Es Posible - rozdział XII

* Ludmiła / Lili *
Szybko wyszłam ze Studia. Szłam w kierunku swojego domu. Było mi tak dziwnie ciężko na sercu. Nie potrafiłam powiedzieć czemu.
W tym momencie życie wydało mi się podłe i niesprawiedliwe. Ale czemu to wszystko?  
Sama nie znałam odpowiedzi. 
Poczułam jak łzy napływają mi do oczu.
Przecież wcale nie jestem złą osobą!
Chyba o to w tym chodziło ... dopadły mnie wyrzuty sumienia. 

Bezsilna, padłam na łóżko. 
Zaczęłam płakać. Przed oczami stało czarno na Białym, ile krzywd wyrządziłam.
Jestem okropna! Powinnam za to zapłacić. Ale co będzie jutro... ? Znów pójdę do Studia. I co?
I dalej będę siać chaos.
Nie! Ja tak bardzo chciałbym się zmienić... Gdyby tylko to było takie proste... Ale wcale nie jest. 
Tylko, że ja nie mogę tak trwać w bezkarności. 
Koniec z tym. Nikt nie uchroni mnie przede mną.  
Skierowałam swe kroki ku toalecie. 
Spojrzałam na swoje odbicie w lustrze. Nie chciałam się ciąć. Nie chciałam... ale to było koniecznością.
W tej chwili marzyłam tylko o tym, by ból fizyczny zamaskował psychiczny.
Wyciągnęłam małą, srebrną żyletkę. Zamknęłam oczy i już miałam zrobić nią pierwszą z ran. 
- Nie jesteś normalna - usłyszałam. 
Odemknęłam powieki. Przede mną stał Federico. Trzymał w ręku małą metalową rzecz, która przed chwilą znajdowała się w mojej dłoni.
Stałam moment niczym posąg. Jego słowa jeszcze bardziej mnie zdołowały. 
Szybko go wyminęłam i pobiegłam w stronę wyjścia. 
Chyba muszę mieć lepszą kondycję ... bo on oczywiście musiał mnie zatrzymać. 

* Federico*
Usiadła na kanapie i ukryła twarz w dłoniach. Płakała. Bolało mnie serce, kiedy widziałem ją w takim stanie. Ale musiałem być stanowczy. 
Usiadłem naprzeciw i czekałem. I czekałem. I czekałem. 
Minęło chyba z dwadzieścia minut, zanim się uspokoiła. 
Pewnie ciągle wylewałaby łzy gdybym się nad nią nie zlitował i nie przytulił. 
- Ludmiła, co ty chciałaś zrobić? - zapytałem gdy miała się już lepiej.
- To co widziałeś - pociągnęła nosem.
- Ale czemu? - nadal nic nie rozumiałem.
- Bo ja za dużo krzywd wyrządziłam. Teraz muszę za nie zapłacić - westchnęła. - Jestem okropną osobą. Krzywdzę ludzi. Nie wyobrażasz sobie jakie do okropne. 
- Więc po co to wszystko Ludmi? - miałem już kompletny mętlik w głowie. 
- Bo tak trzeba. 
-Nie, wcale nie. Bądź sobą!
- Ale kiedy ja nie mogą! - Krzyknęła. - Nie wiesz po co mi druga osobowość. Nie wiesz po co to wszystko. Nikt nie wie. To jest więcej niż wam się wydaje! 
Wstała i podeszła do okna. Oparła łokcie na parapecie,a dłonie wplotła we włosy. Wyglądała na osobę załamaną, taka, która ma dość życia.
Nie nalegałem. Sama zaczęła mówić. 
- Chciałaby żyć, jak normalna osoba. Tak bardzo bym chciała - pusto patrzyła na Świat za oknem. - Ale moja mama tego nie akceptuje.
- Nie rozumiem - szepnąłem do siebie, ale najwidoczniej to usłyszała. 

- Ona chce, żeby ze mnie była wielka gwiazda. Nie życzy sobie bym miała jakichkolwiek znajomych, nie mówiąc już o przyjaciołach czy o kimś,kogo mogłabym  pokochać. Kupuje mi ciuchy, w jakich chce mnie widzieć, zmusza do chodzenia do Studia - milczała przez chwilę. - Lubię chodzić do On Beat,ale czemu nie mogę tam być sobą?!  Jeśli chodzi o liceum ... Nic o tym nie wie.. Śpiew, taniec ... to sprawia mi przyjemność, ale nie widzę dla tego przyszłości. Jestem zbyt marna by utrzymać się w Show biznesie. 
Zrezygnowana usiadła naprzeciw mnie. 
- A tata? - zapytałem głupio.
W jej oczach zalśniły łzy. Już otworzyła usta, by coś powiedzieć, ale nagle zegary wybiły dwudziestą drugą. 
- Musisz iść - wyglądała na wystraszoną. - Szybko Fede. Zanim ona przyjdzie! - ponaglała. 
Momentalnie zebrałem się i kilka minut potem byłem już poza terenem rezydencji Ferro. 
Boże ... ona wcale nie ma tak kolorowo jakby się zdawało.. 

* Camila *
Cały czas padał deszcz. Nie miałam co robić. Leżałam na łóżku i wpatrywałam się w gwieździste niebo, kiedy nagle zadzwonił dzwonek do drzwi. Szybko podbiegłam do nich i otworzyłam je. 
Przede mną stał przemoczony do suchej nitki Broadway. 
Wpuściłam go, dałam suche ubrania (mój starszy brat mnie zabije,ale trudno) i podałam gorąca czekoladę. 
Nie pytałam skąd się wziął. Gdyby chciał to by mi powiedział
- Brod - zaczęłam.- Skoro jesteś, może obejrzymy jakiś film? I tak nie mam nic do roboty ...
- Z chęcią - uśmiechnął się. - Na co masz ochotę?
- Nie Wiem - wzruszyłam ramionami. - Ja idę zrobić popcorn, a ty coś wybierz - wskazałam na jedną z szuflad pod telewizorem i zniknęłam w kuchni.

Kiedy wróciłam mój przyjaciel włączał DVD.
- Co oglądamy? - Zapytałam rozsiadając się na kanapie.
- "Sierotę" - usłyszałam w odpowiedzi. 
- H-horror? - przełknęłam ślinę. 
-Boisz się? - przysiadł się do mnie. 
- Ja? Nie. Camila Torresa nie boi się niczego - dumnie uniosłam głowę.
Niczego poza horrorami, pająkami, duchami, wampirami i kurzem. No tak, tak ... kurzem. Ale widziałeś go kiedyś pod mikroskopem?
Już przy pierwszej strasznej scenie połowa prażonej kukurydzy wylądowała na ziemi. 
Potem sama nie wiem kiedy (to znaczy ... wiem, ale ciii !) zamknęłam oczy i wtuliłam się w chłopaka.
Nie cierpię widoku krwi ... brr ...!

* Ludmiła / Lili *
Usiadłam na krześle przy stole kuchennym. Wyciągnęłam komórkę i zaczęłam przeglądać strony internetowe. Po chwili usłyszałam jak otwierają się drzwi wejściowe. Potem dźiek stukających obcasów był coraz bliżej. 
-Nie śpisz gwiazdeczko? - usłyszałam głos mamy. 
Obróciłam się i zobaczyłam że wyjmuje coś z lodówki.
- A wyglądam jakbym spała? - zapytałam ironicznie.
- Oj nie dąsaj kochanie - podeszła do mnie i ucałowała mnie w czoło.
Wydała mi się taka dziwna. To zdecydowanie nie była moje mama. No ale tak na człowieka może działać tylko ... Miłość!
- Czy mi się wydaje, czy ty się zakochałaś? - rzuciłam prosto z mostu.
Zaśmiała się nerwowo. Znałam już odpowiedz. 
- Nie gadaj głupot Lusiu - pokiwała głową z dezaprobatą i wyszła. Włączyła telewizor, słyszałam.
Westchnęłam tylko i poszłam do siebie. 

~
Kochani Moi!
Jak ja nie cierpię mieć takich dni, w których wszystkim się denerwuję i nie potrafię się ogarnąć ... ale już jest okey c;
No ale widać, że w  takich dniach wychodzą mi dosyć spoko rozdzialiki :D
No tak... jakby były jakieś błędy, to wińcie bloggera! Chory system... -,-
(postaram się je poprawić,ale rano)
Tak więc... wprowadzam limit!
10 kom. od RÓŻNYCH osób = nowy rozdział :)
Teraz nie pozostało mi nic, jak powiedzieć, że Was kocham
i czekam na opinie :*