Es Posible - Epilog

~ Wspomnienia pozostają na zawsze ~

- Lili! Lili zaczekaj! - młody Włoch biegł za blondynką, usiłując ją dogonić. - Wiem, że mnie nie znosisz, ale proszę posłuchaj mnie przez chwilkę. 

- Dobrze - przystała. Uniosła kąciki ust lekko. Wiedziała, co chłopak ma zamiar powiedzieć.

- Oj proszę, chociaż pięć mi... chwila. Czy ty się zgodziłaś? - zdziwiony, przeczesał idealnie ułożoną grzywkę ręką. 

- Tak. Tak Federico, zgodziłam się, bo czuję, że tym razem masz mi do powiedzenia coś istotnego.

Ona nie przypuszczała. Miała pewność. 

Wiatr smagał zaróżowione policzki Ludmiły i rozwiewał włosy, niedbale upięte z tyłu głowy. Tego ranka nie myślała trzeźwo. Umysł Lud zaprzątał jeden sen. Jawa, która ukazała jej się podczas tej nocy. 

Dopiero, kiedy usłyszała przenikliwy głos Federa, zdała sobie sprawę, co miało miejsce. 

- Ech... to może wydać się głupie, ale... wiesz, miałem sen... - brunet był zdenerwowany. Zdawać by się mogło, że nawet zawstydzony tym, co mówi. 

- Wiem. 

- Co? 

- Śniło mi się to samo - posłała mu ciepły, pełen zrozumienia i troski uśmiech. 

- Ale... Ludmi? Sądzisz, że to zdarzyło się naprawdę? - zapytał, łapiąc równocześnie dłoń towarzyszki. 

- Myhym - skinęła głową. - A my dostaliśmy od losu drugą szansę. 

Zapanowała pomiędzy nimi dość długa, niezręczna cisza. Choć, czy cisza pomiędzy dwojgiem kochanków może być niezręczna? Kłopotliwa, wstydliwa, irytująca, urocza...tak, lecz nie niezręczna. 

Lu patrzyła w czekoladowe tęczówki kompana, zatracając się w zapisanych w umyśle wspomnieniach. 

O namiętnych pocałunkach, czułych uściskach, szczerych rozmowach, upojnych nocach, burzliwych kłótniach, szczęśliwych momentach. Odtwarzała kolejno wszystko. Potrafiła spojrzeć w przeszłość i już wiedziała, jak powinna się zachować. A może to nie była przeszłość.Może to była przyszłość? A może znajdowali się w świecie równoległym do tego, w którym spotkało ich tak wiele cierpienia? 

Tego żadne z nich nie było pewne. Wiedzieli za to jedną rzecz. Są sobie potrzebni. 

- Fede, zaczniemy od, em... od końca? - zagadnęła w końcu Ludmiła. Czy raczej Lili? 

- Z chęcią, skarbie. 

- Kocham cię, Federico. 

- Wiem, ja ciebie też, Lud. 

Włoch ułożył ręce na wyrobionej talii złotowłosej. Zmniejszając odległość pomiędzy ich ciałami, pochylił się nad dziewczyną nieznacznie, po czym zamknął jej usta w pocałunku. 

Oddechy tych dwojga zmieszały się. Wargi zlały w jedność. Uczucie wzmacniało się. 

~*~*~

Co było potem? 

Działo się dobrze. 

Żyli długo i szczęśliwie. 

Przyszłość została zmieniona. 

Życia ocalone. 

Błędy naprawione. 

Nic co złe nie miało miejsca.

Nikt więcej nie popełnił tych samych błędów. 

Pozostało jeszcze wiele pytań, na które wciąż szukają odpowiedzi...

Mimo to, jedno jest pewne. 

Miłość zwyciężyła. 

I zwyciężać będzie. Zawsze. Wszędzie. Wszystko. 

~
Jeju... Podoba mi się :D
Zaskoczyłam Was prawda? Pewnie spodziewaliście się jakiegoś skrótu dalszego życia... A tu proszę, wręcz przeciwnie.
Dla tych co nie ogarnęli: Całe opowiadanie, każdy z rozdziałów - był tylko snem. Chyba...
Według mnie miało to być tak: To się zdarzyło, ale oni dostali jeszcze jedną szansę i zaczynają wszystko od nowa.
Pamiętajcie: Tylko Fede i Lu wiedzą co się działo.
Możecie nadal zadawać pytania bohaterom! Do jutra :D
~
Jakie są Wasze wrażenia?
~
Kocham Was najmoooocniej!!!!
~
INFORMATION
1. Mysie moje chciałabym zaprosić Was bardzo serdecznie na bloga, którego prowadzę z LilDevil i Hope (Juliette/Dżola/Niezwyczajna). NASZ BLOG [klik]
2. EDIT:  Jutro wieczorem zacznę remontować blog. Zmienię wygląd, muzykę, karty itp, itd. Także nie zdziwcie się, gdy w środę pojawi się post, wejdziecie w niego i nic nie będzie jak do tej pory ;3
  Zmieniłam wygląd bloga, dodałam nową playlistę, pododawałam, poodejmowałam karty... Nawet nazwa inna ^^
~
Es Posible... Tak wiele. Bardzo związałam się z tym opowiadaniem. Kocham je, a jednocześnie nienawidzę. Macie tak czasem?
Mam wrażenie,  że wiele zmieniło się w czasie trwania tego opowiadania.Sama nie wiem, czemu co i jak... Ale to nie jest tak ważne.
Kochani, chciałabym bardzo wiedzieć, jak Wam się czytało tą historie, czy opowiadanie Wam się podobało, czy coś zmieniło...
Dla mnie ono znaczyło bardzo wiele, a teraz, gdy już je kończę, chcę płakać i śmiać się na raz. Dziwne, nie?