Es Posible - rozdział XXV

*Ludmiła/Lili*
Siedziałam z Troyem w kawiarence. Piliśmy kawę. 
- Kochanie, pamiętasz, jak zapytaliście mnie o pracę w agencji? - zapytałam odstawiając półpełną filiżankę. 
Mój chłopak spojrzał na mnie pytająco.
- Pewnie mnie teraz uznasz za egoistkę, ale ja... ja nie mogę. Nie mogę tam pracować. Nie mogę wysłuchiwać tych ludzi. Nie mogę, bo boję się zbyt bardzo.
-Czego? - nie zrozumiał.
- Boję się, że to wszystko wróci, że ja znowu.. że sobie nie poradzę... 
- Już dobrze - uśmiechnął się. - Przecież nie musisz.

*kilka miesięcy potem*

Z Troyem bawię się wspaniale. Przy nim mogę być sobą. Jest wyluzowany, jak dawniej, ale potrafi być też bardzo romantyczny. Dzisiaj na przykład zaprosił mnie na kolację do jakiejś restauracji. Właśnie robię ostatnie poprawki w makijażu. Mam na sobie, śliczną, nową, czarną, koronkową sukienkę, wysokie, również w części koronkowe obcasy i dodatki w kolorze sukienki, z kolorową torebką, dopełniającą całość. Włosy, jak zawsze, na ważne okazję, zakręciłam u dołu. Równo o ósmej wieczorem wchodziliśmy do środka. 

-Rezerwacja na nazwisko Ponce - powiedział mój chłopak. 

Zostaliśmy podprowadzeni do stolika. Kelner podał nam menu i zapalił świece stojące na stoliku. Grała cicha, wolna muzyczka. Było bardzo przyjemnie. Po chwili obsługa wróciła, a my złożyliśmy zamówienie. Nasze jedzenie zostało rzyiesionne. Jedliśmy w ciszy, delektując się swoją obecnością. 

Po skończonym posiłku, siedzieliśmy sobie, rozmawiając. Nagle Troy spoważniał. 

- Ludmi, ja... muszę cię o coś zapytać. 

Serce zaczęło mi być szybciej, a ręce drżały lekko.  Z kieszeni garnituru wyciągnął małe, czerwone pudełeczko.

- Czy zgodzisz się za mnie wyjść? - zapytał. 

Zaczęło kręcić mi się w głowie. 

Nie, nie, nie!

- Ja.. ja.. - wydukałam. - N-n-nie mogę. Przepraszam - spuściłam głowę w dół. 

- Nie szkodzi. Rozumiem, że to dla ciebie za wcześnie. 

Nie! Wcale nie w tym rzecz!

- Udajmy, że to nie miało miejsca, dobrze? - zapytał, uśmiechając się do mnie pogodnie. 

Kiwnęłam głową. 

- Ja zaraz wracam. Muszę do toalety - wyszeptałam, wstając. 

Stałam chwilę przed lustrem, oparta o umywalkę. Przyglądałam się swojemu odbiciu. Nie mogłam uwierzyć, że to się stało. Przemyłam twarz wodą i wyszłam. Wzrok wbiłam w dłonie. Zaczęłam zastanawiać się, jakby to wyglądało, gdyby na jednym z palców lśnił pierścionek, inny od wszystkich. Nagle wpadłam na kogoś. Prawie się przewróciłam, ale ta osoba złapała mnie za nadgarstek, tak, że utrzymałam równowagę. 

-Przepraszam- wybełkotałam i uniosłam głowę. Zamarłam. 

Nie, to nie może być on!

- Ludmiła? - zapytał zdziwiony, tak samo jak ja. 

- Co ty tu robisz, Federico? - zapytałam cicho.

- Mógłbym zapytać o to samo - uśmiechnął się. 

- N-no j-ja tu mieszkam... - zaczęłam nerwowo skubać paznokcie. 

- A nie w Madrycie? - zmarszczył brwi. 

- T-to z-znaczy... em... - nie wiedziałam co powiedzieć. 

- Okłamałaś mnie? - zabrzmiało bardziej jak twierdzenie.

- Ale mogę ci to wytłumaczyć - poczułam, jak do oczu napływają mi łzy, a ja za wszelką cenę starałam się by on tego nie zauważył. 

- Nie chcę - bąkną pod nosem. Odwrócił się i ruszył w stronę wyjścia. 

Podeszłam do Troya. 

- Kochanie, ja... źle się czuję. Pójdę już - przeprosiłam i pobiegłam za Włochem. 

- Federico! Federico! - krzyczałam za nim, biegnąc ulicą. 

- Czego chcesz? - westchnął. Wydał mi się zirytowany tą całą sytuacją. 

- Proszę wysłuchaj mnie - błagałam. 

- Nie Ludmiła - powiedział z nie typową dla niego stanowczością. - Okłamałaś mnie. Okłamałaś, chociaż wiedziałaś, jak cierpiałem. Wiedziałaś dobrze, że byłeś dla mnie wszystkim. Teraz już widzę jak bardzo myliłem się co do ciebie. Jesteś złą osobą. Francesca i Camila nie myliły się co do ciebie. Cieszę się, że to już mój ostatni dzień w tym mieście i mam nadzieję, że już nigdy więcej cię nie zobaczę!  I przestań mówić, że to nie tak jak myślę. Już nie łudzę się, że to ma sens. Więcej nie dam się oszukać.

Odszedł. Zostawił mnie samą. Po moich policzkach zaczęły spływać łzy. Szłam wolno w kierunku domu. Z każdą chwilą moje kroki stawały się coraz szybsze, aż w końcu, nawet ie spostrzegłam kiedy, zaczęłam biec. Duże, gęste i słone krople przysłaniały mi obraz na świat. Zderzyłam się z kimś, ale nie widziałam twarzy tej osoby, która teraz trzymała mnie za ramiona.

- Ludmiła, co się stało? - to był głos Emmy. Była przerażona. 

Machnęłam głową i wyrwałam jej się. Ominęłam i biegłam dalej. Nie chciałam niczego poza ciszą, spokojem i samotnością. Kilka razy dzwonił mój telefon, ale go zignorowałam. Dopadłam drzwi wejściowych. Otworzyłam je z impetem. Jak huragan wpadłam do mojego pokoju. Rzuciłam się na łóżko i ukryłam twarz w poduszkach. Płakałam tak długo, do puki nie usnęłam.

Obudziłam się rano, dosyć późno. Nie miałam siły i ochoty na nic. W mojej głowie, tylko głuchym echem odbijały się słowa wypowiedziane wczoraj przez Federico. 

Sturlałam się z łóżka i wyciągnęłam spod niego sporych rozmiarów kartonowe pudło z napisem 'Buenos Aires' Otworzyłam je i wyjęłam z niego zeszyt. Nie pisałam piosenek, od kiedy wyjechałam... ale teraz po prostu muszę. Wyciągnęłam też długopis i zaczęłam pisać. Kiedy już skończyłam spojrzałam krytycznie na tekst . W nawiasach dopisałam imiona. Bo ten utwór, gdybym miała go śpiewać, śpiewałabym do dwóch osób. Federico i Troy. Pierwszemu dałabym do zrozumienia, że go kocham najmocniej na świecie. Drugiemu uświadomiłabym, że jest dla mnie ważną osobą, ale nie w taki sposób... 

Zapomniałam już, jaką to może dać ulgę. Schowałam notatnik z powrotem do kartonu i wsunęłam go tam, z kont wzięłam. 

Podniosłam się i usiadłam przy biurku. Otworzyłam laptopa i zalogowałam się na konto U'Mix. Miałam nadzieję, że natkną się na niego...ale nie. Nie było go. Już chciałam się wylogować, kiedy Violetta do mnie napisała. 

V: Cześć Ludmiła. Słuchaj ja... mam ważną sprawę...ale nie wiem od czego zacząć. 

L: Od początku.

Napisałam od niechcenia, żeby nie było, że już jej nie lubię. 

V: Dobrze... ale radzę Ci, żebyś usiadła. 

L: Do rzeczy Violu. 

V: Federico miał wypadek, kiedy wracał z Barcelony. Leży w szpitalu w BA w ciężkim stanie. 

Przestałam oddychać. Osunęłam się na podłogę. Wzięłam głęboki wdech i wybuchnęłam płaczem. Pięścią uderzyłam w dywan. 

To nie może być prawdą! Nie chcę! Nie!

Było we mnie coś, co kazało działać. Zatrzasnęłam laptopa. Szybko wyjęłam komurkę i wysłałam do Emmy, Troya i Eljota sms-a. "Spotkajmy się u mnie za dwie godziny. Mam Ci coś ważnego do powiedzenia''.

Wyjęłam dwie dosyć duże walizki i zaczęłam się pakować. 

Weź tylko najpotrzebniejsze rzeczy. 

Spakowałam trochę ciuchów, butów, torebek i kosmetyków. Oprócz tego, wzięłam rzeczy, które są dla mnie ważne, tak jak na przykład zdjęcia przyjaciół, pamiętnik... Przebrałam się w czarne leginsy i luźną, białą bluzkę z długim rękawkiem. Do tego wzięłam dosyć dużą torbę. Schowałam do niej laptop, komórkę, pieniądze, które udało mi się uskładać z osiemnastki i klucze od domu w BA. 

Nawet się nie spostrzegłam, gdy zadzwonił dzwonek do drzwi. Wpuściłam trójkę moich przyjaciół do środka. Walizki już leżały w przedpokoju. 

- Kochani, usiądźcie, proszę - powiedziałam pisząc wiadomość do mojej matki.

- Co się stało, Lu? - zaniepokoiła się Em. - Wczoraj... 

Spiorunowałam ją wzrokiem i zrozumiała, że ma siedzieć cicho. 

-Ja... Ja wyjeżdżam. - oznajmiłam, ale nie dałam im dojść do słowa. - Muszę wrócić do Buenos Aires. Człowiek, który jest dla mnie najważniejszy, trafił do szpitala i nawet nie wiem czy przeżyje - mój głos się załamał. Do tej pory nie dopuszczałam do siebie myśli, że Federico może umrzeć. Ja nie przeżyłabym tego. Naprawdę. Zabiłabym się, jeśli o by zginął. - Nie zapomnę o was. Daliście mi siłę i nadzieje. Jesteście najlepsi. Będziemy pisać... Odwiedzicie mnie kiedyś, prawda? - kontynuowałam. 

Każdy po kolei mnie ściskał i zapewniał, że na zawsze pozostanę w ich pamięci. 

- Troy - odezwałam się cicho i nadzwyczaj smutno - związki na odległość nie mają prawa bytu... Wiem coś o tym... 

- Dla ciebie zawsze będzie miejsce w moim sercu - przyciągnął mnie do siebie, a ja oparłam głowę o jego tors. 

Będę za nimi tak strasznie tęsknić! 

Taksówka zajechała pod mój dom. Pożegnałam się z nimi i wsiadłam do pojazdu. 

To koniec. Wracam do dawnego życia, choć już nie takiego samego. 

~

To chyba najkrótszy rozdział w historii tego bloga. Ale on NIE mógł być dłuższy. Chcę żebyście wyczekiwali...troszkę Was pomęczę :D Haha, tak wiem, jestem wredna i zła. Ale wbrew pozorom, kocham Was najmocniej. 

Czekam na komcie ;*

~

Dziękuję. Za co? Dziękuję kilku osobą, które broniły mnie przed takim anonimkiem. Wzruszyliście mnie. Na prawdę. Nie sądziłam, że możecie tak zareagować... ♥ Jesteście kochani ♥ 

Anonimku! To, że jakiś wątek znajduje się na kilku blogach, nie znaczy, że od razu jest on ściągnięty. No i dziękuję Ci za miłe słowa :* W końcu ktoś dostrzegł, że jestem dziwna ^^

~

Btw. Z boku, na kokpicie pojawiło się zdjęcie 'Wercikonators' widzieliście? Jeśli klikniecie w nie, otworzy się Wam nowa strona c;

K.W. ♥