Es Posible - XXXVI

~ Na chwilę zboczyliśmy z naszych dróg, porwani, jak flagi przez niespokojny wiatr ~

*Ludmiła*

Mówią, że człowiek nie może się zmienić. 

Mówią też, że każdy ma swoją bajkę. 

Mylą się. 

Każdy może stać się inny. Zmienić swoje nastawienie. 

Nie każdy żyje w bajce. Są tacy, którzy brną w bagno. 

Pogubili się. Potrzebują pomocy. Chcą stać się lepszymi. 

Dzisiaj niczego nie możemy być pewni. 

Szczęście. 

Może zniknąć. 

Tak samo jak utrapienia. 

- Fede, czy ja się zmieniłam? 

Leżałam na kanapie, gotowa do wyjścia podczas gdy mój narzeczony kończył układanie grzywki w łazience na dole.

- Wiesz, wydaje mi się, że tak.

- Serio?

- Tak. Stałaś się bardziej otwarta, przyjazna. Śmiała. Ale tak prawdziwie, nie jak tamta ty. Bardziej opiekuńcza i cierpliwa. Opanowana.  

- Ale nie taką mnie pokochałeś. Ciągle mnie kochasz?

Wiem, że to głupio zabrzmiało. Wcale nie chciałam tego mówić. Wcale. 

- Lusiu, jak możesz w ogóle myśleć, że jest inaczej? Czy gdybym cię nie kochał teraz nosiłabyś ten pierścionek? - podszedł do mnie. - Kocham ciebie. Kocham każdą twoją bliznę. Zarówno tą na ciele, jak i tą na duszy. Kocham cię całą, taką jaką jesteś. 

Przez chwilkę panowała cisza między nami. 

- A teraz już chodź, bo się spóźnimy - wziął mnie na ręce i postawił dopiero w przedpokoju. 

~*~

Zaskakująco szybko minęły mi pierwsze lekcje. Teraz stałam przed więzieniem w BA, bo jak się okazało mój ojciec dostał dożywocie. Moja dłoń była zamknięta w uścisku Federico. 

Jestem dzielna. Jestem dzielna. Dam radę. Spojrzę mu w oczy. Dam radę. Jestem dzielna, powtarzałam sobie.

- Będę czekał przy drzwiach - zapewnił mnie Fede, kiedy już znaleźliśmy się pod odpowiednią salą. 

Skinęłam głową. Pociągnęłam za klamkę i weszłam do środka. 

Rozejrzałam się wkoło. Ściany były koloru łososiowego. Podłogę pokrywała ciemnobrązowa wykładzina. Na środku stał sosnowy stół i dwa krzesła do kompletu. Przez jedno, zakratowane okno wpadało jasne światło. 

Usiadłam i czekałam. Niczego nie oczekiwałam i na nic się nie nastawiałam. Przez całą noc miałam koszmary i nie mogłam spać. Teraz już po prostu nie umiałam się denerwować. 

Czytałam sobie książkę. Spokojnie. W pokoju. Miałam trzynaście lat. Nagle do pomieszczenia wpadła moja matka. Zaczęła krzyczeć, że mnie zabije. Próbowała wyrzucić mnie przez okno. Wyrwałam jej się i zbiegłam na dół. Tam był mój ojciec. Wpadłam mu w ramiona, prosząc o pomoc. Ale on to zignorował. Chciał pomóc matce. Zapytałam czemu ale nie odpowiedzieli. Krzyczeli, że zginę. Ukryłam się gdzieś za krzakiem w ogrodzie. Bałam się. Strasznie się bałam. Potem znalazła mnie ona. Miała w ręku nóż. Nic więcej nie pamiętam, bo obudziłam się z płaczem. 

Zagryzłam wargi. Do środka weszło kilku mężczyzn. Ostatni prowadził faceta w pomarańczowym kombinezonie. Był w podeszłym wieku. Ale wcale nie wyglądał jak morderca. Miał przyjemną twarz, czarne włosy, zachodzące siwizną i był wysoki. 

Usiadł naprzeciw mnie, a reszta ludzi wyszła. Alexander powiadomił mnie, że mam pół godziny. 

- A więc to prawda - powiedziałam bez cienie emocji. - Jesteś zabójcą. 

- Ludmiło. Proszę... Nie mów tak.

- A czy to nie prawda? Zabiłeś tylu ludzi. O czym myślałeś? No o czym!? Wiesz jak one cierpiały? A ich bliscy? Jesteś potworem! - krzyczałam. Nie umiałam nad sobą zapanować. 

- Ludmiło. Uspokój się, proszę. Daj mi dojść do słowa. 

- Proszę bardzo - założyłam ręce na piersi. - Mów. Przecież ci nie bronię. 

Ale on milczał. A ja? Mi się chciało płakać. Z żalu, złości... 

- Nienawidzę cię - syknęłam przez zaciśnięte zęby. - Ale nie przyszłam tu żeby ci wygarniać. Chcę porozmawiać. Jak osoba kulturalna, którą jestem. 

- Opowiedz mi. Opowiedz, co u ciebie.

- Dobrze - uniosłam wzrok i zrobiłam to, co obiecałam sobie, że zrobię. Spojrzałam w jego oczy. I wtedy jeszcze bardziej go znienawidziłam. - Chodzę do szkoły muzycznej. Mam wspaniałych przyjaciół i narzeczonego. A, no i jestem w ciąży. A ty wiesz ile ja w ogóle mam lat? Osiemnaście. Tak, jestem już pełnoletnia. Matka ze swoim synem, Johnem, ehem, matka ma syna, mieszka w Barcelonie. Ja mieszkam z Federico. O, może chcesz go poznać? Czeka na mnie przy wejściu. Nie licz jednak, że dostaniesz zaproszenie na nasz ślub... To jak?

- Chciałbym go poznać - usłyszałam. 

Wstałam i podeszłam do drzwi. Wychyliłam głowę za nie. 

- Fede...on chce cię zobaczyć...ale to nie ważne. Ja cię potrzebuję - wyznałam. Wyszłam na korytarz. - Proszę cię. Nie wytrzymam tam sama. 

Usiadł, a ja usiadłam mu na kolana. Oparłam głowę o jego ramie. Od razu poczułam się lepiej. 

- Tato, to jest Federico. Mój przyszły mąż - sama zdziwiłam się, jak bardzo oficjalnie zabrzmiałam. Co najmniej jakbym przedstawiała członka rodziny królewskiej. - Jedyna osoba, która była ze mną zawsze. Jedyna osoba, która mnie kocha. JEDYNA. 

- Nie mów tak - warknął. - Ja też cię kocham. 

Parsknęłam śmiechem. Serio? On to powiedział. Mój ojciec? Nie, po prostu nie wierzę. I co jeszcze? Może moja matka też mnie kocha? Rozbawiło mnie to. 

- Gdybyś mnie kochał, nie zabijałbyś niewinnych dziewczyn - uniosłam się. - Myślałbyś. Ale po co? Prawda? Jesteś gorszy nawet od Leny. A ona jest zdzirą. Nie wierzę, że jesteś moim ojcem. Wolałabym cię nie znać. Tak byłoby dla wszystkich lepiej. Nie cierpiałabym tyle. I nie cięłabym się. Może nigdy. Może nawet do głowy by mi nie przyszło podciąć sobie żył. Może... Ale ty zniszczyłeś mi życie! Nie chcę cię więcej widzieć! - wybuchnęłam. 

Wybiegłam stamtąd. Nie chciałam by ten człowiek widział moje łzy. Bo płakałam. Kto na moim miejscu by nie płakał? Czułam się okropnie. Oszukana. Porzucona. Samotna. 

Czy tak właśnie ma wyglądać moje życie?

Wolałabym być sierotą niż mieć takich rodziców. Mama, której nic nie obchodzi i ojciec przestępca. Super. Po prostu genialnie! 

Byłam już przy ulicy, kiedy ktoś złapał mnie za nadgarstek. Odwróciłam się. No tak. 

- Fede - pociągnęłam nosem.- Dlaczego to wszystko jest takie...takie... do kitu?

- Nie kochanie. Nie mów tak. Nie wszystko. Ja chyba nie, prawda? - pogłaskał mnie po głowie. 

- Nie. Ty nie. Gdyby nie ty od dawna już by mnie nie było - przytulił mnie. 

I znowu całe zło ze mnie uleciało. Czy on jest czarodziejem? Ma magiczne moce? Czy to miłość? Chyba tak. Bo co innego może tak działać na człowieka?  

- Wiem. Prawie wpadłaś pod samochód - wskazał na jezdnię. 

- Ups - zaśmiałam się.- Nie o tym mówiłam...ale dziękuję. Za to. I za wszystko.

*Federico* 

Weszliśmy do budynku Studia, a dziewczyny zaraz zaczęły wypytywać Lu o wszystkie szczegóły. To trochę dziwne, że przyjaciółki mówią sobie wszystko. Ale dobrze. Ogólnie, kto by tam ogarniał dziewczyny. To wyższa szkoła. 

- Eh... mój ojciec to kretyn. Nie chcę go znać - ucięła. - Nie rozmawiajmy o nim. Mam dla was o wiele ciekawszą wiadomość - rozentuzjazmowała się Lusia. - Wczoraj Federico i ja...oświadczył mi się! - pisnęła. W ogóle nie zwracała uwagi na to, że stoję obok. 

Mimowolnie się uśmiechnąłem. Od pisków ich wszystkich, prawie bębenki mi pękły, więc poszedłem poszukać chłopaków. Są poważniejsi niż one. Znalazłem Leona, Diego, Maxiego, Marco i Broadwya w sali śpiewu. Mieli trochę grobowe nastroje. 

- Na pogrzeb się szykujecie, czy co? - zapytałem siadając obok Leona. 

- Camila ze mną zerwała - wybełkotał Brod. 

- Przykro mi - wyznałem całkiem szczerze. Tworzyli fajną parę. - To pewnie teraz nie zainteresuje was, że oświadczyłem się Ludmile...

- Co?! - zapytał Maxi, jakby dopiero się obudził. - I zgodziła się?

- No tak - skinąłem głową. 

- No to gratulacje, stary - Diego uścisnął moją dłoń. - Ale nie sądzisz, że to za szybko?

- To dla dobra naszego dziecka...

- What?! - wyrwał się Marco. - Będziecie...Ludmiła jest w ciąży?

Wymownie przewróciłem oczami i przytaknąłem. Ogar godny mojej mamy. Serio no, czy to aż takie dziwne? Nie rozumiem. Może gdyby Francesca spodziewała się dziecka, Marco kazałby jej je usunąć?

- Siódmy tydzień - oznajmiłem. - Dziewczyny już wiedzą. Od dawna - wzruszyłem ramionami. - Leon, Viola ci powiedziała, prawda? - zapytałem. 

- Taaak- przeciągnął. - Coś wspominała, kiedy udzielała mi wykładu o zabezpieczeniach - mrukną i uśmiechnął się krzywo.

Spojrzeliśmy po sobie i roześmialiśmy się. One są bezbłędne. Zawsze gadają trzy po trzy i myślą, że wiedzą wszystko. Chyba właśnie za to je kochamy. 

*Ludmiła*

Całą ekipą, czyli Ja, Vilu, Naty, Fran i Cami, przysiadłyśmy w pustej sali tańca. 

- Jejciu! Lucia! Ale genialne - zaklaskała Camila. 

- Tak, tak. Wiem. Bardzo się cieszę. To niesamowite - przyznałam. 

Paplałyśmy bez opamiętania. Bardzo, bardzo długo, do puki nie uświadomiłyśmy sobie, że jesteśmy prawie spóźnione na lekcję u Beto.

Pobiegłyśmy na lekcję, a w klasie spotkałyśmy chłopaków. Usiadłam przy Fran, bo tak jej obiecałam. Z tego miejsca doskonale widziałam Cami, która odsunęła się od Broadwaya na minimalnie pół metra. 

- E, Francesca, co z nimi? - zapytałam Włoszki.

- Zerwali. Camilia go rzuciła, bo uważa, że jest nieodpowiedzialny i dziecinny - czarnowłosa wzruszyła ramionami. 

Szkoda. Ale faktycznie, Brod nie należy do odpowiedzialnych czy też poważnych. Zdecydowanie nie. 

Nagle do pomieszczenia wpadł Beto. Aż podskoczyłam. Boże... Czy on musi tak krzyczeć? Kazał nam iść do głównej auli, bo ponoć Pablo miał jakieś ważne ogłoszenie. 

- Cześć dzieciaki - powitał nas dyrektor. - Wiem, że mamy dopiero październik, ale powiem wam już, żebyśmy zdążyli wszystko przygotować i omówić. W grudniu, przed przerwą świąteczną, zrobimy show. Wynająłem już teatr. Proszę, abyście przygotowali piosenki i choreografie. Może pracować sami, w duetach lub grupami. Ale macie umówić się tak, żeby przygotować pięć występów. Każdy ma się pokazać. Dobrze, to tyle. Możecie wracać na lekcję. 

Faktycznie, wróciliśmy, ale nikt z nas nie pracował, jak powinien. Byliśmy zbyt podekscytowani.

W mojej głowie zrodził się plan. Trzeba wcielić go w życie. Ale do tego potrzebuję pomocy przyjaciół. Jestem pewna, że wszystko się uda. 

~

Hola!

I jest 36. Mi się on wcale nie podoba. No może początek. Ale tak, to ani troszkę. Jest nudny.I bardzo krótki. Nie miałam pomysłu. Przez ponad godzinę siedziałam w ciszy przed pustą stroną. Jeejciu. A co Wy sądzicie? Podoba się Wam, czy nie? Liczę na komcie myszeczki :*

Kocham Was mocno, mocniutko. 

Spojler z rozdziału 37:

- Plan Ludmiły zostaje realizowany. 

- Matka Lud dzwoni do dziewczyny. 

- Leon podsłuchuje rozmowę Violetty.