Es Posible - rozdział II

*Ludmiła/Lili*

-Mam tego dosyć! Rozumiesz?! Jesteś beznadziejna. Nic nie potrafisz zrobić! - sale tańca znów wypełniały moje krzyki. 

Byłam sama. Do kogo zatem miałam pretensje? Do samej siebie. Nie potrafiłam zatańczyć nowego

układu, a Ludmiła nikogo nie prosi o pomoc. 

- Nie znęcaj się nad sobą - usłyszałam głos mojej przyjaciółki ze Studia.

Violetta stała oparta o framugę drzwi. 

Westchnęłam ciężko, wzięłam torbę ze swoimi rzeczami i podeszłam do niej. Uśmiechnęła się do mnie i oznajmiła, że Diego, jej chłopak poszedł po coś do picia.

Czekałyśmy przed głównym wejściem. Zaczynało się robić ciemno. Wiatr wiał mocno rozwiewając moje niesforne kosmyki na wszystkie strony. Spięłam włosy w kucyka. Nie oddaliliśmy się zbyt daleko od szkoły. Było mi zimno i przypomniałam sobie, że w szafce mam sweter. Poprosiłam by szli wolno, a ja ich dogonię. 

Męczyłam się z głupią kłódką.W końcu udało mi się ją zamknąć. I tak nie uda mi się do nich dojść w dodatku zaczęło padać. Nie miałam parasola. Super, cudownie wręcz! Czujecie sarkazm?

Miałam do wyboru albo iść tak i narazić się na drwiące spojrzenia ludzi, albo zmyć makijaż i stać się Lilą, która ma w nosie, co ludzie o niej myślą. 

Wybrałam to drugie. 

*Federico*

Kogoż to moje piękne oczy widzą. 

-Proszę, proszę... nasza Lil - uśmiechnąłem się podchodząc do niej. 

Widziałem, że była zmęczona. Na tyle wyczerpana,  że nawet nie wysiliła się na to, by mnie przegonić.

Szła wolnym krokiem. Dłonie wetknęła w kieszenie swoich krótkich, białych spodenek. Oprócz nich miała na sobie czarną koszulkę na szerokich ramiączkach, a w ręku niosła różowy sweter. Kapała z niego woda. 

Ściągnąłem z siebie bluzę i nałożyłem ją na ramiona blondynki. 

-Zabieraj to - mruknęła. 

Udałem, że nie słyszę. Stanęła na przeciw mnie. Podała i polar i ścięła mnie wzrokiem. Jeszcze nigdy nie widziałem jej takiej. 

-Czego ty chcesz ode mnie? Nie rozumiesz, że mnie nie obchodzisz? Niech sobie inne za tobą biegają, ale nie ja! Ja nie chcę mieć z tobą nic, ale to nic wspólnego. Nie zbliżaj się do mnie, bo sobie tego nie życzę - jej ton był pozbawiony uczuć.

Odwróciła się, wycisnęła swój sweter i szybko odeszła. 

*Violetta*

Złapała nas ulewa. Domyśliłam się, że Lu już do nas nie dojdzie więc zaprosiłam Diego do siebie. 

-Kochanie, sądzisz, że Ludmi... - zaczęłam. 

- Violu, proszę, nie mówmy o niej. Jesteśmy tu my i tylko my. 

Zbliżył się do mnie. Nie czekał na moją reakcję. Jego usta spoczęły na moich. Zaczął delikatnie masować tył mojej głowy dłonią. Ja rękoma zmierzwiłam jego włosy. Językiem rozchylił moje wargi i wdarł się do nich. Hm... a więc tak się bawimy? Dobrze. Popchnęłam go łóżko. Nie przerywając pocałunku zaczęłam rozpinać guziki jego koszuli. 

Diego znalazł zamek w mojej sukience i jednym, gwałtownym ruchem go odpiął. 

Odłączyliśmy się na siebie, bym mogła zrzucić ubranie. Zostałam w samej bieliźnie. Musnęłam jego gołą klatkę piersiową i zabrałam się do rozbrajania paska u jego spodni. Nie trwało to długo. Potem szybko rozpięłam rozporek i usłyszałam jak dżinsy lądują gdzieś daleko. 

Podbiegłam do okna i zasłoniłam rolety. W moim pokoju zapanował kompletny mrok. Zamknęłam drzwi na klucz i zadowolona podeszłam do mojego chłopaka. 

Teraz ja miałam tu władzę. Usiadłam na jego biodrach. Pochyliłam się.

-To mój pierwszy raz - szepnęłam mu do ucha.

Przytrzymał mnie przy sobie.

- Nie przejmuj się - pocałował mnie za uchem - działaj instynktownie.

Jego dłonie poczułam na swoim brzuchu. 

Tak jak kazała zdałam się na siebie. Oparłam się na jego obojczykach. Usłyszałam jak rozpina mój stanik i rzuca go gdzieś w kąt. 

Obrócił mnie tak, że to teraz on byłe nade mną. Zaczął całować mnie po szyi. Językiem wygładził mój pępek. Dłonie przesuwał po moim całym ciele. Ja tylko wzdychała głośno i jęczałam. W końcu zdobyłam się na odwagę i chwyciłam jego dłoń. Położyłam ją na moim pośladku. Zrozumiał o do mi chodziło. Pociągnął moje majtki w dół i on także zniknęły gdzieś w mroku. Po krótkiej chwili i on został bez bokserek. Wstałam na chwilę i rozpuściłam włosy. Leżał na moim łóżku na wznak. Przygryzłam dolną wargę. Położyłam się obok. 

-Diego - zaczęłam niepewnie - ja... nie wiem co teraz - wyznałam. 

Wedle jego rozkazy usiadłam na nim rozkrokiem. Objął moje biodra i zaczął mną delikatnie poruszać. Po krótkim czasie załapałam o co chodzi. 

Kiedy lekko się zmęczyłam, to znów on objął dowodzenie. Leżałam bezwładnie na legowisku, a on pieścił mnie, całował i szeptał do uszka słodkie słówka. 

W końcu oboje usnęliśmy. 

Obudziłam się rano dosyć wcześnie. Diegito jeszcze smacznie chrapał. Ubrałam się i uczesałam. 

Nagle usłyszałam pukanie do drzwi. Spojrzałam na zegarek. Kompletnie zapomniałam, że mam lekcje z Angie!

*Ludmiła/Lili*

W szkole byłam jak zwykle za piętnaście. Udałam się do szatni, by zostawić w niej katanę i wróciłam pod klasę. Nie no, w sumie dzień zaczął się jak każdy. Było pięknie! Słońce świeciło, ptaki śpiewały... po wczorajszej burzy nie było śladu. Wyciągnęłam komórkę i zaczęłam sms-owąć z Natką. Dowiedziałam się, że nie będzie jej na zajęciach, gdyż się rozchorowała. 

Przeklęłam cicho pod nosem. 

Zaraz miał być anglik, a nasza nauczycielka ma dziwny zwyczaj, że jak ktoś siedzi sam, zaraz musi mu znaleźć parę. 

No... ciekawe na kogo trafię. 

Zadzwonił dzwonek. Ustawiłam się pod klasą i obserwowałam. W szkole byłam cichą osobą, nie koniecznie lubiącą towarzystwo innych. Bałam się, że coś odkryją, że się dowiedzą, że sama coś powiem. Nie mogłam sobie pozwolić na luksus, jakimi byli znajomi. 

Nauczycielka podeszła do drzwi, przekręciła w nich kluczyk, tym samym wpuszczając całą klasę do środka. 

Usiadłam w swojej ławce i czekałam. 

Pani Browska stanęła na środku sali i spiorunowała nas wzrokiem tym samym doprowadzając do ciszy. 

-Ej ty, Federico - zawołała. Spojrzał na nią pytająco - usiądziesz dzisiaj obok Lili. 

Gwałtownie podniosłam się z miejsca i podbiegłam do wykładowczyni.

-Błagam panią. Każdy, tylko nie on - szepnęłam.

Pokiwała głową i kazała mi wrócić na miejsce. 

-Dzisiaj obejrzymy film - rzuciła przez ramię i zabrała się za rozkładanie ekranu. 

Odsunęłam swoje krzesło jak najdalej się dało od Federico. Położyłam głowę na ławce, pod nią podłożyłam dłonie. 

-Nie odezwiesz się do mnie ani słowem? - usłyszałam zawiedziony głos Fede.

- Wydaje mi się, czy wczoraj rozmawialiśmy na temat naszych relacji? - zapytała nie spoglądając na niego.

-Chyba ci się wydaje, bo to było tak, że ty mówiłaś, a ja tylko stałem i słuchałem. Zganiłaś mnie... za dobry uczynek. 

Już miałam coś powiedzieć, kiedy pomieszczenie wypełnił głos Browskiej. 

- Pasquarelli, jak ci się tak Lil podoba, to się umówcie na kawkę, ale po lekcji! 

- Ale my rozmawialiśmy o czymś bardzo ważnym - odezwał się śmiało.

Dźgnęłam go łokciem. 

Teatralnie wywrócił oczami. 

Dzięki Bogu nauczycielka go zignorowała. 

~

Rozdział z dedykacją dla mojej kochanej Wikusi G. największej fanki Dieletty ^^ 

~

Okey...słuchajcie, ja nie wiem, nie mam bladego pojęcia co mi odwaliło i dlaczego ten fragment z Violą jest taki... ehm... no wiecie... 

Niesmaczny można rzec...

No ale cóż... to chyba dla Wi. 

Dobra... 

Ja lepiej już się nie będę wypowiadała. 

Czekam na opinie :*