Pół roku bloga! + niespodzianka!

Dokładnie dzisiaj mija pół roku, od kiedy założyłam bloga :)
Może podsumujmy co w ten czas osiągnęłam??
- Poznałam świetnych ludzi, których kocham całym serduszkiem; są zawsze, nie zwracają uwagi na to, jak wyglądam, na to, że choruję... (no i prawda wyszła na jaw xp), Ci ludzie akceptują mnie taką, jaką jestem. Wspierają i pomagają mi zrozumieć, że nie mogę się poddać. Takimi osobami są:
LilDevil ♥♥♥
Dżola ♥♥♥
Veronica ♥♥♥
Mechita Lambre ♥♥♥
i jeszcze kilka innych osób...
Są też tacy, którymi swoimi komentarzami sprawiają, że jest mi cieplej na sercu <3
Lagusiak
Amelia Labuda
Alexandra Ludwig
Milena Magierska
Maja Dreamer
Kociarka
...
i jeszcze inne osoby ( żeby nie było, że kogoś pominęłam!)
Bardzo dziękuję Wszystkim, którzy są, byli lub/i będą ♥
Bez Was nigdy nie stałabym się tym, kim teraz jestem. Dajecie mi siłę i wiarę w siebie. Jesteście najlepsi. Bardzo Was kocham <3
- Nauczyłam się pisać.
Serio, ostatnio czytałam moje pierwsze rozdziały... Boże, nie sądzę, że piszę jakoś wybitnie, ale w porównaniu do tego, co było...
- Stałam się, w bardzo małym stopniu, ale jednak, rozpoznawalna w internecie.
- Nauczyłam się czuć głębiej i widzieć wyraźniej.
Podczas zagłębiania się w uczucie moich bohaterów, musiałam "wczuć się w rolę" teraz dużo bardziej doceniam to, co mnie otacza i z większym  żalem rozstaję się z tym.
A co do sukcesów bloga...
Wow *-* Zakładając tego bloga, nigdy nie sądziłam, że zdziałam  tak wiele. Nigdy nie sądziłam, że ktoś będzie mnie czytał. Boże... chce mi się płakać ze szczęścia. To takie nierealne.
- 39 obserwatorów
- 45.134 wyświetleń (w tej chwili - 30.09.2014 - godz. 23.10)
- 140 postów opublikowanych (włącznie z tym)
- 1811 komentarzy.
- 6 poleceń w google+
~
- Odwiedziły mnie takie państwa jak:
Polska ( 38199)
Holandia (1834)
Niemcy (1506)
Kenia (978)
Stany Zjednoczone (896)
Francja (578)
Ukraina (227)
Wielka Brytania (163)
Republika Południowej Afryki (163)
Austria (157)
Brazylia (25)
Rumunia (21)
Luksemburg (9)
Włochy (6)
Indonezja (2)
Rosja (1)
Jejciu, jak dużo *-*
~
To by było na tyle.
Raz jeszcze bardzo bardzo bardzoooooo Wam Wszystkim dziękuję. Jesteście moją nieodłączną cząstką życie. Kocham Was i tylko nieraz myślę... "Czym sobie na Was zasłużyłam?"
Wasza na zawsze ~ Wercik ♥

~
A teraz obiecana niespodzianka.
Trailer opowiadania IV <3 - "Mi Amor"
(nie martwcie się, do zakończenia "Es Posible" jeszcze dłuuuugo :) )

Czas.

Jak szybko leci?

Ile go potrzeba, żeby zrozumieć, że popełniło się błąd?

Musi mijać?

Czasami chcielibyśmy go zatrzymać.

Niszczy wszystko.

Potrafi zabić.

Nienawidzimy go.

Ale potrzebujemy.

Oddychamy nim, jak powietrzem.

Czy jest taka możliwość, by spotkać kogoś, pokochać, a potem zapomnieć?

Nie. Tak się nie da.

Może nam się wydawać, że ten ktoś jest wymazany z naszej pamięci.

Nie. Tak nie jest.

Chociaż bardzo chcemy.

I kiedy znów spotkamy tego kogoś, czujemy się jak w niebie, choć nieraz sami nie chcemy się do tego przyznać.

Bo to boli.

Bolało.

Będzie boleć.

Wiemy o tym, a mimo to pozwalamy się krzywdzić.

Komu?

Czasowi.

Czas.

Największy złodziej.

Morderca.

Przestępca.

Zawsze pozostanie bezkarny.

Jako jedyny nie uczy się na błędach.

Popełnia je na nowo.

W kółko.

Ciągle.

Możesz myśleć, że jesteś blisko. Że już złapałeś go w garść. Kolorowego motylka. Ale to tylko złudzenie. Może na chwilę usiadł na Twojej dłoni. Ale zanim zdążyłeś ją zamknąć, motylek odleciał.

Wydaje Ci się, że taka szansa więcej się nie powtórzy. Nigdy nie będzie Twój.

Czy jesteś tego pewien?

Nie umiesz przewidzieć przyszłości.

I tylko on.

Czas.

On jedyny wie co będzie.

Może zdążysz.

Może jeszcze kiedyś go zobaczysz.

Czy wiesz, że motyle żyją jeden dzień?

Musisz działać szybko.

Ale jak?

Skoro się boisz.

Skoro nie wiesz co robić.

I dopiero potem myślisz o siatce.

Złap motylka w siatkę.

Czas.

Wystarczy Ci go?

Zdążysz?

Dasz radę?

Wiesz, że musisz.

~

Możesz mówić co chcesz. Możesz ze mnie drwić. Możesz kpić.

Ja wiem, że to niedorzeczne. Wiem, że pewnie nigdy więcej go nie zobaczę. Wiem, że ma swoje życie. Wiem.

Ale czy zabronisz mi marzyć?

Ludmiła spotyka swojego ukochanego, Federico. Po latach.

Czas jej go nie zabrał.

Choć sprawił, że cierpiała.

Bardzo długo.

Bo czas lubi.

Lubi patrzeć na cierpienie innych.

Męczyć ich.

Do końca.

Odnajdę go. Nic mi nie przeszkodzi. To chory pomysł. Wiem.

Wiem.

Może się okazać, że jest za późno.

Być może już nie żyje.

A jeśli?

Wiem też, że muszę to zrobić. Wiem, że jeśli się poddam, to będzie koniec.

Ostatnia iskierka nadziei zniknie bezpowrotnie.

Muszę spróbować.

Czas.

Największy przeciwnik.

Kto wygra w tej grze?

Gra „ŻYCIE”

Czas rozpocząć za...

3...

2...

1...

Już.

~

I co kochani? Podoba się Wam? Zaciekawiłam Was choć troszkę?

Jeszcze raz powiem!

Dziękuję Wam za wszystko. Kocham Was najmocniej <33333