Es Posible - XXVIII

~Mów szeptem, jeśli mówisz o miłości~

*Ludmiła/Lili*
Szłam chodnikiem co chwilę spoglądając w ekran swojej komórki. W końcu zadzwoniła.
- Hej Lud. Słuchaj będę mówić szybko, bo się spieszę. Zmiana planów. O czwartej, u Violetty...
- Natuś, ja właśnie do niej idę.
- No to super.Do zobaczenia.
Rozłączyła się. Zżerała mnie ciekawość. O co w tym wszystkich chodzi? Nagle to uderzyło we mnie falą. Stanęłam. Włączyłam kalendarz. 20.07. Cholera! Jutro są urodziny Federico! Pewnie coś szykują... Która jest w ogóle godzina??! 14.03. Mam jeszcze trochę czasu do czwartej. Chyba zdążę opowiedzieć Violi...
Zadzwoniłam dzwonkiem. Drzwi otworzyła mi przyjaciółka. Objęła mnie, zaczęła skakać i piszczeć.
- Violu! Violu! Udusisz mnie! - zawołałam.
Usiadłyśmy w salonie. Szatynka przyniosła nam po szklance świeżo wyciśniętego przez Olgę soku. Kiedy już przywitałam się za wszystkimi, zostałam wyściskana przez Angie, wycałowana przez gosposię i wypytana przez Germana... w spokoju udałam się na górę, do pokoju dziewczyny.
- Violu, muszę ci coś powiedzieć - uścisnęłam jej dłonie, kiedy siedziałyśmy na jej łóżku.
- Słucham - widziałam podniecenie w jej oczach.
- Ja i Federico... wczoraj...
- No dawaj - niecierpliwiła się.
- Spaliśmy ze sobą - wypaliłam.
Ona ponownie zapiszczała i klasnęła w dłonie.
- Gratuluję! - uśmiechnęła się.
- Tylko że nikt poza tobą o tym nie wie - uprzedziłam.
Przejechała dłonią po ustach, na znak, że będzie trzymać język za zębami.
- I jak było? No weź! Opowiadaj, bo nie wytrzymam!
Czułam, jak na moją twarz wstępuje rumieniec.
- Przyszedł do mnie. Zaczął mnie całować.. o a potem to jakoś tak... samo...- spuściłam głowę, zawstydzona do granic możliwości.
- No ale jak było?
I co ja jej miałam powiedzieć? Że było cudownie? Że targały mną setki emocji, a myśl, że to stało się z czystej miłości przyprawia mnie o dreszcze ekscytacji? I może jeszcze, że chciałabym to powtórzyć? O nie! Nie mogę się do tego przyznać!
- Em... wyjątkowo - wydukałam.

~*~

Wszyscy siedzieli w salonie. Większość chłopców wpatrywało się we mnie. To... takie dziwne. 

- Dobra, trzeba to jakoś zorganizować - odezwała się w końcu Viola. 

- U kogo zrobimy tę imprezę? - zapytała Nat. - To znaczy... Ja myślałam o Lud.

- U mnie? - zdziwiłam się. - W sumie... mam cały pusty dom i nikt by nam nie przeszkadzał... czemu by nie. 

- To już mamy z głowy - uśmiechnęła się Francesca. 

- Czas 'przydzielić role' - Leon mrugnął porozumiewawczo do Castillo. 

- Lu - zwróciła się do mnie. - Obejmiesz dowodzenie. 

- Co? Ale... czemu ja? 

- Wiemy wszyscy, jaką jesteś perfekcjonistką. Takiego kogoś potrzebujemy - odezwała się Cami. 

- Okey - skinęłam głową ze zrozumieniem. - W takim razie jutro widzimy się u mnie o dziesiątej. Viola i Fran zajmą się cateringiem, Camila i Nata dekoracjami, Maxi i Andreas nagłośnieniem, Broadway i ...hm... Sebastian, na was zwalę oświetlenie. Leon - zwróciłam się do chłopaka. Był on kiedyś, dawno, bliski mojemu sercu więc wiedziałam, że załatwi to, co miałam mu zlecić. - Zorganizujesz tort, okey? - przytaknął. - No a Marco i Diego, wy będziecie musieli przez cały jutrzejszy dzień pilnować Federico, żeby nie zbliżał się do mojego domu. 

- A to może być trudne - zaśmiała się Violetta. Myślałam, że ją uduszę. Dziewczyny spojrzały na nią karcąco. Chyba wyczuły moje zdenerwowanie. Zwłaszcza rudowłosa, bo widziałam, jak pod stałem, kopnęła Vilu w kostkę. 

- A to niby czemu? - zdziwił się Hiszpan. Rzuciłam mu gniewne spojrzenie. Jako mój przyjaciel doskonale wiedział, że Federico mi się podoba i teraz zrobił to umyślnie.

- To może ja pójdę po... -zaczęłam wstając, ale ktoś, nie do końca widziałam kto, pociągnął mnie za nadgarstek tak, że ponownie opadłam na kanapę. 

- Violetta, nie żyjesz - powiedziałam bezgłośnie, zabijając ją wzrokiem. 

- Oni chyba chcę wiedzieć... - zaśmiała się Włoszka.  

- Jezu - westchnęłam. - Federico to mój chłopak. Zadowoleni? - przewróciłam oczami. - A teraz pozwólcie, że ja i VIOLETTA pójdziemy po coś do picia. 

Pociągnęłam za rękaw moją przyjaciółkę i zniknęłam za drzwiami. Oparłam się o blat kuchenny i zastukałam o niego palcami. Jak by tu się zemścić? 

Szatynka zaczęła niewinnie gwizdać. Nalewała do szklanek soku pomarańczowego. Chwyciłam jedną i wylałam jej na głowę. Pisnę zszokowana, a ja wybuchnęłam śmiechem. 

- Jesteś idiotką! - wydarła się na mnie, śmiejąc się i wycierając twarz w ścierkę.

- Karma - dławiłam się i zwijałam, nie mogąc opanować.

- Pffff..... ta, jasne.. lepiej chodź i mi pomóż.

Podeszłam do niej, a wtedy na mojej głowie wylądowała kolejna porcja napoju.

- Violka! - wrzasnęłam. - Jesteś martwa! - chwyciłam pierwsze co miałam pod ręką i rzuciłam w nią. Duży, dojrzały pomidor  pękł na jej jedwabnej bluzeczce tworząc plamę. 

- Przegięłaś! 

Oto rozpętała się prawdziwa wojna... na pomidory. 

*Naty*

- Ej... może sprawdzimy co się tam dzieje? - zapytałam pozostałych, marszcząc brwi. 

Wszyscy doskonale słyszeli krzyki dochodzące z kuchni.  

Spojrzeliśmy po sobie, rozbawieni. W pewnym momencie, jak na sygnał, poderwaliśmy się w miejsc i rzuciliśmy się na wejście.  Wpadliśmy do środka i zamurowało nas. Vilu i Lud tarzały się po podłodze, zanosząc śmiechem. Wszędzie była pomarańczowo- czerwona papka. 

- Co się tu...? - zaczęłam, ale po chwili zrozumiałam i urwałam w połowie. 

*Federico*

Chyba zaraz zasnę z nudów. 

Podszedłem do okna. Czy ja dobrze widzę? Nie, to nie może być Ludmiła.Nie... ale to była ona. 

Wyszedłem z domy i szedłem za nią. Chciałem zabawić się w szpiega. I tak nie miałem nic do roboty. 

Doszedłem za nią, aż do jej dużej willi. Otwierała drzwi kluczem, kiedy złapałem ją w talii, od tyłu. Była ubrudzona czymś lepkim. Odwróciła się, jak oparzona.

-Wystraszyłeś mnie. Od dawna za mną idziesz? - zapytała. 

- Wystarczająco długo, by stwierdzić, że musisz się umyć, zanim pójdziesz ze mną na spacer. 

Zaprosiła mnie do siebie i kazała czekać w pokoju, kiedy brała prysznic. 

- Ile można siedzieć w łazience? - jęknąłem opierając się o drzwi. 

- Uwierz mi, ja się spieszę - usłyszałem. 

- Mogę wejść? - zapytałem, bo do głowy wpadł mi głupi pomysł. 

- Nie! - zaprotestowała szybko! - Jestem ...bez bielizny! 

*Ludmiła/Lili*

- Przecież i tak już widziałem cię nago - zaśmiał się. 

Co ten zboczeniec sobie w ogóle myśli? Pfff.... będzie mi tu do łazienki wchodził?! Może jednak powinnam zamknąć drzwi na klucz? Niestety zanim zdążyłam to zrobić, Federico wparował do pomieszczenia. 

- Wynoś się! - pisnęłam - zasłaniając swoje ciało, zasłoną od prysznica. 

- Nie mam zamiaru stąd wyjść, za nim nie dostanę buziaka - pchnął nogą drzwi tak, że te zamknęły się. 

- Jesteś chory - prychnęłam. 

- Z miłości - zrobił słodką mikę. 

No weź tu takiego nie kochaj. 

- Nie zbliżę się do ciebie przez następny rok, jeśli teraz stąd nie wyjdziesz! - krzyknęłam. 

- A co potem? Powtórka z wczoraj? - zaśmiał się. - Jeśli tak, to warto czekać. 

- Wynoś się! I to już! Wynocha! - krzyknęłam.

- Wyjdę... ale potem zapłacisz podwójnie - pogroził mi palcem i zniknął za drzwiami. 

- Palant - bąknęłam do siebie.

- Słyszałem! - odezwał się zza ściany. 

Takiemu do rozsądku nie przemówisz. 

~

Ja pier....dobra, nie będę wyklinać. Ale serio... to u góry... nic gorszego jeszcze nie napisałam. I proszę, nie dodawajcie mi komentarzy typu... ' Przestań. To jest super' . Kochani, ja wiem jak jest. Nie okłamujcie mnie. Wiem, że są rozdziały lepsze i gorsze, a ten u powyżej to jakaś kompletna katastrofa. 

Teraz tylko liczę na to, że ktoś z Was nie usnął z nudy, czytając ten mój...(jak to nazwać?) ... i skomentuje. 

W ogóle...staczam się... moje rozdziały są coraz gorsze Y-Y Pewnie połowa z Was mnie wkrótce opuści...

~

A teraz muszę się Wam pochwalić! Jejciu... jestem taka szczęśliwa. Moje marzenie się spełniło... I TO DZIĘKI WAM!!! BOŻE JAK JA WAS KOCHAM!!! Mianowicie ... wygrałam! Jeju, ja ciągle w to nie wierzę. [klik]