Es Posible - rozdział XXIII

*Ludmiła/Lili*
Wolnym krokiem szłam w stronę swojego pokoju. Uśmiechałam się chytrze. Spojrzałam na zegarek. O.M.G! Do imprezy zostało tylko pięć godzin! Muszę się spieszyć. 
Na sam początek zadzwoniłam do Eljota. 
- Halo? - usłyszałam jego zaspany głos. Przyszedł mi do głowy dziwny pomysł. 
- Czy dodzwoniłam się do postoju taksówek? - zapytałam cichutkim głosem, lekko zmieniając jego barwę. 
- Hm? 
- Wstawiaj, szkoda dnia! - wrzasnęłam tak głośno, na ile pozwalały mi płuca. Chłopak rzucił w moim kierunku kilka przezwisk, a ja tylko zaczęłam się śmiać. 
- Czy masz jakiś powód, żeby budzić mnie tak wcześnie? - zapytał poirytowany, kiedy już się opanował. 
- A wyobraź sobie, że mam - pochwaliłam się. 
- W takim razie, słucham. 
- Moja koleżanka nie ma nic do roboty w dzisiejszy wieczór, a z tego co mi się wydaje, to nie miałeś z kim iść na zabawę - miałam nadzieję, że sam się domyśli. 
- A ładna jest?
- O Boże, jakby nie była ciebie warta, to bym się fatygowała - jęknęła. - Przyjdźcie z Troyem po nas o siódmej. Będziemy u mnie. 
- A jak ona się w ogóle nazywa? 
Ale już mu nie odpowiedziałam. Rozłączyłam się. Pozostało tylko, modlić się, żeby Emma faktycznie nie miała żadnych zajęć. 
Wybrałam numer rudej. 
- Hejo miśka. Nie przeszkadzam? 
- O Lu! Nie, jasne, że nie... Chociaż wiesz, widziałyśmy się niecałe pół godziny temu. Czy coś się stało?
- Nie, nie - zaprzeczyłam szybko. - Tylko tak się zastanawiam... masz może jakieś plany na dzisiaj?
- Mam - usłyszałam w słuchawce. Nie no... - Będę siedzieć i się nudzić. Codzienność. 
Odetchnęłam z ulgą. 
- Wpadnij do mnie za godzinę. Spiknęłam  cię z moim kumplem. Zrobimy się na bóstwa i ruszamy na balangę. 
-Serio? - pisnęła.
- Nie, na niby - odpowiedziałam ironicznie. 
- Jeju, ale się cieszę! Dzięki, dzięki, dzięki! - zaczęła powtarzać, jak zacięta płyta. 
- Do zobaczenia za godzinę Emma - rozłączyłam się i odłożyłam telefon na stoliczek. 
Miałam pełne 60 minut, dla siebie. Zalogowałam się na moje konto  U-Mix. Poza stronką, jest to również portal, gdzie 'gwiazdy' mogą swobodnie pisać z innymi 'gwiazdami'. Coś w rodzaju fb tylko dla mniejszej liczby ludności...
Nie pisałam z nikim z Buenos Aires od wyjazdu. Było aktywnych, kilka osób. 
Zmieniłam opis z ''Supernova na zawsze ♥'' na ''Prawdziwe szczęście może dać tylko bliskość innych - Ja + moja paczka = debilizm do kwadratu ''  Na zdjęcie profilowe ustawiłam śmieszną fotkę, którą któregoś dnia zrobiłam sobie z chłopakami. 
Przejrzałam konta znajomych. Było kilka fajnych filmików i słitaśnych foci. 
Z czystej ciekawości zajrzałam także do Federico, choć obiecałam sobie, że tego nie zrobię. 
Zatkało mnie. 'W związku'. Oki.. Przeszłam do galerii. Ile zdjęć z Leną. 
Nie, nie, nieee! 
Chociaż...w sumie... czemu nie? Przecież sama kazałam mu zapomnieć. To chyba znak, bym i ja zaczęła szukać miłości. 
Zadzwonił dzwonek do drzwi. Zbiegłam i wpuściłam Em do środka. Pchnęłam ją w stronę mojego pokoju. 
- Rozgość się, przyniosę nam coś do picia i przekąszenia, bo przed nami kilka godzin dobrej zabawy - uśmiechnęłam się do niej promiennie i wyszłam.

*Federico*
Obudziłem się dzisiaj dosyć późno. Nudziło mi się, strasznie. Spojrzałem na wyświetlacz komórki. Pięć połączeń nieodebranych. Wszystkie od Leny. Westchnąłem cicho i zminimalizowałem powiadomienie. Wszedłem na stronę U-Mix'u. Codziennie to robię. Zobaczyłem dostępną Ludmiłę! Sam w to nie wierzyłem. Zmieniła opis i zdjęcie profilowe. Według mnie, stała się jeszcze ładniejsza. 
Zacząłem walkę z myślami. Napisać, czy nie napisać. Tak, czy nie... 
W końcu zdecydowałem, że napiszę. 

*Emma*
Ludmiła dostała jakąś wiadomość. Podeszłam do jej komputera. Od jakiegoś Federico...
-Ej Lu, dostałaś coś na tym portalu, gdzie jesteś zalogowana! - krzyknęłam za nią. 
- Czekaj, już idę! - odkrzyknęła w odpowiedzi. 
Po chwili pojawiła się w pomieszczeniu z tacą w ręku. Na stoliku ułożyła dwie szklanki, butelkę coli, miskę chipsów i talerz ciastek.
- Co my tam mamy...- zatarła ręce i podeszła do mnie. Pochyliła się nad ekranem i widziałam, jak zamarła. 
Zaczęła oddychać nieregularnie. Opadła na krzesło stojące przy biurku. W jej oczach już nie było tego blasku...
-Lu - potrząsnęłam jej ramieniem.- Dobrze się czujesz?
- Błagam, cię, powiedz, że to nie Federico- wyszeptała, nalewając sobie napoju. 
- Nie chcę cię kłamać...to był Federico - wydusiłam.
Wzięła głęboki wdech, jakby chciała dodać sobie odwagi i znowu spojrzała w monitor. 
Nie wiem co takiego było w zdaniu 'Hej Lu'...

Bądź co bądź, ona odpisała mu. 'Hej Fede :) ' brzmiała odpowiedź. 
-Nie pogniewasz się, jeśli chwilę popiszę z kumplem? 
- No jasne, że nie - uśmiech sam wkradł się na moją twarz. 
- Ja już wiem w co się ubiorę... a  ty idź do mojej garderoby i sobie coś wybierz - mrugnęła do mnie zachęcająco.
Po chwili znalazłam się w wymienionym pomieszczeniu. Wooow, ile ona ma ciuchów! Czuję, że to nie będzie łatwe zadanie, wybranie czegoś... 

*Ludmiła/Lili*
Jaka ze mnie idiotka! Czemu do cholery jasnej, nie wyłączyłam tego laptopa?! 
F: Co tam?
L: E...właściwie, to dobrze. A tam?
F: Też. Masz ładne zdjęcie profilowe. 
Wyczułam nutkę zazdrości, czy mi się tylko zdało?
L: Dziękuję. Ja, Troy i Eljot (zgraja z Pinokia) na pizzy c:
F: O co chodzi z tym 'Pinokiem'?
L: Długa historia...
F: Acha. Cieszę się, że udało Ci się znaleźć nowych przyjaciół. 
L: Ale nigdy nie zapomnę o tych starych.
F: Myhym...Ej Lu, a ty masz osiemnaste urodziny za miesiąc, no nie?
L: No tak. A czemu pytasz?
F: Będziesz wracała do BA?
Szczerze zaskoczyło mnie to pytanie. Nie myślałam jeszcze o tym. 
L: Sama nie wiem. 
F: A... spoko. Lud, mogę mieć pytanie. 
Jasne Federico. Najlepiej zapytaj mnie  to, jak zerwać z Leną!
L: ?
F: Masz chłopaka?
Czemu o to zapytał? Zazdrości! Zazdrości, ja to wiem!
L: Jeszcze nie... dzisiaj będę miała :D 
Kuuurde! Co ja narobiłam?! 
Ale muszę przyznać, że podświadomie ciągle tego chcę... 
F: Zwolnij bo nie nadążam.
L: Troy zaprosił mnie na zabawę. Idziemy jako przyjaciele, a wrócimy jako para... Ej, która jest właściwie godzina?
F: 15.25.
L: W takim razie wybacz, ale idę. Muszę zrobić bóstwo z siebie i Emmy. Pa.
F: No pa.
Już ta godzina! To jakaś totalna masakra!
- Emma, słonko, masz pięć minut i cię tu widzę! - krzyknęłam, włączając na yt moją ukochaną piosenkę - Dj got us fallin in love angin.

*Federico*
To zabolało. Wiem, że ona może chcieć ułożyć sobie życie. I niby zapewniła, że o mnie nie zapomni, ale jako o przyjacielu. Porażka. Totalna porażka. Przecież ja ciągle ją kocham! Teraz to sobie uświadomiłem. A Lena? Nie... ona jest koleżanką. Musze jej o tym w jakiś delikatny sposób powiedzieć.  Dla mnie liczy się tylko Lu. Jak mogę ją odzyskać? Mieszka na drugim końcu świata, w Madrycie... 

*Emma*
Wyszłam z garderoby Lu, niosąc w ręku jedną, sukienkę i buty. 
-No chyba żartujesz! - prychnęła blondynka na mój widok.
- No co? - zdziwiłam się. 
Pokiwała głową z dezaprobatą i wyjęła mi z rąk rzeczy. Pociągnęła mnie z powrotem w stronę, skąd przyszłam.

- Masz wyglądać szałowo, a stara sukienka w szkocką kratkę ci tego nie zapewni - mruknęła, znikając pomiędzy wieszakami.
Po chwili wróciła ze srebrną kiecką, całą w cekinach i wysokimi szpilkami w tym samym kolorze.
- Łap! - zawołała i rzuciła mi ciuchy. - Idź się ubierz do mojego pokoju. Zaraz przyjdę. 
Posłusznie pobiegłam do wskazanego mi pomieszczenia i ubrałam się Wyglądałam nieziemsko. 
Przejrzałam się w lustrze i uśmiechnęłam się do swojego odbicia. 
- Już jestem! - oznajmiła dziewczyna wchodząc do pokoju. 
-Jej, jak śliczna sukienka - zachwycałam się. 

*Ludmiła/Lili*
Dajcie spokój. Ta ścierka jest aż taka ładna? Faktycznie, zawsze ją lubiłam, a wiążą się z nią piękne wspomnienia. Tak, właśnie. Federico jest wspomnieniem. Muszę z tym skończyć i zacząć cieszyć się z życia. 
- Teraz zajmiemy się twoimi włosami i makijażem... ja mam wprawę więc siebie obrobię w międzyczasie - usadziłam Emmę przy mojej toaletce. 
Podłączyłam lokówkę i prostownicę. Niech cię nagrzewają. Tymczasem powyciągałam tusze, cienie, kredki, szminki, błyszczyki... 
Przez godzinę zrobiłam idealny makijaż mojej towarzyszce i sobie. Ona wyglądała... jak  nie ona. A ja wyglądałam jak Ludmiła z czasów Studia. 
Przyszedł czas na włosy. Swoje loki zakręciłam w niecałe pół godziny... Za to rozprostowanie jej siana...
Matko, ile ja się przy tym namęczyłam. Ale efekt był zniewalający.
Usiadłam n fotelu i nalałam sobie coli. Zjadłam ciastko i popiłam napojem. 
Dziewczyna poszła w moje ślady. 
- Dziękuję ci - uśmiechnęła się do mnie. 
- Nie ma sprawy. Przyjaciółki sobie pomagają - odpowiedziałam beznamiętnie. 
- Tak... racja - przyznała wyjadając chipsy. Mogę cię o coś zapytać?
- Myhym- mruknęłam.
- Czemu tak zareagowałaś na wiadomość od tego Federico?
Czułam, jak zaschło mi w ustach.
- To... mój były -wyznałam. 
Dzięki Bogu, wybiła dziewiętnasta i przyszli chłopcy... uratowali mnie.

~
Rozdział miał być dłuższy... ale podzieliłam go na dwie części. 
Ale to jest koszmar. Szlak by trafił moje 'umiejętności'. Spaprałam to... 
Koniec i kropka. Te słowa są niepodważalne i nieodwołalne. 
Napiszcie mi co sądzicie o tym chłamie. Tylko szczerze, ok? 
Buziaczki ;*