Es Posible - XLI

~ Nie chcę bać się tego, co  mi daje świat ~ 

*Violetta*
Przebrałam się w swoje ubrania, pomalowałam się we własnym stylu i siedziałam na kolanach Leona, czekając na Marottiego w mojej garderobie.
- Będę miała duże kłopoty - szepnęłam do siebie, zawijając pasemko włosów na palec.
Mój chłopak nic nie powiedział. Pewnie sądził tak samo jak ja.
Choć w głębi duszy nie żałowałam tego, co zrobiłam, ciągle zadawałam sobie pytanie: "po co?"
Nagle drzwi otworzyły się z impetem, a do środka wpadł mężczyzna. Momentalnie poderwałam się z miejsca i stanęłam jak na baczność.
- Violetto - syknął czarnowłosy - postąpiłaś bardzo źle. Co ty sobie w ogóle wyobrażasz?! Że możesz od tak przerwać ważny koncert i wygłaszać przemówienia godne premiera?! Nie! Naucz się żyć! To tak nie wygląda! - krzyczał. - Otrzymałaś szansę i ją zmarnowałaś! Violetto, od tej chwili masz zakaz kontynuowania swojej nauki w Studiu.
Skończył mi wyrzucać i wyszedł, a ja stałam jak posąg. Nie docierało to do mnie. Po prostu mój mózg nie przyjmował tego do wiadomości. Mam zakaz chodzenia do Studia! Bożę, nie sądziłam, że ten człowiek jest zdolny wyrzucić mnie ze szkoły... To okropne!
Zagryzłam dolną wargę, moje oczy stały się małymi, wąskimi klinkami i ze wszelkich sił starałam się nie rozpłakać.
Wtedy Leon podszedł do mnie i zamknął w swoim uścisku. Nie wytrzymałam. Wylałam łzy na jego markową koszulkę...
Ale to mi pomogło. Leon mi pomógł. Tak się cieszę, że był ze mną. Że jest ze mną. Kocham go. Za to, że jest, kiedy go potrzebuję, za to, że rozumiemy się bez słów, że zawsze wie, czego mi potrzeba.

*około tygodnia później*

*Ludmiła*

Ten tydzień był, hm... bardzo, ale to bardzo zakręcony. Niczym roller coaster. Tak wiele się zdarzyło... Ale byłam tak zaplątana, że niedużo pamiętam. Ogólnie, prawie cały czas biegałam z jednego miejsca w drugie... Przygotowania kosztowały nas naprawdę wiele nerwów.
W chwili obecnej, siedziałam w fotelu, w domu Vilu, w pięknej, białej sukni ślubnej. Nerwowo skubałam końcówki włosów, przykrytych długim welonem.
- Lucia, nie denerwuj się - uśmiechnęła się moja przyjaciółka, po czym cmoknęła mnie w policzek.
- Ty przed swoim ślubem, też będziesz się stresować! - zakpiłam.
- A kto powiedział, że ja chcę wziąć ślub?! - pisnęła jedna z druhen.
 Naszą rozmowę przerwał dzwonek do drzwi. Wolno, żeby nie zniszczyć sukni, zeszłyśmy na dół. Angie stała przy drzwiach i beztrosko rozmawiała sobie z Leonem. Chłopak Violi, jeden z drużb, wyglądał bardzo ładnie. Leon jest przystojny, muszę to przyznać.
Cała nasza czwórka, czyli ja, Angie, Viola i Leosiek wsiedliśmy do samochodu Verdasa. Zamknęłam oczy. To moje ostatnie chwile, które przeżywam, jako Ludmiła Ferro. Za kilka godzin już nią nie będę... Stanę się Ludmiłą Pasquarelli. Jak to pięknie brzmi!

*trzy kwadranse potem*

Wolno kroczyłam po czerwonej wykładzinie, rozłożonej w kościele. Ludzie w ławkach, a było ich niemało, stali i patrzyli na mnie. Zazwyczaj lubię, kiedy ktoś zwraca na mnie uwagę, ale bez przesady... Przełknęłam ślinę. Moje serce kołatało się w piersi, wydawało mi się nawet, że dźwięk jego bicia zagłusza klasyczną, standardową, ślubną melodię.
Po kilku minutach, które mi wydały się latami świetlnymi, dotarłam do ołtarza. Stałam na ślubnym kobiercu. Patrzyłam centralnie w piękne, czekoladowe tęczówki Federico. On delikatnie, opuszkami palców dotknął mojej lewej dłoni i uśmiechnął się ciepło, jakby chciał powiedzieć "Nie zwracaj na nich uwagi. Robimy to dla siebie". To wyczytałam w jego oczach. Po chwili przemówił ksiądz, a jego głos odbił się echem. Powtarzaliśmy słowa przysięgi, najpierw Fede, potem ja. Raz pomyliłam się. Kiedy odkryłam ten fakt, byłam lekko przerażona, ale moje lata pracy na scenie nauczyły mnie, że nie można przyznać się do pomyłki i brnąć w tekst, ignorując gafę. Poza tym czytałam niedawno, że jeśli jedna ze stron, pomyli tekst przysięgi, szczęście w małżeństwie jest murowane. To dobrze. Ja chce być szczęśliwa.
I w końcu przyszedł czas na symboliczne przypieczętowanie ceremonii.
- Teraz możesz pocałować pannę młodą - oświadczył ksiądz.
Federico delikatnie objął mnie w talii (której aktualnie nie można było tak nazwać) i lekko przyciągną do siebie. W momencie, w którym nasze usta zetknęły się, poczułam na swojej skórze coś lekkiego, miłego, aksamitnego... było tego dużo. Słyszałam też, że ludzie biją brawo. Cofnęłam się troszkę, tym samym kończąc pocałunek i wtedy zorientowałam się, że z góry, z sufitu spadają płatki róż.
 Wyszliśmy z kościoła, a przyznam nie spodziewałam się tego, bo ludzie zaczęli obsypywać nas ryżem wymieszanym z centami. Kiedy skończyli, stanęłam tyłem, do wszystkich kobiet, Zamachnęłam się i rzuciłam bukietem. Okazało się, że złapała go nie kto inny, a panna "A kto powiedział, że ja chcę wziąć ślub?!".
Spod kościoła wszyscy zaproszeni na wesele udali się do miejsca, w którym miało się ono odbyć. Muszę przyznać, że sama nie wiedziałam, gdzie się udajemy. Fede bardzo chciał mi zrobić niespodziankę...sam wszystko pozałatwiał. Czyż nie jest kochany?
Po jakichś dwudziestu minutach jazdy, my w samochodzie, ozdobionym białymi balonami w kształcie serca, goście autobusem, dotarliśmy do celu.
Przed wejściem Fede zakrył mi oczy dłońmi. Słyszałam, że otwiera drzwi. Potem zabrał swoje ręce.
Zobaczyłam piękną dużą salę, w zasadzie niczym się nie wyróżniającą. Zwyczajną, bardzo ładnie przystrojoną. Dopiero po chwili zwróciłam uwagę na to, gdzie się znajdujemy, uświadomiłam sobie, że doskonale znam to miejsce. Byliśmy tu kiedyś razem. Było to na naszą pierwszą rocznicę.
Zrobiłam krok w przód i rozejrzałam się uważnie. Na scenie, gdzie powinien grać zespół była tylko gitara i mikrofon. Spojrzałam pytająco na mojego narzeczonego męża.
- Kapela trochę się spóźni - uśmiechnął się. - Pierwszy utwór wykonamy razem.
Uśmiechnęłam się do siebie. Bardzo oryginalnie. Ogólnie, Feduś ma świetne pomysły.
Wyszliśmy na zewnątrz akurat, kiedy pod budynek podjechały dwa autobusy pełne ludzi. Zajęliśmy się przyjmowaniem prezentów. Było ich tak wiele i każdy świetny. Nie zdarzyło się, żeby któryś był podobny do innego. Następnie zarosiliśmy do środka, weszliśmy na scenę i razem wykonaliśmy naszą piosenkę. Naszą "Ti Credo".
Kelnerzy przynieśli już obiad, więc każdy zajął się jedzeniem.
Po skończonym posiłku podeszłam do Emmy i Eljota, których wypatrzyłam w tańczącym do granej muzyki tłumie.
- Em! El! -zawołałam ściskając ich. - Tak się cieszę, że was widzę.
- Boże, Lu, my też - dziewczyna była uśmiechnięta od ucha do ucha. - Przepraszam, że tak to...ale wiesz jaka jestem. W którym jesteś miesiącu? - spojrzała na mój brzuch, ukazując swoje białe ząbki.
- Niebawem czwarty - odpowiedziałam całkiem naturalnie.
- Jeju, tak szybko leci czas - westchnął chłopak. - Popatrz, pół roku temu się żegnaliśmy, a kiedy znów cię widzimy, bierzesz ślub.
- Taak -przeciągnęłam. - Ale wy chyba nie znacie Federico, prawda? - zapytałam, bo ten właśnie do mnie podszedł.
- Nope - pokręciła głową Emma.
- To w takim razie ja was zostawiam, byście lepiej się poznali, a ja lecę poszukać Troya...
- Lu, ale on nie przyjechał. Boże, miałam ci przekazać! - moja przyjaciółka lekko puknęła się w czoło otwartą dłonią. - Prosił, żeby bardzo cię przeprosić, ale miał już zaplanowany wyjazd na Ibizę, ze swoją dziewczyną...
- A, w porządku, to w takim razie idę zobaczyć co u dziewczyn. Fede - zwróciłam się do niego. - kocham cię - cmoknęłam go w policzek i odeszłam pobawić się z dziewczynami.

*Federico*
To najwspanialszy dzień w całym moim życiu. Ludka została moją żoną. To takie niesamowite. Żadne słowa nie opiszą tego, jak bardzo jestem z tego powodu szczęśliwy.
Zostałem sam z jej przyjaciółmi. Uśmiechnąłem się do nich miło i starałem się zacząć z nimi rozmowę.
Mimo buzujących we mnie endorfin, zachowałem zdrowy tok myślenia i wpadłem na to, że mogę się od nich wiele dowiedzieć. Najpierw rozmawialiśmy o zainteresowaniach, zamiłowaniach, pomysłach na spędzanie wolnego czasu i tak dalej, a kiedy już złapałem z nimi dobry kontakt, nie bałem się zadać tego pytania.
- Nie wiecie może, czy Lud miała w Hiszpanii jakichś wrogów?
Spojrzeli po sobie zdezorientowani,
- Nie, raczej, nie - odpowiedziała w końcu dziewczyna.
- Hm... no okey - westchnąłem zrezygnowany.
Wspaniale spędziliśmy całe wesele. Była świetna muzyka, smaczne jedzenie, przyjemne towarzystwo... i nic więcej do szczęścia nie potrzeba.
Kiedy w nocy wracaliśmy do domu, przed progiem wziąłem Lud na ręce.
- Przestań, jestem za ciężka! - zaśmiała się, zaplatając ręce na mojej szyi.
Weszliśmy do środka, usadziłem ją na kanapie i pocałowałem.
Poczułem smak malinowej szminki. Zawsze jej używa. Moja żona zawsze jej używa.

~

Rozdział jest krótki i w większości beznadziejny.
Tym razem wstawiłam dwa gify bo nie umiałam się zdecydować na jeden.
Jestem na nogach od około siedemnastu godzin, po pięciu godzinach snu i po szkole. Szkoła męczy. Padam na twarz. Wszystko mnie boli. Pisałam ten rozdział, będąc półprzytomna, więc może być naprawdę bardzo dużo błędów, które jednak potem postaram się poprawić.
Ślub, ślub i po ślubie....
Muszę się Wam pochwalić :D Sprawiłam sobie poduchę z Ruggim ♥_♥. Jest taka słitasińska <333 (te błędy są umyślnie żeby nie było). Coś czuję, że tej nocy będę całować poduszkę xDD
Do końca piątku pozostało 12 minut,  a ja może wreszcie pójdę spać.
~
Spojler z 42 (20.09.2014):
- Mamy Wigilię!! C;
- Marotti i Pablo się kłócą.
- Diecesca(??)
-Będzie szpital >D
~
Kocham Was bardzo, bardzo, baaardzoooo ♥