Es Posible - rozdział XI

*Ludmiła/Lili*
Czytałam naszą notatkę na lekcji angielskiego. Nagle natrafiłam na małe serduszko na marginesie. Uśmiechnęłam się delikatnie. Ledwo dostrzegalnie. Oczywiście dostaliśmy piątki. No bo jakżeby inaczej?  
- Dziękuję Lili - zaczął Fede kiedy była już przerwa. 
- Nie masz za co dziękować. To ty napisałeś najpiękniejszą część... ja ją tylko przetłumaczyłam - wzruszyłam ramionami.
Ruszyłam przed siebie pewnym krokiem. Od kiedy Naty zachorowała coś we mnie pękło i stałam się bardziej śmiała. 
Dogonił mnie i złapał za rękę. Kąciki moich ust lekko się uniosły. 
Czułam na sobie zazdrosne spojrzenia dziewczyn, obok których przechodziliśmy. 
Właśnie mijaliśmy Lenę. Najbardziej zawistną dziewuchę, jaką kiedykolwiek widziałam, znałam... Od kiedy pamiętam robiła wszystko, żeby uprzykrzyć mi życie. Teraz pora na mój ruch. 
Zatrzymałam się. Obróciłam w stronę mojego chłopaka (o Boże, jak to dziwnie brzmi) i pocałowałam go w usta. Bardzo subtelnie. Ale jednak. 
Potem zamrugałam słodko oczkami, a on zaśmiał się i ponownie chwycił moją dłoń. 
Spojrzałam na Lenę. Była wściekła. Jak zresztą cała banda innych lasek. 
Miałam tylko pecha... bo całą sceną widział nie kto inny jak babka z englisza. No ale pech pechem i tyle.

*Federico*
Po lekcjach poszedłem z Ludmiłą do Studia. Miała tam wisieć lista przyjętych. 
- A!- pisnęła blondynka. - Dostałeś się! - rzuciła mi się na szyję. 
Jest taka słodka. 
Po chwili jednak odsunęła się ode mnie, a jej twarz skamieniała. 
- Muszę iść - powiedziała i odeszła. 
Zmarszczyłem brwi, ale zaraz przypomniałem sobie kim ona tutaj jest. Królowa pszczół, wredną laską, która ma wszystko w nosie i ma się za nie wiadomo kogo. 
Westchnąłem tylko i jeszcze raz spojrzałem na spis nowych uczniów. Miałem trafić do klasy z Lud. 
Na dole pisało jeszcze o jakiejś lekcji integracyjnej...czy coś takiego. 
Ruszyłem przed siebie. Wpadłem na jakiegoś chłopaka. 
- Sorry wielkie - przeprosiłem i już chciałem iść dalej, kiedy on mnie zatrzymał. 
- Fede, to ty? - zapytał. 
Nie chciałem wierzyć własnym oczom. Przede mną stał mój kuzyn Maxi. 
Zaczęliśmy rozmawiać i sam nie wiem kiedy zapytał się mnie co tu robię. Był bardzo zdziwiony, kiedy wyjaśniłem mu, że zaczynam się tu uczyć. Okazało się, że zakwalifikowali mnie do jego grupy. 
Nagle za sobą usłyszałem charakterystyczne odchrząknięcie. Mój towarzysz przewrócił oczami i oboje się odwróciliśmy. 
Za nami stała Ludmi z założonymi na piersi rękami.  Obok niej Violetta i Diego.
- Maxi, raczyłbyś może się przesunąć - syknęła Lu. 
- No przecież elita chce przejść! - brunetka pstryknęła palcami. 
Tylko Diego był cicho. Nie mówił nic. Wydało mi się nawet, że myślami był zupełnie gdzie indziej. 

Ja i mój kuzyn weszliśmy do klasy, pod której drzwiami staliśmy. 
Ich trója usiadła na pierwszych z brzegu siedzeniach. Inni ludzie wchodzili do sali. Uśmiechali się ciepło, rozmawiali za sobą. Max pociągnął mnie w stronę grupki osób. 
- Hej! - przywitał się z nimi. - Słuchajcie, to mój kuzyn Fede - przedstawił mnie. 
Ludzie po kolei podawali mi ręce. 
Poznałem Cami, Fran, Marco, Broadwaya, Sebę i Andreasa. 
- Na dobrze. Już cisza! - do sali wszedł Pablo. - Ludmiła,  powitaj naszych nowych uczniów swoją ostatnio skomponowaną piosenką. 
Blondynka weszła na scenę. Zaczęła grać muzyka, a z jej gardła wydobywały się piękne dźwięki. 
Choć sam tekst nie był zbyt uroczy... ale kiedy śpiewała, dawała z siebie wszystko. 
Ale jednego nie mogę zrozumieć. Dlaczego jest taka? 

*Leon*
Dostałem się do Studia. Teraz cały czas będę mógł być blisko Vilu. Już dzisiaj po zajęciach z Pablo, w tej godzinnej przerwie zabrałem ją na lody. 
Chodziliśmy po parku i rozmawialiśmy długo. 
Jej oczy są takie śliczne, nosek ślicznie zadarty, a usta pełne. Jest idealna. Kiedy przypadkiem nasze dłonie się spotkały przeszedł mnie przyjemny dreszcz. 
W pewnym momencie uchroniłem ją od upadku na trawnik. 
- Dziękuję Leon - uśmiechnęła się odzyskując równowagę. 
Wydawało mi się jeszcze, że szepnęła "Podłoga nie wybaczyłaby mi tego" ... ale to chyba mi się tylko wydawało. 

*Ludmiła/Lili*
Nie mogłam. Dzisiaj byłam tak... tak... tak mało lśniąca, że ludzie nie potrzebowali nawet okularów przeciwsłonecznych. Cały czas starałam się unikać Federico. To było istną męczarnią, bo jego wszędzie pełno. Przy nim tracę cały blask, bo on sprawia, że ww TEJ Ludmile pojawia się cień uczuć, co zdecydowanie mi się nie podoba. 
Myślałam, że spalę się ze wstydy, kiedy genialny Diego zagadał mnie o mój związek z Włochem. 
To koszmar!
 I pomyśleć, że to ja sama sobie wszystko tak utrudniam. 
Szłam przez korytarz. Ogólnie można powiedzieć, że byłam odcięta od rzeczywistości. 
Wtedy on złapał mnie za łokieć. 
- Wiesz, że mimo wszystko będę ci kochał? - szepnął, na co skinęłam głową. - Ale musimy porozmawiać. 
- Potem Fede, potem - uśmiechnęłam się i poszłam do sali tańca by przygotować się do zajęć z Gregorio. Po drodze spotkałam Violę i zaczęłyśmy gadać o głupotach... jak zawsze. 
Ale tak na prawdę cały czas myślałam o Włochu.Czego on może ode mnie chcieć? 
O nie! Panna Ferro nie zaprząta sobie głowy takimi głupotami! Może Lu i Li... ale nie Ludmiła.

*Federico*
Ależ ona jest sztuczna. Taką grą długo nie pociągnie. Kocham ją, ale na prawdę nie rozumiem.
- Hej! - ktoś zawołał mnie z końca korytarza. 
Za chwilę obok stała Camila, a wraz z nią Francesca. Nie obyłaby się też bez Maxiego. 
- Nie mów tylko, że rozmawiałeś z Ludmiłą - odezwała się Cami wyraźnie poirytowana tym faktem. 

- Słuchaj, ona może wydawać się miła... na początku. Ale z niej to jest prawdziwa tarantula - objaśniła Włoszka. 
- No a co takiego niby robi? - zapytałem udając nieświadomego jej zachowania. 
- Wiele... - podjął się raper - dajmy na to... potrafi popsuć czyjeś nagranie, podrzeć nuty...
- Ukraść chłopaka - wtrąciła czarnowłosa. - No i nie tylko. - Spojrzała na mnie i zrozumiała, że czekam na ciąg dalszy. - Awanturuje się o nic, poniża innych, nie liczy się ze zdaniem reszty, krzyczy, wyzywa, kabluje... potrafi dokopać leżącemu - zakończyła. 
Wow... muszę przyznać, że nie sądziłem, że jest aż tak źle. Tak mi się wydaje... że trzeba coś z tym zrobić. 

~
Ale późno! Moje Skarbeczki! Wybaczcie błagam! 
No i jak ostatni rozdział mi się podobał, to ten uważam za bezwartościowy chłam. 
No ale nic. 
Liczą się dla mnie szczere opinię. 
Lofciam Was <3333 Mówiłam o tym, prawda? ^^

do puki nie będzie 10 komentarzy od 10 różnych osób

- nie będzie nexta!

przepraszam :(