Es Posible - XXVII

~Oddaj swoje nagie ciało tylko temu, kto pokochał twoją nagą duszę~

*Ludmiła/Lili*
Nie zdążyłam dobrze zamknąć za sobą drzwi, gdy usłyszałam pukanie. Chwyciłam za klamkę i pociągnęłam. Przede mną stał Federico. Uśmiechnęłam się, chociaż nie bardzo wiedziałam co teraz zrobić. 
- Cześć Lusia - podszedł do mnie i objął mnie w tali. 
Nerwowo zagryzłam dolną wargę. 
- H-hej - wydukałam szeptem. 

- Czemu jesteś taka spięta? - zapytał mrugając. 
- Eh... bo...ja... - wzięłam głęboki wdech. - Nie wiem, co tak na prawdę do mnie czujesz - powiedziałam ledwo dosłyszalnie. 
Przycisnął mnie do siebie i jedną z dłoni, uniósł mój podbródek tak, by spojrzeć mi w oczy. Czułam, jak kolana się pode mną uginają. Jego oddech miarowo odbijał się od skóry na mojej twarzy. 
Jego usta zatrzymały się dosłownie kilka milimetrów przed moimi. 
- Kocham cię - zapewnił mnie.
Staliśmy tak, chwilę. Nie mogłam uwierzyć, że to się dzieje. Nie mogłam uwierzyć, że on ciągle mnie kocha, po tym jak go zraniłam. Nie mogłam uwierzyć, że był tu teraz ze mną. Wtedy, kiedy go potrzebowałam. 
Po chwili złączył nasze usta w namiętnym pocałunku. 
Boże... Boże. Jakie to było piękne. Od niepamiętnych czasów nie czułam się tak...tak... nieziemsko, bosko, wspaniale... nie wystarczy przymiotników, żeby opisać stan, w którym się znalazłam. 
Nie przerywając pocałunku, wziął mnie na ręce i ułożyła na kanapie. Pochylił się nade mną. 
- Jesteś pewna, że tego chcesz? - szepnął mi do ucha. 
- Tak. Tak, Federico. Chcę tego z tobą i tylko z tobą - byłam w pełni świadoma wypowiedzianych przeze mnie słów. 
- Kocham cię - powtórzył raz jeszcze, chyba tylko po to, by upewnić minie w stu procentach.
Objęłam jego szyję. Zamknęłam oczu. W tej chwili nic poza nim mnie nie obchodziło.

*Fedrico*
Całowaliśmy się długo i namiętnie. Potem przeniosłem się z pocałunkami na jej szyję. Przyssałem, się do jej skóry zostawiając ślady w postaci małych czerwonych plamek. Ona tylko wzdychała cicho. Na nic więcej nie było jej stać. Wolno przesuwałem się w kierunku dekoltu. Na oślep rozpinałem guziki żakietu, który miała na sobie. Była na tyle świadoma, żeby mi pomóc. Wkrótce i bluzeczka w paski leżała gdzieś, przy wejściu do kuchni. Błądziłem językiem, wokół pępka dziewczyny. Rękami gładziłem miękką, aksamitną skórę Ludmiły. Zatrzymałem dłonie przy krawędzi jej dżinsów. Zacząłem delikatnie zsuwać je w dół. Kiedy już wylądowały na podłodze objąłem wzrokiem jej zgrabną sylwetkę. Wstrzymałem oddech. Wstyd się przyznać, ale pierwszy raz miałem do czynienie z półnagim ciałem kobiety. Zagryzła nerwowo dolną wargę, co ostatnio robiła, raczej dosyć często. Zrozumiałem wtedy, że jest lekko zawstydzona. 
- Jesteś piękna -wyszeptałem jej do ucha, a potem przygryzłem jego płatek. 
Słyszałem, jak uchodzi z niej powietrze. Denerwowała się. Swoją twarz przystawiłem tak blisko jej, że nawet nie wsadziłbyś pomiędzy nie kartki papieru. 
- Misiu, jeśli tego nie... - zacząłem. 
Ona wychyliła lekko głowę, tak, że nasze usta złączył się w pocałunku. Zacisnęła pięści na mojej koszulce.
- Nie gadaj tyle - uśmiechnęła się. 
Nie długo potem i moje ubrania walały się gdzieś. Leżałem obok Luni, na rozłożonej kanapie, delikatnie gładząc jej włosy. Było już zupełnie ciemno. Dziewczyna chichotała pod nosem. Jest taka urocza... 
Musnąłem jej usta swoimi. Coraz bardziej zagłębiałem się w pocałunku. Rozchyliłem jej wargi za pomocą swojego języka. Nie musiałem długo czekać. Zrozumiała iluzję. Wyciągnąłem dłoń, by odpiąć stanik blondynki, niestety okazało się to trudniejsze niż mogłem przypuszczać. Co za dziadostwo. Kto w ogóle wymyślił tak skomplikowane zapięcie. W końcu się udało. A Lu znowu cicho się zaśmiała. Śmiem podejrzewać, że śmiała się ze mnie. 
Jest doskonała. Mimo to, że się ze mnie śmieję.
Nie byłem świadomy, tego, która jest godzina. Podejrzewałem, że koło dwunastej w nocy. Ale to się w tej chwili nie liczyło. Myślałem tylko o niej i jej pięknym ciele. 
Powróciłem do gładzenia skóry na jej płaskim brzuchu.  Najpierw dłońmi, potem ustami. Znów pojękiwała cicho, jednak głośniej niż przedtem. 
Zacisnęła rękę na moich włosach. 
- Jak długo masz zamiar mnie jeszcze męczyć? - wysapała. 
- Wszystko w swoim czasie - uśmiechnąłem się chytrze.

*Ludmiła/Lili*
Jestem osobą cholernie niecierpliwą. To chyba widać, prawda? 
- Federico, nie znęcaj się nade mną - jęknęłam, po raz kolejny.
Byłam zbyt zdesperowana i podniecona, żeby o czymkolwiek myśleć. 
- Co? - udał zdziwionego, a po chwili zaśmiał się, tak słodko. 
Poczułam jak zsuwa ze mnie koronkowe majtki, które obecnie miałam na sobie. Zamknęłam oczy i w myślach odliczyłam od dziesięciu. Kiedy padło 'Zero' poczułam go w sobie.  

*Federico*
Była dziewicą. Myśl o tym, że Troy nie... satysfakcjonowała mnie. 
Tak jeśli już o Troyu wspominam, to nienawidzę go całym sercem. Nie znam go, ale nienawidzę. Wtedy, kiedy spotkałem Ludmiłę w Barcelonie widziałem jak siedzi z nim przy stoliku. A to bolało. 
Lu westchnęła. Pocałowałem ją. Po raz kolejny. To take wspaniałe uczucie, wiedzieć, że kocha mnie. Gdyby tak nie było, teraz nie działoby się to, co się działo.

~*~

Obudziłem się rano dosyć późno. Widziałem przez okno, że słońce jest już wysoko na niebie, choć nie znałem dokładnej godziny. Lusia spała jeszcze, owinięta kocem, wtulona we mnie. Ucałowałem ją w czoło i wolno, cicho, tak, żeby jej nie obudzić, wstałem. Rozejrzałem się po pokoju. Panował w nim totalny rozgardiasz. Ubrałem się w swoje ciuchy (które, tak swoją drogą, były w trzech różnych częściach pokoju). Opanowałem trochę ten bałagan. Lu, ciągle słodko drzemała. Skierowałem się w stronę kuchni, by zrobić jakieś śniadanie, bo kiszki mi marsz grały. Zajrzałem do lodówki. Pff... i co by tutaj...?  W końcu doszło do tego, że smażyłem naleśniki. Zrobiłem. Ale moja księżniczka ciągle spała.  Ustawiłem je na tacy, którą znalazłem. Do tego kubeczek ciepłego mleka i kilka świeżych truskawek. Tak to wszystko ładnie wyglądało. Wziąłem śniadanie na tacy do rąk i udałem się do salonu. Postawiłem przygotowany przeze mnie posiłek na stoliku i pocałowałem blondynkę, by w ten sposób pomóc jej się obudzić. Kiedy otworzyła oczy wydała mi się zdziwiona, ale po chwili odwzajemniła mój gest. 

- Dzień dobry - odezwała się zaspanym głosem. 

- Dzień dobry słoneczko - uśmiechnąłem się do niej.  - Śniadanie dla pani? - zapytałem, kładąc jej na kolanach paterę. 

- Jesteś kochany. Dziękuję - wyszeptała. - A czy długo spałam? 

- Hm... - zawahałem się. - Chyba tak. 

- Chyba? - uniosła widelec do ust. - Mmm... to jest pyszne. 

Włączyłem telewizor. Godzina 11.14. Jejciu... szybko zleciało. 

- Masz ochotę coś pooglądać? - zapytałem. 

-No jasne! 

- To wybierz coś, a ja pójdę pozmywać naczynia - powiedziałem spoglądając na pusty talerz leżący na kocu. 

- To idź, ja się ubiorę, a potem coś wybiorę. 

- Dobrze. Tylko błagam cię, niech to nie będzie komedia czy jakieś romansidło - wzdrygnąłem się na wspomnienie seansu z Leną. 

- Co? - spojrzała na mnie i zmarszczyła brwi, po czym zaśmiała się. - Przecież wiesz, że nie przepadam za takimi filmami. Wezmę jakiś sensacyjny, albo coś w tym stylu. 

Odetchnąłem z ulgą, po czym zabrałem naczynia. 

Kiedy robiłem porządki w kuchni, zadzwonił dzwonek do drzwi. Wychyliłem się z kuchni. Pokój był już w idealnym stanie. 

- Lu? - krzyknąłem za nią. 

- Teraz nie mogę - usłyszałem w odpowiedzi. - Otwórz! 

Podszedłem do wejścia i tak jak kazała mi dziewczyna, otworzyłem. 

- O! - zawołałem beznamiętnie. - Hej Naty. 

- Cześć Federico - odpowiedziała uśmiechając się. - Jest Ludmiła?

Nie Natala, nie ma Ludmiły. Wszedłem sobie do jej domu i siedzę sobie, sam, bo mi się nudzi.

- Tak. Ale teraz nie może zejść. Jeśli chcesz, to choć, poczekasz na nią. 

- Nie, nie trzeba, nie będę przeszkadzać...

Super! To pa!

- Ależ nie przeszkadzasz - otworzyłem szerzej drzwi. 

Niepewnym krokiem weszła do środka. Usiadła w fotelu i utkwiła wzrok w ekranie.

- Ludmi, masz gościa - powiedziałem cicho, pukając w drzwi łazienki. 

- Już idę, poczekaj chwilkę - poprosiła. Oparłem się o ścianę i zająłem się patrzeniem w okno. 

Po niedługiej chwili blondynka wyszła z pomieszczenia. Wyglądała nieziemsko. Jak zawsze. 

W jej oczach tańczyły rozbawione ogniki. Złapała mnie za rękę i razem zeszliśmy na dół. 

- Hejcia Natuś! - przywitała się MOJA (i tylko moja) ukochana. 

- Siemasz Ludmiła.

- Co cię sprowadza? 

- Mam sprawę. Ważną. Ale...ale chciałabym o niej porozmawiać wieczorem. Chodzi o... Violettę - wymamrotała. - Zobaczymy się o piątej u Sally. Ja muszę już iść. Także... pa - powiedziała i zaczęła zbierać się do wyjścia. 

Dziewczyna odprowadziła ją i znów zostaliśmy sami. 

- Tooo...co powiesz na Bullet? - zapytałem, otwierając szafkę z filmami. 

-  Włączy cokolwiek, bylebym się bała. 

Spojrzałem na nią zdziwiony.

- Jest środek dnia - uświadomiłem jej. 

- No i? - wzruszyła ramionami. - Ja po prosu chcę się do ciebie poprzytulać, Misiu - wyjaśniła. 

- Aaaa... no to wybierzemy jakiś horror. 

~

Pffffff.... Skończyłam. Nawet nie macie pojęcia ile trudu... ile pracy musiałam włożyć w ten rozdział. Jeszcze nigdy nie pisałam tak długo! Może właśnie dla tego tak mi się podoba? No, tak, tak... zadziwiam sama siebie. Ale ten rozdział mi się podoba. No... może poza fragmentem z Natalią. 

Hihi... teraz wszyscy już widzą małe Fedemilątka xD No, a nie mówiłam, że Wercik jest zboczona? 

Haha, ale i tak Was kocham niezależnie co mi napiszecie xD A ważne, żeby pisać szczerze :* 

~

Kochani, od dzisiaj nie będzie zdjęć przy rozdziale, tylko jedno, na górze.

~

Btw. Jestem w skowronkach, bo przeszłam do II etapu konkursu VP! Jeśli możecie, to zagłosujcie na mnie. Byłabym wdzięczna. Moja praca to praca 'C' . Głosowanie zamyka się dzisiaj o godzinie 22.00 (sobota) Głosować możecie tutaj -> [klik] (pisałam o tym post niżej...

~

Dziękuję z całego serduszka, mojej kochanej LilDevil. Niunia, dziękuję, że zgodziłaś się sprawdzać moje rozdziały. Jesteś kochana. Kochaaaam ♥ 

~