Es Posible - XLVI

*Nie wszystko zgadza się ze spojlerem, podanym pod ostatnim rozdziałem. To niedopatrzenie jest spowodowane krytycznym stanem psychicznym oraz brakiem weny  autorki* 

~ To nie wiara czyni cuda, lecz ludzie, którzy jej nie stracili ~

*Ludmiła* 

Boję się. 

Byłam dzisiaj u ginekologa... boję się. Lekarka mówiła, że Olivia po urodzeniu może być nie do końca zdrowa. Martwię się o nią. 

Oczywiście nie mówiłam o niczym Federico. Znów stałby się nadopiekuńczy. 

Wiem, że źle robię, ukrywając to przed nim... Jednak nie. Nie powiem mu. Przecież to są TYLKO przypuszczenia. NIC nie jest pewne. P-prawda? 

Kurczę, nie mogę się na niczym skupić. 

Zamknęłam pamiętnik, kiedy usłyszałam, że ktoś wszedł do domu. Przygryzłam nerwowo dolną wargę. Mam nadzieję, że niczego się nie domyśli. 

- Cześć Lucia - Feder ucałował mnie w policzek. 

- Hej skarbie - uśmiechnęłam się na tyle, ile mogłam. - Jak było na zajęciach? 

- Dobrze, Lud, dobrze. Ale lepiej powiedz co się dzieje - spojrzał na mnie podejrzliwie. 

Błagam! Czy to aż tak widać? 

- Ni-nic - przełknęłam ślinę. 

- Możesz udawać, możesz kłamać i oszukiwać... ale ja i tak swoje wiem. Tak?

- Tak - spuściłam głowę. - Powiem ci - szepnęłam - ale nie teraz.

- Zatem poczekam. A teraz się zbieraj, kochanie. Antonio czegoś od nas wszystkich chce - powiedział, wyraźnie poirytowany. 

Dzięki Bogu, nie męczył mnie już więcej. Zamknęłam oczy i powoli odliczyłam od dziesięciu w dół. Nałożyłam na twarz uśmiech. Wstałam, podążyłam w stronę drzwi. 

- Będzie dobrze - próbowałam przekonać samą siebie. 

- Jasne, że będzie - mrugnął mój mąż. 

*Federico*

Ona znowu coś kręci. Znam ją na pamięć. Wiem, kiedy ściemnia. Zbyt wiele czasu razem spędziliśmy, bym nie potrafił się zorientować, że jest źle. Nauczyłem się też, że sama powie mi o co chodzi, kiedy poczuje taką potrzebę. A poczuje ją na pewno. Nie chce, żebym się martwił. Ale prędzej czy później i tak prawda wyjdzie na jaw. 

Szliśmy miastem, trzymając się za ręce. Nic nie jest ważne, poza tym, że mamy siebie na wzajem. Przystanąłem na chwilę. Przyciągnąłem do siebie, mimo wszystko, drobne ciałko Luci. 

- Kocham cię - stwierdziłem, wpatrując się w jej niesamowite oczy. 

Moja żona zaśmiała się cicho, jakby uznała ten fakt za zabawny. 

- A ja ciebie, ty mój romantyku - wyszeptała po chwili. 

Ludzie przechodzący obok, przypatrywali nam się dziwnie, całkiem jakby nigdy nie widzieli zakochanych. Zupełnie ich ignorując, ku zadowoleniu Lucii, złączyłem nasze usta w pocałunku. 

*Ludmiła*

Wszyscy byli już w głównej sali, włącznie z Antoniem. Rozejrzałam się. Viola, stała wtulona w Leona, ukrywając połowę twarzy w jego silnych ramionach. Angie bacznie im się przyglądała. Od pewnego czasu, mam wrażenie, że ta trójka ma kłopoty. Muszę w końcu porozmawiać z przyjaciółką i dowiedzieć się o co chodzi. 

Oparłam się o ścianę. Osunęłam się po niej. Nagle to miejsce wydało mi się dziwnie obce. Do tej pory nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo odsunęłam się od wszystkiego, na rzecz rodziny. Nie powiem, troszkę zabolało. 

Zdawało mi się, że nikt nie zwraca na mnie uwagi. Nawet Fede poszedł pogadać z kolegami. Nie mam mu tego za złe. Przecież świat nie kręci się wokół mnie. 

- Ludmi, czemu siedzisz tu, tak sama? - usłyszałam czyjś melodyjny głos. 

Podniosłam głowę, którą do tej pory miałam zwieszoną pomiędzy kolanami. Lena, uśmiechając się, wyciągała dłoń w moja stronę. Chwyciłam ją.

- Dziękuję ci - uniosłam kąciki ust. 

- Przecież nic nie zrobiłam - zaśmiała się szatynka. 

- Mylisz się. Zrobiłaś więcej, niż ci się wydaje. Pokazałaś mi, że nie jestem sama. 

Dziewczyna ponownie parsknęła śmiechem. Jednak nie był to wyraz chamstwa czy ironii. Tym razem przyjaźni. 

Usiadłam na jednym z wolnych krzeseł, równo z chwilą, w której właściciel szkoły zabrał głos. 

- Moi drodzy - mówił - jak wiecie, od momentu rozwiązania umowy z U-mix'em, nie powodzi nam się najlepiej. Ciągle brakuje pieniędzy, na standardowe opłaty, wypłaty dla nauczycieli, nie mówiąc już o organizowaniu czegokolwiek. Bardzo mi przykro, dzieciaki, ale jestem zmuszony zamknąć Studio. Bardzo mi przykro. Proszę was, żebyście dzisiaj zabrali wszystkie swoje rzeczy. 

W tym momencie już przestałam słuchać. Poczułam, że ważna cząstka mojego życia ulotniła się jak para wodna. Rozpuściła w atmosferze. 

Pod powiekami poczułam piekące, małe łezki. 

- Na pewno coś da się zrobić! - wyrwało mi się, mimowolnie. 

- Niestety nie, Ludmiło. Próbowaliśmy już wszystkiego - tym razem odezwał się, zasmucony dyrektor. 

Nie mogłam tego znieść. Wybiegłam stamtąd. Zastanawiam się tylko, czemu to sprawiło mi tyle bólu. 

Zaszyłam się w damskiej toalecie. Nic mnie nie obchodziło. Kropelki same płynęły po moich zaróżowionych policzkach. Sama nie wiem, jak długo tak siedziałam, użalając się nad sobą, ale w pewniej chwili chyba zabrakło mi łez. Podeszłam do umywalki, oparłam się o nią, spojrzałam w lustro. Wyjęłam z torebki gumkę do włosów, po czym związałam nią loki w wysokiego kucyka. Zmyłam, już i tak rozmazany, makijaż. 

Czy taka jestem? Czy taka powinnam być?

Nagle usłyszałam pukanie. Domyśliłam się, kto znajduje się po drugiej stronie drzwi. 

 - Ludmi, otworzysz? - odezwał się Federico. 

- Ty wiesz, że to jest damska toaleta, prawda? - odpowiedziałam wymijająco. 

- Tak, zdaję sobie z tego sprawę, a teraz choć tu do mnie, Ludmi - poprosił. 

Otworzyłam drzwi i przekroczyłam próg.

- Nie ma Studia, nie ma Ludmi - wybełkotałam. 

Westchnął cicho. Nie mówiąc nic, przytulił mnie, pozwolił wtulić się w tors. Staliśmy w bezruchu. Tak dobrze, że mam Federico. Nie wiem, co bym bez niego zrobiła. Zawsze jest taki troskliwy... 

*kilka godzin wcześniej* 

*Francesca* 

Pogoda była idealna. Słońce świeciło mocno, na niebie nie widniała ani jedna chmurka. Lekki, marcowy wiaterek, dmuchał nam w twarze. 

Stałam przy torze motocyklowym, czekając na Diego, obserwując Larę i Marco, który mizdrzyli się przy jednym z naprawionych motorów.

Byłam tak skupiona, że nawet nie zauważyłam, kiedy podszedł do mnie Hiszpan. 

- No w końcu jesteś - odezwałam się półgębkiem, by "zakochani" mnie nie usłyszeli. 

- Wybacz, że tak długo zeszło - przeprosił. - To jak, zaczynamy? - potarł kark. 

Skinęłam głową. Owinęłam się bluzą, którą miałam zarzuconą na ramiona. Miała ona zamortyzować planowany upadek. 

Zrobiłam kilka kroków w przód. "Nagle" poślizgnęłam się. Pociągnęłam za sobą Diegito. Wylądowaliśmy na ziemi. Dopilnowałam, by uprzednio zwrócić na siebie uwagę mojego byłego i jego nowej dziewczyny. Ni z tond, ni zowąd, chłopak, leżący obok, pochylił się nade mną, po czym pocałował delikatnie. Marco, wraz z Larą, zerwali się z miejsc i podążyli w naszym kierunku, widocznie niezbyt zadowoleni zaistniałą sytuacją. O to właśnie chodziło. 

- Brawo, Fran - szepnął mój wspólnik. 

- Dziękuję i wzajemnie - zaśmiałam się. 

*ten sam dzień, wieczór* 

*Violetta* 

Zacisnęłam spoconą dłoń, na kolanie Angeles. 

- Ale jesteś pewna, że dobrze robimy? - zapytałam mamę. 

- Violu - zwróciła się do mnie - powtarzam ci, że nie jestem pewna, ale musimy spróbować. 

Nie spodobała mi się taka odpowiedź,

Siedziałyśmy we dwie, w pokoju gościnnym, w domu Leona. 

Już dawno chciałyśmy (a raczej Angie chciała) przenieść się do hotelu, żeby nie zawracać głowy, państwu Verdas. Jednak, nie zgodzili się na to. Oni są takimi wspaniałymi ludźmi. Dbają o nas i nie pozwalają, by stała się nam jakakolwiek krzywda. Zazdroszczę mojemu chłopakowi takich genialnych rodziców.

Wybrałam w komórce numer policji. Po trzech sygnałach, czyli trzech głębokich wdechach, po drugiej stronie odezwał się ciepły, kobiecy głos.

- Witam, nazywam się Violetta Castillo - wypowiedziałam, ułożoną w głowie formułkę. - Chciałam zgłosić, że mnie i moją mamę bije mój ojciec. German Castillo. 

- Mhm... Dobrze. To znaczy, nie dobrze. Ale... oj, rozumie pani, o co chodzi. W takim razie, będę panią prosiła, o zeznania w najbliższym czasie. Czy mogłaby pani podejść jutro na komisariat?- zapytała policjantka. 

- T-tak. Raczej t-tak - wyjąkałam.

Teraz już nie ma odwrotu. Nie ma ucieczki. Karty zostały rozdane. Trzeba teraz dobrze zagrać, żeby nie przegrać. 

~

Przyznajcie mi rację, ten rozdział jest denny. Beznadziejny. Tak jak ja ;-;  

Ale komu z Was chciałoby się wysłuchiwać o moich problemach. I tak kiedyś wszyscy o mnie zapomną... 

Nieważne. 

Rozdział jest kiepski. Mi się nie podoba. A Wam? Pewnie też nie, ale będziecie pisać, że tak, żeby poprawić mi nastrój. 

To jakaś porażka. Może powinnam usunąć blog? Ach, nawet nie wiecie ile razy już próbowałam, ale nie potrafię tak się zamknąć we własnym życiu. Chyba bym oszalała. 

Dobra, mniejsza o. 

Spojlera tym razem nie daję, bo jeszcze nie wiem, o czym będzie następny rozdział. 

Wiem jedno. 

Kocham Was. Żyję dzięki Wam. A uwierzcie, wiem co mówię. Dajecie mi siłę i motywację. 

Rutynowo proszę o komentarze, nawet najmniejsze :*

~

Błędy zostaną poprawione w niedzielę.