Es Posible - L

~ Postanowiłam dokonać w życiu paru zmian. Jeśli ostatnio trudno ci się ze mną skontaktować, może jesteś jedną z nich. ~

*Violetta*

Byłam bardzo zdenerwowana, ale i szczęśliwa. To wielki dzień, w którym w końcu poślubię mojego kochanego narzeczonego. Po raz setny zakręciłam się w mojej nieziemskiej sukni ślubnej, a kochane druhny, czyli Lu i Fran zaczęły mnie oklaskiwać.
- To takie niesamowite - szepnęłam.
- Chciałabym też tak mieć - westchnęła Fran, rzucając się na łóżko.
- Poczekaj, założę się, że lada chwila Marco ci się oświadczy - zapewniłam.
- Właściwie... -uśmiechnęła się czarnowłosa.
- Wyyyy... jesteście zaręczeni! - pisnęłam, po czym położyłam się obok przyjaciółki i przytuliłam ją mocno.
- Gratuluję - odezwała się Lu.
Nie mam bladego pojęcia, co może jej być, ale wydaje mi się, że dzieje się coś złego. Niby wygląda dosyć normalnie, to jasne, że po ciąży schudła...To pewnie przez śmierć dziecka jest taka przygaszona. Mam nadzieję, że mi nigdy nie przytrafi się nic podobnego.
Podniosłam się, otrzepałam strój, spojrzałam w lustro. Znów.
Znajdowałyśmy się w moim pokoju. Z tęsknotą spojrzałam w stronę wejścia.
- Brakuje ci go, prawda? - zapytała cicho blondynka.
- Chciałabym, żeby tu teraz był - powiedziałam, ocierając łzę, która spływała po policzku.
- Vilu, kochana, bądź dzielna - sama nie wiem która z dziewczyn to powiedziała, bo byłam już zbyt roztrzęsiona, by zwrócić na to uwagę. Słyszałam je, ale nie słuchałam.
Wiem. Zdaję sobie sprawę, że mój ojciec zrobił wiele złego, ale kocham go, mimo wszystkich błędów, które popełnił. Każdy czasami się gubi... Wierzę, że kiedy wyjdzie z więzienia, będę mogła, tak jak dawniej porozmawiać z nim, przytulić go...
Przełknęłam ślinę i bez słowa wyszłam, chwytając małą kopertówkę.
Wsiadłam do srebrnego jeepa mamy. Zajęłam miejsce z tyłu, po środku, ponieważ z przodu siedziała Olga.
Cała droga ciągnęła mi się bardzo. Znudzona, spoglądałam w przednią szybkę.
- Daleko jeszcze? - jęknęłam.
- Spokojnie, już prawie jesteśmy - zapewniła mnie Fran. - Ej, Angie - zwróciła się do niej - nie jesteś ciekawa jak będzie wyglądał Leosiek?
- Powiedzmy, że jestem wtajemniczona - zaśmiała się cicho w odpowiedzi.
- Mamo! A mi mówiłaś co innego - prychnąłem.
W końcu dojechaliśmy. Wolno wysiadłam z samochodu.
Stałam przed pięknym kościołem, na prowincji Buenos Aires. Rozejrzałam się wkoło. Słońce świeciło mocno, jak na wrzesień. Usłyszałam charakterystyczną melodię. Zamknęłam oczy, wzięłam głęboki oddech i przekroczyłam próg budynku.
Setka par oczu, wlepiona we mnie. Wielki stres, a jednocześnie nieopisana radość, duma i sama nie wiem co jeszcze. Wiem, że drugi raz w życiu już się tak nie poczuję.
Po skończonej ceremonii udaliśmy się do restauracji w centrum miasta. Znów ta droga... 

*Ludmiła*

Tak cholernie trudno było mi udawać, że wszystko jest w porządku. Musiałam się śmiać, tańczyć, rozmawiać, całkiem jakby wszystko było dobrze.
Przed wejściem na salę chciałam złapać Federico za dłoń, ale odsunął się ode mnie. To było jak cios w samo serce. Miałam ochotę płakać, krzyczeć i rwać włosy z głowy.
Zacisnęłam pięści, po czym wyminęłam go. Szłam obok Violi. Wyglądała tak pięknie, bajkowo. Całkiem jak ja podczas wesela. Mojego wesela. Uniosłam kąciki ust, dotykając ramiona przyjaciółki.
W środku było bardzo uroczo i elegancko, a zarazem przytulnie i kameralnie. Na środku, wiadomo, był parkiet. Po jego lewej stronie ustawione zostały stoły i krzesła, a na nich rozłożono jedzenie. Przy każdym siedzeniu stała tabliczka z imieniem i nazwiskiem. Przeleciałam wzrokiem po nich, w poszukiwaniu mojego imienia. Okazało się, że siedzę obok Vilu i Fede.
Naprzeciw stołów wyznaczono miejsce dla zespołu. Idąc w prawo, dochodziło się do toalet. Ściany były w miodowym, ciepłym kolorze.
Ogólnie, to by było na tyle.
Usiadłam w wytyczonym dla mnie miejscu, zaraz po tym, gdy zrobiła to moja przyjaciółka. Potem trochę potańczyliśmy, pośpiewaliśmy, zjedliśmy przepyszny tort weselny, który swoją drogą był prześliczny. Cały biały, dwupiętrowy, ozdobiony różowymi koralikami, a na środku, ktoś napisał "Leon i Violetta na zawsze razem". Naprawdę, aż żal było kroić. Podejrzewam, że to dzieło Olgity. Od bardzo dawna tyle nie jadłam.
W pewnej chwili odeszłam na bok, bo zobaczyłam mojego męża z jakąś tajemniczą, czarnowłosą pięknością. Nie twierdzę od razu, że to zdrada, ale zrobiło mi się niesamowicie przykro. Przykucnęłam w korytarzyku. Patrzyłam przez duże okno na zachodzące słońce. Nawet nie zorientowałam się kiedy podeszła do mnie panna młoda.
- Skarbie, wszystko okej? - zapytała, jak zawsze troskliwie.
- Tak, tak Violu, tylko troszkę źle się poczułam... To nic wielkiego. Idź się bawić. W końcu to twój dzień - szepnęłam.
- Ludka, widzę, że coś się dzieje, wiesz, że mi możesz wszystko powiedzieć.
- No... nie wiem... Violetta, kim jest ta dziewczyna, z którą rozmawiał Federico? - nerwowo potarłam nos.
- Ach, więc o to chodzi! - zaśmiała się. - Jesteś zazdrosna! Nie przejmuj się, to tylko nauczycielka tańca ze Studia. Zaprosiłam ją, bo mama mnie o to prosiła. Nikt ważny. Choć - wystawiła rękę. Złapałam ją i podciągnęłam się.
Szatynka wzięła mnie pod ramię, pociągnęła w stronę sali.

*Camila*

Zauważyłam, że Broadway idzie w stronę toalety. Wstałam od stołu i poszłam za nim. Nie miałam skrupułów przed nakryciem go. Wiedziałam, że będzie palił. Kopnęłam drzwi do męskiej toalety. Wszystkie kabiny były zamknięte, więc usiadłam na blacie, przy umywalce i czekałam. Z każdego boksu powoli wychodzili mężczyźni. Dziwili się na mój widok, spoglądali z ukosa, ale mnie to nie obchodziło. W końcu tylko jedno pomieszczenie zostało zajęte. Uderzyłam w nie dłonią. Głuchy huk wypełnił całe pomieszczenie o łososiowych ścianach.
- Wiem, że tam jesteś - wysyczałam. - Otwórz!
Po chwili usłyszałam, że przekręca zamek. Wyszedł. Spojrzałam w jego oczy. Przekrwione, nieobecne.
- Ćpałeś! - krzyknęłam.
Nie odpowiedział mi. Zacisnęłam usta w wąski klinek. Łzy zaczęły zbierać się pod moimi powiekami.
- Jesteś śmieciem, debilem, niedojrzałym dzieciakiem! - pchnęłam go. - Wszystko skończone! Nigdy więcej się do mnie nie odzywaj. Nawet na mnie nie patrz. Nienawidzę cię!
Wyszłam, pozostawiając go samego. Niech robi co chce. Już wcale mnie to nie obchodzi.
Usiadłam obok Fran. Bez słowa nałożyłam sobie na talerz kawałek ciasta ze stołu i w błyskawicznym tempie ja pochłonęłam.
- Brod? - zapytała, patrząc na mnie smutno.
Kiwnęłam głowa. Nie będę płakać. Nie przez niego. Nie jest tego wart. Nigdy nie był.
- Dasz sobie radę? - przyjaciółka potarła moją dłoń.
- Przez takiego kretyna nie będę marnować sobie życia. Mam go gdzieś - wycedziłam przez zęby.
Mam tylko nadzieję, że zostawi mnie w spokoju i nie będzie próbował mnie odzyskać. Tak będzie dla niego bezpieczniej. Nie radziłabym mu mi się narażać. 

*2 tygodnie później*

*Ludmiła*

Tak wiele pytań stawiam przed sobą ciągle.
Czy Federico jeszcze mnie kocha?
Czy o mnie myśli?
Czy wie, jak cierpię?
Czemu nic nie robi?
Czy może... mnie zdradza?
Znów zostawił mnie samą. Poszedł do pracy. A ja cały czas, od kiedy tylko przekroczył próg domu, płaczę. Z bezsilności, smutku, tęsknoty. Już nie mam siły. Na nic. A jednak dłużej już nie mogłam trwać w bezczynności. Wstałam i podeszłam do szafy, w której trzymam gitarę. Wyciągnęłam ją, próbowałam coś zagrać. Niestety nie bardzo mogłam. Nie potrafiłam wydobyć z instrumentu żadnego normalnego dźwięku. Zamknęłam oczy. Czy to się dzieje naprawdę?
Nigdy nie popierałam działania na własną rękę, ale nie mogłam poprosić nikogo o pomoc. Nie chciałam, by wiedzieli o naszych problemach.
Zebrałam się w sobie. Musiałam dowiedzieć się, czy Federico ma kogoś na boku. MUSIAŁAM.
Weszłam do garderoby. Przeglądałam półki, mierzyłam stroje, ale ciężko było mi znaleźć cokolwiek odpowiedniego. We wszystkim wyglądałam jak patyk. Benito ma rację, kiedy podczas comiesięcznych pokazów mówi, że wyglądam jak wieszak. Wtedy zawsze wysilam się na uśmiech i tłumaczę, że przeszłam na dietę, a w dodatku ćwiczę, co jest oczywiście nieprawdą. Zamiast diety jest głodówka, bo nie mogę przełknąć najmniejszego kęsa. Każdy kawałek staje mi w gardle. Najadam się łzami. Są wystarczająco dużą porcją pokarmu. Nieraz tylko, kiedy już naprawdę nie mogę wytrzymać, bo kiszki marsza mi grają, wpycham w siebie jabłko, albo jogurt... tylko po to, żeby nie umrzeć. Natomiast ćwiczenia, zastępują mi godziny siedzenia w pokoju i użalania się nad życiem.
W końcu, po jakimś czasie, udało mi się znaleźć ubrania, w których wyglądałam dosyć normalnie. Miałam na sobie jasne, zielone rurki, granatową bluzkę z długim rękawem, której materiał nie przylegał zbytnio do ciała. Do tego wybrałam zamszowe, zabudowane koturny w kolorze górnej części garderoby i czarną chustę, coś a'la komin. Pomalowałam się, tak, aby moja pergaminowa cera nabrała żywszych barw i żeby przykryć dołki pod oczami, wraz z sińcami.
Będąc już w przedsionku, spojrzałam na siebie krytycznie. Obiektywnie rzecz biorąc, nie wyglądałam źle. Przeciwnie, całkiem ładnie.
Zamknęłam za sobą drzwi i po raz pierwszy od kilku tygodni poczułam się wolna. Całkiem jak ptak wreszcie wypuszczony z klatki. Moje prywatne więzienie, w którym przebywam z własnej woli, choć za karę, mimo iż nie wiem, co złego zrobiłam, stało teraz puste.
Czułam, jak na moją twarz padają ciepłe promienie słońca, które mimo październikowej pory, grzało dość mocno. Nie mogłam nie przysiąść na jednej z ławek w parku.
Drzewa, tak jak dawniej, stały nieruchomo. Wcale się nie zmieniły. Tylko wspięły się w górę, jakby chciały sięgnąć gwiazd, które z każdą nocą, świecą jakby coraz jaśniej. I mimo, że ja już im się nie przypatruję, bo ponoć patrząc w nie, spoglądamy w przeszłość, o której mam ochotę zapomnieć, wiem, że one żyją dla ludzi, którzy jeszcze wierzą, którzy nie polegli na polu walki.
Pozwoliłam powieką opaść bezwładnie. Chciałam, by nogi same poniosły mnie do Studia. Najprawdopodobniej, po prostu bałam się. Nie byłam tam od blisko sześciu miesięcy. Nie wiem czego dotyczyły moje leki, ale jednego jestem pewna, czułam nierytmiczne bicie mojego serca. Otworzyłam oczy dopiero, kiedy usłyszałam znajome dźwięki. Uśmiech wkradł mi się na twarz. Kocham tą szkołę. A wolę kochać miejsca, niż ludzi, bo człowiek może zawieść, a Gdzieś można przyjść zawsze, kiedy tylko się chce. Budynek, plac, morze... nie będzie mieć żadnych pretensji. Nigdy. A nawet bliskie osoby mogą ranić.
Tak wiele zrobiłam dla On Beat i wiem, że nie żałuję. Tak bezpodstawnie poświęciłam dużo. Opłacało się.
Cudownie jest teraz widzieć uśmiechy na twarzach obecnych uczniów. Gdyby nie rzeczy, które wraz z przyjaciółmi zrobiliśmy, najpewniej teraz byłoby inaczej. Być może, nawet ktoś wynająłby placówkę...Nie wiem i nie chcę wiedzieć. Po co jeszcze bardziej się dołować?
Weszłam do środka, rozglądając się przy tym uważnie. Wszystko pozostało dokładnie tak, jak to zapamiętałam. Podeszłam do swojej starej szafki. Teraz nie widniało na niej imię "Ludmiła". Może jednak coś się zmieniło? Pociągnęłam nosem. To smutne, że kiedy odchodzimy, zostajemy stopniowo zapominani.
- Em, przepraszam? - usłyszałam czyjś głos. Odwróciłam się gwałtownie. - Pomóc pani w czymś? - dziewczyna w wieku około szesnastu lat stała przede mną. Miała porcelanową cerę, z naturalnymi wypiekami. Pełne usta i kształtny nosek. Jej duże, prawie czarne oczy, którymi na mnie patrzyła, opasane były długimi, mocno wytuszowanymi rzęsami. Kasztanowe włosy sięgały jej jedynie do ramion. Miała na sobie białą, luźną sukienkę do kostek i bez rękawów, przepasaną tylko brązowym paskiem.
- Geia sou*,Tina - podeszła do niej koleżanka, zupełne przeciwieństwo. Ta miała ciemniejszą cerę, małe, niebieskie oczka, wąskie usta i prosty nos. Czarny warkocz obijał się o biodra dziewczyny. Ubrana była w obcisłe legginsy galaxy i czarny top. - Z kim rozmawiasz? - zapytała wesoło.
- Właściwie to nie wiem - zaśmiała się Tina.
- Jestem Ludmiła - wtrąciłam, by przerwać tą bezsensowną gadkę. - Czy wiecie może, gdzie mogę znaleźć Federico, nauczyciela tańca? - zapytałam.
- Nai, nai** - uśmiechnęła się czarnowłosa. - Wydaje mi się, że ma teraz lekcję z grupą, która ma tańczyć na bankiecie u dimarchaos***.
- Sabi, jesteśmy w Argentynie, pani nie rozumie greki - szturchnęła ją druga. - Ona chciała powiedzieć - tym razem zwróciła się do mnie - że nasz nauczyciel ma lekcje w sali tańca.
- On jest poly tromaktikós - pokiwała głową Sabina, po czym obie odeszły.
Nie jestem zbyt dobra w grackim, ale z tego co pamiętam z liceum, to 'poly tromaktikód' oznacza 'bardzo straszny'. Wątpię by był gorszy od Gregoria.

*Federico*
- Nie, dzieciaki, nie! - złapałem się za głowę i zacząłem masować skronie. Czy oni nic nie umieją zrobić porządnie? - Patryk, Laura, gdybym miał partnerkę, pokazałbym wam, jak to się robi.
- Federico, błagam, przestań ciągle nas krytykować i powiedz co jest do poprawy - wtrąciła Katrina, dziewczyna z Kolumbii.
- Ale tu absolutnie wszystko jest do poprawy! - syknąłem.
- Ja pierdziele - jęknął któryś chłopak z tyłu.
Z tymi ludźmi nie da się pracować. Nie mają za grosz talentu i umiejętności. Nie wiem jakim cudem dostali się do OB, ale musiała tu zajść jakaś kompletna pomyłka. Dajmy na to taka Talia. Jej stopy ciągle układają się w pointa, podczas gdy powinna naskakiwać na płaską stopę. Ludzie, to nie balet. To taniec towarzyski. Klasyka.
- Kiedy to jest takie skomplikowane - westchnęła Aniela.
- Oj, nie przestańcie - odezwał się ktoś. - Rumba wcale nie jest taka trudna.
Uniosłem głowę i zobaczyłem druga nauczycielka tańca, Bianca, stoi oparta o framugę drzwi. Jest śliczną Włoszką o nieskazitelnej cerze. Zawsze wiąże swoje brązowe włosy w eleganckiego koka. Nosi zazwyczaj czerwone koszulki bez rękawów i czarne spodnie. Ładnie, praktycznie i wygodnie.
- Federico, pokażmy młodzieży jak to się robi - uśmiechnęła się do mnie.
Włączyłem muzykę. Zatańczyliśmy na poziomie klasy A. Te dzieci nigdy nie osiągną tego co my.
Zakończyliśmy układ klasyczną pozą - ciała blisko siebie.
- Masz naprawdę piękne oczy - szepnąłem.
Kobieta zarumieniła się i tylko cmoknęła mnie w policzek, po czym odeszła.
- Dzień dobry - słyszałem jak wita się z kimś przy wyjściu.
- Teraz wy- rozkazałem.
Muszę przyznać, że szło im lepiej. Nie dużo, ale jednak. Mimo wszystko brak im doświadczenia. Nie powinni występować na tak ważnym przyjęciu. Zrobią z siebie pośmiewisko.
Po skończonych zajęciach, uczniowie wyszli, a ja zacząłem zbierać swoje rzeczy. Dźwięk mocno stawianych kroków nagle wypełnił pomieszczenie. Odwróciłem się. Przede mną stała Ludmiła. Miała kamienną twarz. Patrzyła w moje oczy, ale bez uczucia. Wyciągnęła dłoń i uderzyła mnie w policzek. Zamknąłem oczy. Wiedziałem, że płacze. Odbiegła. Jednak nie miałem siły za nią biec.

*Natalia*

Siedziałam w kuchni i przyglądałam się jak mój kochany chłopak kończy przygotowywanie obiadu. Jest wspaniały. Teraz mieszkamy razem, bo moi rodzice wyjechali na pół roku w ważnej służbowej sprawie.
- Wiesz jak bardzo cię kocham? - powiedział, a raczej zapytał, składając na moim policzku delikatny pocałunek.
- Nie... - zrobiłam maślane oczka. - Ale za to wiem, jak możesz mi to pokazać - uniosłam kąciki ust.
- Ja też wiem - zaśmiał się cicho, a następnie złączył nasze wargi w namiętnym pocałunku, który niestety przerwał dzwonek do drzwi.
Powlekłam się do wejścia. Kiedy otworzyłam, zobaczyłam zapłakaną Ludmiłę, z walizką w ręce. Bez słowa wpuściłam ją do środka i zaprosiłam do salonu.
- Maxi, mógłbyś nas zostawić? - poprosiłam, gestem głowy wskazując na przyjaciółkę.
Objęłam ją, potrzebowała tego. Jeszcze nie wiem co zrobił jej Federico, ale na pewno tego pożałuje.
Pod palcami, które przylegały do pleców blondynki, wyczułam jaj żebra.
Kiedy już się uspokoiła, odsunęłam ją na długość ramion.
- Ludmiła, ściągaj bluzkę - rozkazałam. Dziewczyna popatrzyła na mnie bardzo dziwnym wzrokiem. - O Jezu, nie! Nie o to chodziło! Proszę, Lu, chcę zobaczyć w jakim jesteś stanie.
Zrobiła to, o co prosiłam, a ja otworzyłam usta z przerażenia. Była wychudzona. Mojej przyjaciółce wystawały żebra i kości miednicowe, a jej obojczyki wyglądały, jakby ktoś naciągnął skórę na dwa patyki.
- Jest aż tak źle? - zapytała, spuszczając głowę.
Przytaknęłam. Kościotrup. Dlaczego nie powiedziała mi, że ma problemy? Przecież to oczywiste, że pomogłabym jej. Jest dla mnie jedną z najważniejszych osób w życiu.
^retrospekcja^
Sześcioletnia dziewczynka siedzi na krawężniku, przy placu zabaw i je lody. Właściwie wkłada do buzi jak największą ich porcję. 
- Czemu tego nie przełykasz? - podchodzi do niej blondyneczka w mniej więcej tym samym wieku. 
- Bo chcę zamrozić sobie mózg - mówi czarnowłosa. 
- Ale wtedy umrzesz - szepcze ze zgrozą Ludmi. 
- Wiem.
- Nie chcę, żebyś umierała! - krzyczy. 
Zapada niezręczna cisza, podczas której dziewczynki przyglądają się sobie badawczo. 
- Czemu chcesz umrzeć? - pyta dziecko. 
- Bo moja babcia wczoraj umarła. Chcę być z nią - tłumaczy Hiszpanka. Nie płacze, bo nie ma już czym. 
Nowa znajoma ciągnie ją w stronę huśtawek. 
- Jak umrzesz - mówi - to ja też umrę. 
Nati przechyla głowę, z zaciekawieniem patrzy na Ludmiłę. 
- Bo jak ty umrzesz dzisiaj, to ja umrę jutro. Ja umrę jutro, a moja mamusia pojutrze, dzień po niej mój tatuś... - pomimo swojego młodego wieku, jest bardzo mądra i wie jak dotrzeć do koleżanki. 
-Dobrze, rozumiem - wyrzuca lody do śmietnika. - Jestem Natalia.
- A ja Lud. 
Obie już wiedzą, że zostaną przyjaciółkami.
^koniec retrospekcji^
Wtedy te problemy wydawały się tak wielkie. Kto normalny, pomyślałby, że da się zabić mrożonym sorbetem owocowym? Ale jako małe dziewczynki nie miałyśmy tej świadomości. Tych światopoglądów. Najważniejsze rzeczy działy się wokół nas.
- Mogę się zatrzymać u ciebie przez jakiś czas? - spojrzała na mnie z bólem w oczach.
- Kochanie, to oczywiste. Przecież nie zostawiłabym cię! Nigdy. Ludmiła, nigdy. Zawsze możesz na mnie liczyć, rozumiesz? Kocham cię i muszę o ciebie dbać, w końcu jesteś moją najlepszą przyjaciółką - znów przytuliłam ją mocno. - I mam pomysł. Ja rozpakuję twoje rzeczy w jednym z wolnych pokoi, a ty, skarbie idź do domu, ale zanim Federico wróci ze Studia i zabierz resztę, pozostawiając mu wiadomość o swoim odejściu. Niech go to zaboli.
- Nie wiem, Nat, od kiedy jesteś taka mściwa - uśmiechnęła się krzywo.

*Ludmiła*

Zabrałam wszystko co ma dla mnie wartość, a przy okazji udało mi się podrzeć kilka zdjęć, na których jestem razem z Nim. Strzępki porozrzucałam po sypialni, wraz z Jego ubraniami. Wyciągnęłam pierwszą lepszą kartkę, która była pod ręką. Na kolanie szybko, od niechcenia napisałam list. W sumie, nawet nie wiem po co. 

Twoje marzenia spełniałam, jak żadna inna. Prawda? Byłam marionetką w Twoich rękach. 

Dobrze grałam. Grałam tą, którą chciałeś widzieć, tą którą chciałeś mieć.

A gdybyś tak mógł zobaczyć, co myślę. Jak tak naprawdę jestem. 

Szedłbyś za mną w ogień. Kiedyś.. Kiedyś? Nie. Nigdy. Zawsze byłam dla Ciebie tylko jedną z zabawek.

Milion Twoich czułych słów... Chciałeś być nie do podrobienia. Przez chwilę. Albo to może ja. Może to ja chciałam, byś był tym jedynym. 

Co dnia, budziłeś się obok mnie. Nieświadomie zaczarowana, traciłam, wzrok. Nie odróżniałam dobra od zła. Nigdy nie dopuszczałam myśli, że możesz kłamać. 

Nie wiesz, na kogo trafisz. Wiedziałam, jaki byłeś... jaki jesteś. Dziwne, że liczyłam, że możesz się zmienić. 

Powinnam bardziej uważać. Poczekać. Nie dać się temu choremu uczuciu.. Uczuciu? Właśnie. Jakiemu uczuciu? Przecież ja... Ja nigdy Cię nie kochałam. Teraz już wiem, że to było jedynie zauroczenia. Bo gdybym kiedykolwiek darzyła Cię czymś więcej... W tej chwili nie byłoby mi tak łatwo odejść. A przecież odchodzę.

Dałam Ci całą siebie, właściwie za nic. Teraz żałuję. Żałuję, że w ogóle Cię poznałam. 

Gdyby nie Ty... Mogłabym zakochać się w kimś innym. Nie zaszłabym w ciążę... I wiesz co? Żałuję. Żałuję, że Oliv była właśnie TWOJĄ córką. A mogłaby mieć lepszego ojca. Krótki czas, ale jednak. 

Pewnie nie byłabym mężatką w tak młodym wieku. I... i teraz już wiem, czemu nie chciałeś ślubu. 

Jest coś jeszcze, Federico. Gdyby nie Ty, najprawdopodobniej moja matka nie chciałaby mnie zabić. O, a może nawet nigdy nie wyjechałabym do Hiszpanii. Może, może, może... Ale przecież morze jest głębokie i szerokie... Całkiem tak jak moja nienawiść do Ciebie. 

Tak, nienawidzę Cię. Byłeś przyczyną mojego bólu. Mojego cierpienia. 

Dobrze, że w końcu to dostrzegłam. 
Kiedy już naprawdę było źle, odpuściłeś. Przestało być kolorowo, miło i fajnie, więc po co byłam? Niepotrzebna...

A teraz... A teraz do widzenia, Panie Pasquarelli. 

Do niewidzenia, żegnaj. 

~Ludmiła Paquarelli Ferro...Lili, ta osoba, którą chciałeś znać. Bo to właśnie ją pokochałeś, nie mnie.
Odłożyłam zapisaną kartkę na szklany stół. Zacisnęłam pięść na plastikowej rączce walizki.
Tak bardzo trudno było mi pisać te wszystkie bzdury wiadomość o moim odejściu.
Nie zdałam sobie nawet sprawy, że łzy kapią po moich policzkach, do puki nie odbiło się głuchym echem ich rozbicie się o posadzkę. Każda pojedyncza kropelka... kap...kap...kap...
Musisz być dzielna, Luciu. Nie, nie jestem Lucia. Nie mogę nią być. Tak nazywał mnie Federico. A on należy do przyszłości eszłości.
Zamknęłam za sobą duże drzwi. Zamknęłam kolejny już rozdział w moim życiu.

*Federico*

Wszedłem do domu i zapaliłem światło w salonie. Pierwsze co rzuciło mi się w oczy, to biała kartka leżąca na stoliku. Wziąłem ją do ręki. Bacznie studiowałem tekst. Z każdym kolejnym słowem od mojego serca odłamywał się drobny kawałek. Kiedy skończyłem czytać, już nic nie pozostało.
Dopiero wtedy zrozumiałem, jak wielki błąd popełniłem.
Usiadłem na kanapie i po prostu się rozpłakałem.
Uświadomiłem sobie, kim się stałem. Jak bardzo się zmieniłem. Upadłem na dno, niestety ciągnąc za sobą Ludmiłę. Teraz straciłem ją przez własną głupotę. Odeszła. Pewnie nigdy nie wybaczy mi tego, jak bardzo ją skrzywdziłem.
Nie dziwię jej się. Byłem podły. Nie miałem czasu i siły, by się nią zająć. A przecież przysięgałem, że będę przy niej zawsze. I wszystko, całe nasze szczęście, szlag trafił. Gdybym mógł to w jakikolwiek sposób naprawić...

*Cześć
** Tak, tak
*** burmistrza.
~
Hola perełki!
Jestem z siebie dumna, bo ten rozdział bardzo mi odpowiada. Jest dosyć dobrze napisany i długi :)
Pierwszy chyba raz moja praca podoba mi się niemalże w stu procentach.
Wiem, wszystko się wali. Ale nic nie poradzę, kiedy ja mam gorsze chwile moje postacie też mają. Wszystko co przeżywają ma jakieś powiązanie ze mną. No ale nie ważne. Przecież nikomu się nie chce wysłuchiwać o moim życiu...
Słoneczka, co sądzicie? Proszę o szczerość, bo ona bardzo się dla mnie liczy.
Każdy, nawet najdrobniejszy komentarz wywołuje na mojej twarzy uśmiech, więc bardzo proszę o pozostawianie po sobie śladu <3
 Kocham Was myszeczki. Bardzo Was kocham ♥
~
WAŻNE
W przyszłym tygodniu najprawdopodobniej nie pojawi się rozdział. Bardzo Was przepraszam, ale mam multum sprawdzianów, prac klasowych, kartkówek i do tego jeszcze projekt z plastyki. Nie sądzę, że uda mi się wyrobić na sobotę... Bardzo mi przykro :c
~
Spojler z 51:
- Federico próbuje odzyskać Ludmiłę.
- Lud podejmuje ważną decyzję.
- Natalia rozmawia z Federico
- Ktoś pomaga Cami zapomnieć o Broadwayu.
- Matka Ludmi zostaje znaleziona
- Violetta i Leon dostają propozycję od Marottiego.
W następnym rozdziale znów powinno się trochę dziać. Zobaczymy jak to wyjdzie... ;)
~
Dzisiaj polecę blog mojej kochanej Leilli.
Ma ona taki niesamowity talent, że naprawdę brak mi słów. Jest niesamowicie utalentowaną dziewczyną, która prowadzi genialnego bloga.
Zmotywujmy ją da działania ;3
blog Leilli [klik]

 Diego odwrócił się wiedząc, że chodzi o niego. Traktowała go jak zwierzątko, którym należało się chwalić każdemu napotkanemu człowiekowi.

Spojrzał zainteresowany na blondynkę, która stała naprzeciwko. Coś w niej było dla niego niezwykle znajome. Miał wrażenie, że już kiedyś ją widział.