Mi Amor - 5.

~ „Hera, koka... co to za różnica?” ~

Drzwi samochodu otworzyły się nagle. Ludmiła podskoczyła troszkę na siedzeniu. Do środka wpakował się młody chłopak, którego twarzy dziewczyna nawet nie mogła dostrzec, bo miał na głowie czapkę ze sporych rozmiarów daszkiem.

- Siema Verdas – uśmiechnął się ukośnie.

- Witaj Maximilianie – mężczyzna odezwał się do niego, zwracając wzrok w stronę okna.
- U, widzę że poszalałeś – nastolatek ponownie zabrał głos gdy zobaczył nieco wystraszoną blondynkę. - Co się stało? Panienka Violetta ci się znudziła? No, powiem ci, że nie spodziewałbym się takiej lalki na siedzeniu obok takiego cieniasa.

- Zamknij się, kretynie – warknął Leon. Zacisnął pięści na kierownicy, by nic mu nie zrobić. Z trudem powstrzymywał się od rozwalenia czaszki Maxiemu. Nienawidził, gdy ktoś wątpił w jego wierność do ukochanej. - Czegoś się znów naćpał?
- Hera, koka... co to za różnica? - prychnął w odpowiedzi.

Ferro, choć tego nie okazywała była przerażona całą sytuacją. Nie wierzyła, że mąż Castillo może oddać ją 'pod opiekę' kogoś tak prostackiego i co gorsza niebezpiecznego.

Każda maleńka komórka w jej ciele drgała nie tylko ze strachu, ale i zimna, bo słońcu już jakiś czas temu zgasło. Wokół niej panowała teraz zupełna cisza. Niebo powoli stawało się coraz ciemniejsze. Nacisnęła klamkę, po czym pchnęła drzwiczki z zamiarem wyjścia.

- Gdzie idziesz, Ludmiło? - usłyszała przenikliwy głos starszego z facetów.

- Muszę się przewietrzyć. Proszę się nie przejmować, nie odejdę daleko – szepnęła tylko, bo na nic więcej nie było jej stać.

Nikt nie próbował jej zatrzymać. Postawiła stopy na twardym gruncie. Miała ochotę teraz uciec jak najdalej, jak najprędzej. Miała zamiar wymazać całą zaistniałą sytuację z pamięci. Szlag trafiał jasnowłosą na myśl, że będzie musiała użerać się z tym idiotą. W tej chwili strach przerodził się w złość. Najgorsze było to, iż nie miała pojęcia jak długo zajmie jej cała 'przygoda' i ile czasu będzie zmuszona spędzać z chłopakiem.

Wolno oddalała się od pojazdu, a myślami była zupełnie gdzie indziej. Marzyła, by znaleźć się w ciepłym salonie, na kanapie; w końcu, cholera, była tylko w lekkim stroju, a noce w Buenos Aires potrafią być naprawdę zimne; obok Francescy. No właśnie. Francesca!
Sama myśl o siostrze sprawiła, że złapały ją ogromne wyrzuty. Oglądając się za siebie, wyjęła z kieszeni spodni komórkę. Włoszkę miała zapisaną na szybkim wybieraniu, więc wcisnęła tylko dwa klawisze i od razu usłyszała tą znajomą melodyjkę, która zawsze niezmiernie działała wszystkim na nerwy. Jednak tym razem nie zwróciła na to uwagi. Zagryzła nerwowo dolną wargę, prosząc w duchu, by przyjaciółka odebrała. W końcu udało się.

- Halo? Ludmiła? Gdzie ty jesteś? Co się z tobą dzieje?! Dzwoniłam dwadzieścia osiem razy. Czy ty sobie wyobrażasz jak ja się martwię? Ludmiła? Jesteś tam?... no powiedz coś wreszcie – usłyszała po drugiej stronie połączenia. Mimowolnie zaśmiała się.

- Chciałabym coś powiedzieć, ale nie dajesz mi dojść do słowa – stwierdziła rozbawiona. - Słuchaj, ja.. um... spotkałam dawnego znajomego i tak jakoś nam szybciej czas minął. Fran nie martw się o mnie. Jestem dorosła i wiem co robię. Wrócę późno, więc nie czekaj na mnie.

- Kiedyś przez ciebie wyląduje u psychiatry – westchnęła. - Uważaj na siebie, Lud.

- Będę – szepnęła blondynka już bardziej do siebie niż do niej.

Rozłączyła się. Zamknęła oczy. Miała do siebie ogromny żal. Wiedziała doskonale, że robi źle okłamując Fran. Jednak była też pewna, że inaczej się nie da. Włoszka zaczęłaby panikować, zabroniłaby jej wychodzić z domu samej i powtarzałaby, że policja się wszystkim zajmie. Tak, tak właśnie by robiła.

Odwróciła się i szybkim krokiem podeszła do samochodu. Stawało się bardzo nieprzyjemnie. Noc i las nie wróżą niczego dobrego. W wyobraźni widziała dziesiątki psycholi czekających za drzewami na taką bezbronną osóbkę jak ona. Gdy tylko znalazła się w aucie poczuła się dużo bezpieczniej. Zupełnie nie przeszkadzało jej już to, że obok siedzi milczący Leon, którego imienia tak naprawdę nikt poza Violą nie zna, a z tyłu nieobliczalny ćpun i zapewne kryminalista.

- Ludmiło, dziś odwiozę cię do domu, a jutro skoro świt przyjadę i przeniesiesz się do mojego starego mieszkania – zaczął tłumaczyć brunet. - Jest ono dużo bliżej szkoły do której teraz będziesz chodzić, niż twoje obecne miejsce zamieszkania. Maxymilian przyjdzie po ciebie przed ósmą rano, dobrze? Tutaj – podał dziewczynie średnich rozmiarów szarą kopertę – masz nowy dowód osobisty, paszport i telefon. Jutro zaczyna się twoja gra. Pamiętaj, że już za późno by się cofnąć – mówiąc to, przekręcił kluczyk w stacyjce.

Droga dłużyła się blondynie bardzo. Powieki opadały co chwilę. Z całych sił starała się nie zasnąć. I była bardzo wdzięczna, sama nie wiedziała komu, ale była, gdy już mogła rzucić się na łóżko. Kopertę wsadziła pod poduszkę, podobnie jak telefon, w którym wcześniej zdążyła nastawić budzik na trzecią w nocy.

Nie spała długo, jedynie cztery godziny. Mimo to, nie mogła narzekać na zmęczenie. Przebrała się tylko w czyste ubrania i od razu zabrała się za pakowanie. Wywlokła z szafy sporych rozmiarów walizkę. Wrzuciła do niej wszystko, co tylko wpadło w ręce. Na sam koniec pamiętnik i portfel ze sfałszowanymi dokumentami, o których prawie zapomniała.

Cichutko zeszła na dół, by nie obudzić współlokatorki. Nie pozostało dziewczynie zbyt wiele czasu, więc szybko, na kolanie napisała krótką wiadomość, którą potem zostawiła na blacie w kuchni.

„ Droga Fran!

Musiałam się od Ciebie wyprowadzić.

Muszę pozałatwiać parę spraw.

Mój obecny numer już nie jest aktualny.

Nie martw się i nie gniewaj na mnie.

Niebawem wrócę... chyba.

Kocham Cię siostrzyczko.

Ludmi.”

06.07.

Właśnie jadę z Leonem do 'mojego' nowego mieszkania. Jest godzina piąta rano. Cholernie boli mnie głowa. I serce. Zraniłam Francescę. Nigdy sobie tego nie wybaczę. Jestem okrutna. I egoistyczna? Nie wiem. Przecież to wszystko, co robię jest tylko i wyłącznie ze względu na Federico. Kurde, kocham go. Naprawdę mocno.

Z jednej strony czuję, że dopiero teraz żyję; ten strach, emocje, adrenalina. Ryzyko. Z drugiej... mam wrażenie że robię źle i powinnam z tym skończyć.

W głowie ciągle błądzą mi słowa wypowiedziane przez Verdasa- „...już za późno by się cofnąć”. Czyli, właśnie rozpoczyna się koniec mojego dotychczasowego życia. Dobrze. Okay. Zrobię wszystko, co trzeba będzie zrobić, byleby tylko Feder był cały i zdrowy. Wolny i szczęśliwy.

~
Albo mi się wydaje, albo ja piszę coraz gorzej. Nie wiem co się dzieje. Jakoś tak... No nie wiem.
Ą Wy co uważacie?
~
Pchełki, czy tylko u mnie w szkole teraz jest tak ciężko?
~
Wiecie... ja przepraszam, że nie komentuję Waszych blogów. Jestem strasznie zapracowane. Obiecuję, że w najbliższym czasie się to zmieni.
~
A jeszcze jedno. Może to głupio zabrzmi, ale mam wrażenie, że przestajecie mnie czytać :<
~
No i spojler z 6.
- Ludmiła poznaje kogoś... (ach te tajemnice ^^ xD)
- Maxi przeprasza Lu.
- Ludmi spotyka Cami.
~
KOCHAM WAS BARDZO BARDZO BARDZO BARDZOOOOO!!!