Co?

Tak, wiem, miał być rozdział - rozdziału nie ma. rak internetu i kilka sprawdzianów dziennie sprawiły, że nie miałam jak napisać. Brak motywacji w wolnych chwilach raczej nie pomagał.

Szczerze? Mam bardzo złe dni - jeśli to kogoś interesuje - super myśli mi się nasuwają... "Zostaw bloga, hello, przecież nikt Cię już nie czyta. 30 wyświetleń dziennie? Przecież miewałaś po 300. Żałosne, to żałosne. Nie umiesz pisać, staczasz się. Twoje pięć minut minęło..."
Ehem, fajne, wiem. Ale założyłam nowe powieści na Wattpadzie i wiecie co? Ja już poważnie nie rozumiem. W kilka dni mam już stałych czytelników. Czy ze mną jest coś nie tak?
Czy to może z tym blogiem jest coś nie halo?
Nie wiem, ok.
W każdym razie wrzucam tu ten wpis, drugą część One Parta i pytanie pt. CZY JEST TU KTOŚ JESZCZE, DO JASNEJ CHOLERY?
☺

A czemu przekreśliłaś "drugą część One Parta", Wercik?
Bo jej tu nie będzie.
Buuum.
Starałam się napisać, poważnie. Starałam się. Nie udało się.
To taki rodzaj blokady, której nie umiem pokonać.
Więc dzisiaj pogadam sobie od rzeczy, bo czemu nie.
A, na dole macie linki do moich nowych powieści na Wattpadzie.

A co do paplania od rzeczy... to powiem szczerze, że nawet nie mam co pisać.
To wszystko przez pogodę. I okres. Głupie hormony, czy coś.
Jestem przybita, omg. Głupi deszcze. Czy tylko u mnie ciągle pada?
I czy tylko ja mam tak zapieprzony sprawdzianami tydzień?
Boże, nie mam co robić z życiem, tylko się uczyć wodorotlenków, pisać rozprawki, wkuwać daty i tym podobne...
Narzekam, ja wiem, ale czasami to pomaga, serio.
A wiecie do czego się przyznam?
Mam już serdecznie dość Es Posible.
Tak, mam go po dziurki w nosie.
Kocham to opowiadanie, poważnie, kocham, ale nie mogę na nie patrzeć. Pisząc je mam wrażenie, że już nie wychodzi tak jak dawniej. Kiedyś miałam inny styl pisania, lżejszy, teraz, to ciężkie pióro nie pasuje do tej historii.
Chcę je skończyć. Właściwie nawet już wiem jak. I mam już prolog kolejnego opowiadania (cholerne myśli - "Po co? Przecież nikt nie będzie tego czytał")
Jeśli ktoś tu jeszcze jest, to może zostawić komentarz.
Ja zostawiam linki.
Jeśli tu jesteś, jakikolwiek człowieku, to wiedz, że jestem Ci niezmiernie wdzięczna.

"Dlaczego zniknąłeś, Federico?" [klik]

"Miraculous: Pokochaj mnie, dobrze?" [klik]

"Miraculous: Pokoloruj moje serce" [klik]

Krótki opis:
"Dlaczego zniknąłeś, Federico?" -> Ludmiła po kilku latach nauki za granicą, wraca do Buenos Aires, do domu przyrodniej siostry, by zająć się karierą, otworzyć własną firmę, poznać kogoś z kim będzie mogła założyć rodzinę. Jej plany krzyżuje jednak pojawienie się dawnego chłopaka, z którym wiąże ją smutna przeszłość. Federico pojawia się i znika... dosłownie.

"Miraculous: Pokochaj mnie, dobrze?" -> Marinette poznajemy podczas jej pobytu w szpitalu. To siedemnastolatka, której rodzice mają obsesje na punkcie trzymania jej w domu. Ma ona jednak swoje sposoby na wydostanie się z twierdzy, jaką jest jej dom. Często nocami spaceruje po ulicach Paryża jako Ladybug, bohaterka zwalczająca zło razem z Chatem. Nastolatkę dręczą koszmary i wiadomości od tajemniczego C.A. Jakby miała mało powodów do zmartwień, w jej życiu pojawia się zaborczy Adrien - stary znajomy, do którego chowa urazę od wielu lat. Do tego wszystkiego, okazuje się, że Chat czuje do niej więcej niż mogłaby przypuszczać. Kręci się wokół niej trzech chłopców, a ona przecież już ma swojego ukochanego - Nathaneala.

"Miraculous: Pokoloruj moje serce" -> Marinette razem z rodzicami przeprowadza się do Paryża, gdzie jej rodzice otwierają piekarnię. Musi pożegnać starych znajomych i zacząć nowe życie. Jak się okazuje - poprzednie wcale nie było łatwa, a i to ma nie być dla niej przyjemne. Wszystko zaczyna się całkiem normalnie...aż do chwili, w której pojawia się Adrien. Chłopak jes bezczelny, chciwy i przebiegły. Marinette zbyt późno orientuje się, że nie wolno z nim zadzierać. Prawda jest jednak taka, że blondyn sam nie radzi sobie z sobą i gdy nastolatka dowiaduje się o tym, postanawia puścić w niepamięć wszystkie jego wybryki i pomóc mu odzyskać stabilny grunt pod stopami. 

Nom.... Ja mam nadzieję, że mój podły humor poprawi się i za tydzień nadrobię zaległości.

Buziaki dla wszystkich, którzy tu są ♥