Es Posible - rozdział XX

*Ludmiła/Lili*
Stanęłam przed drzwiami dużego budynku. Przejechałam dłonią po szklanej powierzchni i nieśmiało pchnęłam wrota. 
Weszłam do środka. Nie ma odwrotu i ucieczki. 
Podeszłam do recepcji. 
-Ludmiła?! - usłyszałam. 
Uniosłam wzrok i zobaczyłam chłopaka z mojej klasy. 
- Co tu robisz Eljot? - zapytałam cicho.
- Mogę zapytać o to samo - chłopak spojrzał na mnie ze zdziwieniem.
-Jednak ja zapytałam pierwsza - powiedziałam to bardziej do siebie niż do niego.
-Jeśli chcesz wiedzieć... pracuję tu. Teraz twoja kolej - zachęcił. 
Westchnęłam. Wzrok wbiłam w ziemię. Oparłam łokcie na ladzie. Podwinęłam jeden rękaw swetra, a potem to samo uczyniłam z drugim. 
- Potrzebuję pomocy - wyszeptałam. 
- O Boże. Ludmiła...Ty to sobie sama...?
- Nie. Kot mnie podrapał, wiesz? - zapytała sarkastycznie.
- Dobra... usiądź sobie i wypełnij ten druczek - podsunął mi jakąś kartkę. 
Wzięłam ją i przysiadłam przy stoliku ustawionym pod ścianą. 
Uzupełniłam go i oddałam. Nie było tego dużo. Musiałam napisać, jak się nazywam, podać swój e-mail, numer telefonu i adres zamieszkania. 
- Eljot, proszę, żebyś nikomu nic nie mówił - wcisnęłam mu do ręki formularz. 
- No jasne, Lu. Słuchaj, przydzielimy ci kogoś i się skontaktujemy - objął mnie ramieniem. 
- Myhym - skinęłam głową i wolno ruszyłam w stronę wyjścia. 
Naciągnęłam rękawy aż na dłonie i zacisnęłam usta doprowadzając do tego, że zaczęły krwawić. Kłykcie mi zbielały od zginania dłoni w pięści.
Szłam teraz do domu. Było mi przeraźliwie zimno. 
Gdyby Federico tu był... ale jego nie ma. 

*Federico*
Siedziałem przy jednym ze stolików w Resto. Byłem wyjątkowo zdołowany. 
- Hej Fede! - zawołała Lena przysiadając się do mnie. 
- Lena, czego ty chcesz? -  zapytałem, znudzony jej ciągłym przyczepianiem się do mnie. 
- Dlaczego mnie tak traktujesz? Ja się chciałam tylko przywitać. Masz mnie za taką złą osobę. A ja wcale taka nie jestem. Nie rozumiem dlaczego ludzie... - wydawało mi się, że zeszkliły jej się oczy.

- No już dobrze. Przepraszam - powiedziałem lekko przejęty jej zachowaniem. - Po prostu ostatnio wszystko odbieram nie tak.
- Widzę właśnie, że jest u ciebie źle. Słuchaj. Nic tak nie poprawia humoru jak jogging. Jeśli masz ochotę pobiegać, to może... mogę dotrzymać ci towarzystwa?
- To w sumie nie taki zły pomysł - przyznałem. 
- Super. Podejdę do ciebie dzisiaj o szesnastej. Pa Federico - pomachała mi na pożegnanie i odeszła. 
Może ona na prawdę nie jest taka zła? Może coś w sobie skrywa? Może jest przyjemną osobą i całkiem nie taką, za jaką ją miałem. 

*Lena*
W końcu znalazłam sposób. Wiele razy mówiłam, że Federico będzie mój. No i w końcu mi się udało. 
Miejmy nadzieję, że mój plan wypali. Nie no... to się musi udać!
Skoro Fede lubi słodziutkie dziewczynki takie jak Lili.. będę taka. 
Oj no błagam! Nie mów, że to nie ma sensu. Ma! 

Ja taka jestem. Gdy czegoś chcę, zawsze to zdobywam. 
Kasą da się załatwić większość spraw, a to, czego się nie da... to załatwi się przebiegłością, chytrością i urokiem osobistym. 
A ja mam to wszystko. 
No co, może ważysz się zaprzeczyć?
Nie radzę, oj nie radzę. 
Lena jest mistrzynią. Lena jest królową i panią wszystkiego. 
LENA JEST WSZYSTKIM! 

*Ludmiła/Lili*
O dwudziestej drugiej zadzwonił mój telefon. Zwlekłam się z łóżka, zapaliłam lampkę i spojrzałam na wyświetlacz. Numer nieznany. Odebrałam. 
- Tak, słucham? - odezwałam się ospałym głosem. 
- Cześć. Tu Troy. Nie znasz mnie jeszcze. Został ci przydzielony.
- Przepraszam, ale nie rozumiem. 
- Będę cię kontrolował. Pomogę ci wyjść z tego bagna... 
- A! Czyli jesteś z fundacji?
- Tak, tak. Przyjdę do ciebie jutro o piętnastej. Pasuje ci?
- Jasne! Tyle, że nie do mnie... po mnie. 
- Nie ważne. 
- Tak... em... Dobranoc. 
- Dobranoc. 
Rozłączyłam się i rzuciłam telefon pod poduszkę. 
Ten chłopak wydał mi się miły. Miał taki ciepły głos i było mi przyjemnie go słuchać. 
Tak naprawdę w nim jest moja nadzieja. Ostatnia. 
Nie wiem czemu, ale wydaje mi się, że się nie zawiodę. 
To dziwne uczucie. Przecież nawet go nie widziałam...ale kładę w nim nadzieje.
Sama tego nie rozumiem. 

*Naty*
-Maxi, mogę cię o coś zapytać? 
- Oczywiście Natuś. Zawsze - uśmiechnął się. 
Zrobiło mi się gorąco. Serce waliło jak młot. Zaczęły pocić się dłonie... 
Stres. Czysty stres. I strach. 
- Maxi, co ty do mnie czujesz? - zadałam pytanie tak cicho, że dziwię się, że w ogóle usłyszał. 
- Zamknij oczy - poprosił. 
Nie wiem czemu. Nie wiem po co. Ale wykonałam rozkaz. 

Zamknęłam oczy. Stałam w bezruchu z opuszczonymi na gałki powiekami. 
Po kilku sekundach (o Boże, dla mnie to były lata świetlne) poczułam na swoich ustach ciepło czyiś warg.
Lekko odemknęłam patrzałki. 
Maxi... 
Położyłam dłonie na jego ramionach, skrzyżowałam nogi i odchyliłam się do tyłu mimowolnie. 
Podtrzymał mnie, układając rękę na moich plecach. Drugą gładził mój policzek. 
Oddałam się i zatraciłam w jego miękkich, aksamitnych ustach, które stykały się z moimi. Delikatnie przybliżały i oddalały kusząc mnie coraz bardziej. 
W końcu nie wytrzymałam. Rozchyliłam lekko swoje wargi. Dzięki Bogu zrozumiał i zrobił to samo. 
Całowaliśmy się w deszczu, na środku ulicy w prowincji  Buenos Aires. Zapomnieliśmy na chwilę o wszystkim i istnieliśmy dla siebie tylko my. Nawzajem. 

*Federico*
Nikogo bardziej punktualnego od Leny nie znam. Dokładnie w momencie wybicia godziny szesnastej do moich drzwi zapukała Hiszpanka. 
Podszedłem do wejścia.
- Hej - przywitała się.
- No cześć - sam nie wiem czemu, ale uśmiechnąłem się. 
Wyszliśmy na zewnątrz. Było ciepło, ale nie przesadnie. Pobiegliśmy w stronę plaży. 
Wiał przyjemny wiaterek. Słońce rzucało promieniami w nasze twarze. 

Zamknąłem oczy i biegłem przed siebie tyle ile sił. 
- Ej! Uważaj bo się zmęczysz! - zaśmiała się dziewczyna. 
Zatrzymałem się nagle, a Lena wpadła na mnie. Przewróciliśmy się. 
Czułem jej przyjemny oddech na swojej twarzy. Spojrzałem w oczy, które były tak blisko moich. 
- Ehm...Lena? 
Gwałtownie się podniosła.
- Przepraszam Federico, przepraszam, przepraszam, przepraszam... -zaczęła powtarzać to słowo, jak zacięta płyta. 
- Już dobrze. Przecież nic się nie stało - pocieszyłem. - Choć, biegniemy dalej.
Jeszcze długo przemierzaliśmy wybrzeże.

~
 Nikt mi chyba nie powie, że to coś jest 'dobre' .
Błagam... nie mam siły. Po prostu wyczerpałam limit na dobre rozdziały ;c 
Ale ten na pewno jest lepszy od poprzedniego. 
A....jeszcze jedno... jestem zdołowana. Przy poprzednim rozdziale było tylko 17 komentarzy, z czego 8 moich... Kochani, co ja robię źle? (oprócz tego, że piszę jak...) 
No dobra... nie ważne. 
I tak Was Kocham ♥ 
Czekam na opinie. Koniecznie szczere!
Pamiętajcie, że jest konstruktywna krytyka, i jeśli coś jest źle, to proszę, powiedzcie mi o tym.