechę. Ty będziesz tatusiem. Nie Tro...em... ktoś inny. 

- Przecież zdążyłem się domyślić, że byłaś wtedy z Troyem, kochanie. To nic trudnego. Cieszę się, naprawdę. I nie chcę się kłócić - przytuliłem Lucię. To same dobre wiadomości. To wspaniałe, że mam taką cudowną żonę i niebawem będę miał i synka lub córeczkę. Musnąłem usta ukochanej swoimi. 

- Idziemy?- spytała, gdy się od siebie oderwaliśmy. 

- Gdzie? - zmarszczyłem brwi, zdziwiony. 

- Do Violki przecież! - zaśmiała się ciągnąc mnie w stronę sali porodowej. 

*Francesca*

Dziś, jak co rano odebrałam pocztę. Było jak zawsze kilka rachunków, faktur i tym podobnych. Ale poza tym w stosie listów znalazła się przesyłka zaadresowana do mnie. Co dziwne, nie od żadnej firmy, czy coś... Zaciekawiona, otworzyłam ją. To, co przeczytałam, przyprawiło mnie o dreszcze. 

Witaj, Francesco. 

Piszę do Ciebie, gdyż nie jestem pewien, czy Violetta otworzyłaby ten list. 

Nie chcę nic od Was. 

Proszę jedynie o przysługę. 

Chciałbym, byś przekazała mojej córce, że chciałbym z nią porozmawiać. 

Bardzo Ci dziękuję,

                                              German Castillo.

Zamarłam, gdy spojrzałam na podpis. Nie wiedziałam, co mam robić. Z jednej strony bałam się. Skąd ten facet miał mój adres? Jednak... po treści nie wnioskuję, że ma złe zamiary. 

Już sama nie wiem... Na kopercie nawet nie ma adresu, z którego wysłano. 

Ale chyba dam to Vilu. Powinnam. O to prosi mnie jej ojciec. Nie chcę potem mieć wyrzutów sumienia. Tak, jutro do niej pójdę. 

Bałam się i martwiłam, ale co innego mogłam zrobić? German jest naprawdę nieobliczalny. Sądzę, że moja przyjaciółka ze swoją matką załatwi wszystko lepiej niż ja sama w dodatku całkiem zdezorientowana. 

~

Denny ten rozdział. Wcale mi się nie podoba. Beznadzieja. Brakowało mi weny jak go pisałam.
A Wy co sądzicie?
~
Wiecie że jesteście najlepszymi czytelnikami jakich można mieć? Kocham Was mocno perełeczki.
~
Spojler z 58:
- Angie ma złe wieści
- Kilka osób zmienia miejsce zamieszkania
- Ludmiła rozmawia z Federico
-  Violetta spotyka się z ojcem