Es Posible - LV

 ~ Miłość jest tym, co [...] zmienia przeszłość, czyni jedno z dwojga, niszczy lęk, zalepia dziury, mówi w ciszy, co pozwala się zobaczyć. Miłość jest tym, czego nie można zgubić. ~

*Ludmiła*
Wstałam rano dosyć wcześnie, bo miałam spotkać się z Violettą, która dzień wcześniej zadzwoniła i poprosiła mnie o to.
Poszłam do toalety, by ogarnąć się, jak co rano. Jednak zanim weszłam pod prysznic spostrzegłam, że skończył mi się szampon. Otworzyłam szafkę pod zlewem. Kiedy wyciągałam butelkę, z wnętrza wypadł mój kalendarzyk i test ciążowy. (Zawsze trzymam kilka na zapas). Spojrzałam do małej książeczki. Hm... okres spóźniał mi się już drugi tydzień. A skoro test już wypadł...
Wykonałam wszystko według instrukcji. Modliłam się w duchu, by wyszedł negatywny.
Tak cholernie się bałam. Bałam się, że może powtórzyć się historia z Olivcią. Nie chcę by dziecko, które nie daj Boże, noszę w sobie, umarło. Nie mogę znieść myśli, że znów mogłabym oddalić się od Federico. Ale przecież historia lubi się powtarzać. Wtedy również wróciłam z Hiszpanii, tak jak wtedy byliśmy skłóceni, identycznie wręcz się pogodziliśmy... Dlaczego ja jestem tak lekkomyślna?!
Zamknęłam oczy. Poszłam się umyć, pozostawiając moje "być albo nie być" na umywalce.
Już po chwili, owinięta w szlafrok, wzięłam do ręki test ciążowy. Pozytywny. Nie, kurwa, nie. Wszystko tylko nie to.
Chwila! A co jeśli to nie jest dziecko Federico? A co jeśli ojcem jest... Troy?! Nie, to się nie dzieje. Nie, nie nie!!! Osunęłam się po ścianie. Nie powiem tego mężowi. Nie teraz...
- Cholera jasna! - krzyknęłam.
Po chwili usłyszałam głos Włocha. Musiałam go obudzić... Jeju, czemu mam takiego pecha? Teraz tego przed nim nie ukryję, nie dam rady. Kiedy tylko spuści na mnie swój cudny, magnetyczny wzrok, wymięknę. Wygadam wszystko. Chociaż... Może uda mi się nie wspominać nic o tym, że mam wątpliwości. Poczekam do pierwszego USG. Wtedy lekarz powie mi kiedy mniej więcej to się stało. I wszystko będzie jasne. 

*Federico*

Mój sen przerwał krzyk Ludmiły. Nie był to pisk mrożący krew w żyłach, lecz kipiące złością przekleństwo.
 Podniosłem się i niepewnie spojrzałem w stronę, z której dobiegał głos Lucii.
- Misiu, wszystko dobrze? - zawołałem.
Dziewczyna po chwili zjawiła się w pokoju. Usiadła obok mnie. Spojrzała tymi swoimi pięknymi, bursztynowymi oczami. Dziwne, że akurat widziałem w nich strach.
Ona, nie mówiąc nic, chwyciła moją dłoń i położyła ją na swoim brzuchu. Nie wiedząc o co chodzi, uniosłem na nią wzrok.
- Ach, wy, faceci. Niczego nie rozumiecie - westchnęła, po czym zapadła dość długa cisza. Lu oddychała płytko i nerwowo. - Ja... Fede, ja jestem w ciąży - oznajmiła, po czym wybuchnęła płaczem.
Wpadła w moje ramiona. Głaskałem żonę lekko po plecach, żeby się uspokoiła.
Tuliłem ją do siebie. Nie wiedziałem co mam czuć... byłem zupełnie zagubiony. Dopiero kiedy moja perełka przestała płakać i odsunęła się ode mnie, spuszczając głowę. wiedziałem już co myśleć.
*-Naprawdę, bardzo się z tego cieszę - powiedziałem i objąłem moją ukochaną ramieniem.
Byłem zaskoczony całą tą sytuacją, ale w pozytywny sposób. Mam nadzieję, że nie będzie tak, jak z naszym poprzednim dzieckiem. Teraz nikt już nie chce jej otruć i zabić, prawda?
Przez tamte zdarzenia oddaliliśmy się od siebie z Ludmiłą, ona wyjechała do Hiszpanii, bo nie potrafiłem jej pomóc. Boję się, że to wszystko powróci, a ja po raz kolejny nie będę w stanie pocieszyć mojej Lusi. Te rozmyślenia przerwał cichy głos.
-Kocham cię - powiedziała Ludmiła.
- Ja ciebie też - nagle nasze usta zetknęły się w pięknym pocałunku.
- Jak myślisz, to chłopczyk, czy dziewczynka? - zapytała moja żona.
- Mam nadzieję, dziewczynka, bo wtedy będę miał dwie Ludmiły do kochania - mruknąłem do ucha blondyny.
- A jeśli to będzie chłopczyk, to ja będę miała dwóch Federico- na jej słowa oboje zaczęliśmy się śmiać.
- Kochanie, muszę już iść - westchnęła i oderwała się ode mnie. - Obiecałam Violi, że się z nią spotkam - pocałowała mnie w policzek i zniknęła na schodach.*

*Violetta*
Siedziałam na kanapie i przeglądałam jakąś gazetę. Byłam całkiem sama, bo mama poszła do Studia, a Olga i Ramallo znów się pokłócili. Olgita wybiega z domu, a on za nią. Natomiast mój kochany jeszcze spał. Znudzona, próbowałam wymyślić, jak mogłyby nazywać się nasze dzieci. Nic, miałam pustkę w głowie.
Mam nadzieję, że Lu mi pomoże. Ona zawsze ma genialne pomysły. Wczoraj udało mi się z nią skontaktować (wreszcie!) i umówić na dzisiaj. Teoretycznie powinnam zacząć się szykować, ale bardzo mi się nie chciało. Postanowiłam, że poproszę Leona, żeby podwiózł mnie na miejsce. Tak zyskam więcej czasu.
Nagle poczułam na karku czyjąś zimną dłoń. Wystraszona, aż podskoczyłam.
- Boże! Leo, chcesz żebym zawału dostała?! - krzyknęłam.
Chłopak tylko zaśmiał się, usiadł obok i pocałował w policzek.
- Masz może pomysł na imię dla naszego synka? - zapytałam, zmieniając temat.
- Nazwijmy go Leon junior - mój mąż wybuchnął śmiechem.
- Widzę, że poczucie humoru dziś ci dopisuje. Dobrze zatem, będzie Leoś - kiwnęłam głową i wstałam, kierując się w stronę łazienki.
- Ale Violu, ja tylko żartowałem - zawołał za mną.
- Za późno. Już postanowione - wystawiłam mu język.
Jeju, teraz będę miała trójkę dzieciaków na głowie. Córeczka i dwóch Leonków. I jak ja sobie poradzę? Dobrze, że mam jeszcze Angie. Bez niej chyba nie dam sobie rady. Bo jeśli mam być szczera, to wątpię, żeby brunet kiedykolwiek wydoroślał.
Ale przecież każdy facet to takie duże dziecko. I czy nie za to właśnie ich kochamy? Za ich niepowtarzalność, przewrotny uśmiech, za durne pomysły...

*Ludmiła*
*Szykowałam się na wypad do miasta z moją przyjaciółką. Jestem bardzo ciekawa, czego ode mnie chciała, kiedy dzwoniła po raz pierwszy.
Był ze mnie jeden wielki kłębek nerwów, więc ponownie weszłam pod prysznic, a na moje ciało, zaczęły spływać ciepłe kropelki wody, wzięłam swój brzoskwiniowy żel do mycia i wmasowałam go delikatnie w siebie, Powstałą pianę spłukałam gorącą wodą.
Następnie włożyłam na siebie szarą sukienkę z rękawami trzy czwarte, a do niej założyłam beżowy pasek i tego samego koloru, lity. Wzięłam ze sobą czarną torebkę od Benito, do której wpakowałam telefon. *
Zakręciłam włosy, już wysuszone, lokówką i zrobiłam lekki makijaż. Dawno nie czułam się tak wspaniale. Jestem teraz jedną z najszczęśliwszych osób na ziemi. Mam kogoś, kto mnie kocha. Mam przyjaciół, dom, rodzinę, coraz większą... Życie jednak potrafi być wspaniałe. Teraz już wiem, że zło trzeba przeczekać. Minie. Miłość przezwycięży wszystko. O ile jest szczera i prawdziwa. Moja jest. I na szczęście, ja i Fede w porę zrozumieliśmy swoje błędy. Nie chcę nawet myśleć, co byłoby gdyby Troy nie przemówił mi do rozumu. Nie chcę sobie tego wyobrażać. Pewnie popadłabym w depresję. Pewnie wykończyłabym się psychicznie. Zniszczyłabym sama siebie.
Westchnęłam ciężko. Ubrałam buty i *tak wyszykowana poszłam na spotkanie z Violą. Umówiłyśmy się na dwunastą w kawiarni u Sally. Kiedy przyszłam na miejsce, dziewczyna już na mnie czekała.
- Cześć - przywitałam się.
- Hej - odpowiedziała. - Poproszę karmelowe cappuccino - *dopiero wtedy zorientowałam się, że kelner stoi przy stoliku. To dziwne, że nie ma mojej Salci. Ogólnie, jakoś tak dużo tu dzisiaj ludzi.* - A ty, Lu?  Co zamawiasz? - przerwała składanie zamówienia.
- Em, to samo poproszę - zwróciłam się do mężczyzny.
- Coś jeszcze? - zapytał pracownik kawiarenki.
- Nie, to już wszystko - stwierdziłam. Kelner odszedł od nas.
- To gadaj, co u ciebie? -spytałam Vilu.
- Dobrze - *uniosła kąciki ust. Taaak, jasne Viola. Wszystko jest w najlepszym porządku. Tylko ściągnęłaś mnie po nic i przytyłaś z osiem kilo. Czy ona mnie ma za głupią? Przecież już dawno się wszystkiego domyśliłam. Postanowiłam jednak, że nie będę taka wredna, udam, że o niczym nie miałam pojęcia. * - Będziemy mieli z Leonem bliźniaki.  Chłopczyka i dziewczynkę. Jednak nie po to dzwoniłam. Dla synka wybraliśmy już imię, a konkretnie Loeś je wybrał. Dzidziuś będzie się nazywał Leon. Chciałabym, żeby moja córeczka nosiła jakieś piękne i wyjątkowe imię,o to chodziło. Mogłabyś pomóc mi wybrać?
- Naprawdę gratuluję, kochanie. A może nazwiesz ją Violetta? Będzie Leon Junior i Violetta Junior - zasugerowałam, a w tym samym czasie dostałyśmy nasze zamówienie.
- Nie... wolałabym, żeby to było coś bardziej oryginalnego - szatynka upiła łyk kawy.
- To może Bella, Anabell, albo Mia?
- Ojej! Mia, jakie piękne imię! - zawołała, rozmarzona.- Wiedziałam, że coś wymyślisz. A teraz mów, co tam u was?
- Dobrze. Wszystko jest cudownie - na końcu zdania westchnęłam cicho, po czym spojrzałam w okno, próbując uniknąć wzroku towarzyszki.
- Ludmiła, znam cię. Co się stało? - zrobiła minę typu 'przede mną nic się nie ukryje'. Ja tylko zarumieniłam się. Odpowiedziałam najciszej jak umiałam.
- Jestem w ciąży.
Violka zakrztusiła się napojem, który akurat piła i zaczęła głośno kaszleć.  Pozostali klienci nagle zwrócili wzrok na nasz stolik. Gdy przestała, wzięła głęboki oddech.
- Gratulację - zabrała głos. - Kiedy się dowiedziałaś? Fede... on już wie?
- Dziś rano... Powiedziałam mu.
- Teraz obydwie nosimy ze sobą parę kilo - na te słowa wybuchnęłyśmy śmiechem. Lecz ja, po chwili posmutniałam.
*Już łudziłam się, że będzie tak pięknie, a znów pojawiły się wątpliwości. Kiedy nie ma obok mojego Federico, czuję się całkiem, jakbym miała już nigdy więcej go nie zobaczyć. Tęsknię, brakuje mi jego słów, którymi zawsze mnie pociesza.*
- Co się stało? - zatroskana przyjaciółka położyła swoją dłoń na mojej. Nie wiem jak ona to robi, że wie, kiedy jest mi źle. Jesteśmy niby siostrami, może to dlatego.
- Nic, tylko co będzie, jeśli stanie się tak jak przedtem, moja córeczka, bądź mój synek będzie zbyt słaba, słaby, by żyć?
- Nawet tak nie mów! -zaprotestowała szybko. - Dobrze wiesz, dlaczego ostatnio było jak było. Twoja matka próbowała cię zabić - paranoja, a jednak fakt - teraz już nic ci nie grozi. Jesteś zdrowa i bezpieczna.
Może ona ma rację, ale ciągle mam  w sobie pewne obawy.
Jeszcze jakieś pół godziny siedziałyśmy w lokalu, a potem pożegnałyśmy się. Poszłyśmy, każda do siebie. Całą drogę powrotną myślałam, czy sytuacja aby na pewno się nie powtórzy. Przecież nigdy nic nie wiadomo.*

*Camila*
Siedziałam w ogrodzie, bo Sebuś pozwolił mi wyjść. Czyżby jakiś cud? Nie, na prawdę, on nie daje mi spokoju. Nawet o nalanie wody do szklanki się czepia. Mówi, że się przemęczam. Ale ja już tak nie mogę. Potrzebuję ruchu, swobody. Kiedy tylko nie ma go przy mnie, a moi rodzice gdzieś sobie pójdą, włączam muzykę i tańczę. Przecież to moje życie. Wiem, że spełnieniem marzeń jest dla mnie odniesienie sukcesu. Być wielką gwiazdą.
Wydęłam usta. Wolno wypuściłam powietrze nosem. Wyjęłam z kieszeni dresów komórkę i cicho włączyłam na niej listę odtwarzania.
Akurat leciała moja ulubiona piosenka, którą przysłała mi Vilu - "Boom Clap". Jest świetna. Nogi aż same rwą się do tańca.
- Cami - usłyszałam zmysłowy szept Sebastiana.
Odwróciłam głowę w jego stronę, a kąciki ust, same wzniosły się ku górze.
- Muszę... No bo... - usiadł obok mnie. - Wiem, że nie spotykamy się długo. Ale przecież kochamy się. Jesteśmy dla siebie stworzeni. Wiesz o tym.
Wiatr smagał moje, pewnie zaróżowione policzki. Szumiały liście zielonych drzew. Róże nabierały pąków. Wszystko było takie piękne, że wręcz nierealne.
- Wyjdziesz za mnie? - wypalił nagle.
- Nie... - spuściłam głowę. - Wybacz. Ale nie zrozum mnie źle. Już tłumaczę. Bo widzisz, ja nie chcę ślubu. Nie kręcą mnie białe suknie, tłumy gości, imprezy i zabawy. To są tylko zbędne papiery. One zobowiązują. Jak dla mnie miłości nie da się wykazać na piśmie. Nie można podpisać jakieś umowy. Jeśli nasza miłość jest prawdziwa i szczera, to nie potrzebuję tego wszystkiego, by wiedzieć, że mogę na ciebie liczyć i będziesz zawsze. Nie gniewaj się.
- Nie, nie jestem zły - podniósł mój podbródek. - Przeciwnie. Właśnie zrozumiałem coś ważnego. Dziękuję, wiewióro.
- No nie ma za co - zaśmiałam się.

*Francesca*
Dzisiaj był ślub. Mój i Marco. Ale zdecydowanie nie można nazwać go szablonowym. Oj, nie. Ja.. pfff.. masakra. Nigdy nie bałam się tak jak. wtedy.
Lecieliśmy małym helikopterem. Ja, Marcuś i urzędnik państwowy. Mamy tylko siebie, więc nikogo więcej na tym "weselu" nie było. Johna zostawiłam pod opieką Naty.
Klepałam słowa przysięgi, tępo patrząc w okno. Myśli skupiłam na czymś zupełnie innym. Na przyszłości. Zastanawiałam się, jak to będzie. Czy będziemy razem szczęśliwi? Mam nadzieję. Przecież inaczej być nie może!
I nagle mężczyzna powiedział, coś, co przywołało mnie na ziemię.
- Teraz możesz pocałować pannę młodą.
Przełknęłam ślinę. Drzwiczki otworzyły się. Ukochany cmoknął mnie delikatnie, po czym oboje wyskoczyliśmy. Po kilku chwilach pociągnęłam za sznurek w czymś co miałam na plecach. Choć przypominało to plecak, zdecydowanie nim nie było. Bałam się, że spadochron może się nie otworzyć, ale na szczęście moje obawy nie sprawdziły się. Wszystko wyszło tak, jak miało być.
Buenos Aires tak pięknie wygląda z góry. Podczas gdy zachwycałam się tym niesamowitym widokiem, chłopak chwycił moją dłoń. Razem wylądowaliśmy na ziemi. Teraz już wszystko będziemy robić razem.

~
O jejuniu. Porażka. Beznadzieja. Masakra.
Brak mi słów. Okropność. To znaczy, okropne są moje fragmenty. A, już tłumaczę. To, co jest tak podkreślone, pisała niezwykle utalentowana Mimi Stoessel. W ramach wygranej w konkursie (drugie miejsce).  Może troszkę je pozmieniałam, ale w ten sposób tylko oszpeciłam ;-; Wybacz, kochana.
Co Wy sądzicie?
~
Hej, perełki, mamy FERIE!! Tak bardzo się cieszę! Nawet nie wiecie jak bardzo. W tym tygodniu będzie kilka dodatkowych postów, mam nadzieję, że zajrzycie, bo raczej powinny Was zaciekawić. Kolejny rozdział w sobotę. Przyznam, że powoli zbliżamy się do końca. Zostało jeszcze 5 rozdziałów i epilog, a potem całkiem nowe opowiadanie. Cieszycie się, czy raczej nie bardzo?
~
Nie życzę Wam jeszcze Wesołych Świąt, bo przed nimi do Was napiszę.
No ale dobra, niech będzie, bo może nie każdy będzie miał okazję zobaczyć... Więc. Wesołych! Zdrówka, szczęścia, spełnienia marzeń, sukcesów, dobrych ocen, kochających przyjaciół i wszystkiego, wszystkiego, wszystkiego dobrego ♥ Bardzo Was kocham ♥♥♥
~
Spojler z 56:
- Viola i Leon biorą udział w konkursie muzycznym
- Natalia, Camila i Lena dostają propozycję nie do odrzucenia
- Federico i Ludmiła... no dobra, jeszcze nie wiem, ale coś wymyślę :D
No i to by było na tyle ;-; Brak pomysłów. Mam nadzieję, że jak odpocznę, to coś wpadnie mi do głowy.
~
Wybaczcie, że ostatnio ani nie odpowiadam na kom. ani nie komentuję Waszych blogów. Od tej chwili wszystko się zmienia. Szkoły na razie nie ma, więc dam radę ♥
~
Ej, miśki, co powiecie na taką zakładkę jak "O autorce" czy coś? Bo nie wiem czy zrobić... To blog dla Was więc chcę wiedzieć, czy jesteście zainteresowani.
~
Ale przynudzam, co? No nic, jeszcze raz tylko powtórzę: Kocham Was! ...i przepraszam, że jestem tak nieodpowiedzialna.