Es Posible - XXXIII

~ Naszą bajkę (...) skrytą w prozie zwykłych dni ~

*Ludmiła*
Ciężko jest żyć z myślą, że jest się samotną przyszłą matką. Mam Federico, to fakt, wiem, że mnie kocha, wiem, że mnie nie opuści. Wiem, wiem, wiem. Ale z drugiej strony jest tylko moim chłopakiem. Widujemy się kiedy możemy, a jednak ja wolałabym mieć go przy sobie. I to jest to! Mieć go przy sobie.
Złapałam za telefon, który, no cóż, nie był w najlepszym stanie, wystukałam wiadomość w jego dotykowej klawiaturce i poszło w enter.
Do Federico:
Musimy porozmawiać. Bądź w domu za godzinę. Ty, twoja mama i Benito. Całuję - Lu.
Dobrze, teraz, albo nigdy.
Przebrałam się w sukienkę, bo ja, jak to ja, zawsze w soboty do południa latam po domu w piżamie. Cieplutkiej, milutkiej piżamce. Nasypałam do miski płatków i nalałam ciepłego mleka. Postawiłam posiłek na stoliku i zabrałam się za jedzenie. To ciekawe jak szybko czas leci, i pomyśleć, że w Buenos Aires jestem już osiem tygodni, a od nocy, podczas której, tak podejrzewam, to się stało, minęło już około sześć tygodni. Dlaczego tak podejrzewam? Bo jak powszechnie wiadomo, podczas pierwszego razu nie można zajść w ciążę, zatem to musiało się stać podczas drugiego razu. Och, ja i moje filozofie!

~*~

Zadzwoniłam domofonem. Raz i drugi. Federico otworzył mi drzwi. 

- Jak zawsze, punktualna - uśmiechnął się krzywo. 

Weszliśmy do salonu, gdzie już na nas czekali państwo Fernandez (Fede mówił, że jego matka przyjęła nazwisko Benito).

- Przepraszam, ale chciałabym zamienić słówko na osobności, jeśli można - powiedziałam odważnie, wysoko unosząc głowę. 

- Można, można - zaśmiała się pani Zoe. 

Chłopak skinął głową, na znak żebym szła za nim. Momentalnie znaleźliśmy się w jego pokoju. Był przestrzenny i schludny. Ale taki bez duszy. Tak, mówię to ja, osoba, która żyje w bieli. No koment. 

- Fede, przyszłam,  pewnie domyślasz się po co. Musimy im powiedzieć, nie patrz tak na mnie. One - pracuję dla twojego ojczyma. Musi wiedzieć. Two - to się im należy - wyrzuciła z siebie, po czym podeszłam do Fedusia i spojrzałam mu głęboko w oczy. - Jest jeszcze coś - wyszeptałam. - Ja... zamieszkajmy razem. 

Objął moją twarz w swoje dłonie. Przytrzymał ją tak, przez chwilę, a następnie nasze wargi zaczęły współgrać, złączone w pocałunku. 

- To, co, zgadzasz się? - wyszczerzyłam ząbki w uśmiechu. 

- Dzisiaj wieczorem będę. I wiesz co? Przyniosę farbę i pędzle - mrugnął zalotnie, a następnie pociągnął mnie w stronę salonu. 

Usiedliśmy na kanapie, na przeciw dorosłych (którymi teoretycznie już sami byliśmy, ale czy tak się czuliśmy?). Wtuliłam się w tors Federico. W ustach mi zaschło, ale musiałam to powiedzieć. 

- Widzą państwo... ja, pofatygowałam tu państwa, byśmy mogli z Federem, coś państwu powiedzieć- serce waliło mi jak oszalałe, oddech był płytki i nierównomierny. Nie powinnam się stresować, ale jak tu być spokojnym? - No bo ja...ghym - odchrząknęłam i momentalnie wyprostowałam się jak struna. - My będziemy mieć dziecko. 

Nie powiedzieli nic. Zerkali to na mnie, to na chłopaka. 

- To znaczy, że wy już uprawialiście seks? - zapytała w końcu pani Zoe. 

Nie powiem, zszokowało mnie to stwierdzenie, ale bądźmy odpowiedzialni, nazywajmy rzeczy po imieniu. 

- Noooo - przeciągnęłam. - Tak. 

Halo, a jak inaczej mogłabym zajść w ciąże, powie mi pani może, bo ja nie wiem? 

Pokiwała głową i upiła łyk wody ze szklanki. 

- Domyślam się, że mnie pan zwolni - zwróciłam się do Benito. 

- Nie Ludmiła, nie zwolnię cię. Nie jestem podły i nie zwalniam swoich modelek, bo zaciążą. Jesteś taka jak każda, nie wiem czemu miałbym ci złożyć wymówienie, skoro... - tłumaczył. 

- Dobra, wystarczy - przerwał mu Fede. - Dotarło do niej. A teraz ja mam wam coś do powiedzenia. Tylko się nie wściekajcie. 

Wodziłam wzrokiem po twarzach wszystkich obecnych w pokoju, z moją włącznie, bo odbijała się w szybce stojącego w rogu kredensu, widziałam w oczach jego matki coś w rodzaju zadowolenia. Chyba cieszyła się, że wychowała tak odpowiedzialnego, kochanego, mądrego, miłego, dobrego... ( i tak wiecznie mogę wymieniać) syna. Przeszło mi przez myśl, że jest, mimo swoich dziwactw, wspaniałą osobą, o naprawdę anielskiej cierpliwości. No bo która matka tak przyjęłaby podobną wieść? 

- Wyprowadzam się - oznajmił Feduń. - Będę mieszkał z Lusią. Muszą o nią dbać i jej pilnować - uśmiechnął się do mnie tak słodko, jak jeszcze nigdy. 

- Dobrze - przytaknęła kobieta. Serio? Tylko tyle? "Dobrze"? Jejciu, chciałabym mieć taką wspaniałomyślną mamę... - Co miesiąc, będę ci, synku, dawała pieniądze. No bo przecież z czegoś musicie żyć, prawda? I Studio też ci opłacę.

Nie wierzę. Nie wierzę. Tak wszystko przyjąć? Boże... wzruszyłam się. Tak bardzo, że rzuciłam się jej na szyję i zaczęłam dziękować z całego serca. A ona spojrzała na chłopców wymownie dając do zrozumienia, żeby wyszli. No i wyszli. 

Kobieta otarła łzy, spływające po moich policzkach. Sprostuję; łzy szczęścia. Objęła mnie matczynym wzrokiem, a ja poczułam jak moje serce rozpływa się, całkiem jak jajecznica na masełku. 

- Jesteś jak córka, której nigdy nie miałam - wyznała. - Piękna, miła i mądra. Ideał. Cieszę się, że Federico cię spotkał. Wiem, że dobrze zaopiekujecie się moim wnukiem. Bo jesteście dobrymi... już nie dziećmi. Dorośliście, nawet nie wiadomo kiedy. I teraz to w waszych sercach pojawiło się miejsce na noszenie nowego brzemienia. To tylko przypieczętuje waszą miłość - przytuliła mnie, jak matka córkę. 

A ja nie umiałam znaleźć słów wdzięczności. Rozkleiłam się zupełnie. Była jak dobra wróżka chrzestna, taka dobra wróżka z bajki o 'Kopciuszku', ta która nie pozwala się rozpłakać i chce odstawić na bal piękną, by znalazła swojego księcia. Tyle, że ja swojego księcia już znalazłam. Ale on nie ma białego konia, ani korony. Nie ma tych rzeczy, a ja nawet ich nie chcę. Pokochałam Federico takim jakim jest. Z wszystkim co ma i czego nie ma. Czy nie o to właśnie chodzi w miłości? By się wzajemnie akceptować, by chronić, by się opiekować i by po prostu być?

A Federico jest. 

*Federico*

Zaraz po wyjściu Luśki, zacząłem zbierać swoje rzeczy, pakować do walizek... Chciałem zabrać wszystko, tylko jak i w co? W końcu wyszło na to, że upchnąłem ubrania w walizki swoje i dwie torby mamy. Dobrze, że Lu ma wolną garderobę po matce... Bo mało który chłopak ma tyle ciuchów, co ja. Pod tym względem chyba też jestem podobny do Lu. A mówią, że to przeciwieństwa się przyciągają. Może, nie przeczę, ale nie w naszym wypadku. 

Moja dziewczyna otworzyła mi drzwi, po czym zaproponowała, że pomoże mi wnieść walizki, ale stanowczo odmówiłem, bo ona nie może się przemęczać, a noszenie ciężkich toreb, na pewno by ją zmęczyło. 

- To co, obejrzymy sobie jakiś horror? - uśmiechnęła się chytrze, kiedy już uporałem się ze wszystkim i zjedliśmy kolację. - Zrobię popcorn i się w ciebie wtulę i tak usnę. Będziesz mnie musiał położyć spać i położyć się obok i mnie przytulić, żebym nie zmarzła, bo oczywiście, nie będziesz chciał, żeby mi było niewygodnie, więc ściągniesz ze mnie tą spódnicę i... - paplała. 

- No jasne - przerwałem jej. - Ale to wszystko kosztuje. Trzy buziaki w usta, dwa w policzek i siedzisz mi na kolanach -założyłem ręce na pierś. 

- Wysoko sobie cenisz - pokiwała głową, udając zamyśloną. - No ale niech ci już będzie - przystała w końcu, choć od początku było wiadomo, że się zgodzi. 

Było dokładnie tak, jak powiedziała. Zaraz zasnęła, a ja zaniosłem ją do sypialni, by sobie spokojnie spała i ściągnąłem z niej niewygodną spódniczkę, okryłem kocem. Poszedłem wyłączyć telewizor, przebrać się w piżamę i sam zasnąłem obok niej. Obok mojej księżniczki.

*Camila*
Broadway jest taki... ugh! Wczoraj umówił się ze mną w parku na dziewiątą, a dzisiaj już jest dziesiąta, a ja siedzę sama! Tik tak, tik...
- Cami! - usłyszałam jego wołanie.- Przepraszam cię, kompletnie zapomniałem.
- Wiesz, gdyby to był pierwszy raz, pewnie bym Ci odpuściła. Ale nie. Nie - warczałam.
A w środku mnie, to się normalnie gotowało. Ile już razy? Nawet nie zliczę. Jest nieodpowiedzialny i mam już dosyć słuchania jego ciągłych wymówek!
- Cami, ale ja naprawdę...-próbował.
- Nie mam zamiaru cię słuchać. I albo ty sobie pójdziesz, albo ja. Mam już tego dosyć!- wstałam i ruszyłam przed siebie, nie czekając co powie.
No bo ile można? Brod to jeszcze taki dzieciak. Według pani profesor z gazety, chłopcy są zacofani w rozwoju o trzy lata. A ja nie mam zamiaru spotykać się z piętnastolatkiem. Koniec. Między nami. Koniec.

~

Boże. Ręce mi się trzęsą i serce się kołacze, a oddech jest płytki, ale nie będę Wam opowiadać co się stało... nie teraz, przepraszam. Bo to nie miejsce na to, żeby teraz tu to opowiadać, powiem tyle, że jeśli chcecie sobie poczytać o moim życiu, to zapraszam tu: www.wercik-weronika-werus.blogspot.com 

No i jeszcze jedno. Przepraszam, że tak krótko, ale ja po prostu mam urwanie głowy i nie wyrobię więcej, bo mi normalnie głowa pęka, bo mama przeczytała ten rozdział, a potem pretensje ma do mnie, że ja takie 'erotyczne', tak ona to tak nazwała, rzeczy piszę. A Anka sobie pojechała na kolonie i Wercik jest samotna. ;c

Kocham Was mocno. 

Czekam na komcie, Perełeczki <3 

Spooojler:
- Ludmiła odkrywa mroczną tajemnicę - więcej nie mogę zdradzić. Przepraszam. ;c