Es Posible - rozdział XIX

*Ludmiła/Lili*
To jest uzależnienie. Chora obsesja. 
Znowu sobie nie radzę. Znowu uległam. Znowu padłam ofiarą samej siebie.
Codziennie na moim ciele pojawiają się nowe rany. Nowe strupy. Nowe blizny. 
Mam już tego dosyć. Nie chcę tego ciągnąć. 
Ale nie potrafię skończyć. 
Otworzyłam laptopa i wstukałam w wyszukiwarce 'Fundacja pomagającym ludziom, którzy się tną  - Barcelona'
Liczba wyszukiwań - jeden. 

Kliknęłam w to i otworzyła mi się strona internetowa. 
Oprócz strony głównej było wiele innych zakładek. Kliknęłam w jedną z nich. Znalazłam ich adres. Zapisałam go na małej karteczce i przykleiłam do któregoś z podręczników. 
Ach, zapomniałam powiedzieć, że teraz chodzę do normalnej szkoły. Moja matka uznała to za świetną karę za to, że nie powiedziałam jej o Federico.
Z nim też nie miałam kontaktu. Po wyjeździe nie rozmawiałam z nikim. NIKIM. Dosłownie. No chyba, że liczy się moje odbicie w lustrze... 
Ale chyba lekko wybiłam się z tematu... Tak więc postanowiłam, że zaraz jak tylko odrobię wszystkie zadane do domu ćwiczenia pójdę tam.
I tak całymi dniami się nudzę. Przesiaduję w pokoju i nie mam co robić. Nuda i samotność. 
Szczerze? 
Już wolałam żyć w ukryciu. Wolałam tą codzienną, rutynową gonitwę urozmaiconą różnymi problemami i zmartwieniami. 
A tu? A teraz? 
Nic. Nuda. Próżnia. 
Wypowiadane przeze mnie słowa unoszą się do góry, wymykają się przez okno i zanikają w przestrzeni. Nieskończoności. 
Nieskończoność. To jest to słowo. 
Moje cierpienie jest nieskończone. 

*Federico*
Za dużo tego. Nie potrafię już trzymać wszystkiego w sobie. Na prawdę muszę się komuś wygadać. Muszę. Muszę. Chociaż nie chcę. Siedziałem na lekcji Angie i bawiłem się ołówkiem. 
- Federico - usłyszałem moje imię. Uniosłem wzrok i błagalnie spojrzałem na nauczycielkę.- Nic z tego. Chodź tu i zaśpiewaj swoją piosenkę. 
- Wybacz Angie, ale tego nie zrobię. Źle się czuję. Mogę wyjść napić się wody? - poprosiłem. 
- Idź - pozwoliła mi. 
Potem całą godzinę siedziałem na krześle i kartkowałem nuty, udając, że je czytam. 
Szedłem przez korytarz ze spuszczoną głową
- Fede, koniec z tym. Człowieku, ty ledwo żyjesz! - Francesca wyrosła przede mną. 
- Idziemy do Resto i wszystko nam opowiesz - zarządziła Camila, pojawiając się obok. 
- No chyba nie! Wszędzie tylko nie tam! - zawołała Włoszka. 
- Ja znam jedną przytulną kawiarenkę... - pociągnąłem je w stronę wyjścia.
Pół godziny potem byliśmy już na miejscu. 
- Hej Fede! - Sally podbiegła do stolika, który zajęliśmy. - Co zamawiacie? 
- E... - zajrzałem w menu. - Ja wezmę Brownie? 
- Ołkej... a wy? - zwróciła się do dziewczyn.
- Ja bezę z kremem - uśmiechnęła się Fran.
- A ja deser lodowy - stwierdziła Cami. 
- Federico, trzy minuty - Sal mrugnęła do mnie porozumiewawczo.
Nastawiłem stoper w zegarku i spojrzałem na dziewczyny. 
Wyglądały dosyć normalnie, choć jakoś inaczej... Wydało mi się, że je też coś trapi. 
Czyli nie tylko ode mnie odwrócił się świat?
- Jej, to twój rekord - zwróciłem się do dziewczyny, kiedy ta przyniosła nasze zamówienie. - Dwie minuty i osiemnaście sekund. 
Sally zaklaskała entuzjastycznie i wesołym krokiem odeszła. 
- Dobra Federico. Teraz już słuchamy - odezwała się Francesca przerywając niezręczną ciszę. 
- Sekret - rzuciłem tylko. 
- Cisza mur! - odparły jednocześnie. 
- Streść się, jeśli możesz. Mamy godzinę do lekcji - wtrąciła Cami.
- Jeszcze w liceum chodziłem z Lili do jednaj klasy. Zakochałem się w niej, ona we mnie. Zostaliśmy parą. Odeszła. Proszę bardzo. Streściłem - sam nie wiem czemu, ale uśmiechnąłem się. 
- Wieeeesz.... - przeciągnęła Włoszka. - Mamy czas. Camili jak tak się spieszy, to niech sobie idzie. Nie, nie.. zostaniemy obie i wysłuchamy... poza tym... ja też chętnie się wygadam. 
- No dobra... Lili... zakochałem się w niej, ale ona nie chciała mnie znać. Całe życie miała mnie za 'idiotę, który może mieć każdą'. Sama to powiedziała... ale potem na angielskim razem mieliśmy pracować przy projekcie. Poprosiłem, by chociaż spróbowała się ze mną zaprzyjaźnić. Zgodziła się. Od początku była między nami chemia... aż w końcu przyznała, że mnie kocha... Ale ostatnio sytuacja w jej rodzinie się popsuła. Matka zaczęła się spotykać z jakimś facetem... swoją drogą Anastazja, właśnie jej mama... ta kobieta jest serio dziwna. Przeszedłem kiedyś do Lu... - udałem, że kaszlę. - Do Li koło drugiej w nocy, a ona jak gdyby nigdy nic wpuściła mnie i poinformowała, że jej córka jest w swoim pokoju. A kiedy tam wszedłem... - przed oczami stał mi teraz obraz zdruzgotanej Lu. Moje serce zaczęło bić szybciej. A co, jeśli ona teraz ciągle cierpi? Przełknąłem ślinę. - ... Wszedłem tam, a ona stała oparta o ścianę. Była... nie była człowiekiem. Była zwiędłym kwiatem. Jej ręce opadały bezwładnie, słaniała się na nogach. Twarz była... Ona wyglądała jak zjawa. Wtedy dowiedziałem się, że jaj matka zaszła w ciąże.. dwa dni potem wyjechała do Hiszpanii. 
- Opiszesz ją? Jak wyglądała? - Fran wyglądała na wyłączoną. 
- Miała...Ma piękne długie, złote włosy, które często spina w kucyka lub pozwala im opadać na ramiona i plecy. Jej cera była śnieżnobiała. Nosek, tak idealnie zadarty... W źrenicach mogłem się utopić. Takie niesamowite. Kochałem patrzeć w jej oczy. Wtedy czułem, że odpływam... Usta... całowała jak mało kto. Była, jest i będzie ideałem. Boginią. Już dla mnie nieosiągalną. 
Spojrzałem na moje towarzyszki. Camila płakała. Wzruszyła się... jej. Ja do tego doprowadziłem? 
Fran natomiast siedziała w bezruchu. Myślała intensywnie. 
Znów zapadła cisza, której nikt z nas nie ważył się przerwać. 
-Federico - odezwała się w końcu Francesca. - Coś mi się wydaje, że ty nie mówisz nam całej prawdy. Jakąś część ukrywasz i to sprawia, że całej historii brakuje zazębienia.
- To jej największy sekret... dacie radę trzymać języki za zębami?
- Oczywiście Federico. U nas tajemnice są bezpieczne - zapewniła czarnowłosa. 
Mimo wszystko nie byłem do końca pewny. Tylko tyle, że zrobiłem krok i teraz już nie mogę się cofnąć.
- Ona... budziła się jako Lili Orre....a zasypiała jako...Ludmiła Ferro. 
- Ludmiła!? Nasza Ludmiła?! - zdziwiła się rudowłosa. - Chodziłeś z Ludmiłą? Ona była zdolna do odczuwania miłości? 
- Camila, proszę - upomniała ją druga z dziewczyn. - Wychodzi na to - teraz mówiła zarówno do niej, jak i do mnie - że będę miała rodzeństwo... 
-  Sorry, ale nie bardzo rozumiem - wtrąciłem się. 
- Matka Ludmiły i jej ojciec - to mi wystarczyło. 
Potem Fran opowiadała o tym, jak razem z Lu ułożyły plan, by ich rozdzielić i o tym, jak teraz podle się przez to czuje. 
- Wiecie, chyba tylko mi przytrafiło się coś w miarę dobrego - podsumowała Cam.
- W takim razie popraw nam humory - uśmiechnąłem się blado. 
- Ostatnio...Brod mnie pocałował - wyszeptała.
- A ty przypadkiem nie jesteś z Sebą?- zapytała Francesca. 
- No właśnie jestem - westchnęła smutno. - Ale już nie chcę być. 
Oboje z Fran wybuchnęliśmy śmiechem. 
- To faktycznie wielki problem - wydusiłem.

~
Dno...dno...dno...
Koszmar...
Masakra...
Porażka... 
Jak to inaczej nazwać?
Boże... załamkę mam. Nie potrafię pisać -.- 
Po co jeszcze prowadzę tego bloga?
Dobra... kończę moje lamenty, bo kto chce ich jeszcze słuchać?
Konie... 
Nie z blogiem! Boże broń!
Do zobaczenie Pyśki ♥
Czekam na szczere opinie i przepraszam, że dziś tak krótko.