Es Posible - rozdział XVIII

*Ludmiła/Lili*
Już trzy tygodnie jestem w Barcelonie. Tak, Barcelonie. Skłamałam wysyłając wiadomość do Federico o Madrycie. Sama nie wiem czemu. 
To był mój pierwszy wolny wieczór. 
Poszłam na plażę. 
Było tak pusto. Ale nie przeszkadzało mi to. Przeciwnie. 
Słońce właśnie zaczynało zachodzić. Usiadłam w obecnie pustej wieży ratowniczej. 
Oparłam bok o jedną ze ścianek. Delikatnie machałam nogami. 
Mogłam wyglądać na osobę szczęśliwą. Ale wcale taka nie byłam. 
No bo jak? 
Jak?
Nie wiem i wątpię, żeby ktokolwiek to wiedział. 
Siedziałam tak, w milczeniu, obserwując. 
Słońce.
Niebo.
Chmury.
Morze.
Fale. 
Piasek. 
Mewy.
Wiatr... 
Jak można obserwować wiatr? Normalnie. 
To nic trudnego. 
Wystarczy poczuć. Zrozumieć. Odpłynąć i dać się ponieść. 
Nikt, kto nie był w takiej sytuacji nie może tego wiedzieć. 
Zamknęłam oczy. Przeniosłam się stamtąd na wybrzeże Buenos Aires.
Zaczęłam stukać paznokciami w metalową powierzchnię. Musiało minąć kilka minut, zanim uświadomiłam sobie, że moje palce podnoszą się i opadają w rytmie 'Ti Credo'. 
Zaczęłam wspominać chwilę, w której po raz pierwszy zetknęłam się z tym tekstem. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że był to akt uczucia. Świadectwo miłości. 
Otworzyłam moje smutne oczy. Spoglądałam na bezkresną toń. 
Jak wiele można odczuć obserwując jedną rzecz, zjawisko.
Miłość. 
Zachwyt.
Radość. 
Smutek.
Strach.
Samotność. 
Ja wszystko to czułam. W jednej chwili. Nie możliwe? A jednak. 
Słońce już pomału chowało się za horyzontem. Ześlizgnęłam się z drabinki robiąc tym niemało hałasu.
Moim zachowaniem spłoszyłam nadmorskie ptaki. 
Jednym zwinnym ruchem wzniosły się i utworzyły 'klucz' . Przez chwilę stałam, zauroczona ich dostojnością. 
Niby tylko zwykłe mewy... ale miały coś w sobie. 
Straciłam je z oczu. Westchnęłam cicho i wolno ruszyłam w stronę willi obecnie zamieszkałej przeze mnie i kobietę, którą inni ludzi nazywają moją matką. 

*Federico*
-Federico, masz tą piosenkę? - zapytał Pablo. 
Ocknąłem się. Spojrzałem na niego, lekko zmieszany. Wyjąłem z kieszeni kartkę zagiętą na osiem i podałem mu. Objął całą scenerie krytycznym wzrokiem.
-Przepraszam, ale nie zaśpiewam - powiedziałem. 
Ostatnimi czasy każde najmniejsze słowo z trudem przechodziło mi przez gardło i wydostawało się na zewnątrz. 
Usiadłem znowu na swoim miejscu.  
Nauczyciel westchnął. Wiedział, że jest ze mną coś nie tak, jak być powinno. 
- Po odejściu Ludmiły - zaczął, a ja poczułem, jak serce zwalnia... - postanowiłem przyjąć do Studia dwie nowe uczenni... 
Film mi się urwał. 
...
Obudziłem się w pokoju pielęgniarki w Studiu. 
- O! Obudził się wreszcie nasz śpiący książę - zaśmiała się. 
Boże, jaka ta baba jest denerwująca. Normalnie gorzej od Kowej,nauczycielki matmy...
- Mogę już iść? - zapytałem ignorując ją. - Czuję się całkiem dobrze. 
- Możesz, ale uważaj na siebie.
Nie czekając na nic, wyszedłem. 
Na korytarzu kłębili się ludzie. Duchota. 
W tym tłumie zobaczyłem moich przyjaciół. 
- Hej Fede, co się stało? - zapytała Camila. 
- Em... ja źle się czuję - przyznałem. - Ostatnio mało jem i nie przesypiam nocy... 
- Co się dzieje? - dopytywała Francesca. 
Wystarczyło, że wypowiem jej imię -'Ludmiła', a powinni zrozumieć. Ale coś w środku dawało mi znać, że nie mogę jej zdradzić. 
- Lili- wykrztusiłem. - Nieszczęśliwa miłość. 
- Biedactwo - zmartwiła się czarnowłosa.- Jeśli masz ochotę się wygadać, to my dwie zawsze jesteśmy

do dyspozycji. 
-Mhym...A teraz przepraszam, muszę iść.
Na końcu korytarza zobaczyłem Natalię. Szybkim krokiem podszedłem do niej. 
- Hej Naty, co tu robisz? - zapytałem bez ogródek.
- Uczę się Federico - uśmiechnęła się. - Jestem jedną z nowych uczennic - dodała po chwili. - A drugą jest...
- Ja! - usłyszałem za sobą radosny pisk, a po chwili ktoś - Lena - zawisnął na mojej szyi. 
- Weź przystopuj - warknąłem i odszedłem. 
Co za namolna laska! 
Nie, na serio. Gdybyście ją widzieli... masakra!

*Violetta*
Szłam sobie parkiem. To niewiarygodne, jak szybko wszystko się zmienia. Jeszcze nie tak dawno o tej porze, pieprzyłam się z Diego w moim pokoju. Teraz już nie jesteśmy razem. 
Chodzę z Leonem. 
Nie mam Ludmi. Straciłam przyjaciółkę. 
Głowa zaczęła boleć mnie od tego wszystkiego. Usiadłam na ławce i zamknęłam oczy. Odchyliłam głowę do tyłu. 
Niby nie mam jakiegoś złego życia... niby nie. 
A jednak czegoś mi brakuje. Tyle, że sama nie do końca wiem czego.
Zgłodniałam. Podniosłam się i ruszyłam w stronę najbliższego warzywniaka. 
Mówiłam już, że się odchudzam?

*Francesca*
Mam potworne wyrzuty sumienia. 
Zatraciłam się. Zniżyłam do poziomu Ludmiły. Zraniłam wielu ludzi. 
Przeze mnie teraz mój ojciec jest smutny. Przejdzie mu, ale to okropne patrzeć na niego w takim stanie. 

Przeze mnie cierpi Ludmiła, musiała wyjechać do Hiszpanii. 
Ach, no tak... nie wspominałam o tym, że potem rozmawiałam z Ludmiłą.
Musi wyjechać przez głupotę jej matki... i mojego taty. 
Będą mieli dziecko.
I pewnie gdybym nie chciała ich rozdzielić wszystko byłoby w porządku. Nikt by nie wyjeżdżał i wszyscy byliby szczęśliwi.
Poza mną i Lu. 
Ach! Już sama nie wiem! Mam taki totalny mętlik w głowie!
Weszłam do salonu. Włączyłam komedię. MUSZĘ się zrelaksować i przestać dumać. 

*Camila*
Siedziałam na huśtawce ogrodowej. Bujałam się delikatnie, a moja sukienka falowała lekko muskana wiatrem. Cieplutkim, przyjemnym wiaterkiem. 
Otaczały mnie kwiaty. 
Setki różnych gatunków w tysiącu różnych barw. 

Pachniały pięknie. 
Świat jest wspaniały. 
Przymknęłam powieki i oddałam się tej rozkoszy. 
Było mi tak przyjemnie. 
Nagle poczułam lekki wstrząs. Otworzyłam oczy. Zobaczyłam przed sobą, a raczej obok siebie, Broadwaya. 
Uniosłam kąciki ust subtelnie. 
- Cami - zwrócił się do mnie, ale patrzył gdzieś, w dal, przed siebie. - Muszę ci coś powiedzieć. 
- Nie zakłócajmy tej idealnej harmonii - szepnęłam. 
- Ale ja muszę - odezwał się stanowczo. 
- W takim razie...słucham - nie spuszczałam z niego wzroku. 
Teraz i on spojrzał na mnie. Prosto w moje oczy.
- Nie Brod. Proszę. Nie - wiedziałam już o co chodzi.
- Wybacz... ale ja cię kocham - wyznał. 
Nie wiedziałam co zrobić. 
Siedziałam zatem jak zaklęta. Nie mówiłam nic. Nie mrugałam. Nie wiem nawet, czy oddychałam. 
- Ale... - zaczęłam po dłuższej chwili.
- Ciii - uciszył mnie. - Nie zakłócajmy tej idealnej harmonii. 
Zacytował mnie! Tak perfidnie ukradł moje słowa! 
Powróciłam do poprzedniej pozycji i znów opuściłam powieki odcinając dopływ światła moim źrenicom.
Czułam jak lekko buja się ławka. Czułam jak obejmuje mnie ramieniem, a moja głowa bezwładnie opada na jego tors. 
Czuje nawet to, jak jego usta stykają się z moimi. 
Ale podczas tego wszystkiego... nie odbieram dawanych mi przez mózg sygnałów - STOP! Masz chłopaka. 
Moje bodźce są wyłączone.
Wszystkie zmysły wyciszone. 
CZUJĘ się jak naćpana. 
Ale mogę przysiąc, że nie brałam nic. 
Tylko upiłam się... miłością. 

~
Hmmm... płaczę. 
Wena mnie opuściła. 
Ktoś mi ją ukradł. 
Powróciła na dwie chwilki, kiedy pisałam fragmenty Lusi i Cami...
I miejmy nadzieję, że wyswobodzi się z rąk porywaczy. 
Przyznajcie, że to jest totalne dno. 
-.-
Dobra, ja nie będę tu Wam przynudzać. 
Wy poprzynudzajcie mi xD  Nie, żartuję. 
Kocham Was i uwielbiam, ubóstwiam czytać komentarze od Was, bo dodają mi siły. 
Zatem czekam na szczere opinie ^^