Es Posible - rozdział I

*Federico*

-Lili, możesz chwile poczekać? - zapytałem błagalnie goniąc za dziewczyną. 

Stanęła i odwróciła się w moją stronę. 

- Czego chcesz? - była wyraźnie zniecierpliwiona i w dodatku poirytowana. 

Przyjrzałem jej się uważnie. Nie była jak każda. Miała coś w sobie. 

Była nadzwyczaj piękna. Miała wyraźne rysy i lśniące blond włosy. Zawsze spinała je w wysokiego kucyka. Nie nakładała mocnego makijażu. Była naturalna. 

Coś mnie w niej pociągało. 

- No czego? - powtórzyła. Ale w taki dziwny sposób. Była spokojna.

Właściwie, to jeszcze nigdy nie widziałem jej krzyczącej, płaczącej. Ta dziewczyna nawet w największym stresie była opanowana. 

- Może wyskoczymy gdzieś razem po szkole? - ręką przeczesałem swoją grzywkę. 

Wybuchnęła śmiechem. Pokiwała głową z dezaprobatą i odeszła. 

*Ludmiła/Lili*

Federico jest taki namolny. Mam dosyć tego gościa. Startuje do mnie od kilku miesięcy. Tyle razu mówiłam mu, żeby sobie poszedł, żeby dał mi spokój, a on nic. To, że lecą na niego wszystkie dziewczyny (z wyjątkiem mnie) nie dale mu prawa na takie zachowanie. 

Siedziałam z Natą pod klasą, na ławce. 

- Jaki on śliczny - westchnęła moja przyjaciółka gapiąc się na Federico. 

Teatralnie przewróciłam oczami. Ona też? Na prawdę? 

- Jak kto woli - ucięłam szybko.

Spojrzała na mnie zdziwiona. Po chwili jednak oprzytomniała. Ponownie wlepiła wzrok we Włocha, który stał otoczony grupką dziewczyn.

- Nadal nie rozumiem, jak on może ci się nie podobać- usłyszałam z ust mojej przyjaciółki.

- Jest pusty, zadufany w sobie, egoistyczny, tępy... długo ci tak mogę wymieniać - rzuciłam niechętnie.

- Dobra - olała to co powiedziałam - ale nie zaprzeczysz, że jest przystojny.

-Nie, nie zaprzeczę - przyznałam szczerze.

Dobra, może i jest palantem, ale jeśli chodzi o wygląd, to nie mogę się spierać. 

*Naty*

Okey...Nie rozumiem Ludmiły... może powinnam powiedzieć Lil? Skoro już w tym temacie jesteśmy, to nie wiem, jak ona może żyć tak podwójnie, ale nie na tym teraz chciałam się skupić. 

Dziwi mnie to, że nie podoba jej się Fede. Przecież to taki uroczy chłopak. Miły i kochany. 

On ją podrywa, a ona go spławia. To nie fair.

*Ludmiła/Lili*

Wolnym krokiem szłam do Studia. Przebrana, inaczej uczesana, umalowana. Teraz ja - Ludmiła. 

Tu znają moje prawdziwe imię, a nie znają prawdziwej mnie. 

Życie nie jest łatwe, ale trzeba sobie jakoś radzić. 

Pewna siebie kroczyłam jednym z korytarzy. 

Tutaj mogłam się mścić, wściekać i krzyczeć. Ale nic nie dawało mi takiej prawdziwej satysfakcji, jaką miałam z ciężkiej pracy i wysiłku. 

Pozory mylą, nieprawdaż?

I tylko Naty zna prawdę...

~

No to mamy takie krótkie cusik. ^^

Dobrze... kto z Was ogarnia? Na razie jeszcze akcja się nie rozkręciła, ale chyba troszkę wyciekło. 

Mam nadzieję, że się podoba :) 

Czekam na komentarze Myszki :*