Es Posible - rozdział IV

*Federico*
Szedłem za Lil. Zdawało mi się, że była niespokojna. Co chwila rozglądała się w koło. W końcu doszła do dużego budynku. Z wnętrze wydobywały się dźwięki i rozmaite melodie. W kilku miejscach wisiały duże szyldy z napisami "Studio On Beat". Podążyłem za blondynką do jego wnętrza. 
Li weszła do damskiej toalety. Czekałem chwile za rogiem. Po jakichś piętnastu minutach z łazienki wyszła jakaś dziewczyna. Miała na sobie różową sukienkę i srebrna bolerko, a na nogach wysokie koturny. Makijaż był mocny. Włosy natomiast rozpuszczone i skręcona w spirale u dołu. 
Mimo wszystko... rozpoznałem w tej lasce Lilę. 
Szedłem za nią dalej. Weszła do jakiej sali. Przykucnąłem pod ścianą i obserwowałem przez otwarte drzwi.
Rozmawiała przez chwile z dwojgiem ludzi. Potem do rozmowy dołączyło się więcej osób. 
- W życiu! - Lili wybuchnęła śmiechem.
- Ale Ludmi... - odezwała się jakaś brunetka.
- Violu, ja nigdy nie zniżę się do tego poziomu. Prędzej sobie włosy zgolę - kpiła Li.
Dlaczego Violetta nazwała ją 'Ludmi' ? Trochę nie bardzo rozumiem. I w dodatku blondynka odzywa się tak... 
- Dzieciak koniec dyskusji. Na scenę. Już! Ty też Ludmiła. Masz wystąpić dla wnuczki prezydenta... to dla nas szansa. -rozkazał jakiś mężczyzna. Był dużo starszy. 
Lilia, o ile to ona... weszła po schodkach na podwyższenie. Wzięła mikrofon. Ktoś włączył melodię, a ona zaczęła śpiewać. Zaparła mi dech w piersiach. Jej głos... niezwykły. 

*Ludmiła/Lili*
Wychodząc z sali spostrzegłam Federico! O nie... błagam...tylko nie to! 
Podeszłam do niego.
- Co ty tu do cholery robisz? - syknęłam. 
-Em... siedzę- odparł rozbawiony. 
Wywróciłam oczami. 
-Tyle to widzę. Skąd cię tu przywiało? - zapytałam wściekła. 
- Przyszedłem za tobą Lili... czekaj, może powinienem powiedzieć Ludmi? - wstał i stanął na przeciw mnie.
Otworzyłam usta ze zdziwienia.
- Jeśli komuś powiesz... 
- To?
- To nie żyjesz. Nie znasz Ludmiły jaką tu jestem. Nie wiesz do czego jestem zdolna. Potrafię jednym ruchem zburzyć wszystkie marzenia. Uprzykrzyć życie. A teraz... Ludmi odchodzi - pstryknęłam palcami i ruszyłam w stronę grupki dziewczyn. 
- Spadać. Lu chce przejść- warknęłam do nich. 
Rozsunęły się, a ja jak zwykle otrzymałam to, czego chciałam.
I choć udałam, że nie za bardzo obeszła mnie ta cała sytuacja z Fede... w środku mnie aż kipiało od nadmiaru informacji. 
Co jeśli komuś powie? Co wtedy? On jest nieobliczalny... 

*Diego*
Wracałem z domu Violetty. Jechałem swoim motorem. Nagle usłyszałem, że ktoś woła za mną. 
- Ej, ty, na motorze! Czekaj!
Zatrzymałem się. Podbiegła do mnie jakaś dziewczyna. 
-Masz obluzowane koło - wysapała podpierając się na kolanach. 
Spojrzałem na pojazd. Miała racje. 
-Dzięki - uśmiechnąłem się. - Będę usiał pójść do mechanika. 

Pokiwała głową. 
-Masz może skrzynkę z narzędziami?
Wyjąłem ze schowka rzecz o którą prosiła i podałem jej. Przykucnęła, pokręciła czymś i wstała. Potarła ręce. 
-Gotowe.
Zaproponowałem, czy gdzieś by jej nie podwieźć. Powiedziała, że nigdzie się nie wybiera. 
- A dasz się chociaż zaprosić na przejażdżkę? 
Zgodziła się, a ja zabrałem ją na plażę. Długo siedzieliśmy na piasku. 
Była śliczna, nie mogłem powiedzieć inaczej. Nosiła luźny T-shirt i dżinsy. Włosy równymi falami opadały  na jej ramiona. Ignorowałem wszelkie telefony ze Studia i wiadomości od Violetty. 
Z nikim przedtem nie rozmawiało mi się tak swobodnie. Czułem, że mogę powiedzieć jej wszystko. 

*Federico*
Ok... to w końcu Lili, czy Ludmiła? Bo ja już się nie orientuję... 
Siedziałem na ławce w informatycznej i nuciłem piosenkę, którą wczoraj śpiewała Li..Lu(?) 
-Siedź cicho - mruknęła przechodząc obok. 
W co ona gra? 
Złapałem ją za ramie.
- Stój! 
Wyszarpała mi się i podeszła do nauczycielki.  Rozmawiały chwile po czym informatyczka spojrzała na klasę.
-Dobrze...- zaczęła z wolna. -Dzisiaj zrobimy sobie luźniejszą lekcję. Zbierajcie się. Idziemy do parku. 

*Ludmiła/Lili*
Naty ciągle chora. O Boże... ale nudy. Do parku wzięłam ze sobą książkę. Usiadłam na huśtawce, delikatnie się bujałam. 
Pochłaniałem treść lektury. Przekładałam stroną za stroną coraz bardziej ignorując rzeczywistość. 
Poza tańcem i śpiewem kocham też czytać i rysować. Uczę się języków obcych i uczestniczę w zajęciach koła teatralnego. 
-Ehm - usłyszałam nad sobą. 
Uniosłam głowę. 
- Co znowu Federico? - zapytałam ukradkiem spoglądając na dziewczyny.
Wszystkie przerwały to, co akurat robiły i patrzyły na nas. Złapał za łańcuch huśtawki tym samym zatrzymując ją. 
- Możemy porozmawiać... na osobności?
- Nie mamy o czym rozmawiać. 
-Pewna jesteś?
- Owszem. Pewna. 
Zrobił dziwną minę i odszedł. Po chwili to do mnie dotarło. Muszę teraz mu ulegać... 
Rzuciłam powieść na ziemię i pobiegłam za chłopakiem. Złapałam go za ramie. Zrobiłam lekko przerażoną minę. Oddychałam ciężko. Spojrzał w moje oczy. Tak głęboko... przełknęłam ślinę. Dopiero teraz dostrzegłam jakie jego tęczówki są piękne. Takie... czekoladowe...o Jezu... nie, nie, nieee! 
- Jesteś śliczna, wiesz? - zapytał popychając mnie na pień drzewa. 
Uśmiechnęłam się ukośnie.Sama nie wiem dlaczego, ale moje serce przyspieszyło.
Jego usta już miały zetknąć się z moimi wargami gdy nagle wyciągnęłam dłoń przed twarz. 
-Nawet w najśmielszych snach - szepnęłam ostro. 
- A już myślałem, że mi ulegniesz - uniósł brwi. 
- Nie w tym życiu.
- To może w tym drugim?
Przewróciłam oczami. Zwinnie go ominęłam i wróciłam do miejsca, w którym siedziałam poprzednio. Podniosłam z trawnika "Zaginioną"  autorstwa Sophie McKenzie. Doszłam do sceny pocałunku Lauren i Jama... dlaczego musiałam spojrzeć na Federico? 
W tym momencie poczułam, że mój sekret jest u niego bezpieczny. 

~
No, no...  dobra, ja usiedzieć już nie mogę. 
Co sądzicie Misiaczki? Tylko błagam o szczerość :)
~
Mam tęż kilka słów... posłuchajcie, ostatnio na asku pisałam z kilkoma osobami.... Kochani, proszę nie martwcie się o mnie. Ja wiem, że wszystko się ułoży, a to, że chwilowo jest źle... tak czasami po prostu bywa. Kocham Waaas mocno <3
~
Ogółem, kocham Was Wszystkich i dziękuję, że jesteście <333
~
A taki jeden Szalig... Kocham Cię! I czekam na OS o Podletcie xD <3