Es Posible - rozdział XXIV

*Ludmiła/Lili*
Weszliśmy do dużej willi. W środku panowała duchota. W powietrzu wirowały strzępki konfetti i unosił się dym. Kolorowe, wręcz oślepiające światła, migotały. Muzyka była tak głośna, że nie dało się wychwycić jej rytmu. Po prostu ryczała z głośników. 
Zaczęliśmy bawić się w grupce. Ja, Emma, Troy i Eljot. Trwało do dobrych kilka godzin. Po jakimś czasie uszy przyzwyczaiły się do głośnych dźwięków. Potem Em i El dyskretnie odsunęli się na bok. Kiwałam się z przyjacielem w rytm puszczanych kawałków, ale kiedy poleciała jakaś wolniejsza nuta, zeszłam z 'parkietu'. Nalałam sobie soku pomarańczowego, bo ja nie piję alkoholu. Kontem oka zobaczyłam moi przyjaciele tańczą bardzo,bardzo bliziutko siebie. Uśmiechnęłam się. 
Nagle ktoś objął mnie w talii, od tyłu. Gwałtownie się odwróciłam się i zobaczyłam nieznajomego chłopaka. W tym świetle nie widziałam dokładnie, jak wygląda, ale byłam pewna, że go nie znam. 
-Zatańczysz, ślicznotko? - zapytał. 
Wzruszyłam obojętnie ramionami. No bo, co mi szkodzi, zatańczyć z jakimś gościem?
Właśnie zaczynała się nowa piosenka. Bujaliśmy się w jej rytm. W pewnej chwili on pociągnął mnie w stronę toalety. Chciałam pozostać, tu, gdzie byłam, ale on tak mocno zacisnął dłoń, na moim nadgarstku, że nie miałam szans się wyrwać. Zatrzasnął za nami drzwi i przygwoździł mnie do ściany. 
Wiedziałam, co chce zrobić. Wzięłam głęboki wdech (bez wydechu). Pod moimi powiekami zaczęły zbierać się łzy, więc zamknęłam oczy.
Czułam jak jego dłonie, wędrują coraz niżej, a po moich policzkach zaczęły spływać łzy. Dotknął dolnej części bielizny, którą miałam na sobie. 
Nie chciałam tracić dziewictwa w kiblu, na imprezie jakiegoś gościa, którego nawet nie widziałam na oczy.
- Przestań - wydusiłam. Na nic więcej nie było mnie stać. 
Zignorował mnie i brnął dalej. 
- Prosiła, żebyś przestał - warknął ktoś. Znałam ten głos, ale w pierwszej chwili go nie poznałam.
- Daj spokój, stary - prychnął chłopak. - Przecież to tylko zabawa. 
Odsunął się od mnie trochę. Ale byłam zbyt przestraszona, by się ruszyć. Strach mnie sparaliżował. 
Otworzyłam jednak oczy. Zobaczyłam jego. I Troja. Nerwowo przygryzłam dolną wargę. 
- Ale ona nie chce się bawić - fuknął i pchnął tego drugiego.
Rzuciłam się na szyje wybawcy. On objął mnie ramieniem i zaczął wyprowadzać z pomieszczenia. 
- Nie próbuj się do niej zbliżać, Jack - rzucił na odchodnym. 
Szliśmy przez środek salonu, prosto do głównego wyjścia. Od tego łomotu, zaczęła boleć mnie głowa. Łzy cały czas ciekły... 
Otworzył drzwi wejściowe i fala zimnego powietrza uderzyła we mnie. Wyszłam. Wzięłam głęboki oddech. 
Spojrzałam na swoje dłonie. Drżały. 
- Dobrze się czujesz? - zapytał troskliwie, mój towarzysz. 
Niepewnie skinęłam głową. Złapałam się za łokcie i wolno przysiadłam na schodach, prowadzących do wejścia. 
Spojrzałam w gwiazdy. To zawsze mnie uspokaja. Po raz pierwszy, od miesięcy, poczułam, że łamie mi się serce.
- Troy...ja...ja dziękuję ci - wyjąkałam. - Gdyby nie ty... ten facet... - kolejna łza spłynęła po moim policzku. 
Usiadł obok mnie i otarł ją. 
- Po to tu jestem - uśmiechnął się blado. - Żeby cię chronić. 
W tej chwili to do mnie dotarło. Zrozumiałam, że on mnie... kocha. 
Spojrzałam w jego piękne oczy. W ciemności, która panowała wokół, jego jasne tęczówki były jak dwie latarnie, wskazujące drogę zagubionemu żeglarzowi. Ja byłam tym żeglarzem. Ja się zgubiłam. Zgubiłam się w tym wielkim świecie i teraz wiem, że tylko on może pomóc mi się odnaleźć. 
Jakaś niewidzialna ręka zaczęła wolno pchać moją głowę w stronę jego twarzy. 
Przymknęłam powieki, a po chwili poczułam ciepło jego ust na swoich. 
Na początku tylko lekko musnął moje wargi, jakby bał się, że mogę zareagować w negatywny sposób.
Ale ja chciałam tego bardziej niż kiedykolwiek. Wyczuł to. Ujął moją twarz w dłonie i złączył nasze usta w pocałunku. Tym razem była to chwila niesamowicie piękna i długa. Całkiem jak na filmach, kiedy oboje głównych bohaterów uświadamia sobie, to jest właśnie to. Że dzielą to samo uczucie... Darzą się miłością.

*Federico*
Pół nocy obmyślałem plan, który mam wcielić w życie i teraz siedziałem, nieprzytomny, w głównej sali. Wszyscy czekaliśmy na Pablo, bo miał jakieś ważne ogłoszenia. Zdecydowanie potrzebuję zapałek, bo powieki same mi opadają. 
Nagle do pomieszczenia wpadł Beto. Krzyczał coś i rytualnie, wyrzucił w górę, to co akurat miał w rękach. Wypadło na nuty. To mnie trochę pobudziło. 
Po chwili zjawił się i dyrektor. 
-Hej dzieciaki - przywitał się, ale nikt nie zdążył odpowiedzieć, bo mężczyzna kontynuował swój monolog.- Pamiętacie, to zadanie... kazałem wam napisać piosenkę o miłości. Tak właśnie. Wasze

 prace zostały przesłane do zarządców U'Mixu i oni wybrali najlepszą. Zwycięzca, wraz z rozpoczęciem wakacji pojedzie na tydzień do Barcelony. Nie mówiłem wam, bo wiedziałem jak długo to wszystko będzie trwać, a wy w oczekiwaniu bylibyście za bardzo nakręceni. 
- No nie męcz ich już - uśmiechnęła się Angie, podchodząc do niego.
- Dobrze. Wygrała piosenka.... - zrobił przerwę, by napięcie wzrosło - Federico. 
Otworzyłem buzie ze zdziwienia. Przez chwilę przeszło mi przez myśl, że wolałbym wybrać się do Madrytu, żeby mieć możliwość spotkania się z Ludmiłą... ale przecież ona i tak nie podałaby mi swojego adresu. No i...ma chłopaka. 
Strasznie się cieszyłem na ten wyjazd. 
Po zajęciach podszedłem do Andreasa i Seby. Dlaczego ich wybrałem? Sebastian był przystojny i popularny, no i już nie ma dziewczyny. Andreas natomiast do najmądrzejszych nie należy...
- Chłopaki, mógłbym was poprosić o pomoc?
- Jasne - odpowiedzieli chórem. 
Zacząłem po cichu objaśniać im sprawę. 
Godzinę potem chodziłem z Leną po parku. 
- Skarbie, idę po coś do picia - powiedziałem. - Po czekasz tu na mnie? 
- Jasne! Posiedzę sobie na ławce - uśmiechnęła się. 
Patrzyła chwilę, jak się oddalam, ale potem, dzięki Bogu, odwróciła wzrok. Schowałem się za pniem dużego drzewa i z ukrycia obserwowałem.
Do Leny podeszli moi wspólnicy. 
- Jesteś odważna? - zapytał Andreas. 
- Jestem - dziewczyna dumnie uniosła głowę. 
- Taaa, jasne. Ale nie odważysz się pocałować Seby - prychnął chłopak.
- Że co? - drugi udał zaskoczonego.
-A to niby czemu nie? Chcesz się założyć? - szatynka wstała.
- Dajesz - Sebastian obojętnie wzruszył ramionami. 
Po krótkiej chwili ich usta zetknęły się. W tym właśnie momencie wstałem i podbiegłem do nich. 
Dziewczyna przeraziła się i odskoczyła na bok jak oparzona. 
-A więc to robisz, kiedy mnie nie ma w pobliżu? - syknąłem
- Federico, to nie tak, pozwól, że ci... - próbowała dojść do słowa. 
- Nie mam najmniejszej ochoty cię słuchać - przerwałem jej. - I wiesz co? Między nami to koniec. Bay Lena - burknąłem i ruszyłem w stronę domu. 
Muszę przyznać, że to trochę satysfakcjonujące, tak z kimś zerwać. 

*Ludmiła/Lili*
Zamrugałam parę razy. Ciągle nie mogłam uwierzyć, że to się stało. Nie wiedziałam co mam teraz zrobić. Po pocałunku z Federico, byłam równie zakłopotana co teraz. Wbiłam wzrok w ziemię. 
Troy złapał moją dłoń. Przeszedł mnie przyjemny dreszcz. 
- Ludmiła... sprawisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją dziewczyną? - zapytał cicho. 
Podniosłam głowę. Kiwnęłam nią lekko na 'tak'. Nie mogłam dobyć słów. Coś stało mi w gardle. 
Przecież wiedziałam, że to się stanie, ale nie sądziłam, że w takich okolicznościach... ie myślałam też, że będzie tak wspaniale. 
- Wybacz mi, ale... ja chcę już iść do domu - wyjąkałam. 
Potrzebowałam teraz spokoju, by wszystko sobie poukładać. 
- Odprowadzę cię - obdarzył mnie tym swoim, przeboskim, zniewalającym uśmiechem. 
Nie ważyłam się omawiać. Do domu miałam dosyć daleko, a była noc... nie wiadomo kto czai się w mrocznych uliczkach. 
Szliśmy w milczeniu. Żadne z nas nie chciało zniszczyć atmosfery, która nas otulała. 
Nawet się nie spostrzegłam, kiedy staliśmy już pod drzwiami. 
- Dziękuję - wyszeptałam. - To...do zobaczenia.
- Pa śliczna - pocałował mnie w policzek i zaczął odchodzić. 
Weszłam do środka zamykając za sobą drzwi. Przekręciłam zamek, od środka i cicho, żeby nie obudzić Johna, mojego małego brata, ruszyłam w stronę swojego pokoju. Minęłam matkę, bez słowa.
Kiedy już byłam na miejscu rzuciłam torebkę na łóżko i otworzyłam laptopa. 
Jeju! Była już pierwsza w nocy! Serio? Ja wcale nie czułam się zmęczona... 
Zalogowałam się na portal U'Mixu, by zmienić status z 'wolna' na 'w związku'. Kiedy już to zrobiłam, zobaczyłam kto jest aktywy. Federico. Weszłam na jego profil i przetarłam oczy. Czyżby zerwał z Leną? A może to ona z nim zerwała?
F: Hej Ludmi c: 
L: O! Cześć Federico. 
F: Już po imprezie?
L: Nie. Tylko ja wyszłam szybciej...
F: A czemu? Nie bawiłaś się dobrze?
L: Skomplikowane... i to nie jest sprawa na pisanie. Jak kiedyś się spotkamy, to Ci opowiem. Ok?
F: Spoko.
L: A co tam słychać w BA?
F: Ach... to co zwykle. Nic się nie zmieniło. 
L: Myhym. 
F: U Ciebie która jest w ogóle godzina? 
L: Po 1 w nocy. 
F: A, to jednak trochę pobalowałaś ;)
L: No w sumie
F: A poderwałaś tam kogoś xD
L: Hm... a co, zazdrosny? xD

*Federico*
Tak, Lu, jestem zazdrosny, bo cię kocham. 
F: Nie, no co Ty. Tak tylko zapytałem. 
L: No to zaspokoję Twoją ciekawość. Tak. Troy mnie pocałował.
Co za idiota! Dlaczego mnie tam nie ma? Czemu ona w ogóle się na to zgodziła? No tak... ona już o mnie zapomniała. 
L: Jesteś?
F: Tak, poszedłem tylko po coś do jedzenia. 
L: A.
F: Słuchaj, ja już będę się zmywał. Muszę przećwiczyć piosenkę na jutrzejsze zajęcia z Pablo. Pa Ludmi. 
L: Pa Fede.
Nie mamy jutro zajęć z Pablo, ale to szczegół. No ale ja nie mogę! Nie mogę z nią pisać, mając świadomość, że kogoś ma. No i nie chcę, żeby to wyglądało, jakbym był zazdrosny, chociaż jestem cholernie zazdrosny. 

~
Dzisiaj taki, krótki... Bardzo Was przepraszam, ale jakoś nie mogę tego rozwinąć.
Nie sądzę, że ten rozdział jest jakiś super, ale według mnie nawet może być. 
A Wy co sądzicie?
Szczerze, jak zawsze!
(O Boże, Lil... już się boję, co mi napiszesz xD)
Kocham Was :*