E Posible - XXVI

*Ludmiła/Lili*
Weszłam do domu. Tego prawdziwego domu. Wszystko było białe. Takie nudne... Nic nie zostało przestawione. Każda rzecz stała dokładnie w tym samym miejscu. Było dokładnie tak, jakbym była tu wczoraj. Westchnęłam ciężko. Wiem, że trzeba będzie zrobić coś z tym wystrojem, ale teraz nie mam do tego głowy. Zostawiłam bagaże w pokoju i pognałam do Violetty, by powiedziała mi, w którym szpitalu leży Federico. Szatynka otworzyła mi drzwi i zaniemówiła. 
- Tak, tak, Ludmiła w Buenos Aires. Nie możesz uwierzyć i tak dalej. Violu, spotkamy się potem, a teraz mów mi, w którym szpitalu leży Federico. 
Jej policzki spłonęły rumieńcem. 
- Muszę ci to chyba wyjaśnić... wejdź do środka - poprosiła. 
Byłam na tyle wyczerpana, że bez zbędnych dyskusji dałam się poprowadzić do salonu.
- Posłuchaj mnie i obiecaj, że się nie wściekniesz. 
- Nie mogę ci tego obiecać - byłam szczera, a ona coś kręciła. 
- Federico.wcale.nie.jest.w.szpitalu.a.ja.to.wymyśliłam.żeby.cię.tu.ściągnąć.- powiedziała na jednym tchu.
- Że co?! - krzyknęłam odrywając się z kanapy. 
- Przepraszam cię Ludmiła. Ale ja... my... ty...- zaczęła się jąkać. 
Poczułam, jak kręci mi się w głowie. Usiadłam. Ulżyło mi, że Fede jest cały i zdrowy...ale zachowanie Violetty było bardzo egoistyczne. 
Tak, wiem, wcale nie zachowywałam się lepiej. 
- Miałaś dobre intencje - uśmiechnęłam się blado. - A ja właściwie nawet cieszę się, że wróciłam. 
Odetchnęła z ulgą i opadła na miejsce obok mnie.

*Federico*
Violetta zaprosiła mnie do siebie. Mówiła, że to jakaś ważna sprawa. Teraz siedziałem w jej pokoju i czekałem, bo poszła otworzyć komuś drzwi. 
Błagam no, ile można ?!
Wolno i cicho podszedłem do schodów. 
Chwila moment!  Czy mi się wydaje, czy ja słyszę głos Ludmiły?! Nachyliłem się. Tak! To ona, siedziała z Violettą i rozmawiała o czymś. Zszedłem kilka schodków i zacząłem podsłuchiwać. 
Wiem, że to niegrzeczne...ale czasami można postąpić źle. 
- Violu, ale powiedz mi jedno. Co ty w ten sposób chciałaś osiągnąć? - Lu mówiła z lekkim wyrzutem. - Przecież on nawet nie zamieni ze mną słowa po tym jak go okłamałam. Zrobiłam głupstwo, a za głupotę się płaci. Federico - tak, padło moje imię, dobrze to słyszałem - już mnie nie kocha. Nie

zależnie od tego, ile razy bym go przepraszała, błagała o przebaczenie i sama nie wiem co jeszcze... on już o mnie zapomniał.
- Może zmienił by zdanie, gdyby wiedział, że zostawiłaś wszystko co miałaś, żeby go zobaczyć - uniosłem wzrok. Viola patrzyła centralnie na mnie. Widziała mnie. Przyłożyłem palec do ust, na znak, że ma być cicho. 
Musiałem przeanalizować wszystko co usłyszałem. Lud...zostawiła wszystko...? A Troy? 
- Bo jest dla mnie najważniejszy - jej oczy przepełniły się łzami. 
- Ja to wiem. Ty to wiesz. I on też to wie. Poniosło go, jestem pewna, że ci przebaczy - potarła ramię przyjaciółki. 
Violetta miała rację. Kochałem Ludmi ponad życie i wybaczyłbym jej wszystko. 
- Idę po coś do picia. Co ci przynieść? - zapytała ją, choć cały czas patrzyła na mnie.
- Mogłabym prosić o kawę? 
- Jasne. 
Gospodyni zniknęła za drzwiami. Blondynka siedziała na kanapie ze spuszczoną głową. Była przybita. I to przeze mnie. 
Wstałem i jeszcze wolniej niż przedtem, podszedłem do niej. Wyciągnąłem dłoń, a ona spojrzała na mnie z niekrytym zdziwieniem ale i miłością. 
Jej oczy zeszkliły się. Opuszkami dotknęła końca moich palców. Otworzyła usta by coś powiedzieć, ale najwidoczniej nie mogła, bo milczała. 
Przyciągnąłem ją do siebie i zamknąłem w uścisku. Chciałem, by wiedziała ile dla mnie znaczy. 
Obejmowała moją szyję, a głowę ułożyła na ramieniu. Ja jedną ręką trzymałem ją w talii, a drugą gładziłem plecy. Twarz utkwiłem we włosach dziewczyny. Wdychałem zapach rumiankowego szamponu, którego używa. 
- Przepraszam - wyszeptałem. - Przepraszam. Tak bardzo cię kocham. 
- N-na prawdę? I w-wybaczysz mi? - pytała, zanosząc się od płaczu. 
- Już ci wybaczyłem - uniosłem kąciki ust.
Po chwili usłyszałem, że ktoś bije brawo. To było kilka osób. Odsunąłem się od dziewczyny. Viola, Fran i Cami stały uśmiechnięte przed wejściem do kuchni. 
- Mogłem się domyślić, że to jakaś intryga - westchnąłem. Cały czas trzymałem Ludmiłę z boku. 
- Widzicie, mówiłam, że się uda? - zapytała dumna z siebie Camila. 

*Ludmiła/Lili*
- Ale ja... nic nie rozumiem - wydukałam. 
Dziewczyny zaczęły chichotać. 
- Ej no - złożyłam ręce na piersi - doczekam się wyjaśnień? 
- Gdy nie było cię...w Studiu troszkę się pozmieniało - podjęła się Violetta. - Ja, Fran i Cami się zaprzyjaźniłyśmy. Kiedy Federico wczoraj zadzwonił do mnie i opowiedział co się stało w Barcelonie, ja zadzwoniłam do dziewczyn. Obmyśliłyśmy cały plan tak, żebyście się pogodzili.
Odsunęłam się od Włocha i objęłam ich wszystkich wzrokiem. Udałam złą. Momentalnie spoważnieli, a wtedy ja wybuchnęłam śmiechem. Po chwili zrozumieli, że ich nabrałam i zaczęli śmiać się ze mną. 
- Vilu, czy doczekamy się w końcu naszych napoi? - zapytała Francesca. 
- Och! Kompletnie zapomniałam - dziewczyna pobiegła w stronę kuchni. 
- Ludmiła - czarnowłosa ujęła moją dłoń w swoje. - Ja i Cami wiemy o... - wzięła głęboki wdech. - ...O Lili. 
Uniosłam brwi w pytającym geście. 
- Ale kto wam to?... A...Federico. Dobra. Nie ważne. Ale czy oprócz was ktoś jeszcze jest wtajemniczony? - uśmiechnęłam się. 
Zamachała głową, a ja odetchnęłam z ulgą, co nie zmieniło faktu, że na chłopaka byłam zła. 
Violka wróciła z tacą, którą postawiła na stoliku. Wzięłam swoją latte i zaczęłam ją wolno sączyć. Cała nasza piątka siedziała na kanapach w salonie Castillo. Milczeliśmy. Zdawało mi się, że myśli każdego są zajęte przez sprawy do siebie podobne, a jednak różne. Wypiłam kawę. 
- Ja już pójdę. Muszę się rozpakować... - wstałam i poprawiłam bluzkę. 
- Pomogę ci - zaproponował Federico. 
Uśmiechnęłam się. Wiedziałam, że chce być ze mną sam. Ja jednak potrzebowałam pozostać ze sobą. Miałam do przemyślenia kilka spraw i chciałam zobaczyć się z Natalką. 
- Dzięk-kuję ale mam coś do zrobienia. Zobaczymy się potem - wyszłam. 
Wybrałam numer Hiszpanki. 
- Halo? - usłyszałam głos po drugiej stronie. Nie należał do Naty. Zmrużyłam oczy.
- Maxi? - zapytałam z nutką irytacji i zdziwieniem. 
- Tak...- skąd do cholery on ma telefon Natalii ? 
- Jest tam gdzieś Naty ? 
- Tak, jasne, już ci podaję. 
- Dzięki - wypowiedziałam bezdźwięcznie. 
- Słucham? - usłyszałam melodyjnie wypowiedziany wyraz. 
- No witam - zaśmiałam się. 
- Li? 
- Nie, nie. Nie Li. Ludmi. Piękna, weź mi otwórz drzwi, bo widzisz... stoję pod twoim domem od jakichś pięciu minut i... 
- What? - krzyknęła. - Nie rób sobie żartów. 
W tym momencie drzwi otworzyły się a po ich drugiej stronie stała Nat w swoim różowym różowym szlafroku. Włosy miała potargane. Zacisnęłam usta w wąski klinek, by nie wybuchnąć śmiechem. Właśnie udało mi się złączyć fakty i już się domyśliłam co raper robił u mojej przyjaciółki. 
Rzuciłam jej się w ramiona.
- Jak dobrze cię znowu widzieć! - wykrztusiłam przez łzy szczęścia. 
- Jeju, Lunia! - krzyknęła, dopiero teraz chyba dotarło do niej, że jestem obok. 
Odsunęłam ją od siebie na długość przedramienia.
- Wiesz... ja nie będę ci teraz przeszkadzać - mrugnęłam porozumiewawczo. - Ale zobaczymy się po południu. Dobrze? Musimy tyle nadrobić...
- Przyjdę po ciebie i wybierzemy się do 'Clarosy' . Sally pewnie też ucieszy się gdy cię zobaczy. 
- Tak, na pewno. To do potem kochana! - pomachałam jej na pożegnanie i szłam w stronę domu. Słońce było już wysoko na niebie. Spojrzałam na zegarek. Już po jedenastej...czasy tutejszego. W moim brzuchu zaburczało. No tak. Nie jadłam nic od wczoraj. Po drodze wstąpiłam do marketu i zrobiłam porządne zakupy. 
Weszłam do środka. Byłam zmęczona. Ale szczęśliwa. Nie miałam jednak czasu na odpoczynek. Wypakowałam jedzenie, które przyniosłam. Po drodze zjadłam dwie jagodzianki, więc już zaspokoiłam swój głód. Potem skierowałam się do pokoju. Rozpakowałam wszystko. Wzięłam prysznic, przebrałam się w świeże ubrania, umyłam głowę i zabrałam się za przetrząsanie mieszkania. Znalazłam wiele przydatnych rzeczy. Ale przecież nic nie będzie działaś w nieskończoność. Pieniędzy też nie mam nie wiadomo ile. Muszę znaleźć pracę. Tylko jak pogodzić ze sobą to wszystko? Szkoła, Studio i praca... Nie wiem. 
Właśnie przyszła Natka. Wzięłam torebkę i wyszłam, zamykając za sobą drzwi. 

*Naty*
Ciągle nie mogę uwierzyć, że Ludmi, tak po prostu wróciła. Jakie to niesamowite i nierealne. Nie posiadałam się z radości, kiedy ją zobaczyłam. 
Usiadłyśmy przy tym samym stoliku, co zawsze. Jak wspaniale znów tu być, z nią. Ja zamówiłam ptysie z kremem, a ona sernik. 
Sal, faktycznie oniemiała, kiedy spotkała się z prowizoryczną Lili. 
- No, a teraz opowiadaj. Co tam słuchać u Maxiego? - zapytała, rozgrzebując ciastko.
Czułam, jak rumieniec wstępuje na moją twarz. 
- No już dobrze - uśmiechnęła się serdecznie. - Nie będziemy o tym mówić, jeśli nie chcesz.
- A co sprawiło, że zdecydowałaś się wrócić? - chciałam zmienić temat.
Blondynka opowiedziała mi o planie Violetty. I o tym, że Camila i Francesca wiedzą o Lil. 
- A jeśli już mówimy o Lili... - zawahała się. - Ona chyba przestanie istnieć - westchnęła smutno. 
- Ale czemu? - zdziwiłam się. 
- Wyprowadziłam się od matki więc teraz sama muszę o siebie zadbać. Potrzebuję pracy. Jak to sobie wyobrażasz? Przecież się nie roztroję. 
- No to może porozmawiasz o tym z Salunią? W końcu to jej knajpka. Rano mogłabyś chodzić do szkoły. Co prawda nie mogłabyś uczestniczyć w kołach zainteresowań i... i w ogóle. Potem zajęłabyś się tym co zawsze. Lekcje, obiad i Studio. Weekendy masz wolne. I wieczory też... 
- Nie wiem Natka. Nie wiem - westchnęła. 
- No już. Uśmiechnij się - potarłam jej ramię. - A co z Federico? 
-Szczerze? Ja już niczego nie jestem pewna -wzruszyła ramionami. 
Długo jeszcze rozmawiałyśmy. Opowiedziałam jej o wszystkim, co działo się, kiedy jej nie było, a ona mi o tym, co sama przechodziła. Niektóre sytuacje przepełniały mnie grozą, ale dobrze, że wszystko skończyło się dobrze i teraz ona może być tutaj ze mną. 

~
Dzisiaj znowu jakoś tak krócej... ale tym razem to nie umyślnie.
No i w końcu.... Fedemila! *-*
Ciekawa jestem, co mi powiecie, no a raczej napiszecie, bardziej niż kiedykolwiek :) (Lil na pewno nie omieszka wspomnieć o moim zbaczeństwie xD)
Kocham Was ♥