Es Posible - XLIX

~ Ludzie nie płaczą, bo są słabi; płaczą, bo zbyt długo byli silni. ~

*Ludmiła*

Federico zabrał moje rzeczy i wyszedł. Ja po raz ostatni usiadłam na łóżku szpitalnym. Zasznurowałam wargi, by znów się nie rozpłakać. Życie jest okropne i niesprawiedliwe. Dlaczego ludzie, którzy chcę mieć dziecko nie mogą, a w innych rodzinach rodzą się niechciane dzieciaczki, które potem zostają oddawane lub niestety mordowane. 

Kochałabym Olivię. Opiekowałabym się nią. Tuliłabym do siebie i śpiewałabym kołysanki przed snem. Nie jest mi to dane. Nie, nie jest... 

Westchnęłam, pociągając nosem i udałam się w stronę wyjścia. Białe ściany i  ludzie biegający wte i wewte... czy to naprawdę musi być norma w moim życiu? 

Idąc długim korytarzem mijałam też pacjentów. Na początku były to kobiety w ciąży, głównie z mężami, potem dzieciaki, a następnie starsi. Mniej chorzy i bardziej. 

Ci wszyscy ludzie.... ciekawe, ile mam z nimi wspólnego. 

Pchnęłam szklane drzwi. Świerze powietrze, którego do tej pory mi brakowało, uderzyło we mnie ogromną falą. Światło słoneczne momentalnie ogrzało moje wymizerniałe ciało. Zamknęłam oczy. Jak dobrze znów być na zewnątrz. 

Podeszłam do Federa, który właśnie zamykał bagażnik naszego samochodu. 

- Będzie dobrze? - zapytał smutno. 

- Musi być - uśmiechnęłam się blado, choć sama nie do końca w to wierzyłam. 

Fede przytulił mnie mocno i pocałował. Spojrzał na mnie tęsknym wzrokiem. 

- Kocham cię, Lucia - szepnął. 

-Wiem skarbie, ja ciebie też - zapewniłam. 

Wsiadłam do pojazdu, zapięłam pasy. Czy mogę uznać kolejny rozdział w moim życiu za rozpoczęty?

*Federico* 

Zaparkowałem pod domem, ale jeszcze nie wychodziłem z samochodu. Wpatrywałem się w czerwony punkcik na tablicy rozdzielczej. Zbierałem się na odwagę, by w końcu się odezwać. Wiem, że to nie jest najlepszy moment. Nigdy nie będzie. Chciałbym mieć już wszystko za sobą. 

- Ludmiła - zwróciłem się do żony- muszę ci o czymś powiedzieć. 

- Słucham cię, Fede - położyła swoją dłoń na mojej. 

- Antonio zaproponował mi pracę w Studiu, jako nauczyciel tańca. 

- To świetnie, kochanie - ucieszyła się blondyna. 

Ucałowała mój policzek i wyszła z auta. 

Naprawdę nie wiem, jak może zachowywać się tak... tak normalnie. Jak może nadal mieć optymistyczne nastawienie do życia?  Jak ona sobie radzi?

Chciałbym być tak silny jak ona. Mogę jedynie pomarzyć. 

Wszedłem do domu, usiadłem przy stole w kuchni i zacząłem myśleć... O wszystkim i o niczym. Głównie o nowej pracy. Chciałem zająć czymś myśli. Najchętniej wyciąłbym się z własnego życia i patrzył jak przebiega obok, ale nie mogę tego zrobić. Nie zrobię, dla Lu. Ona mnie potrzebuje. Wiem, że gdyby nie miała mnie, załamałaby się zupełnie. Żyje dla mnie. Ja choć ten jeden raz jej się odwdzięczę, mimo, że chętnie podciąłbym sobie żyły. 

Przeczesałem włosy dłonią. Skąd wziął się ten pesymizm? Mam nadzieję, że nie będzie tak już zawsze. Oby nie było...

*Ludmiła*

Oczywiście, że nie odpowiada mi, by Federico szedł do pracy, ale co miałam powiedzieć? Nie chcę sprawić mu przykrości. Widzę, że już i tak jest wystarczająco przybity. Nie dziwię się. Ze mną wcale nie jest inaczej, ale staram się to ukryć. Będę udawać silną i dzielną, tak jak kiedyś. Postaram się, uda mi się. 

Dla mojego męża. 

Dla niego zrobiłabym wszystko, bo bardzo go kocham. Kocham go najbardziej na świecie. Oddałabym za niego życie. Jest teraz wszystkim co mam. 

*Około trzech miesięcy później*

*Violetta*

Chyba przyszedł czas na białą suknię i welon. Mój czas. Nasz czas. 

Siedziałam w swoim pokoju, ze słuchawkami na uszach. Słuchałam właśnie nowej piosenki, którą przesłała mi Francesca. Muszę przyznać, że jest świetna! 

Nagle poczułam, że ktoś obejmuje mnie w talii. Odchyliłam głowę do tyłu i zobaczyłam mojego narzeczonego. Uśmiechnęłam się do niego ciepło. 

- Co porabia moja królewna? - zapytał, dając mi buziaka. 

- Słucha - ściągnęłam słuchawki. - I myśli - dodałam po chwili wpatrywania się w jego piękne, zielonobrązowe oczy. 

- A można wiedzieć o czym? - przysunął się bliżej mnie. 

- O nas, misiu. Myślałam o naszym ślubie. 

Datę mieliśmy już ustaloną. Od dawna wszystko było przygotowane. Do wesele zostało tylko kilka dni, które ciągną mi się niemiłosiernie. 

Chciałabym, aby już, teraz, był ten wspaniały dzień. Chcę stać na kobiercu. Chcę wyszeptać "tak" i usłyszeć to samo, padające z ust Leona. Chcę już rzucić bukietem i tańczyć na weselu. 

- Czemu to tak długo trwa? - jęknęłam. 

Leoś tylko zaśmiał się. Wziął mnie na ręce i zaniósł do salonu. Kazał zamknąć oczy i czekać. Kiedy wrócił, w jednej ręce trzymał popcorn, a w drugiej film. 

- Co sobie obejrzymy? - spojrzałam na płytę. - Żartujesz! Kupiłeś mi "The Fault in Our Stars" ? Leo! - pisnęłam i rzuciłam się chłopakowi na szyję. 

- Wiem, że książkę czytałaś milion razy, a kiedy zobaczyłam w sklepie... pomyślałem, że może chcesz obejrzeć - uniósł kąciki ust. 

Rozsiedliśmy się wygodnie. Wtuliłam się mojego ukochanego. Pachniał tak słodko. Objął mnie ramieniem. Mam nadzieję, że w przyszłości będzie jeszcze więcej podobnych do tej, uroczych chwil.

*Federico* 

Wszedłem do domu, po ciężkim dniu w Studiu. Naprawdę było ciężko. Te dzieciaki z pierwszych klas trzeba wszystkiego uczyć od podstaw. Ciekawe, czy my też kiedyś byliśmy tacy niepojętni. Pewnie tak, choć wydawało mi się zawsze, że dużo umiemy. W sumie, to nasza grupa była najlepsza. Nie mówię tego z pychy. Taka jest prawda. Mieliśmy talent. 

Ściągnąłem buty i wszedłem do salonu. Lucia siedziała na kanapie z kolanami podciągniętymi pod samą brodę. W zbyt dużym, rozwleczonym swetrze. Oglądała telewizor. A raczej tępo patrzyła w migający obraz. 

- Hej Ludmiła - przywitałem się z żoną. 

W odpowiedzi otrzymałem milczenie.

- Ludmi, cześć - powtórzyłem. 

Cisza. 

- Lusia...- usiadłem obok niej. 

- Nie nazywaj mnie tak - mruknęła pod nosem. 

- Nigdy ci to nie przeszkadzało - zauważyłem. 

Nie wiem, co się z nią dzieje, ale ostatnio jest jakaś inna. 

- Spadaj - warknęła, rzucając mi wściekłe spojrzenie.

- Co cię znowu ugryzło? - zapytałem. Chciałem w końcu dowiedzieć się, o co biega.

- Ty - fuknęła. 

- Ludmiła, o co chodzi? - zadałem kolejne pytanie, tym razem mocniej na nie naciskając. Nie dawałem za wygraną. 

- To wszystko przez tą twoją cholerną pracę! - krzyknęła. - Już wcale cię nie widuje. Nie spędzasz ze mną czasu. Mam problemy, a ty ich nawet nie dostrzegasz. Nie obchodzi cię, co się ze mną dzieje. Wcale się dla ciebie nie liczę.

- Przecież tak nie jest - zaprzeczyłem jej słowom. 

-Jest. Jest właśnie tak, a ja nie mam bladego pojęcia czemu... - objęła swoje, dopiero teraz zauważyłem jak chude, nóżki ramionami. 

- Chyba muszę ci się do czegoś przyznać - westchnąłem. - Od śmierci Olivki już nie potrafię normalnie funkcjonować. 

- Mówisz całkiem jakbym ja była temu winna - widziałem łzy w oczach blondynki. 

- Przestań, Lu, proszę - złapałem ją za rękę. 

- Nie dotykaj mnie! Nie dotykaj! Idź sobie! Nie chcę cię widzieć! Idź do tego swojego gabineciku! Idź i nie pokazuj mi się na oczy! - wyrwała mi się, po czym z płaczem pobiegła na górę. 

Słyszałem trzaśnięcie drzwiami. Zamknęłam oczy. Wolno odliczyłem do trzech. Podniosłem się i ruszyłem w stronę schodów. Zapukałem do pokoju mojej ukochanej. Nic... 

- Ludka, otwórz, skarbie - błagałem. 

Bardzo martwiłem się o moje słoneczko. Przecież z pomieszczenie jest wejście do łazienki, garderoby i na strych. 

Próbowałem sam dostać się do środka, jednak na daremno.

- Chociaż pokaż mi w jakiś sposób, że żyjesz - osunąłem się po ścianie. 

Po chwili przez szparkę przy podłodze wysunęła się mała karteczka z napisem "SPIERDALAJ". 

Odetchnąłem z ulgą. Zszedłem na dół, do kuchni. Wątpiłem, by udało mi się udobruchać Lud jedzeniem... ale co szkodzi spróbować? 

*Ludmiła*

Już nie mam siły. Nie mam siły. Na nic. On nic nie rozumie. Nie rozumie, jak ja się czuję. Nie ma bladego pojęcia. Codziennie płaczę. Każdego dnia wylewam łzy. Nie jem, bo nie mogę. Nie sypiam, nie stać mnie na spokój. Nie dość, że straciłam dziecko, to teraz Federico odsuwa się ode mnie coraz bardziej. Wpadam w depresję. Nie radzę sobie. Nie ma we mnie życia. 

Ludzie myślą, że łatwo jest być...że łatwo jest żyć. Przecież się mylą! Dzisiaj prawie się pocięłam. ZNOWU. Jednak nie zrobiłam tego. Nie tym razem.  Nie mogłam. 

Przez jakiś czas starałam się być dzielna. Ale ile można? Nie potrafią śnić, marzyć. Nie mam nadziei. Nie umiem cieszyć się z drobiazgów. Nie wiem jak wygląda słońce. I z każdą chwilą utwierdzam się w przekonaniu, że moje życie nie ma najmniejszego sensu. Zupełnie tracę wiarę w lepszą przyszłość. Ja nie mam przyszłości. 

Poszedł. Słyszałem, jak schodzi ze schodów. 

Kiedyś, tak łatwo by nie odpuścił. Walczyłby o mnie. Nie pozwoliłby mi się załamać. Nie dałby mi siedzieć samej ze smutkami. 

Ale Federico się zmienił. Nie jest już tym człowiekiem, w którym się zakochałam. Nie poznaję go. 

Dawniej, walczył. Nawet kiedy ja się poddawałam, on pilnował bym nie upadła. Teraz... Teraz jest inaczej. Jest gorzej. 

Otarłam mokry policzek wierzchem dłoni. Poszłam do łazienki. Spojrzałam w lustro. Tak nie wygląda ta Ludmiła, którą zawsze chciałam być. Tak nie wygląda żaden człowiek. Położyłam się na podłodze. Zimno, które dawały mi kafelki, koiło moje zszargane nerwy. 

Czemu nie do się cofnąć czasu? Dlaczego nie może być tak jak dawniej?

Kiedyś byliśmy tak blisko... Bliżej niż teraz, nawet gdy daleko. 

Po chwili usłyszałam pukanie. Co ty razem? 

- Czego?! - krzyknęłam, z trudem powstrzymując głos przed drżeniem. 

- Zrobiłem ci naleśniki - usłyszałam smutny głos mojego męża. 

Słodko...szkoda tylko, że nie pomyślał, by ze mną porozmawiać. 

- Prowadzę głodówkę! - oznajmiłam, chyba tylko po to, by pocieszyć samą siebie. 

Umilkł. Tym razem to on się poddał. Odpuścił. Kiedyś by tak nie zrobił. 

*Camila*

Siedziałam w salonie, a raczej leżałam, na kanapie i pochłaniałam nowo nabytą powieść. Fajnie jest tak nie mieć nic na głowie. 

Książka była bardzo ciekawa, więc szybko mi się ją czytało. Wciągnęłam się w fabułę i ciężko było mi przerwać śledzenie tekstu, ale byłam do tego zmuszona, gdyż zadzwonił mój telefon. 

- Hollo? - odebrałam. 

- Ehm... Cami, słońce, nie wiem jak ci to powiedzieć... - po drugiej stronie usłyszałam głos ewidentnie roztrzęsionej Fran. 

- Prosto z mostu i na temat - westchnęłam, zniecierpliwiona. 

- Dobrze... Więc... Widziałam.jak.Broadway.ćpał.z.Anną - oznajmiła na jednym wdechu.

- Że z kim? - zdziwiłam się. Nie znam żadnej Anny. 

- Anna to kuzynka Marco...Camila, przepraszam, że ci o tym mówię, ale jako twoja przyjaciółka, czułam się w obowiązku... 

- Dobra, Francesca, spoko. Dziękuję ci. Słuchaj, ja już kończę, chyba rozumiesz, że muszę coś załatwić... - nie czekając na odpowiedź dziewczyny, rozłączyłam się. 

Rzuciłam komórkę na sofę, a potem sama opadłam na nią. Ukryłam twarz w dłoniach. Jak on mógł? 

Nienawidzę go! To koniec z nami. Nie będę spotykała się z jakimś cholernym narkomanem. 

~

Długość rozdziału jest naprawdę dobijająca ;-; 

 Nie wiem co się ze mną dzieje. Jestem coraz gorsza. 

Nie umiem już napisać nic sensownego. 

Proszę, wybaczcie mi to beznadziejne coś (nawet nie wiem jak to nazwać) powyżej. 

Jestem bardzo niezadowolona. Bardzo, bardzo. 

A Wy? Co sądzicie? Szczerze, proszę. 

~

Rutynowo, proszę o nawet najkrótsze komentarze <3 

~

Ważne! 

W przyszłym tygodniu, rozdział może pojawić się innego dnia, gdyż wraz z rodzicami wybieram się w sobotę do Krakowa (jest ktoś z Krakowa wśród Was? Może się przez przypadek spotkamy c: ) 

~

Spojler z 50 (*_* To już 50. rozdział *o*): 

- Ludmiła traci nadzieję. 

- Federico...hm... cóż... 

- Camila zrywa z Broadwayem. 

- Ślub Leonetty. 

- Ludmiła gada z Naty (najprawdopodobniej!) 

~

KOOOOOOCHAAAAM WAS ♥♥♥

~

Blog, który dzisiaj Wam polecę należy do wspaniałej dziewczyny. Do mojej kochanej LilDevil. 

Ona ma ogromny talent. Pisze niesamowicie. Była jedną z pierwszych bloggerek, którą poznałam. 

Historia tworzona przez Lili liczy sobie blisko 70 rozdziałów, a to nie koniec. Na blogu są również zamieszczane OS'y. 

Każda praca w wykonaniu Devilci jest arcydziełem nie do opisania. 

blog LilDevil [klik]

To niemożliwe, by ktoś miał kopię.
A może jednak?
- Możesz być pewna tego, że dowiem się, kto cię tak skrzywdził - zacisnęłam pięści.
W tej chwili nie czułam smutku, tylko nienawiść. Pragnęłam odwdzięczyć się osobie, która zniszczyła życie dwójce kochających się osób. Musi za to zapłacić.
Wstałam z miejsca, pozostawiając brunetkę samą i podeszłam do mojego chłopaka.
- Pomożesz mi? - szepnęłam.
- Mojej księżniczce zawsze - uśmiechnął się.
- Nie chcesz nawet wiedzieć, w czym? - uniosłam brew.
- Jeśli to nie łamie prawa, nie ma sprawy - mrugnął do mnie.