Es Posible - XLVII

~Cały czas, boję się, że ten piękny świat, który teraz mam, wysypie mi się z rąk ~

*Ludmiła* 

Nie wierzę, żeby nie dało się niczego zrobić. Musi być jakieś rozwiązanie. Po prostu MUSI. Studio już nie raz, nie dwa wychodziło z podobnych kłopotów. Czemu teraz miałoby być inaczej. 

- Wiem! - krzyknęłam. 

Poderwałam się z łóżka, na którym leżałam. Jak błyskawica, zbiegłam po schodach. Nie zdążyłam "wyhamować", więc wpadłam w ramiona mojego męża. 

- Federico,wiem! Wiem co zrobić! Choć! Idziemy! - ciągnęłam go w stroną wyjścia. 

- Lucia, spokojnie. Nie ekscytuj się tak. O co chodzi? - zapytał, opierając się o framugę drzwi w przedpokoju, podczas gdy ja ubierałam buty. 

- Kochanie moje - wzięłam głęboki wdech, by choć troszkę się uspokoić. - Właśnie wpadłam na genialny pomysł. Wiem, jak uratować Studio. Więc proszę cię bardzo, bądź tak łaskawy i zacznij się zbierać, bo chcę złapać wszystkich, puki jeszcze są w szkole. 

- Trzeba było tak od razu - prychnął. 

*Federico*

Nie wiem, skąd w tej małej, ślicznej główce takie filozofie. Ludmiła powinna zostać pedagogiem, zdecydowanie. Albo mówczynią. Nadaje się na polityka. Nie znam i chyba nigdy nie poznam nikogo, kto potrafi tak jak ona przekonywać ludzi do swoich poglądów i twierdzeń. Ma dziewczyna charyzmę. 

Cała nasza ekipa, zebrana przez Lud, była w Restó. Usiedliśmy przy stoliku w rogu sali, tak, by jak najmniej osób nas słyszało. 

- To będzie wielkie widowisko - tłumaczyła moja żona. Wystarczy tylko, że uzbieramy potrzebną sumę, zorganizujemy miejsce i wydrukujemy bilety. Będą kosztować krocie, ale wydaje mi się, że przy dobrej promocji szybko się wyprzedadzą. Za kasę z biletów opłacimy Studio i wszystkich nauczycieli. Trzeba będzie pogadać z Marottim. Bez pomocy U-Mix'u też nie damy rady. Potem wszystko wróci do normy. Ale żeby wszystko się udało, musimy być dobrze zorganizowani. Kapewu? 

Wszyscy, jak na sygnał, skinęliśmy głowami. Nie wiem jak ona to robi, że każdy jej słucha. Ma zadatki na przywódczynię. 

Przysunąłem się do dziewczyny. Pocałowałem jej policzek. Odwdzięczyła mi się swoim uśmiechem. Uwielbiam, kiedy to robi. Wtedy świeci jaśniej niż tysiąc słońc. 

- Co konkretnie proponujesz? - zagadnąłem. 

- Ja zajmę się przydzielaniem tekstów i ogólną organizacją. Fede, ty załatwisz salę, a chłopcy sprzęt. Violu, musisz porozmawiać z Marottim, bo nie oszukujmy się, to częściowo przez ciebie, umowa pomiędzy naszą szkołą, a ich firmą została rozwiązana. Dalej... Cami, Fran,na was pójdzie reklama, Nie wiem jak to zrobicie, ale wierzę, że dacie radę. Naty, Lena, wam pozostawiam zorganizowanie wejściówek. Oprócz tego, wiadomo, próby, próby i raz jeszcze próby. Zaangażujemy Angie. Jestem pewna, że nam pomoże. Wszystko jasne? 

- Jasne - odpowiedzieliśmy chórem. 

- Todo es posibe - szepnęła Ludmiła. 

*Francesca*

Szłam tak zwanym "Mostem Zakochanych", nad Ria de la Plata*. Po drugiej stronie rzeki jest najwspanialsza kafejka w całym mieście. Umówiłam się tam z Diego. Oboje dobrze wiedzieliśmy, że będzie tam Marco... Właściwie, to Meksykanin zadzwonił do swojego przyjaciela. Chciał z nim pogadać o mnie. Oczywiście Diegito nie omieszkał mnie powiadomić.
Mimo woli, zatrzymałam się kilka kroków za połową przejścia. Zwróciłam głowę w lewą stronę. Na metalowej poręczy wisiała kłódka. Choć niczym nie wyróżniała się wśród pozostałych, dla mnie znaczyła bardzo dużo. Była mała, czerwona, miała kształt serca. Czarnym markerem napisane było "Fran+Marco ♥". Nawet nie zdałam sobie sprawy, że uroniłam jedną, maleńką łzę. Pociągnęłam nosem. Cholernie mi go brakowało. Spojrzałam w niebo. Zbierało się na deszcz. Przyspieszyłam kroku. Nie chciałam zmoknąć.
W niecałe pół godziny dotarłam w umówione miejsce. Weszłam do środka i rozejrzałam się po sali. Dziewczyna, którą kiedyś spotkałam u Ludmiły, koleżanka jej i Federico, bodajże nazywa się Sally, posłała mi ciepły uśmiech.
- Fran, gdzie siadasz? - podeszła do mnie.
W samą porę dostrzegłam chłopaków przy jednym ze stolików.
- Dosiądę się do nich - wskazałam palcem na moich przyjaciół.
- Okej, zaraz przyjdę, żebyście złożyli zamówienie - zawiadomiła.
Przełknęłam ślinę. Z każdym krokiem, stawałam się coraz mniej pewna siebie. Bałam się tego, co miałam za chwilę usłyszeć. A co jeśli Marco już na prawdę mnie nie kocha?
- Hej - przywitałam się. - Mogę się dosiąść?
Zdało mi się, że mój były nie był zadowolony, kiedy mnie zobaczył. Jednak Hiszpan szybko zabrał głos, okazując radość z mojego "niespodziewanego" przybycia.
- Co tutaj robisz? - zapytał, udając nieświadomego.
- Byłam na spacerze, ale złapał mnie deszcz - objaśniłam, na wpół szczerze.
- Hola! Co zamawiacie? - Sal nagle pojawiła się znikąd.
- Ja wezmę sernik niskokaloryczny - zdecydowałam momentalnie.
- Poproszę o colę - odezwał się Marco.
- A ja...może lody koktajlowe - dorzucił Diego.
Szatynka odeszła, a my znów zostaliśmy sami. Siedzieliśmy w ciszy, czekając na nie wiadomo co. Po chwili przyniosła nasze zamówienia. Każdy zapłacił i nic nie mówiąc, nadal spoglądaliśmy na siebie nieufnie.
- Taaa - odważył się w końcu Meksykanin. - Francesca, musimy porozmawiać.
- Wydaje mi się, że właśnie to robimy - zaśmiałam się cicho.
- To ja może was zostawię... Idę pogadać z Sally. Przyjdę, kiedy mnie zawołacie - Digito wstał, wziął swój talerz i udał się w stronę blatu przy ladzie.
- O co chodzi, Marco? - zwróciłam się do niego, kiedy już wzrokiem odprowadziłam wspólnika.
- Gdy zobaczyłem ciebie i jego, kiedy, no wiesz - skrzywił się z niesmakiem. - Zrozumiałem, że cię kocham. To z Larą, to był wielki błąd. Nie wiem, jak mogłem cię zostawić, Fran. Proszę cię, błagam, wybacz mi. Bądźmy znów razem. Brakuje mi ciebie. Brakuje mi nas.
- Och Marco! - zawołałam. - Jeśli myślisz, że ci wybaczę... to masz rację. Kurwa, kocham cię idioto.
Wstałam, tak jak i on. Przytulił mnie mocno, a po chwili pocałował. Tak dobrze znów czuć zapach jego perfum, czuły dotyk i smak ust. Tak wspaniale jest mieć go znów przy sobie.

*Violetta*

Mój ojciec jest już w więzieniu, a ja i Angie wróciłyśmy do domu. Bolało minie to, że tato tak się stoczył, tylko dlatego, że dowiedziałam się prawdy o mojej rodzinie.
Usiadłam na kanapie i z powagą spojrzałam na mamę, siedzącą naprzeciw. Było kilka spraw, które chciałam wyjaśnić. Kilka pytań, które powinnam zadać.
- Mamo? - odezwałam się niepewnie.
Szatynka uniosła wzrok znad gazety, którą czytała.
- Co się stało, Violu?
- Dlaczego... dlaczego nic mi nie powiedzieliście? Czemu musiałam żyć w kłamstwie? - zagryzłam wargi. To trudny temat, lecz jednak trzeba go w końcu podjąć.
- Kiedy Maria odeszła - westchnęła szatynka - German obarczył mnie winą. Twierdził, że to przeze mnie ona umarła. Bo wtedy myśleliśmy, że nie żyje. Zabrał cię ode mnie i wyjechał. Wrócił, dopiero kiedy dowiedział się, że jego żona tak naprawdę...że....wiesz. Jednak, kiedy się z nią spotkaliśmy, nie chciała nas słuchać. Krzyczała, wyzywała. Twierdziła, że nie chce nas znać. Kontakt się urwał. Twój ojciec odpuścił, pozwalając mi cię wychowywać. Jednak uważał, że karą dla mnie będzie, to, że ty niczego nie będziesz wiedziała. Mylił się, bo ta miłość i porozumienie, które między nami było, Vilu, w zupełności mi wystarczały.
- A-ale tam pisało, że Maria miała córkę - wyszeptałam.
- Bo miała. Upozorowała również jej śmierć. I nigdy nie zgadniesz, kto nią jest, skarbie - uśmiechnęła się blado.
Wyglądała na zmęczoną całą sytuacją. Wiem, że opowiadanie mi o wszystkim, było dla kobiety czymś niesamowicie ciężkim. Mimo to, przecież mam prawo wiedzieć i nie wydaje mi się, że moje zachowanie było egoistyczne.
- Ludmiła - oznajmiła Angeles.
Czas zwolnił. Zakręciło mi się w głowie. Moja najlepsza przyjaciółka jest moją siostrą? A ta podła baba, Anastazja, to moja ciotka? Anastazja to Maria... To wszystko jest takie zagmatwane! Oparłam się na poduchach podparcia sofy. Wolno masowałam skroń, by przestała boleć mnie głowa.
Nie, to się nie dzieje!

*Federico*

Dźwięk dzwonka telefonu Ludmiły wypełnił salon, w którym siedziałem. Moja żona poszła do kuchni, przygotować kolację. Chciałem zrobić to za nią, ale jej nie da się przekonać. Jeśli się na coś uprze, to po prostu nie ma zmiłuj.
- Skarbie, ktoś do ciebie! - krzyknąłem do niej.
- To odbierz, zaraz przyjdę! - otrzymałem w odpowiedzi.
Tak jak kazała, przycisnąłem zieloną słuchawkę, po czym przyłożyłem komórkę do ucha, uprzednio zerkając, z kim będę miał przyjemność.
- Halo? - odezwałem się pierwszy.
- Cześć Fede - usłyszałem głos Violetty. - Jest tam gdzieś może Ludka pod ręką?
- Tak, poczekaj chwilkę.
Podszedłem do blondynki, właśnie przekraczającej próg.
- No co jest, skarbeczku? - zapytała ciut przesłodzonym tonem, mówiąc do swojej przyjaciółki. - No wiem...Nie, nie pytaj skąd...Opowiem ci przy okazji...Dobrze, słońce...Jasne....Znam całą historię...Mhym....Pozdrów  Angie...Tak, to do jutra.
Lucia odłożyła telefon na stolik i przysiadła się do mnie. Położyła głowę na moim ramieniu.
- Fede? - przerwała ciszę. - Obiecaj mi, że niezależnie od wszystkiego, zawsze będziesz przy mnie. Obiecaj, że nie opuścisz mnie w trudnych chwilach i nie przestaniesz mnie kochać.
Zmarszczyłem brwi. Jak może w ogóle myśleć, że kiedyś mógłbym ją zostawić. Przecież jest najważniejszą osobą w moim życiu. Zawsze nią będzie. Była, od kiedy tylko ją poznałem. Kochałem, kocham i kochać będę.
- Nie obiecuję ci tego - uśmiechnąłem się do siebie.
Dziewczyna spojrzała na mnie niepewnie.
- Bo ja ci to przysięgam - pocałowałem ją w czoło. A teraz marsz do kuchni, bo chyba coś się przypala... - zaśmiałem się.
Lusia poderwała się z miejsca Pobiegła w stronę wcześniej wymienionego pomieszczenia.
Jest taka zabawna, kiedy się złości, ot tak, bez powodu. Uwielbiam ją w każdym calu. Ubóstwiam każdy milimetr jej ciała. Podziwiam odwagę i wiarę. Akceptuję wady i słabości. Jest dla mnie całym światem, a czasami boję się, że to wszystko kiedyś się skończy. 

*początek maja*

*Ludmiła* 

Leżałam na rozgrzanym piasku. Moje ciało otulały promienie słońca. Miałam zamknięte oczy. Kocham to uczucie. Wtedy nie wiedziałam, skąd je znam. Dopiero, kiedy Federico objął mnie ramieniem, uświadomiłam sobie, że kiedyś tak samo przytulałam się z Troyem. Nie powinnam o nim wspominać. Choć z drugiej strony... przecież jest moim przyjacielem. Jeśli mam być szczera, to jestem bardzo ciekawa, co u niego słychać.  

Przechyliłam głowę. Fede był zdecydowanie za spokojny... Okazało się, że usnął. Nie dziwię mu się. Przygotowania do koncertu musiały go wykończyć. Wtuliłam się w męża jeszcze bardziej i również oddałam się do krainy snów. 

Obudziło mnie cichutkie pogwizdywanie. Przeciągnęłam się, równocześnie ziewając. 

- Widzę, że ktoś się obudził - Feder, który do tej pory, siedział kilka centymetrów dalej i wpatrywał się w morze, teraz pochylił się nade mną. 

- Kto? - zaśmiałem się cicho.

- No jak to? Przecież moja księżniczka - wyszczerzył swoje bielutkie ząbki. 

Nie odezwałam się ani słowem. Puściłam oczko do mojego ukochanego, po czym wychyliłem się lekko i subtelnie go pocałowałam. 

- Kocham was - szepną chwilkę potem. 

Pierwszy raz usłyszałam, żeby powiedział "was". Troszkę mnie to zdziwiło, bo nie wiedziałam o co chodzi. Jednak szybko zorientowałam się, że ma na myśli Olivię. 

- My ciebie też - uścisnęłam dłoń chłopaka. 

Długo jeszcze siedzieliśmy na plaży, przytulając się i obserwując piękny zachód słońca. Potem wolnym spacerkiem wróciliśmy do domu. 

*rzeka, nad którą leży Buenos Aires.

~

Hola skarbeczki ;3 

Zadziwiam siebie samą. Nigdy nie zgadniecie... PODOBA mi się ten rozdział. Szok, prawda? 

A Wy co o nim sądzicie?

Wszelkie wyrażanie swojej opinii w postaci komentarza jest bardzo mile widziane ^^ Ogólnie, każdy komentarz jest mile widziany ;3 

~

DZIĘKUJĘ ZA PONAD 50 TYS. WEJŚĆ. JESTEŚCIE NAJLEPSI. KOCHAM WAS!!!

~

A w następnym rozdziale... (48)

- Wielki Koncert ^^ 

- Ludmiła zaczyna rodzić ;-o (chciałam zrobi niespodziankę, ale co taaam c; ) 

- KTOŚ umiera (nie powiem kto! Buahaha >D Zua ja xD Możecie się domyślać. I tak nie powiem :x. Lil, siedź cicho!) 

- Dielara c: 

- Leonetta happy ever after xD 

~

Ale ja łaskawa, dałam Wam taaak dużo spojlerów c;

Mam dobry nastrój, więc warto to wykorzystać, bo nie wiadomo jak długo potrwa c; 

Dobre wieści: radzę sobie z kolejną depresją. Będzie dobrze c; Bo musi c;
Ciiii! Więcej na ten temat nie wspominamy! Koty i torebki (a najlepiej dwa w jednym). Wybaczcie, moje dziwne zachowanie, wińcie moich znajomych. 

~

Kocham Waaaas Naaaaaajmoooooocniieeeeeej <3333

~

Postanowiłam, że pod każdym (lub większością) rozdziałem (do końca obecnego opowiadania) będę polecać jednego bloga, którego wybiorę sama. 

Teraz jest to blog kochanej Dżoli. 

Dziewczyna pisze zawodowo. Ma wielkie doświadczenie. Jej historie są niesamowite i wciągające. Gwarantuję, że po przeczytaniu jednego rozdziału, będziesz chciał(a) czytać dalej. 

BIG LOVE- blog Dżoli

 -Kochanie, wróć do mnie, błagam. Zobaczysz, że będzie dobrze, wystarczy, że otworzysz oczy, albo ściśniesz moją rękę. Udowodnij ludziom, że jesteś silna, odwróć ten cholerny medal, proszę. - Czas płynie, a nic się nie zmienia, z wyjątkiem wskazówek, które utknęły w szklanym tunelu i zmuszone były błądzić w tych samych korytarzach upływu skradaj c ludziom cenne chwile życia. - Skarbie...- Szlocha, wciskając do łez zieleń nadziei, która powoli opuszczała jego ciało, pozostawiając tylko nicościową biel z domieszkami bolesnej czerni.- Wyjdziesz z tego, zobaczysz. Będziesz patrzyła jak nasza córka się rozwija, jak nasz syn mówi pierwsze słowa i stawia pierwsze kroki. To Cię nie ominie, przyrzekam. 

~Dziękuję za uwagę i przepraszam, że tak przynudzam >.< I tak Was kocham ;* 

//Wercik.